การให้อภัย

ในคืนวันที22กุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันเกิดปีที่26ของเธอ โชคชะตาได้พาให้เขาและเธอกลับมาเจอกันอีกครั้งหลังเลิกลากันไปห้าปี เรื่องราวของ นับสอง หญิงสาวผู้ครองตัวเป็นโสดมาโดยตลอดหลังจากที่เลิกกับ ลมเหนือ แฟนคนแรกไปเมื่อห้าปีก่อน เธอเข็ดขยาดกับความรักจนไม่กล้าเปิดใจมีรักครั้งใหม่ แม้เวลาจะมันจะผ่านมานานถึงห้าปีแล้วก็ตาม แต่แล้วเหมือนโชคชะตาเล่นตลก ในวันเกิดอายุครบ26ปีของนับสอง เธอเมาเละเทะเสียจนเกือบถูกฉุดออกจากผับ แต่แล้วคนที่เข้ามาช่วยเธอไว้ก็คือแฟนเก่าคนนั้น คนที่มันหักอกเธอเมื่อ5ปีก่อน.. ไม่รู้ด้วยพิษเหล้าหรือพิษรัก เธอดันเผลอไปมีอะไรกับแฟนเก่าเฮงซวยคนนั้นด้วยน่ะสิ! "ฉันถามตรง ๆ นะคะ เมื่อคืนคุณได้ใส่ถุงมั้ย" "ใส่ครับ ในกล่องมีอยู่เท่าไหร่ผมก็ใส่ทั้งหมดนั่นแหละ"

ชาติที่แล้วโชคชะตาลิขิตให้นางลืมไยชาตินี้ถึงให้นางจดจำได้เพียงบางส่วน สวรรค์ท่านรู้ท่านเป็นผู้ลิขิตใช่หรือไม่ บ่วงกรรมของข้ากับหวงซีซวนชาตินี้เพียงพอหรือไม่ ไป๋เจียเจียกู้ร้องประท้วงภายในใจ

“นอนกับพ่อก็นอนมาแล้วแค่นอนกับลูกอีกคนมันจะเป็นไรไป! ว่าไหม?” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน มองสำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนใต้ร่างที่นอนตัวสั่นน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย... “ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว “พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่ วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม “ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้น บุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...

"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก" ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน "อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน "อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน" ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ "แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"

เธอทิ้งเขาไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา แต่โชคชะตาก็นำพาเธอกับมาพานพบกับเขาอีกครั้งในฐานะผู้ให้บริการกับลูกค้าเมื่อเธอต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงินเพื่อรักษาเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากเขา ปราณ ประภาวินท์ กิตติธนปกรณ์ นักธุรกิจหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาวัย 31 ปี เจ้าของโรงแรมหรูที่มีสาขาครอบคลุมทุกจังหวะ นิสัยสุขุมนุ่มลึก ใจเย็น อ่อนโยน "เรามารือฟื้นความทรงจำกันหน่อยไหมวารี แต่ผมมีค่าตอบแทนให้ด้วยนะ..น้ำละ 300,000 พอไหม" วารี สุขเกษม คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหน้าตาสะสวยวัย 28 ปี นิสัยอ่อนหวานแต่ซ่อนความเด็ดเดี่ยว และความแข็งแกร่งเอาไว้ภายใน "ไม่..ฉันไม่รับงานนี้แล้วค่ะ"

....การเจอกันครั้งแรก ด้วยอุบัติเหตุ...จึงนำพามาสู่ความใกล้ชิด... คนหนึ่งที่ตั้งใจรัก...แต่อีกคนกลับเข้าหาเพื่อหวังพียงได้เชยชมร่างกายอันบริสุทธิ์ของเธอ...

เพราะความเข้าใจผิดของทำให้นำมาสู่การแก้แค้นที่ผิดๆและเกือบทำให้เกิดการสูญเสียที่แสนเจ็บปวด

“ประกาศออกไป...ใครทำให้ยัยนั่นมาสยบแทบเท้าฉันได้ ฉันจะรับเข้าแก๊งตำแหน่งที่หก...” เวกัสประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลุยส์ถึงกับผิวปากตอบรับทันที “หัวหน้าเอาจริงว่ะ” “มันถึงเวลาแล้ว...ที่เราควรจะจัดการกับยัยนั่นให้สาสมสักที” โชนเสริม “แล้วแบบไหน...ถึงเรียกว่าสาสม” ริกเตอร์เอ่ย “จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ให้ยัยนั่น...ยอมก้มหัวให้ฉันก็พอ”

ไม่รัก...หนำซ้ำยังเกลียด แต่เกลียดแบบไหนถึงตามวุ่นวายชีวิตเธอไม่เลิก