ฉลาด

การสารภาพรักที่น่าอับอายในอดีต กับการปฏิเสธรักอย่างไร้เยื่อใย อดีตเพื่อนซี้สองคนวนมาเจอกันอีกครั้งด้วยการเป็นเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของกันและกัน

วารีเฝ้าหาคำตอบให้ตัวเองมาตลอดว่าทำไมเธอถึงไม่มีใครสักคนจริงจังสักที ทั้งที่เธอมีพร้อมทุกอย่าง แต่หัวใจมันกลับว่างเปล่า ที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าไม่เจอคนที่ถูกใจ แต่หัวใจมันเหมือน.เฝ้ารอใครบางคนอยู่ตลอดเวลา

เธอ : เกลียด เขา : รัก สองความสัมพันธ์ตรงกันข้ามต้องมาเจอกัน เขาทำทุกอย่างให้ได้เธอ เธอทำทุกอย่างให้หลุดจากเขา เธอ แรง ตรง เข้มแข็ง ไม่เคยอ่อนให้ใคร แต่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับคนที่ตัวเองเกลียด และยังเข้าใจว่าเขาเป็นคนทำให้น้องสาวของเธอต้องฆ่าตัวตาย กำแพงที่สร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองให้ห่างจากความรัก เพราะกลัวการสูญเสีย เธอยังต้องมารับมือกับบรรดาผู้หญิงที่ต้องการตัวเขาไปครอบครองอีก เพราะเธอคือ ภรรยาของเขา "คิดว่าฉันเป็นนางเอกที่จะงอมืองอเท้านั่งรอคนมาช่วยหรอ สบายใจได้เลย...นางเอกแบบฉันนี่แหละ ที่ตบนางร้ายหน้าแหกมานักต่อนักแล้ว!" เขา ผู้ทำลายความเกลียดชังในใจของเธอ เขามีทั้งอำนาจ เงิน หน้าตา และการศึกษา หนุ่มหล่อในฝันของสาวๆ แต่สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงแค่เธอเท่านั้น ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการร่างกาย แต่รวมไปถึงหัวใจของเธอด้วย "ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เก่งแค่ปาก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องอื่นจะเก่งจริงที่บอกหรือเปล่า"

พี่ยังไม่เคยหรอกนะ แต่บอกได้เลยว่าเชิงทฤษฎีพี่แน่นมาก แต่เชิงปฏิบัติ คงได้ลองอีกในไม่ช้านี้แน่นอน

เขาเข้าหาเธอเพื่อต้องการมีความสัมพันธ์แบบลับๆ แต่พอเขาได้เธอมาครอบครองกลับกลายเป็นว่ามันไม่เคยพอ ได้แล้วก็อยากจะได้ซ้ำๆ จนอยากเก็บเธอไว้เป็นของเขาคนเดียว คาร์เตอร์ (21ปี) | วิศวกรรมโยธาปีสี่ มหาวิทยาลัยA | นิ่ง ดุ เย็นชา เข้าถึงยาก "...นอนกับพี่สิ" ... "แคร์เป็นของพี่ จำไว้" แคร์ (18ปี) | นักศึกษาแพทย์เฟรชชี่ปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยA | พูดน้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน "พูดบ้าอะไร ออกไปนะ" ... "ฮึก~ไม่ แคร์ไม่ใช่ของพี่" หากผู้ใดละเมิดนำไปเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง นปก.Sherlina จะดำเนินตามกฎหมายคุ้มครองสิทธิทางปัญญา พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ 2537 ทั้งจำและปรับ

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' โรแมนติก แอบรัก ครอบครัว รักวัยรุ่น รักสามเส้า

"เจ้าว่าตาแก่หยางกับตาแก่เซียวใครเป็นฮูหยินกันแน่  เซียวอี้หลงดูอ่อนหวานหรือแปลว่างั้นเขาเป็นเมีย ส่วนตาเฒ่าหยางก็เป็นสามีของเขา  อ๊ายฮูหยินเซียวฮ่าๆๆๆ เหมาะสมๆช่างเป็นคู่รักสะท้านเมืองหลวงจริงๆ" จางอวี้ถิงเอ่ยกับสาวใช้ นางหัวเราจนขนมติดคอจึงไอออกมารุนแรง "แค่กๆๆๆ อื้อ แค่กๆ ขะ ขอน้ำ น่ะ น้ำหน่อยลี่จู แค่กๆๆๆ" ลี่จูรีบลุกไปหยิบน้ำให้คุณหนูของนาง แต่ยังไม่ทันไปถึงไหนก็เจอกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่หน้าเรือน "ตะ ตะ ใต้เท้าหยาง คะ คุณหนู อื้อออ ใอ้เอ้า(ใต้เท้า)" หลี่จิ้งใช้มือปิดปากลี่จูตามคำสั่งของเจ้านาย ลี่จูส่ายหน้า หยางหมิงหยิบชามใส่น้ำแล้วเดินไปหาเมียเด็กของเขาแทน  ส่วนลี่จูถูกหลี่จิ้งเอามือปิดปากแล้วกอดเอาไว้ จากนั้นเขาก็เอ่ยกับนางที่ข้างหู "หากอยากให้คุณหนูของเจ้าถูกเฉดหัวออกจากจวนก็ลองร้องดังๆสิลี่จู จะลองไหม" ลี่จูส่ายหน้าหลี่จิ้งจึงเอามือออกจากปากนาง ลี่จูหันมาหาเขาก่อนจะเอ่ยถาม "องครักษ์หลี่ ใต้เท้าจะไม่ทำอะไรคุณหนูของข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ" หลี่จิ้งยิ้มก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหู "ลี่จูคนงาม เจ้าควรห่วงตัวเองก่อนจะดีไหม...หื้ม"

ไป่จวิ้นเดิมทีก็เป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อย ที่ไม่น่าจะได้รับความสนใจอะไรในกองทัพ ทว่าเมื่อสงครามจบลงและกลับมาพร้อมชัยชนะ เขาจึงได้เงินรางวัลมาจำนวนหนึ่ง ส่วนหนึ่งเพื่อปลอบขวัญที่ต้องจากบ้านไปเป็นระยะเวลานานอีกส่วนก็เป็นสินน้ำใจตอบแทนที่เขาต้องกลายเป็นคนที่ไม่ต่างจากคนพิการ เดินเหินไปไหนก็ไม่คล่องแคล่วเช่นเมื่อก่อน และเรื่องนี้ก็สร้างความกลัดกลุ้มให้กับมารดาของเขาอย่างมาก เพราะไม่ว่าจะส่งเทียบดูตัวไปสักกี่ครั้งต่างก็ถูกปฏิเสธ ทว่ามีเพียงสตรียากจนที่เป็นเพียงบุตรสาวของชาวนาจน ๆ คนหนึ่งเท่านั้นที่ยินยอมแต่งเข้าสกุลไป่ แรกทีเดียวไป่จวิ้นไม่ใคร่จะชอบใจภรรยาของตนนัก ด้วยคิดนางยินยอมแต่งกับชายพิการเช่นเขาเพียงแค่เพราะเรื่องเงินทอง แต่ความอ่อนโยนและมุ่งมั่นที่จะดูแลเขาของจางอวี๋จิง กลับค่อย ๆ ละลายน้ำแข็งในใจของชายหนุ่มลงอย่างช้า ๆ ส่วนทางจางอวี๋จิง นางก็เริ่มมองเห็นความอบอุ่นของสามีที่นางไม่คิดว่าจะรักได้คนนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และนางก็ได้ตั้งปณิธานอันแน่วแน่ว่า จากนี้ไปจะขอเป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์ต่อเขาไปจนชั่วชีวิต สามีของนางพิการเดินเหินไม่คล่องแคล่วแล้วอย่างไร นางจะขอเป็นแขนขาให้แก่เขาเอง

เมื่อการมีชีวิตไม่ได้เป็นไปอย่างปกติ ชีวิตของเธอและเขาจะจัดการมันอย่างไรเมื่อแรกเริ่มเขาเสนอการหย่าให้กับเธอ แต่เธอกลับยอม และพร้อมที่หย่าและจากเขาไป เขากลับห้ามใจไม่ยอมเสียเอง นั้นมัน...เขารักเธอ?

เมื่อรวมรวมทุกอย่างเรียบร้อยก็ถึงเวลาสำรวจตัวเอง เธอตื่นขึ้นมาในร่างที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ร่างกายอ้วนฉุ ผิวพรรณหยาบกร้าน และใบหน้าที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำ นี่คือร่างของ ซูเว่ยหราน สตรีอัปลักษณ์และร้ายกาจแห่งหมู่บ้านชาวประมงในยุคจีนโบราณ! "นี่ไอ้คนแซ่หลี่ ข้าอยากตกลงกับเจ้าหน่อย บ้านเจ้ามีผู้ใหญ่มากมายแต่กลับให้ลูกข้าอายุแค่สีขวบไปรับจ้างหาเลี้ยง ข้าว่าเราหย่ากันเถอะ ลูกข้าจะเอาไปด้วย" "เจ้าไม่มีญาติที่ไหน เอาลุกไปลำบากกับเจ้าหรือ" "ถ้ามีญาติประสาแดกและเห็นแก่ตัวแบบบ้านหลี่เจ้า ข้ายอมโดดเดี่ยวดีกว่า" ซูเว่ยหรานเดินลงเขาไม่สนใจเขาอีก หลี่จื่อหานยืนงง เป็นนางที่วางยาเขาเพื่อได้แต่งงาน อยู่ๆบอกจะหย่าก็หย่าและยังจะเอาลูกไปเลี้ยงเอง นี่ท่านย่าทุบนางจนสติผิดเพี้ยนไปแล้วหรือ