ฉลาด

คนอย่างฉันถ้าได้ชอบก็คือรุกใส่ไม่มีถอย บางทีเขาก็ดูมีใจแต่ทำไมถึงปฏิเสธความรักของฉันตั้งสองครั้งกันล่ะแล้วถ้ามีครั้งที่สามฉันควรพอหรือยัง #หลงใหลไซซี (ไม่มีนอกกายนอกใจ)

“ฟ้าใสลำบากได้นะคะ ไม่ต้องกินหรู อยู่แพง นอนห้องเล็กแคบแบบนี้ ฟ้าใสก็อยู่ได้ แต่ฟ้าใสทนไม่ได้และจะไม่ทน ถ้าพี่ท้อป มีคนอื่น ฟ้าใสขอแค่ความรัก เพียงอย่างเดียวค่ะ แค่ความรัก ที่มีให้กัน แค่พี่ท้อปรักฟ้าใส เป็นที่ตั้ง พี่ท้อปจะไม่มีวัน ทำให้คนที่พี่ท้อปรัก ต้องเสียใจ จริงไหมคะ “ เค้าพยักหน้า แล้วจูบหน้าผากเธอ เข้าใจแล้วว่า ทำไมเธอพาเค้ามาที่นี่ เธอแค่อยากบอกให้เค้ารับรู้ และ เข้าใจว่า แค่รักกันเท่านั้น ความรัก จะนำพาและจะพาก้าวผ่านทุกอย่างไปได้ ความรักจะเป็นที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ให้คนรักกัน ประคับประคองความสัมพันธ์ ไปในทางที่ถูกที่ควร “พี่จะรักฟ้าใสคนเดียว จะประคับประคองครอบครัวของเราสองคน ไปให้ได้ เชื่อพี่นะครับ”

เป็นเพื่อนเล่นกันมาสิบปี อยากลองเล่นเพื่อนดูสักที “ฉันจะเอาเธอทุกคืน”

เมื่อผู้หญิงปากร้ายมาเจอกับผู้ชายปากมอม สงครามน้ำลายจึงเกิดขึ้นในบัดดล แต่คงไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้นที่จะฟาดฟัน เพราะนั่นต้องเหมารวมถึงปลายลิ้นที่จะทำหน้าที่ต่อสู้ ทั้งฟาดและฟันกันอย่างไม่ลดละ

ในวันทำบุญเรือนใหม่ ห้องนอนใหญ่ที่คุณแม่จัดเตรียมไว้ให้เป็นห้องหอ บนฟูกนั้นมีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับใหล หญิงประหลาดแต่งกายประหนึ่งชุดขี่ม้าของสตรีตะวันตก ทว่าวงหน้ากลับทำให้ ‘คุณหลวงพร้อม’ ติดตรึง และไม่ทันที่หัวใจจะยั้งคิด ริมฝีปากร้อนรุ่มก็ทาบปิดกลีบกุหลาบบอบบางทันที ‘นิราวดี’ ต้องกรี๊ดแตกเมื่อถูกบุรุษลึกลับขโมยจูบ!! และต้องกรี๊ดมากขึ้นเมื่อคิดว่าตัวเองตายแล้วมาเกิดในชาติใหม่หรือไม่ก็อยู่ในโลกวิญญาณ เพราะจำได้ว่าขณะรีบรุดไปหาศิลปินในดวงใจ ตะแกรงเหล็กปิดทางระบายน้ำดันยุบตัว จากนั้นร่างก็ร่วงลิ่ว สติดับวูบ และเมื่อตื่นก็มาเจอเทพบุตรขโมยจูบ ซ้ำยังอยู่ในห้องหับที่เหมือนย้อนอดีตไปสู่ละครพีเรียด!!

ความรักเปรียบเหมือนไวรัสที่ลุกลาม สำหรับ นางเอก ฝ้ายนิล เป็นเจ้าสาวที่กลัวฝน ไม่กล้ารักใคร เพราะมีความหลังทรงจำที่เพื่อนถูกคนรักทำร้ายและพี่สาวถูกสามีหลอกลวงปอกลอก จนกระทั่งได้พบเจอพระเอก กริญจน์ เพลบอยหนุ่ม เขาสอนให้เธอรู้จักความรักที่อบอุ่น ถึงแม้ทั้งคู่จะเหมือนขมิ้นกับปูน

เมื่อสาวนร.นอกแสนเซ็กซี่ต้องสืบคดีชู้สาวที่คลับลีลาศ ทางเดียวที่จะเข้าถึงข้อมูลได้คือตีสนิทกับเขา ซึ่งเธอเข้าใจว่าเป็นชายขายบริการ และทั้งที่ย้ำตัวเองเสมอว่านี่คืองานแต่ทำไมถึงใจสั่นทุกทีที่ใกล้เขาละ

“ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร “ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป “โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก

อะไรกัน!! ฉันทะลุมิติมาอยู่ในนิยายที่ตัวเองแต่งเหรอเนี้ยะ แล้วฉันจะรับมือกับท่านแม่ทัพพร้อมลูกชายแสนซนของเขาอย่างไรช่างน่าปวดหัวเสียจริง เฮ้อ !!

"ความร้อนแรงแห่งเพลิงร้อน ดับได้ด้วยเพลิงรัก" คุณเชื่อเรื่อง “รักแรกพบ” ไหมคะ คุณเชื่อไหมว่า “หากคู่กันแล้ว..ย่อมไม่แคล้วกัน” และ.. คุณเชื่อไหมว่า “บางคน..ยอมละทิ้งความรัก..เพราะหน้าที่” ความรัก..เป็นสิ่งที่สวยงาม ไม่ว่าความรักนั้นจะเกิดขึ้นเพราะสาเหตุอะไร เกิดเพราะความจำเป็น เกิดเพราะหน้าที่ หรือว่า..เกิดเพราะหัวใจบงการ ทุกอย่างนั้นก็ล้วนเรียกว่า “ความรัก” ไม่มีผิดเพี้ยน บางแง่มุมของความรักที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ว่าจะเป็น “อารัทธา – ฮาน่า” หรือว่า “ธาธี – มิลาน” ล้วนแต่ต้องพบเจออุปสรรคขวากหนามก่อนที่จะพานพบความหอมหวานที่เปรียบดั่งน้ำทิพย์รินรดหัวใจ