Bad Thinking Diary Chapter 28

Loved, hurt and return without anything happened. Kung kailan nakalimot ka na sa isang masakit na nakaraan, What's so painful to see someone you love that has not happened in the past? or Makita ka niya na masaya na sa ibang babae? Pero, balewala na sa kanya kung harap-harapan mo pa ipakita. - It made mistakes and regrets in the past. Masakit na makita ang taong iniwan ko masaya na sa ibang babae. Ang taong minahal ako ng lubos noon, kahit kailan hindi na magiging sa akin ulit. I had a lover during the time we were abroad and our family did not know that we were married, because then we were studying in the same school. - Ang kanilang pagmamahalan sa isa't-isa ay manunumbalik ba? O Hindi na? Para sa mga taong minamahal sila, At minahal din nilang dalawa.

Hazel doesn’t like boys, in fact, she stays as far away from them as possible. She wears baggy clothes, doesn’t do makeup and tries her best to go unnoticed. Her plan worked… for a while, until she got the baddest boy in her university hot on her tails. Worst of all? He is her roommate. How will she possibly survive ? Cover by : FatimaZahra970 (Wattpad)

ทิซเหนือ - วาริน “อยากมีเงินใช้มั้ย ?” ถ้าผมถูกใจใคร ผมก็จะไม่ลังเลที่จะชักจูงผู้หญิงพวกนั้นด้วยเงิน อย่างที่ผมกำลังยื่นข้อเสนอให้กับผู้หญิงตรงหน้า “…คะ ?” ท่าทางซื้อบื้อของเธอดูจะไม่เข้าใจที่ผมพูดสักเท่าไหร่ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ กับผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะใช้มือโอบเอวเธอเอาไว้แบบหลวมๆ “คะ คุณทิสเหนือคะ” เธอดูจะตกใจมากพอสมควร รีบผลักผมให้ออกห่าง แต่ผมยังคงโอบเอวเธอไว้อยู่ “เรียกฉันว่า คุณเหนือ” “ฉันสามารถให้เงินเธอใช้ได้ไม่ขาดมือ สนใจมั้ยหื้ม…” ผมก้มหน้าลงสูดกลิ่นความหอมตรงซอกคอของเธอ โตขนาดนี้แล้วยังใช้แป้งเด็ก น่าตลกสิ้นดี! “ระ ริน แค่มาฝึกงานค่ะ ไม่ได้ต้องการแบบที่คุณเหนือว่า” เธอปฏิเสธอย่างไม่ใยดีข้อเสนอของผม “เธอไม่สนใจ ?” “มะ ไม่ค่ะ รินขอตัวก่อนนะคะ” เธอดันมือผมที่โอบเอวเธออยู่ออก จากนั้นก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธผมซะด้วยสิ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากได้เธอมาอยู่ในกำมือ อวดเก่งดีนัก!

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า...คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ "ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ" ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก "พะ พี่คามิล...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" "ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม" ปากหนายังคงถาม "มะ ไม่ใช่นะคะ พี่คามะ..." ไม่รอให้ริมฝีปากบางได้พูดจบ "ถ้าอยากได้ฉันนัก ฉันก็จะสนองให้..."

Risa adalah seorang cewek biasa-biasa saja, bahkan tergolong sebagai manusia yang 'antara ada dan tiada' di kampusnya. Dia hanya cewek yang bergaul dengan satu-satunya sahabat yang dia miliki di sana. Namun, pada suatu hari, kehidupan Risa yang damai dan sederhana berubah total tatkala Boy tiba-tiba mengakuinya sebagai pacarnya di hadapan semua orang. Sementara Boy adalah seorang cowok bad boy yang populer dan digilai banyak cewek di kampus itu, termasuk Risa. Apa saja yang akan dialami Risa sebagai pacar pura-puranya Boy?

"หัวใจของฉันมันอาจจะหมดรักนายไปตั้งนานแล้วก็ได้กระทิง ที่ผ่านมามันอาจจะเป็นความรู้สึกผูกพันธ์ ฉันถึงยังอยู่กับนาย" "เลิกรักผู้ชายคนนั้นได้ไหม กลับมารักฉันเหมือนเดิมเถอะนะ ผู้ชายคนนั้นรักเธอได้ไม่ถึงครึ่งที่ฉันรักเธอหรอกนะ" "แต่เขาไม่เคยทำให้ฉันต้องเสียใจหรือร้องไห้เพราะผู้หญิงเหมือนกับที่นายเคยทำกับฉันนะกระทิง" เธอเจ็บเพราะเขามามาก ไม่อยากกลับไปเจ็บซ้ำ ๆ เหมือนเดิมอีกแล้ว

Leonard Burton and I are childhood sweethearts, bound by a family-arranged marriage. After we marry, we live a loving, harmonious life. In a terrible accident, he even gives up his only chance at survival to save me. After Leonard's death, we find a journal among his belongings. In it, he records the three years he was missing after falling off a cliff—years spent with another woman he deeply loved. But his parents had forcibly separated them and arranged our marriage instead. Unbeknownst to anyone, he had continued to protect that woman from afar, silently and faithfully. At the funeral, Leonard's mother, Charlotte Newman, is inconsolable. "Leonard, it's all my fault. Would you still be alive if I'd let you marry Yelena back then?" His father, Samuel Burton, glares at me with hatred. "He fell off that cliff saving you. He died in that crash shielding you. Why do you bring him nothing but harm? Why aren't you the one who's dead?" Yes, why is it not me who's dead? I look at Leonard's familiar, smiling face on his gravestone before running at it and smashing my head on it. When I open my eyes again, I'm taken back to when he just returned from that small fishing village. This time, I choose to let him go and give him what he wants. Finally, I see Leonard again.

Violet eyes with piercing sight. Mane of gold in pale moonlight. Skin so hard and lily white. Voice so soft, yet filled with might. He comes to me in the dark of night. Flash of teeth, smile so slight. There is no fear, no need to fight. In his embrace, I crave his bite. -S.R. Michele, or Shelly to those closest to her, is a typical 21 yr old, trying to find her way in life. She has good family, a close circle of friends. She's outgoing and friendly, and a bit reckless and impulsive sometimes. And she has certain gifts...when she touches things, she can see into the past, she can feel what was felt by others, and she can sense things before they happen. Ok, so maybe she's not so typical. An impromptu trip to New Orleans, a party on Bourbon Street, and an attempted assault in a dark alley lead her into a world she didn't know existed...but one she's not afraid of. She doesn't know if the violet-eyed stranger that comes to her rescue, and follows her home, is a friend or a foe - and honestly, she doesn't care. Once you've had a taste of the darkness, it's hard to pull away... **** This book was written in the late 1990's - early 2000's, and originally published in 2004, under the title: Diary of a Vampire by S.M. Royston. It was my first book, and it wasn't long until I came to hate it! (Please, don't look it up - I promise you, it's terrible) So here we are, years later, and I've decided to throw out my original work, and re-write it. Because I'm the author, and I can do that. The story, characters, and settings are the same - but the writing style is different, and in my opinion, much, much better. I hope you enjoy it. ****

“โต้งชอบมิริน” “มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด “ทำไม" “จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ” “ก็พูดมาดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ “โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ ห่างกันแค่ปีเดียวมันจะอะไรกันนักหนาว่ะ “เหตุผลแค่นี้เหรอ” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา “พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ” “ชอบคนแก่ว่างั้น” ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ “ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ” มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี “บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นพี่นาย..” มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน...

“เธอต้องชดใช้สิ่งเธอทำ!" "แล้้วฉันต้องชดใช้ให้นายอีกเท่าไหร่นายถึงจะพอใจ"