รวย

สำหรับชมพูแพร... อองเดรคือเจ้าชายในฝัน และถึงแม้ว่าจะอยู่ใกล้กันเพียงแค่เอื้อมมือคว้า แต่ก็ไม่เคยสัมผัสถึงเขาได้เลยสักครั้ง จนกระทั่งเกิดความผิดพลาดขึ้น ทำให้หล่อนต้องขึ้นเตียงมีความสัมพันธ์กับท่านประธานหล่อเหี้ยมแทนผู้หญิงที่ถูกอองเดรชี้นิ้วเลือก ทุกอย่างมันควรจบคงแค่ค่ำคืนเดียว แต่อองเดรกลับทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากขึ้นอีกหลายเท่าตัว เมื่อท่านประธานหนุ่มมีคำสั่ง ให้หล่อนขึ้นเตียงกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่มีกำหนดสิ้นสุด

ผู้หญิงสาวสวยสมวัย มีชีวิตเรียบง่าย อยู่กับยาย แม่เสียชีวิต พ่อมีภรรยาใหม่ ชีวิตมีความสุขอยู่ดีๆ ชีวิตต้องได้ไปอยู่่กับผู้ชายใจร้อน ใจร้าย ทำให้ชีวิตของเธอสะดุด เขาร้ายกับเธอยังไง เธอจะทนได้ไหม?

เมื่อตรงหน้าคืออดีตคนรักที่ยังไม่ตาย และปัจจุบันยังมีผู้หญิงที่เขารักกำลังรอเขาอยู่...

ชนิษฐารักคณิศร แต่เขารักอีกคน อ้อมกอดเขามีให้เธอ แต่ในใจเขาคิดถึงใคร ทำดีสักเท่าไร สุดท้ายคณิสรมองชนิษฐาเป็นเพียงเครื่องมือผลิตลูก การแต่งงานอันหลอกลวงต้องจบลง ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะหย่า!

เมื่อเขาคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องร้าย ทำให้เขาลงโทษเธอและทรมานเธอ แต่ความรักที่มีทำให้เธออดทนแต่เมื่อความอดทนที่มีหมดลง มันเลยทำให้เธอต้องหนีไปเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง

เมื่อผมพบคุณอีกครั้ง คุณจะไม่ได้พบผมคนเดิมอีกต่อไป อยากกลับมามากแค่ไหน กรุณาใช้ร่างกายของคุณพิสูจน์

คู่ปรับในวัยเด็กต้องโคจรมาใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกันตามสัญญาหมั้นหมายของพ่อแม่ ต่างฝ่ายต่างมีอคติต่อกันจนไม่อยากมองหน้ากัน พยายามทำทุกอย่างเพื่อถอนหมั้น แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามหนียิ่งมีแรงดึงดูดให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น

นางร้ายคนเดิมทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งพระเอกมาครอบครอง แต่นางร้ายคนนี้ขอเทใจให้กับพระรองผู้แสนดี

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่อง คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

"มึงคิดว่ากูมีอะไรกับยัยนี่...มึงคิดได้ไงไอ้ต่อ" "ก็ใครจะไปรู้วะเห็นนั่งรถมาเรียนกับมึงทุกวัน นึกว่าเป็นเด็กมึง" "ยัยนี่เป็นแค่เด็กรับใช้" "เด็กรับใช้??? " "เออก็แค่เด็กที่ย่ากูรับมาเลี้ยงเพราะสงสาร แต่ไม่เจียมตัวอยากเรียนสูงๆย่ากูเลยสงสารส่งให้มาเรียนที่นี่" เขามองหน้าใบตองด้วยสายตาเกลียดชัง เขาทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงที่ต้องนั่งรถมาเรียนกับยัยนี่ทุกวันแต่เขาทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นคำสั่งของย่า