การให้อภัย

ในวัยเด็กทั้งสองต่างเป็นเพียงเพื่อนสนิท เติบโตขึ้นกลายเป็นเพื่อนแนบสนิท คนหนึ่งผูกพันเกินเพื่อนจนอยากเป็นคนพิเศษ อีกคนลังเลไม่แน่ใจ เกิดความห่างเหิน เย็นชา สุดท้ายห่างหาย แยกย้าย กลับมาเจอกันอีกครั้ง กลายเป็นคนแปลกหน้า ที่มี เด็กน้อยคนหนึ่ง อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง :::::::::::::::::::::::::::: "ใจคอจะไม่พาฉันไปทำความรู้จักกับลูกชายเธอหน่อยเหรอ" "ไม่จำเป็นหรอก!" เธอตอบกลับเสียงห้วน แต่หลบสายตาคาดคั้นของเขา "อัย ฉันให้อภัยเธอได้นะ ที่เธอหักอกฉัน แต่เรื่องอื่นฉันไม่แน่ใจ!" "ทำไม ร็อกจะทำอะไร!" "เธอก็รู้ ที่ผ่านมา เธอเป็นข้อยกเว้นทุกอย่าง ที่ฉันไม่เคยทำอะไรร้ายๆ ใส่ ไม่ว่าเธอจะร้ายกับฉันแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ถ้าเธอร้ายกับฉันก่อน ฉันก็ไม่ละเว้น!" ::::::::::::::::::::::::::::::

ฉันให้อิสระเธอแค่สี่ปี และต่อจากนั้นเธอจะต้องตกมาเป็นของฉัน จำเอาไว้!!

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

เขาเสนอตัวขอรับเลี้ยงเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เธอไม่มีทางเลือกจึงตอบตกลง เพียงเพราะอยากใช้หนี้ที่พ่อของเธอก่อไว้ให้จบสิ้น "ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน" "หนูต้องการเงินค่ะ แลกกับความบริสุทธิ์ของหนู" ขอตกลงระหว่างเขาและเธอในการเป็นคู่นอน 1 ปีจึงเกิดขึ้น... "หนูต้องทำยังไงบ้างคะ" "แก้ผ้าแล้ว นอนลง" "........." "ถ้าไม่ทำก็ออกไป"

ในอดีต 'ซูเหยา' หลงรัก 'องค์ชายหานเย่ว์' จนยอมเป็นภรรยาโง่เง่าที่ถูกเขาทอดทิ้งให้ตรอมใจตายอย่างเดียวดาย เมื่อสวรรค์เมตตาให้ ปลายพู่กันจันทรา ได้เริ่มเขียนชีวิตบทใหม่ นางจึงไม่ขอหวนกลับไปสู่เส้นทางรักที่พังพินาศอีก ชาตินี้ข้าจะไม่เป็นเพียงภรรยาในเงาของใคร ข้าจะใช้ไหวพริบและความรู้ที่มีสร้างอาณาจักรผ้าไหมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแคว้น แต่ไฉนเลย องค์ชายหานเย่ว์ ผู้นั้นที่เคยเย็นชาใส่ข้า ถึงได้มานั่งเฝ้าหน้าโรงเตี๊ยมของข้าทุกวัน ท่านเจ้าคะ... ท่านมาขอคืนดีหรือมาขอแบ่งกำไรจากร้านของข้ากันแน่ เมื่อท่านยอมลดศักดิ์ศรีมานั่งปอกผลไม้ในครัวให้ข้า ข้าก็ต้องยอมรับว่า...'ท่านอดีตสามีผู้เย็นชา' เริ่มมีท่าทางน่ารักจนใจข้าหวั่นไหวเสียแล้ว

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า...คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ "ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ" ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก "พะ พี่คามิล...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" "ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม" ปากหนายังคงถาม "มะ ไม่ใช่นะคะ พี่คามะ..." ไม่รอให้ริมฝีปากบางได้พูดจบ "ถ้าอยากได้ฉันนัก ฉันก็จะสนองให้..."

คิดว่าหล่อลากไส้จัญไรลากดินแล้วผู้หญิงทุกคนต้องสยบให้เหรอ ไม่หรอกมั้ง อย่างน้อยก็ไม่รวมขนมคนสวยเซ็กซี่น่ารักดูดีมีเสน่ห์คนนี้ก็แล้วกัน!

“กูชอบมึง” “เหอะ! พี่ก็รู้ว่าแพงขาย พี่ยังจะมาพูดอะไรแบบนี้อีกนะคะ” “ได้! ถ้ามึงไม่ชอบกู กูขอซื้อมึงทั้งชีวิตได้ไหม” “พี่ตื่นจากความฝันและยอมรับความจริงซ่ะ แพงไม่ยอมแหกกฎการขายของตัวเองหรอกค่ะ”

Spoil~ “ชะ..ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” เมื่อจวนตัวจนทำอะไรไม่ได้แคทร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากคนแถวนี้ลั่น พร้อมน้ำตาเอ่อออกมาคลอเบ้าด้วยความกลัวสุดขีด ตี๋ยกมือขึ้นอุดปิดปากหญิงสาวไม่ให้ส่งเสียงดังออกมา “เงียบ” “อื้อ..อ่อย ช่วยด้วย” แม้จะถูกปิดปากไว้มันก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามเอาตัวรอดของเธอลดลงได้ ยังคงส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมาอย่างต่อเนื่อง “ไอ้เสือเอาผ้าออกมาโปะสิวะ รอให้คนแห่กันมาก่อนรึไง” “…..” ครั้นได้ยินคำพูดของเล้งเสือก็รีบหยิบผ้าสีขาวซึ่งพับทบกันขนาดพอดีมือที่โปะยาไว้ออกมาจากกางเกงยีน เขาเดินไปดึงหญิงสาวที่พยายามดีดดิ้นขัดขืนมาจากอ้อมกอดเพื่อน “พี่เสืออย่าทำอะไรแคทเลยนะ ปล่อยแคทไปถะ..อื้อ!”

‘พันธะ’ จอมปลอมที่เขาและเธอสร้างขึ้น กลับกลายเป็นบ่วงร้อยรัดแห่ง ‘สิเน่หา’ “จูบแรก สั่งสอนที่คุณคิดจะแอบเขี่ยผมลับหลัง” ปัฐวิกรผละมากระซิบชิดปากเล็ก ลมหายใจร้อนถี่รัวต่างก็รินรดกันทำให้รู้ว่าอารมณ์ทั้งสองไม่อยู่ในอาการปกติ “ฉัน...ผิดตรงไหน” คนตัวเล็กยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอ “ไม่ผิดงั้นเหรอ ดื้อนัก ต้องปราบเสียให้เข็ด” คนได้ยินคิดไปว่าอีกฝ่ายยังดื้อกับเขา ปล่อยให้หญิงสาวมีเวลาพักแค่ชั่วอึดใจชายหนุ่มก็ประทับริมฝีปากลงมาหาเธออีกครั้ง มาธาวียังหายใจไม่พอเลยด้วยซ้ำ === สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามมิให้คัดลอกเนื้อหา ดัดแปลง แก้ไข ทำซ้ำ หรือเผยแพร่ในสื่อดิจิทัลและรูปแบบอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต