Yoriichi ใช้เทคนิค Breath Of The Sun ในฉากไหนของอนิเมะบ้าง

ความเก่งของโยริอิจิถูกพูดถึงราวกับตำนานที่ไม่มีใครเทียบได้ — นี่เป็นความรู้สึกแรกที่ผมมีทุกครั้งเมื่อย้อนดูเหตุการณ์ในเรื่อง ฉันมองว่าแก่นสำคัญคือองค์ประกอบสามอย่าง: พรสวรรค์โดยกำเนิด เทคนิคการหายใจแบบดั้งเดิมที่ต่อยอดเป็น 'Breath of the Sun' และมาร์คพิเศษที่เพิ่มสมรรถนะร่างกายอย่างมาก เหล่าฮาชิระในยุคของตนล้วนผ่านการฝึกหนัก ฝึกจนสุดขีด แต่โยริอิจิไม่เพียงฝึกหนัก เขาเกิดมาพร้อมกับความสามารถทางประสาทสัมผัสและจังหวะการเคลื่อนไหวที่ทำให้เขาอ่านการโจมตีของปีศาจได้ล่วงหน้า เมื่อเทียบในเชิงบริบท ยกตัวอย่างฮาชิระรุ่นปัจจุบันที่เรารู้จัก เช่นคนที่เน้นความเร็ว ความแข็งแกร่ง หรือทักษะเฉพาะทาง พวกเขามีข้อได้เปรียบเมื่อรวมทีม แต่หากวัดเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวแบบยืดเยื้อ โยริอิจิจะเหนือกว่าอย่างชัดเจน เพราะเขามีเทคนิคพื้นฐานที่ก้าวล้ำและสภาพร่างกายที่แทบไม่มีใครเทียบได้ ผลที่ได้คือความรู้สึกว่าเขาไม่ได้แค่เก่งกว่าแค่เล็กน้อย แต่เป็นอีกระดับหนึ่ง ซึ่งทิ้งร่องรอยทางประวัติศาสตร์จนผู้คนพูดถึงมาจนถึงยุคของเรา

ความทรงจำแรกเกี่ยวกับ 'Kimetsu no Yaiba' ในหัวฉันมักพุ่งตรงไปที่ภาพชายผู้เงียบสง่าและทรงพลังคนหนึ่ง—โยริอิจิ สึงิคุนิ ซึ่งบทบาทของเขาไม่ได้เป็นแค่ตำนานที่ตัวละครอื่นเอ่ยถึง แต่เป็นต้นกำเนิดของระบบการต่อสู้ทั้งหมดในโลกนั้น ฉันชอบเล่าให้เพื่อนฟังว่าโยริอิจิคือผู้ริเริ่ม 'Breath of the Sun' เทคนิคดาบต้นแบบที่เป็นบรรพบุรุษของทุกเทคนิคหายใจอื่น ๆ เขาเกิดมาพร้อมกับรอยตราพิเศษบนตัว (ซึ่งภายหลังเรียกกันว่าเครื่องหมายของนักล่าปีศาจ) ทักษะของเขาทำให้แม้แต่มุซัน คิบุตสึจิก็ต้องหวาดกลัว การเผชิญหน้าของเขากับมุซันถึงขั้นเกือบทำให้มุซันพ่ายแพ้ได้จริง ๆ มุมที่ฉันประทับใจมากคือมรดกที่โยริอิจิทิ้งไว้: แม้ตัวเขาจะหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ แต่ร่องรอยของ 'Breath of the Sun' ส่งผ่านลงมาเป็นท่วงท่ารำประจำบ้านของตระกูลคามาโด ซึ่งกลายเป็นที่มาของ 'Hinokami Kagura' ที่แทนที่จะเป็นเทคนิคแบบตรง ๆ กลับกลายเป็นพิธีกรรมและความรักของครอบครัว นั่นทำให้ตัวละครยุคปัจจุบันอย่างทันจิโระมีความเชื่อมโยงกับอดีตอย่างลึกซึ้ง และสำหรับฉันความเชื่อมโยงข้ามยุคนี้แหละที่ทำให้เรื่องราวมีพลังกว่าแค่ฉากบู้ปกติ

ดาบของโยริอิจิมีความรู้สึกเหมือนแสงพุ่งทะลุฟ้า—ไม่ใช่เพราะมันมีเวทมนตร์ แต่เพราะจังหวะการฟันและการหายใจที่เขาสร้างขึ้นเองทำให้แต่ละครั้งที่ใบมีดผ่านเหมือนการตัดแยกแสงกับเงา การอ่านฉากการต่อสู้ของเขาใน 'ดาบพิฆาตอสูร' พลันทำให้รับรู้ได้ว่าเขาเป็นต้นตอของ 'Breath of the Sun' หรือการหายใจแห่งดวงอาทิตย์ ซึ่งไม่เพียงแค่ท่าไม้ตายสวยงาม แต่คือระบบการเคลื่อนที่ที่รวมความเร็ว ความหนัก และจังหวะการหายใจเข้าด้วยกัน ทำให้แรงสับของเขาดูเป็นเส้นตรงที่คลื่นลมไม่อาจหยุดได้ ส่วนดาบจริงๆ มันเป็นดาบนิชिरินตามมาตรฐาน แต่น้ำหนักของคำว่า "นิชิริน" ในมือเขาต่างออกไป—เขาใช้มันเหมือนไม้บรรเลง เพลงที่คมกริบและทรงพลังจนศัตรูแทบไม่มีช่องให้ตอบโต้ การที่เขาแทบทำให้มูซันพ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นข้อพิสูจน์ว่าเอกลักษณ์ของเขาอยู่ที่ตัวผู้ใช้มากกว่าโลหะเสียอีก

แปลกดีที่ตัวละครอย่างยอริอิจิกลายเป็นเรื่องที่แฟน ๆ ถกเถียงกันเสมอ ฉันมองยอริอิจิอย่างคนที่เห็นทั้งความยิ่งใหญ่และความโดดเดี่ยวของคนหนึ่งคนที่แบกรับพรสวรรค์เกินกว่าจะเข้าใจได้ง่าย ๆ ในเชิงเนื้อเรื่องชัดเจนว่าเขาเป็นคนที่ไม่ตายบนสนามรบกับ 'มูซาน' ทันที — การต่อสู้ครั้งใหญ่ในอดีตจบลงด้วยบาดแผลและการหนีรอดของมูซาน แต่ไม่ใช่การสิ้นชีวิตของยอริอิจิ ฉากสุดท้ายที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาถูกเล่าเป็นภาพสะท้อนความเหงาและการยอมรับมากกว่าฉากฮีโร่ล้มลงกลางสนามรบ ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวให้เขาได้จบชีวิตแบบเงียบ ๆ ทิ้งมรดกของเทคนิค 'Sun Breathing' ไว้ให้โลกมากกว่าการบีบคั้นด้วยฉากตายแบบดราม่าจัดเต็ม สิ่งที่ทำให้ฉากสุดท้ายของยอริอิจิกินใจคือการเน้นผลของการกระทำและการเสียสละของเขามากกว่าจะเป็นการแสดงความรุนแรงสุดท้าย เขาไม่ได้จบแบบผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นคนที่ผ่านสงครามและอยู่กับผลลัพธ์ของมันอย่างเงียบ ๆ — นั่นแหละที่ทำให้ภาพของเขายาวนานในความทรงจำของฉัน

เราเป็นคนที่ชอบเลือกฟิกเกอร์โดยดูจากรายละเอียดหน้า ทรงผม และท่าทางก่อนเสมอ ดังนั้นถ้าพูดถึง Yoriichi แล้วสิ่งแรกที่อยากแนะนำคือฟิกเกอร์สเกล 1/7 หรือ 1/8 แบบเป็นทางการ เพราะงานสเกลมักจับอารมณ์ของตัวละครได้คมกริบ เช่น แสงเงาบนชุด ฮาโมนิคของหน้า และลีลาการถือดาบที่บอกบุคลิกได้ชัด ฟิกเกอร์สเกลแบบนี้มีข้อดีคือเป็นชิ้นโชว์ที่วางตรงไหนก็ดึงสายตา เหมาะกับคนที่อยากให้คอลเลกชันดูภูมิฐานและยาวนาน แต่ราคาก็มักสูง ถ้างบจำกัดลองมองทางเลือกแบบ 'POP UP PARADE' ซึ่งเรียบร้อยและราคาเข้าถึงได้ อีกอย่างที่สำคัญคือสังเกตฐานและการยึดตัวฟิกเกอร์ เพราะบางครั้งฐานธรรมดาแต่รายละเอียดตัวฟิกเกอร์ดี ก็ยังคุ้มค่าอยู่ดี สุดท้ายแล้ว ถ้าต้องเลือกชิ้นเดียวให้ตัวเอง ผมมักมองหาฟิกเกอร์ที่จับมู้ดของฉากสำคัญในเรื่อง เช่นแสงที่สะท้อนบนดาบหรือแววตาของ Yoriichi เพราะนั่นแหละที่ทำให้ชิ้นนั้นยังคงน่าดูหลังวางบนชั้นโชว์ รู้สึกว่าเวลามองแล้วมีเรื่องเล่าในหัวทุกครั้ง