บทที่สามสิบสี่

หลังจากจัดการปัญหาของทหารของท่านอ๋องจนหมดแล้ว ฟางอี้หลิงนางพาสองแฝดขี่ม้าออกไปที่สวนผลไม้ต่อเลยในตอนที่เลยยามเว่ยไปพอสมควร ส่วนท่านอ๋องนั้นให้สหายทั้งสองคนพักที่เรือนนอนด้วยแล้วพากันไปที่พักของทหารที่มากับขบวนในนามของพ่อค้าเข้าไปพักสถานที่พระชายาจัดเอาไว้ให้ ทุกคนที่เห็นบรรยากาศรอบที่พักทุกคนต่างรู้สึกชอบธรรมชาติที่ด้านหลังมีลำธารไหลผ่านอีกทั้งมีภูเขาล้อมรอบมันเหมือนสวรรค์บนดินดีๆนี้เอง

"ท่านอ๋องที่ดินของพระชายางดงามมากพะยะค่ะ"    กุนซือหนุ่มพูดพร้อมกับอ้าแขนออกสูดอากาศเข้าปอดอย่างสดชื่น ที่นี้เย็นสบายยิ่งนักตอนกลางคืนคงจะหนาวพอดีหรือจะหนาวเลยนะ

"ข้าเองก็ชอบที่นี้เหมือนกันกับคนสนิทของท่านอ๋องกับเจ้านายของเขาเสียแล้วสิท่านรองแม่ทัพท่านว่าจริงไหม"

กุนซือหนุ่มพูดออกมาแต่ละครั้งคือแซะท่านอ๋องโดยตรงลู่หานตงคิดในใจ

"ก็หาสาวแต่งงานให้ได้เสียก่อนสิหรือเจ้าชอบสองนายน้อยนั้นข้าก็ไม่ได้ห้ามนะ"   ท่านอ๋องแหย่เพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันและรู้ว่ากุนซือนั้นชอบรักเพศเดียวกัน แต่สามคนก็ยังเป็นเพื่อนกันได้เพราะความเข้าใจและความฉลาดที่เขามีนั้นช่วยกองทัพของท่านอ๋องได้ไม่น้อย มีเพียงท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่เข้าใจ แต่ก็มีรองแม่ทัพอีกคนที่เข้าใจหัวอกของเขา กุนซือไม่เคยปิดบังทั้งสองคนกับความชอบของเขาเอง

"เข้าท่าดีนะถ้าเขาชอบแบบเดียวกับข้านะท่านอ๋อง"   กุนซือตอบเสียงเศร้าแต่ก็ทำใจได้อย่างเร็วเพราะไม่อยากให้เพื่อนทุกข์ใจไปด้วย

"พระชายาฟางอี้หลิงงดงามมากนะท่านอ๋องท่านบอกว่าไอ้นายอำเภอคนใหม่มันมองพระชายาของท่าน ก็นางเองงดงามขนาดนั้นคนไม่มองสิถึงจะแปลกท่านอ๋องท่านว่าจริงไหมรองแม่ทัพ"   

กุนซือหันไปหาคนสนับสนุนคำพูดของตัวเองเขาจึงถามรวดเดียวสองคนเลย

"อือนั้นนะสิข้าเห็นด้วยกับท่านกุนซือ"  รองแม่ทัพตอบคำถามเพื่อนยิ้มๆ

"หึถ้าไม่ติดว่าข้ากำลังสืบเรื่องกองโจรป่านั้นอยู่ละก็ข้าจะบั่นคอมันทิ้งไปแล้วที่มันบังอาจใช้สายตามองพระชายาของข้า ข้าที่ต้องนั่งข่มใจเพราะไปในนามของคนคุ้มกันที่นายท่านสั่งไม่ให้นั่งห่างกายของนางเอาไว้วันชำระความก่อนเถอะ ข้าจะประกาศให้มันรู้ว่าข้าคือพระสวามีของนางที่มันบังอาจมองอย่างนางอย่างจาบจ้วง"   

ท่านอ๋องยังคงมีโทสะกับนายอำเภอไม่หาย จนเพื่อนทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้มๆทีเมื่อก่อนนั้นไม่ยอมรับในการแต่งงาน แต่ตอนนี้ที่เห็นคือไหน้ำส้มของท่านอ๋องเหม็นหึ่งแต่แม้คู่กรณีไม่อยู่ที่นี้ด้วยซ้ำหึๆมันช่างน่าสนุกเสียแล้วสิสองหนุ่มคิดในใจ

"เท่านอ๋องยอมรับพระชายาฟางอี้หลิงแล้วหรือพะยะค่ะ" รองแม่ทัพลองหยั่งเชิงดูก่อนเพื่อจะได้ทำตัวถูกตอนอยู่ต่อหน้าของพระชายาฟางอี้หลิง

"ก็มีลูกด้วยกันตั้งสองคนแล้วและนางเองก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเป็นข้าเองที่เข้าใจนางผิดสั่งลงโทษนางไปเมื่อหกปีก่อน จนตอนนี้นางยังไม่ให้อภัยข้าเลยดีนะที่ลูกสองคนไม่รู้เรื่องที่ข้าเคยลงโทษมารดาของพวกเขา พวกเจ้าลองคิดดูสิถ้าสองแฝดรู้ข้าจะได้เข้ามาอยู่ในเรือนที่นางให้พักด้วยไหมละ" ท่านอ๋องกล่าวออกมาเหมือนระบายให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง

นับว่าพระชายานางเลี้ยงลูกมาอย่างดีสองหนุ่มคิดในใจที่ท่านอ๋องเล่าให้ฟัง

"กุนซือว่าแต่ท่านออกจะเก่งกาจมีวิธีไหนจะทำให้ข้าทำให้พระชายาหายโกรธบ้างไหม ข้าอยากจะนอนเรือนเดียวกับนางแล้วนะ" ท่านอ๋องหันมาถามกุนซืออย่างมีความหวัง

"....."   !!!!!

สองหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะตะโกนถามท่านอ๋องเสียงดัง

"นี้ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่า พระองค์ยังง้อพระชายาไม่สำเร็จพะยะค่ะ"

!   

"พวกเจ้าจะตะโกนทำไมก็ใช่นะสิข้ากลุ้มใจจะตายอยู่แล้วเพราะอยากนอนกอดพระชายาของตัวเองมีอะไรให้ตะโกนเสียงดังกลัวทหารไม่ได้ยินหรืออย่างไรพวกเจ้านี้"  ท่านอ๋องบ่นให้กับสองหนุ่ม

"เอ่อท่านอ๋องพะยะค่ะถึงข้าจะเก่งกาจเพียงใดแต่คงไม่มีความสามารถช่วยท่านอ๋องได้หรอกพะยะค่ะเพราะว่าข้าเองก็ยังไม่เคยมีภรรยาเลยสักคนพะยะค่ะ"

สองหนุ่มตอบอ๋องหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทกันมากทั้งสามคน จะพูดกันแบบสนิทสนมกันแบบนี้มาโดยตลอดซึ่งท่านอ๋องเป็นคนอนุญาติให้ทั้งสองคุยกับตนเช่นนี้ได้อย่างไม่ถือตัว

"ช่วยกันคิดสิผู้หญิงอย่างพระชายาต้องการอะไรแต่ว่านางมีครบหมดทั้งข้าวของและเงินทอง"  ท่านอ๋องบอกสหายทั้งสองคนแบบคนอกหัก

สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วยิ้มกับอาการของคนตรงหน้ สมน้ำหน้าท่านอ๋องยิ่งนักมีพระชายาแต่ทำให้นางโกรธ กว่าจะรู้ใจตัวเองก็ตอนที่เขาจะทิ้ง ตอนจะแต่งงานทำท่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเข้าพิธีแบบไม่เต็มใจ ตอนนี้แม้แต่เรือนนอนยังแยกกันจนต้องมานั่งปรึกษากันในตอนนี้เนี้ยนะเฮอะ

"ถ้าพระชายามีครบหมดทุกอย่างคงจะขาดเพียงความรักจากท่านอ๋องเพียงเท่านั้นละพะย่ะค่ะ"  กุนซือตอบออกไปแบบไม่แน่ใจนักเหมือนกัน

ท่านอ๋องหนุ่มคิดตาม 

 "น่าจะจริงเหมือนที่กุนซือบอกหรือเปล่านะขอบใจเจ้ามากที่บอกข้า ต่อจากนี้ข้าจะให้ความรักกับนางให้มากๆนางจะได้ใจอ่อนเร็วๆ แต่ทุกวันนี้ข้าก็ให้นางกับลูกทั้งสองคนเท่ากันอยู่นะ"

ท่านอ๋องพูดเองเออเองอยู่คนเดียวทำให้กุนซือกันรองแม่ทัพถึงกับส่ายหัวกับอาการของเพื่อนที่เป็นหนักเวรกรรมมันมีอยู่จริงๆด้วย สองหนุ่มพยักหน้าให้กัน เฮอะทีเมื่อก่อนตอนที่อยู่ชายแดนเหนือพวกเขาสองคนถามถึงเรื่องงานแต่งแล้วถามว่าพระชายาสวยมากไหม แม้แต่คนสนิทสองคนยังไม่ทันได้เห็นหน้าของพระชายาเลยท่านอ๋องนั้นกับทำโมโหใส่ตลอดไม่ให้ถามถึงซะงั้น

แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นทำให้ท่านอ๋องผู้เก่งกาจทำท่าจะเป็นจะตายเพราะง้อพระชายาไม่สำเร็จ หึจะโทษใครได้ในเมื่อเรียนผูกก็เรียนแก้เองก็แล้วกันสองหนุ่มคิดในใจส่งสายตาสื่อความหมายว่าสมน้ำหน้า ตอนนี้หึงพระชายาฟางอี้หลิงเพราะนางงดงามล่มบ้านล่มเมืองแล้วตอนที่เข้าหอท่านอ๋องไม่เห็นหน้าพระชายาหรือ นี้คือคำถามคาใจของเพื่อนทั้งสองคนแต่ไม่กล้าถามออกมาเช่นเดียวกัน

"ลู่ตงไปเอาม้ามาข้าจะไปหาพระชายากับลูกที่สวนผลไม้ พวกเจ้าจะไปด้วยหรือไม่ข้าจะพาไปดูว่าพระชายาของข้านั้นเก่งกาจเพียงใด"  ท่านอ๋องบอกเพื่อนด้วยความภาคภูมิใจ

"ไปสิพะยะค่ะข้าทั้งสองเองก็อยากไปเห็นเช่นเดียวกันได้ยินแต่หานลู่ตงที่เล่าให้ฟัง"

กุนซือกับรองแม่ทัพตอบก่อนจะพากันเดินไปนำม้าของตัวเองขี่ตามท่านอ๋องที่ขี่นำหน้าไปก่อนแล้วไม่รอกันเลยสองหนุ่มคิดในใจ