ตั้งครรภ์

คำโปรย คืนแรกที่เกรซยอมขายร่างเพื่อเงิน แต่โชคชะตากลับเล่นตลก พาเธอตกอยู่ในอ้อมกอดชายอันตราย ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล “ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันลืมสัมผัสของฉัน…เกรซ”

"เฮียคะ....อย่านะอื้อ....เนียอายค่ะ" ดาเนียยกมือปิดหน้าเพราะขาของเธอกำลังถูกแยกกว้าง "เนียเองก็ทั้งสวยและเซ็กซี่" เสียงทุ้มนุ่มกล่าว ตวัดส่งนัยน์ตาพราวระยับมาให้ ร่างแกร่งนอนคว่ำหน้าลงให้แผงอกชิดวางแนบกับพื้นเตียงเพื่อทำให้คนตรงหน้าสุขสมจนถึงสวรรค์ให้มากที่สุด ใบหน้าคมบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะเจ็บแปลบที่บาดแผล แต่เพราะความต้องการหลอมรวมกับดาเนียนั้นมีมากกว่า ความเจ็บที่ทวีคูณเข้ามาก็เป็นเพียงฝุ่นละอองที่พัดผ่านไป

"ถ้าคุณอยากจะนอนกับฉัน...คืนล่ะล้านคุณจ่ายได้ไหมล่ะคะ..." "แค่ล้านเดียวทำไมผมจะจ่ายไม่ได้...แต่ก่อนผมจะเสียเงินเป็นล้าน ผมขอสำรวจของก่อนได้ไหม ว่ามันจะคุ้มค่ากับเงินที่ผมจะเสียไปหรือเปล่า..." "ถ้าคุณจะสำรวจก็ต้องเสียเงินค่ะ....เพราะร่างกายฉันไม่ได้มีไว้ให้คุณสำรวจฟรีๆหรอกนะคะ....."

"กูจะทำมึงออกไปจากชีวิตกูโดยที่กูไม่ต้องเสียเงินให้ผู้หญิงอย่างมึงเลยแม้แต่บาทเดียว" "นาไม่เคยหวังเงินทองของมีค่าอะไรจากคุณอิฐเลยนะคะ" "อย่ามาตอแหล แค่มึงอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่ามึงต้องการอะไรเพราะไม่งั้นมึงคงไม่ลงทุนวางแผนชั่วๆจนกูต้องมาแต่งงานกับขี้ข้าอย่างมึง!!! " "นาไม่ได้อยากแต่งงานหรืออยากให้คุณอิฐมารับผิดชอบอะไรนาเลยนะคะ แต่เพราะคุณท่าน..." "มึงไม่ต้องเอาปู่กูมาอ้าง กูไม่ได้โง่และกูก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างมึงจะไม่คิดหวังอะไร หึ คงคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายล่ะสิถ้าได้แต่งงานกับกู แต่มึงฝันไปเถอะว่ามึงจะมีความสุข กูจะทำให้ทุกข์จนหาความสุขไม่เจอ มึงคอยดู!!! "

แฟชั่นตกยุคและหนุ่มฮอตสุดแนวของคณะแพทย์ศาสตร์ดูยังไงก็ไม่เข้ากัน พงษ์สวัสดิ์และคิริมา เปรียบประดุจดังเส้นขนานที่มิอาจมาบรรจบ แต่โชคชะตาก็ดลบันดาลให้เขากับเธอมาลงเอยกันที่เตียง ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเป็นเหตุให้คนที่ ‘เคย’ มี ‘อดีต’ ร่วมกันมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง ยิ่งเธอเชิดใส่เขาก็ยิ่งหมั่นไส้ ยิ่งเธอทำท่ารังเกียจเขาก็ยิ่งอยากตอแย ยิ่งเธอหนีเขาก็ยิ่งตาม ให้มันรู้กันไปว่าใครมันจะแน่กว่ากัน! “จะบอกอะไรให้นะป้า ถึงผมจะเมาผมก็มีสติว่าตัวเองกำลังเอากับใคร และเอาท่าไหนบ้าง” คนยโสลอยหน้าบอกด้วยท่าทางมาดมั่นจนน่าหมั่นไส้ “ถ้ายังไม่หยุดพูด ฉันไล่คุณออกแน่คุณหมอพงษ์สวัสดิ์” “แหม…อย่าขู่นักเลยแค่นี้ผัวก็กลัวจะแย่อยู่แล้วยาหยี” “ไอ้คนบ้านี่! อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ” เธอเค้นเสียงขุ่นสวนกลับ คิดผิดอย่างมหันต์ที่ยื่นมือมายุ่งกับเรื่องนี้ เขาขยับลุกขึ้นเดินมาหา แล้วจงใจยื่นหน้ามาใกล้ๆ “ไม่ให้เรียกแบบนี้ แล้วจะให้เรียกแบบไหน เรียกเมียจ๋าดีไหม” “เด็กบ้า!”

เมื่อเขาคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องร้าย ทำให้เขาลงโทษเธอและทรมานเธอ แต่ความรักที่มีทำให้เธออดทนแต่เมื่อความอดทนที่มีหมดลง มันเลยทำให้เธอต้องหนีไปเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง

หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง  จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ  กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก "ท่านทำอะไร  เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ" จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง  หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้  หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง  กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง  จนเขาถอนริมฝีปากออก "เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร  เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม  ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย" จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ  จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย  ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้  "ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู "มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า  เผื่อนิยายเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม" "ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"

“เธอมันเด็กจอมโกหก คิดว่าฉันจะเชื่อเธองั้นเหรอ" พูดแบบนี้คงมีเรื่องเดียวที่นายนี่ค้างคาใจ ก็คงไม่พ้นเรื่องที่ฉันท้อง “นายไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันก็ไม่ได้หวังให้นายมาเชื่อฉัน ว่าฉันท้องหลอก" “ท้องงั้นเหรอ?..เธอท้องกับใคร คงไม่ใช่ฉัน ฉันคงไม่เอาเด็กโง่อย่างเธอมาทำเมีย" “คิดว่าฉันอยากได้นายเป็นผัวหรือไง ไอ้หมอโรคจิต" “เธอ!!! "

ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"

เพราะที่บ้านล้มละลายจันทร์เจ้าไร้หนทางจึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาขอความช่วยเหลือจากเขา อดีตลูกคนใช้ที่เคยอาศัยอยู่ที่บ้านของเธอที่ตอนนี้ทำธุรกิจจนกลายเป็นเศรษฐีร่ำรวยมหาศาล เตชินไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่า คุณหนูที่เคยกดขี่เขามาตลอดชีวิตจะยอมคุกเข่าให้เขาในวันนี้ วันนี้จันทร์เจ้าไม่ใช่ลูกสาวเจ้าป่าแต่กำลังกลายเป็นเหยื่อให้เขาขย้ำ "เธอจะตอบแทนฉันยังไงในการช่วยเหลือเธอครั้งนี้ล่ะ" เตชินมองจันทร์เจ้าอย่างเหยียด ๆ จันทร์เจ้าก็แค่คุณหนูตกอับที่หิวเงินคนหนึ่ง เขารู้ว่าตอนนี้จันทร์เจ้าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเงินเท่านั้น หญิงสาวเชิดใบหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง แม้จะเกลียดเขาแค่ไหนแต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว "ฉันเคยช่วยคุณพ่อ ฉันมีความสามารถเป็นเลขาได้" เตชินหัวเราะทั้งมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย "เลขาเหรอแค่เลขาคงไม่พอ นอกจากว่าเธอจะทำหน้าที่เป็นนางบำเรอบนเตียงของฉันด้วย"