ตั้งครรภ์

'อินทิรา' จำยอมเดินทางไปลาสเวกัสเพื่อรับจ้างเป็นแม่อุ้มบุญให้กับนักธุรกิจหนุ่มชาวอเมริกันนามว่า 'บาสเตียน’ เพื่อนำเงินมารักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็ง แต่เมื่อไปถึงที่นั่นแล้วกลับไม่เป็นอย่างที่เธอเข้าใจ เพราะเขาต้องการให้เธอเป็นแม่แท้ ๆ ของลูกซะอย่างนั้น เป็นเช่นนี้แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป จะเอาตัวรอดจากกลรักครั้งนี้ได้ไหม มาร่วมลุ้นไปพร้อม ๆ กัน

เพราะเธอคือตัวต้นเหตุที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนรัก จึงถูกจองจำอยู่ในพันธนาการอันไร้ใจ ปราศจากเยื่อใยและความรัก “จะอะไรนักหนาเดือนฉาย หยาดเขาท้องอยู่นะอย่างี่เง่าหน่อยได้ไหม” “มันไม่ใช่แค่นั้นไงพี่เมฆ ไม่ใช่แค่นั้นเลย” “แล้วอะไรล่ะ เธอก็บอกมาสิ” มือหนาเอื้อมไปบีบท่อนแขนเล็ก พยายามเค้นหาคำตอบ “พี่เมฆไปหาพี่หยาดเถอะ ไม่ต้องสนใจฉายหรอก” “เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไง จำที่ฉันพูดครั้งก่อนไม่ได้เหรอ ที่บอกให้รอไง” “แล้วพี่เมฆจะให้ฉายรอไปถึงเมื่อไร รอให้พี่กับคนรักของพี่ปรับความเข้าใจกันก่อนเหรอ หรือว่ารอให้พี่หยาดคลอดลูกก่อนล่ะ” “เธอเป็นอะไรเดือนฉาย ทำไมวันนี้ถึงพูดไม่รู้เรื่อง” “ฉายเป็นผู้หญิงหน้าโง่ไงคะ โง่ที่รักพี่เมฆ โง่ที่คิดว่าพี่เมฆจะเปิดใจรักฉาย ฉายมันก็แค่คนโง่คนหนึ่ง” เธอพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เดือนฉาย” ภูเมฆตะคอกใส่หน้าคนตัวเล็กดังลั่นพร้อมกับจับหัวไหล่มนทั้งสองข้าง “ฮือ ๆ ฉายทำอะไรไม่ถูกใจพี่เมฆสักอย่าง ฉายพยายามต่อไปไม่ไหวแล้ว”

คืนที่คิรินทร์ถูกวางยา เขาเผลอมีสัมพันธ์กับหญิงลึกลับโดยไม่รู้ตัว เธอหนีไปพร้อมความลับในท้อง หลายปีต่อมาเขาพบเธออีกครั้ง พร้อมเด็กสามคนที่หน้าเหมือนเขาไม่ผิดเพี้ยน (จิ้มทีเดียวได้มาถึงสาม)

เมื่อองค์หญิงโดนหมิ่นเกียรติโยนข้อหาคบชู้ให้กับแค่เศษกระดาษหนึ่งแผ่น นางจึงมีจุดจบที่สุสานตระกูลเยียน“สุสานตระกูลเยียนหาใช่สุสานบิดาของข้า ช่างมารดามันเถอะ!ใครอยากเฝ้าก็เฝ้าอยากอยู่ก็อยู่ข้ากับลูกจะไป

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อทหารหน่วยรบพิเศษมาดแมนขวัญใจสาว ตายระหว่างปฏิบัติหน้าที่ทำให้วิญญาณย้อนไปอยู่ในยุคจีนโบราณ ตื่นมาในต่างยุคแบบงงแถมยังมีสามและลูกชายอีกสี่คน

เธอเพิ่งจะเข้าใจ...ว่าการใช้ชีวิตคู่ มันไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิยาย “แค่อุ้มท้องลูกให้ฉัน อย่าหลงตัวเองว่าฉันจะพิศวาสเธอล่ะ”

“หึ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกฉันจำใส่หัวเธอไว้!” “ค่ะ หนูรู้ตัวดีว่าตัวเองก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่คุณใช้เงินซื้อมา” “รู้ตัวก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ!”

"นี่มันคืออะไร" "ก็...." "ถามก็ตอบดิ" "พี่ก็อ่านออกจะมาถามทิชาทำไม" เขามองกล่องในมือแล้วแกะดูข้างในซึ่งมันยังเหลือยาอีกหนึ่งเม็ดก่อนจะอ่านทุกตัวอักษรทุกตัวบนกล่อง "เธอยังไม่ได้กิน?? " "ก็กินแล้วแต่...กินไม่ครบคือทิชา......ลืม" "ลืม??? แม่ง เอ้ยยย กินตอนนี้จะทันไหมวะ" "พี่ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเกิดทิชาท้องจริงๆทิชาจะไม่บอกใครว่าเป็นลูกพี่" "เชื่อเธอก็บ้าละ ขนาดเราไม่ได้เป็นอะไรกันเธอยังพยายามเสนอตัวยัดเยียดตัวเองมาให้ฉันแล้วนี่ตอนนี้เรามีอะไรกันแล้วเธอก็ยังไม่ยอมกินยา ถ้าเธอท้องขึ้นมาจริงๆฉันรู้ว่าเธอต้องให้ฉันรับผิดชอบแน่ๆ" "ถ้าพี่ไม่ต้องการลูกทิชาก็ไม่บังคับ ทิชาสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เดือดร้อน" เธอพูดออกไปอย่างขมขึ่น เขาพูดแบบนี้เขาไม่อยากรับผิดชอบสินะ "ก็ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน เพราะฉันไม่ต้องการมีภาระไม่ต้องการเอาชีวิตทั้งชีวิตของฉันมาผูกติดกับเธอ

ราคีที่เขามอบให้เป็นฝันร้ายสำหรับเธอตลอดมา เขาทำทุกอย่างเพื่อใช้เธอเป็นเครื่องมือแก้แค้นเท่านั้นเองหรือ

ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของแม่ทัพไร้ใจ จู่ๆข้าได้รู้ว่าข้าเป็นเพียงตัวประกอบที่ต้องตายอย่างไร้ค่า ข้าจึงหนีไปมีชีวิตใหม่พร้อมกับบุตรในครรภ์ แต่แล้วเขากลับตามมาทวงคืนบุตร ทวงคืนหัวใจของเขาที่ข้าขโมยหนีไป