LOGIN——目を覚ますと、そこは閉鎖病棟だった。 自殺未遂で昏睡状態に陥っていた私は、すべての記憶を失っていた。 周りには、奇妙で不穏な者たちばかり。 曖昧なことしか語らない主治医の〝先生〟。 無表情な看護師の〝笑い犬〟。 そして、最も危険とされる隣の病室の男——〝王様〟。 彼は暴力と錯乱を繰り返す狂人のはずなのに。 「会いたかった」 そう言って優しく触れてくる彼に、記憶を失った私の心は揺さぶられる。 私は、なぜ死を選んだのか。 この歪んだ世界で、誰を信じればいいのか。 そして、〝王様〟は一体——何者なのか。 閉ざされた白い檻の中で、記憶と愛、そして狂気が交錯する。 記憶喪失BLサスペンス。
View MoreMatagal na tinitigan niya ang sarili sa salamin. Kanina pa siya nakapagbihis at ready nang pumunta sa party pero hindi maalis-alis ang kaba sa dibdib niya.
Ilang taon na nga ba mula nang huli niyang nakita si Sky?Wala siyang natanggap na imbitasyon para dumalo sa welcome party ng lalaki pero pupunta pa rin siya. Sa katunayan, mula nang malaman niyang babalik na ito sa Pilipinas ay inihanda na niya ang sarili sa araw na iyon.Hindi naman siguro siya pagbabawalang pumunta kahit hindi imbitado. After all, siya pa rin si Mrs. Braillene Dominique Razon.Pitong taon na ang lumipas nang lumipad patungong Europe ang asawa niya. Sa pitong taong iyon ay wala naman siyang natanggap na na kung anuman mula rito para ipawalang bisa ang kasal nila.Alam niyang kasalanan niya ang lahat. Lagi niyang idinidikdik sa utak na bata pa siya nang mga panahong iyon. Ngayon ay nag-mature na siya. Ilang beses na niya sanang napagdesisyunang sundan ang lalaki sa Europe pero natatalo siya lagi ng hiya at kaba. Hindi nito sinasagot ang mga tawag niya. Sinubukan niyang sulatan ito pero laging bumabalik ang mga sulat niya sa kanya nang hindi man lang nabubuksan.Siguro naman ay sapat na ang pitong taong hinayaan niya ito. Sana naman ay mapatawad na siya ng asawa niya.Hindi niya ipinaalam sa mga magulang na dadalo siya. Alam niyang pipigilan lang siya ng mga ito. Hindi kaila sa lahat ang dahilan ng paglayo ni Sky. Huminga pa siya nang malalim saka pinatatag ang sarili.Buo na ang desisyon niyang ayusin ang kasal nila. Nakahanda siyang gawin ang lahat sa abot ng makakaya niya bumalik lang sila sa dati.Alam niyang kanina pa pumunta sa bahay ni Sky ang mga magulang. Malapit na malapit ang pamilya nila sa pamilya ni Sky. Kaya nga napagkasunduan ng mga ito ang kasal nilang dalawa mula nang ipinanganak siya. Lumaki siya na nakatatak na sa utak na balang araw ay ikakasal sila ng lalaki.Si Sky ay matanda sa kanya ng limang taon. Wala naman sanang problema ang lahat dahil pareho nilang tanggap na sa sarili ang nakatakdang kasal kahit no'ng mga bata pa sila. Nagbago lang iyon nang kupkupin ng mga magulang niya ang naulilang pinsan niyang si Audrey.Natigilan na naman siya. Wala na rin siyang balita sa pinsan niyang iyon mula nang...Ipinilig niya ang ulo at ayaw niyang isipin ang mga bagay na makakapagpahina lang ng loob niya. Sinipat niya ang suot na wedding ring. Never niya iyong inalis sa daliri niya. Iyon kasi ang isang bagay na nakakapagbigay ng lakas sa kanya.Kasal siya kay Sky. Hindi siya mawawalan ng pag-asang ipaglaban ang kasal nila hangga't hindi naman gumagawa ng hakbang ang lalaki na maalis ang karapatan niya rito bilang asawa.Kung tutuusin ay ibang-iba na ang hitsura niya sa dating Braillene na pinakasalan nito. Kaka-eighteen lang niya noon nang ikasal silang dalawa gaya ng orihinal na napagkasunduan ng kanilang mga pamilya. Napangiti pa siya nang mapakla nang maalala ang gabi bago ang nakatakdang kasal nila.Lumayas siya sa mismong gabing iyon. Ayaw niyang matuloy ang kasal nilang dalawa dahil nagrerebelde ang puso niya. Saka naman bumalik sa alaala niya ang inosente at magandang mukha ng pinsang si Audrey.Hindi niya alam kung paanong nakarating kay Sky ang paglayas niya dahil natunton siya nito. Natuloy nga ang kasal nilang dalawa na hindi dinaluhan ni Audrey at alam niya kung bakit.' Ako ang pinakasalan ni Sky. Ako ang may karapatan sa kanya,' taas-noong paalala niya sa sarili.Nakaputing damit siya na lagpas tuhod ang haba. Kumikinang iyon kapag natatamaan ng ilaw. Pwede na iyong pumasang bridal gown kung susuotan niya pa iyon ng veil sa ulo.Nakatira pa rin siya sa bahay na ipinatayo ni Sky para sa kanilang dalawa. Hindi siya bumalik sa kanila kahit ilang taon na itong hindi nagpaparamdam sa kanya. Wala siyang makapang galit para sa lalaki sa ginawa nitong pag-alis.Kasalanan niya ang lahat.Lumabas na siya ng kwarto bitbit ang maliit na purse bago pa magbago ang isip niya. Nakita niyang nakatayo na sa harap ng kotse ang matandang driver na si Mang Johnny. Pinagbuksan agad siya nito nang makita siya."Sa bahay po tayo ni Sky, Mang Johnny."Nakita niya ang pagkagulat sa mukha ng matanda. Hindi siguro nito alam na bumalik na ng bansa ang dati nitong amo. Ngumiti lang siya nang tipid dito.Ang lakas ng kabog ng dibdib niya habang nasa biyahe. Ano kaya ang magiging reaksiyon ni Sky kapag nakita siya?Mahigpit ang kapit niya sa hawak na purse na parang doon umaamot ng lakas. Nakita niya ang maraming sasakyang nakaparada sa labas ng malaking bahay ni Sky. Bahay iyon ng asawa niya bago pa man sila ikinasal. Diyata't marami itong inimbitahang bisita at hindi man lang siya nasali sa mga inimbitahan nito?Hindi na niya hinintay na pagbuksan siya ni Mang Johnny nang ihinto nito ang sasakyan. Sumasabay na siya sa mga panauhing papasok na rin sa gate. May mga bitbit itong mga sobre na ibinibigay sa isang guard na nasa bungad ng gate."W-wala akong invitation card," agad na sabi niya nang siya na ang nakatayo sa harap ng guard."Pangalan po?" magalang na tanong nito na kinuha ang isang logbook na may mga nakalistang mga pangalan."Braillene. Braillene Razon."Nagtatakang napatingin ang guard sa kanya."Kamag-anak ninyo po si Mr. Razon?"Naiilang na napapatingin pa siya sa ibang bisita na nasa likuran niya."A-asawa niya ako," hirap pa siyang sabihin ang katagang iyon.Mas lalong napakunot-noo ang guard sa sinabi niya. May tinawagan ito at sinabi ang pangalan niya. Maya-maya ay pinapasok na nga siya nito nang hindi na nagtanong pa.Si Sky kaya ang tinawagan nito para ipaalam na ando'n siya?Napupuno ng mga palamuti at mga ilaw ang labas pa lang ng bahay nito. Ilang mesa at upuan ang nasa labas. Ang mga panauhin ay nagkanya-kanya na rin ng upo. Naghahanap siya ng mga pamilyar na mukha. Nakita niya ang mga magulang ni Sky na kausap ang iba pang mga panauhin.Umiiwas siyang makita ng mga ito dahil baka tawagin siya. Matagal na niyang naayos ang relasyon niya sa pamilya ng lalaki. Ang mga magulang niya naman ay namataan niyang nakaupo malapit sa pwesto ng mga magulang ni Sky.Nagkasya na lang siya sa pagtayo sa may bandang likod.Maya-maya ay biglang nanigas ang likod niya nang makita ang pamilyar na tindig. Naka-formal attire ang lalaki at malaking-malaki ang ngiti sa mga labi nito. Napanganga siya habang nakatitig sa gwapong mukha ni Sky. Mas lalo yatang lumakas ang sex appeal nito after seven years na hindi niya ito nasilayan man lang.Isa-isa nitong nilapitan ang mga panauhin. Nakita rin niya nang lapitan ng lalaki ang mga magulang niya. May sinabi ito sa mga magulang niya saka nito inilibot ang paningin na parang may hinahanap. Mabilis na nagtago siya sa likod ng lalaking nasa harap niya.Akala ba niya ay handa na siyang harapin ito? Bakit parang gusto niyang kumaripas ng takbo at magtago na lang?Pitong taon niyang hinintay ang pagkakataong ito. Pitong taon siyang tahimik na umiiyak at pinagsisihan ang mga naging desisyon sa buhay. Ang tanging hindi niya pinagsisihan ay ang pagpapakasal niya sa lalaki.Isa iyong sugal na alam niyang hindi pa siya handang ipanalo sa batang edad niya. Ngayon ay kaya na niyang ibigay at gawin ang lahat para sa pinakamamahal na asawa.Paano niya gagawin iyon kung ang pagharap pa lang dito ay hindi na niya magawa? Bigla siyang natauhan kaya't umayos siya ng tayo.Siya si Braillene Razon.Ngayong gabi ay aayusin nila ang tungkol sa kanila ni Sky Razon, ang asawa niya.診察室のドアを開ける。 中は暗く、〝先生〟の姿もなかった。当然だ。 今日は週に一度の、『外』の学会に出かける日。 さっき、広間の窓から彼が病院を出て行くのを確認したばかりだ。普段通りなら、夜までは戻らないだろう。物音を立てぬよう注意しながら、〝先生〟のデスクに近づく。 一つ一つ、引き出しを開けて、中を確認していく。欲しいのはカルテだった。私と〝王様〟の。 それを見れば、何か思い出せるかもしれない。自分が何者なのか、なぜここにいるのか。 ——そして〝王様〟のことも。「……あった!」デスクの上にある書類立ての中から、見覚えのあるファイルを見つけた。 診察の時、〝先生〟が記入していたものだ。 表紙には『NO.01』と記されている。緊張に息を詰め、一呼吸おいてから、ファイルを開く。 中には、数字や英字が羅列されたカルテと、二枚の写真が挟まれていた。一枚は少年、もう一枚は青年が写っている。 似た面立ちから察するに、同一人物なのだろう。どちらも、口元ひとつ動いておらず、冷めきった表情をしている。 カメラを見ていながらも、まるで心をどこかに置き忘れたかのような、虚ろな目。(もしかして、これが……私?)初めて見るはずの自分の顔なのに、それ以上の興味は湧かなかった。 『NO.01』のファイルを閉じ、その場にそっと置いた。〝王様〟のカルテも探す。 だが、どこにも、見当たらなかった。デスク、棚、引き出し。 ありとあらゆるところを探す。 けれど、〝王様〟──どころか、他の患者のファイルすら存在しない。(どうゆうことだ……?)不可解な胸騒ぎが拭えず、私は診察室の中を改めて見回した。目に飛び込んできたのは、デスクの背後──特別な治療室へと続く一枚の扉だった。(……もしかした
そう言ったきり、隣の部屋からは物音一つ聞こえてこなかった。寝てしまったのかと思い、私は壁を小さく叩いた。「どうした?」少し間を置いて、優しく静かな声が返ってくる。これまで以上に穏やかな声に、目の奥から何かがこみ上げてきそうになる。「泣くな」〝王様〟が言った。私は慌てて手の甲で目元を拭う。「泣いて、ない……私は、泣き方を知らないんだ」「あぁ、そうだったな。〝人形〟も、確かそう言っていた」しばしの静寂のあと、〝王様〟は妙に確信めいた声で続けた。「でも大丈夫だ。お前も、いつか泣ける日が来る。そのときは思いっきり泣け。今までの分まで」言い終えてから、〝王様〟は小さく笑った。「……馬鹿だな、俺は。泣くなって言ったり、泣けって言ったり。これじゃ、まるで〝さかさま〟だな」低い笑い声を聞いていたら、私はどうしても聞かずにはいられなかった。「〝人形〟は貴方に優しかった……?」しばしの沈黙のあと、〝王様〟はぽつりぽつりと語り出した。「そうだな。けど最初に会ったときは……俺も他の連中と同じで、なんて冷たい奴だと思ったよ」彼はゆっくりと言葉をつなぐ。「でも、それは間違いだった。あいつの腕は……温かかった。俺は、あの温もりがあったから……今もこうして、なんとか正気を保っていられるんだ」当時を懐かしんでいるのか、〝王様〟の声は遠くかすんでいた。その声音に、不思議と昨日感じたような苛立ちも焦燥感も覚えなかった。逆に、〝人形〟に感謝したくなるほどだった。この先の見えない閉鎖病棟で、どこか寂しげな〝王様〟の心を救ったのが〝人形〟だったなんて。冷酷だと言われていた彼が。──〝人形〟は、どんな人だったのだろう
どちらも、信じてはいけないのだ。 これは、すべて〝王様〟の罠なのだから。そうわかっているはずなのに、なぜか彼を信じてしまいそうになる。 信じたいと思ってしまう。この感情は、一体どこから来るものなのか──。私はその答えを探すように、壁に指を這わせた。すぐ向こうに〝王様〟がいる。 そう思った瞬間、胸がきゅっと締めつけられる。昼間のあの絶叫を聞いた私にとって、彼が無事でここにいることは、まるで奇跡のようだった。(ほんと、何なんだ……)苦笑いが、こみ上げてくる。 あんなことをされたというのに、〝王様〟があの責め苦に耐え、戻ってきてくれたことに、私は──安堵していた。「……ありがとう、〝王様〟……」心の中で思っていた言葉が、ポロリと口からこぼれてしまった。「は?」 〝王様〟がガタリと腰を上げたのがわかった。「お前……何を言っているんだ? 俺がお前に何をしたのか覚えていないのか?」 「でも、さっき……助けてくれただろう?」 「……あのな」〝王様〟が呆れたように大きく息を吐く。「助けられたら、何をされてもチャラになるのか」壁の向こうから聞こえるその声音は、あきれ返ったというより、呆然としているようだった。 しかめっ面をしているだろう顔が、手に取るように浮かぶ。「ぼおっとするのも大概にしろよ。お前は前からそうだった。異常に頭はいいくせに、変なところで抜けてるんだよ」くどくどと言い募る〝王様〟の声に、思わずぷっと吹き出してしまった。 すぐに、むっとした声が返ってくる。「おい、笑いごとじゃないぞ。冗談抜きで言ってるんだ。お前は緊張感がなさすぎる」その語調は、いつになく真剣だった。「今の〝笑い犬〟の件でも、よくわかっただろ? ここにいる誰のことも、信じちゃいけない。もちろん、俺のこともだ」 「……どうして?」問いか
「そいつに、触るな」〝王様〟の低く静かな一声。 その瞬間、ナイフを私に押し当てていた〝笑い犬〟の手がわずかに揺らぐ。「なっ、命令するなっ……貴方の言うことを聞く道理はない!」 「そう思うか? だが、これは命令だ」〝王様〟の声が一段と冷え込む。「俺は知っているんだぞ。昨日、そいつの房の鍵を開けておいたのは、お前だろう?」〝笑い犬〟がはっと息を飲む。 その沈黙を縫うように、〝王様〟の声が続いた。「一体、そいつに何をするつもりだったんだ?」〝王様〟の声は一瞬だけ揺らぎ、ほんの間を置いてから、元の冷えた調子へと戻った。「目隠しや、手錠なんか持って。〝先生〟殿にお預けでもくらって、我慢できなくなったのか?」〝笑い犬〟は、グッと口をつぐんだ。 ナイフの先が震え、私の肌を小刻みにかすめていく。 その間にも、〝王様〟の淡々とした声が響き渡っていた。「だが、それが〝先生〟にバレたらどうなる? お前は看護士の任を解かれ、患者に逆戻りだ」一拍置いて、〝王様〟は続ける。「そうしたら——〝人形〟。お前の、敬愛するご主人様のそばに、もう、いられなくなるぞ」王様の声が響くたび、ナイフの先がさらに震え、私の肌に、かすかな痛みが走る。 念を押すような低い声が、壁の向こうから落ちてきた。「……それでも、いいのか?」 「……くっ」笑い犬〟の顔に、動揺が走った。 決めかねるように、私と向かいの壁とをちらちら見比べる。そこへ、〝王様〟がさらに追い打ちをかけた。「それが嫌なら、さっさと小屋に帰るんだな。ワン公。もう一度言ってやろうか? お前の部屋は俺の隣──〇三号室だ」 「……〝王、様〟っ……!」怒りに震えながら、〝笑い犬〟はギッと壁を睨みつけた。 だがナイフを持つ手には、もはや何の力も残っていなかった。「どうした〝笑い犬〟? ハウ