กรรม

ฉันคือบล็อกเกอร์สาวชื่อดังที่ไลฟ์สดเฉพาะบุคคลพิเศษบางคน…

สามปีที่แล้ว ข้าเป็นน้องสาวที่รักที่สุดของซูเฉิงหมิง เสนาบดีกระทรวงยุติธรรม สามปีต่อมา ข้ากลายเป็นหญิงผู้ทรยศที่ต้องหลบหนีจากความผิด และยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อข้าต่อหน้าเขา แต่ไม่มีใครรู้ ว่าก่อนหน้านี้สามปี ข้าได้ตายไปแล้ว ร่างของข้าถูกยิงด้วยลูกธนูหลายร้อยดอก เลือดถูกดูดออกจนแห้งเหือด แม้กระทั่งศพยังถูกสุนัขป่ากัดและทิ้งลงจากหน้าผาสูง จนกระทั่งเดือนก่อนพิธีบรรลุนิติภาวะของน้องสาวต่างสายเลือดที่พี่ชายได้เลี้ยงดู ข้าจึงถูกค้นพบว่าเหลือแต่กระดูก ……

ตอนที่ฉันถูกคนใช้มีดเฉือนซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้น ก็ได้พยายามโทรหาพี่ชาย จนกระทั่งสติของฉันใกล้จะดับลง เขาถึงจะรับสาย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “มีอะไรอีกแล้ว?” “พี่ ช่วย......” คำพูดของฉันยังไม่ทันจบ เขาก็ขัดขึ้นทันที “ทำไมวันๆก็มีแต่เรื่องอยู่ได้? สิ้นเดือนนี้เป็นงานฉลองบรรลุนิติภาวะของเสี่ยวเยว่ ถ้าเธอไม่มา ฉันจะฆ่าเธอ!” พูดจบ เขาก็วางสายอย่างไม่ลังเล ฉันทนความเจ็บปวดไม่ไหว หลับตาลงอย่างตลอดกาล ตรงหางตายังคงมีน้ำตาไหลลงมาอยู่ พี่ไม่ต้องฆ่าฉันตายหรอก ฉันได้ตายไปแล้ว

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง

ตอนตั้งท้องมาเก้าเดือนจนใกล้จะคลอด ซางสือซวี่สามีของฉันดันส่งคนมาจับฉันขังไว้ในโกดังใต้ดิน สั่งให้ฉันอย่าเพิ่งคลอดลูก เพราะเหอชิงเยว่ภรรยาของพี่ชายเขาซึ่งได้จากโลกนี้ไปแล้วก็กำหนดคลอดวันนี้เหมือนกัน ซางสือซวี่เคยให้สัญญากับพี่ชายเขาไว้ว่า ลูกคนแรกของตระกูลซางจะได้รับการเลี้ยงดูเป็นทายาทสืบสกุล ได้รับมรดกของตระกูล “เหอชิงเยว่ต้องคลอดลูกก่อน” ซางสือซวี่พูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย “เหอชิงเยว่สูญเสียสามีไปแล้ว ไม่มีอะไรสักอย่าง ส่วนเธอมีความรักทั้งหมดของฉันแล้ว สมควรยกทรัพย์สินให้ลูกของเหอชิงเยว่” มดลูกบีบตัวจนทำให้ฉันเจ็บจนดิ้นทุรนทุราย ฉันร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาพาไปโรงพยาบาล ซางสือซวี่เช็ดน้ำตาฉันเบาๆ น้ำเสียงทุ้มจนน่ากลัว “เลิกเสแสร้งได้แล้ว! ฉันรู้นานแล้วว่าเธอไม่ได้รักฉันเลย สิ่งเดียวที่เธอสนใจคือเงินทองและฐานะ” “เธอจงใจคลอดก่อนกำหนด เพราะต้องการแย่งชิงสิ่งที่เป็นของหลานชาย.....ทำไมเธอถึงร้ายกาจขนาดนี้?” ฉันสีหน้าซีดเผือด สั่นไปทั้งตัว พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันกำหนดไม่ได้หรอกว่าลูกจะเกิดตอนไหน คลอดก่อนกำหนดเป็นแค่ความบังเอิญ! ฉันสาบานเลยว่าฉันไม่ได้สนใจเงินทอง ฉันแค่รักนายเท่านั้นเอง!” เขาแสยะยิ้ม “ถ้าเธอรักฉัน เธอคงไม่บังคับให้เหอชิงเยว่เซ็นเอกสารสละสิทธิสืบทอดมรดกของลูก เอาล่ะ รอเหอชิงเยว่คลอดลูกเสร็จเรียบร้อย ฉันจะกลับมาหาเธอ ไม่ว่ายังไงในท้องเธอก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน” ซางสือซวี่เฝ้าอยู่ข้างนอกห้องคลอดของเหอชิงเยว่ พอเห็นเด็กที่เพิ่งคลอดออกมา เขาจึงนึกถึงฉันขึ้นมาได้ เขาให้เลขาไปรับฉันมาโรงพยาบาล แต่เลขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “คุณนาย...รวมถึงเด็ก...เสียชีวิตแล้วครับ...” ในช่วงเวลานั้น ซางสือซวี่เสียสติไปแล้ว

“คุณกู้ครับ ผลตรวจแสดงว่าคุณเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้าย สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าคุณปฏิเสธการรักษาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณแน่ใจนะครับว่าจะไม่รับการรักษา? สามีของคุณเห็นด้วยแล้วใช่ไหมครับ?” “ฉันแน่ใจค่ะ... เขาจะเห็นด้วย” หลังจากวางสายจากหมอ ฉันมองไปรอบ ๆ บ้านที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่โรคกระเพาะเก่าที่กำเริบ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นมะเร็ง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะ ในรูป เสิ่นเจิงในวัยสิบแปดปีกำลังมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ เวลาผ่านไปหลายปี ฉันยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนเส้นผม เสิ่นเจิงยิ้มแล้วถามฉันว่า แบบนี้จะเรียกว่าเราได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ไหม

“อ๊า... เบาหน่อย สามีฉันโทรมา” ฉันรับโทรศัพท์มาเปิดวิดีโอคอลทั้งที่ใบหน้าแดงก่ำ ปลายสายนั้น สามีของฉันเอาแต่จ้องเขม็งพร้อมกับออกคำสั่งกับฉันไม่หยุด โดยไม่รู้เลยว่านอกจอภาพนั้นมีศีรษะของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังซุกไซ้อยู่ระหว่างขาของฉันไม่หยุดหย่อน

“ฟินไหม... ได้เล่นกับหญิงสาววัยกำลังสวยแบบฉันครั้งแรก... คงจะฟินน่าดูเลยใช่ไหม?” ในห้องที่มืดสลัว ฉันซ่อนใบหน้าไว้ใต้ผ้าห่ม เปลือยเปล่าทั้งตัว คุกเข่าคว่ำหน้าอยู่บนเตียง พยายามแอ่นบั้นท้ายเพื่อรองรับผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง แม้จะไม่ต้องจงใจเปรียบเทียบ ฉันก็สามารถสัมผัสได้ถึงความแตกต่าง ร่างกายของพ่อสามีแข็งแกร่งกว่าลูกชายของเขามากนัก...

ในวันแต่งงาน เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของคู่หมั้นฉันปรากฏตัวในงาน สวมชุดเจ้าสาวแบบเดียวกับที่ฉันสั่งตัดไว้เฉพาะตัว มองดูพวกเขายืนต้อนรับแขกอยู่ด้วยกัน ฉันยิ้มพลางชมว่าทั้งคู่ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราวกับสวรรค์สร้างมาให้เลยจริง ๆ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาอับอายจนหนีออกจากงาน คู่หมั้นของฉันกลับต่อว่าฉันต่อหน้าทุกคนว่าฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล หลังงานเลี้ยงแต่งงาน เขากับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาไปสถานที่ฮันนีมูนที่เราจองไว้ด้วยกัน ฉันไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย แต่โทรหาทนายทันที

“อืมม... ฟินจัง... อืมม... อร่อยจัง...” ในห้องที่มืดสลัว ร่างของฉันเปลือยเปล่า คุกเข่าอยู่บนเตียง เชิดบั้นท้ายขึ้นสูง ถูกหนีบอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มร่างกำยำสองคน ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง กำลังที่มหาศาล และพละกำลังที่น่าทึ่งของพวกเขา ทำให้ฉันลุ่มหลงจนแทบบ้า...