หย่าร้าง

หกปีของการแต่งงาน มีเพียงความสัมพันธ์ลึกซึ้งในยามค่ำคืน แต่ไร้ซึ่งความอบอุ่นในยามกลางวัน ชิงอี้รักเขาอย่างสุดซึ้ง และยอมรับมันด้วยความเต็มใจ ลูกสาวแท้ ๆ ถูกห้ามไม่ให้เรียกเขาว่าพ่อ ในขณะที่ลูกชายของรักแรกของเขากลับถูกอุ้มไว้บนตักและสอนให้เรียกพ่อ ทั้งตระกูลปฏิบัติต่อลูกเลี้ยงประดุจทายาทผู้สูงส่ง ส่วนลูกในไส้กลับถูกมองว่าเป็นมลทินที่ไม่อาจเปิดเผยได้ จนกระทั่งเธอและลูกสาวต้องชดใช้ด้วยชีวิต หลังเขาเซ็นเอกสารเผาศพของเธอและลูกด้วยตัวเอง ก็พาลูกชายไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับรักแรกของเขากลับประเทศ เธอถึงได้เข้าใจว่า ความจริงใจไม่อาจแลกมาซึ่งความจริงใจ คนที่ไร้น้ำใจไร้คุณธรรมนั้น แท้จริงแล้วก็ไม่มีหัวใจอยู่เลย เมื่อได้ชีวิตใหม่อีกครั้ง เธอตัดสินใจที่จะทิ้งชีวิตแต่งงานที่เต็มไปด้วยความอัปยศและความเย็นชาให้สิ้นซาก! ชาติก่อน เธอโง่เขลาที่ยอมทิ้งการเรียนมาเป็นแม่บ้าน และทุ่มเททุกอย่างเพื่อครอบครัว ในชาตินี้ เธอยื่นใบหย่าอย่างเด็ดเดี่ยว พาตัวเองและลูกสาวหนีไปจากขุมนรก กลับมาเริ่มต้นเส้นทางอาชีพและหวนคืนสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง! สัปดาห์แรกที่ชิงอี้จากไป โจวเฉาหลี่คิดว่าเธอแค่เรียกร้องความสนใจและหาเรื่องไปวัน ๆ เดือนแรกที่ชิงอี้จากไป โจวเฉาหลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้เธอไปตามทางของเธอ และวันที่ N ที่ชิงอี้จากไป... เขากลับได้พบเธอในงานประชุมสุดยอดของเหล่าหัวกะทิในวงการ! ชิงอี้มุ่งมั่นกับงาน ส่วนลูกสาวก็ตั้งใจหาพ่อใหม่ให้ตัวเอง ที่แท้ เธอกับลูกสาวก็ไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วจริง ๆ! ชายหนุ่มเสียสติไปโดยสิ้นเชิง เขาที่เคยเย็นชาและหยิ่งทระนงมาตลอด กลับไม่สนใจสายตาใคร ๆ ตรงเข้าขวางสองแม่ลูกไว้ แล้วอ้อนวอนว่า “ที่รัก ผมจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ คุณกลับมารักผมอีกครั้งได้ไหม?”

สำหรับ ชญานิศ ไม่มีอะไรชอกช้ำใจไปกว่าการถูกหลอกให้รัก แล้วต้องตกอยู่ในฐานะชู้ และเมียน้อย เพราะฉะนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะโบยบิน เธอจึงไม่ช้าที่จะหนีไปไกลแสนไกลเพื่อตั้งต้นชีวิตใหม่ แต่แล้วใครจะคาดคิด...เธอท้อง กับ เขา เด็กที่มีสายเลือดเดียวกันกับเขาติดอยู่ในท้องเธอ . สี่ปีผ่านไป โลกกลมไม่ได้เกินคำว่าโกหก เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง "พี่รู้ว่าเจี๊ยบมีลูกแล้ว และน้องเคนก็คือลูกของพี่"

[เริ่มแรกโหดร้าย ภายหลังหวานแหวว + ฌาปนสถาน + ผู้มีอำนาจก้มหน้า + วางแผนการไว้นานแล้ว] ปีที่สามของการแต่งงานกับโจวอวี้ชวน ในที่สุดเวินซ่งก็รู้แล้วว่าคนที่อยู่ในใจเขาคือใคร ...พี่สะใภ้ใหญ่ของเขาไงละ ในคืนที่พี่ชายคนโตของเขาจากไป โจวอวี้ชวนเข้าไปขวางการตบหน้าให้พี่สะใภ้ใหญ่อย่างแน่วแน่ โดยไม่สนเลยสักนิดว่าเวินซ่งที่เป็นภรรยาคนนี้ก็อยู่ข้าง ๆ เวินซ่งเข้าใจดี ที่โจวอวี้ชวนแต่งงานกับเธอเพียงเพราะว่าเธอเชื่อฟังและรู้ประสา ซึ่งความเป็นจริงก็เป็นเครื่องยืนยัน ว่าเธอรู้ประสามากจริง ๆ รู้ประสากระทั่งถึงคราวหย่า เธอก็ไม่ได้ไปวุ่นวายกับโจวอวี้ชวนเลยแม้แต่น้อย โจวอวี้ชวนไม่รู้ ว่าเธอได้รับทะเบียนหย่าแล้ว โจวอวี้ชวนไม่รู้ ว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว วันที่เธอค้นคว้ายารักษาโรคมะเร็งที่ได้ผลดีเป็นพิเศษสำเร็จ ทั่วโลกต่างแซ่ซ้องเธอ มีเพียงแค่โจวอวี้ชวนคนเดียวเท่านั้นที่คุกเข่าลง อ้อนวอนให้เธอให้อภัยด้วยดวงตาแดงก่ำ “เสี่ยวเวินซ่ง ฉันผิดไปแล้ว เธอหันกลับมามองฉันหน่อยได้ไหม?” เขาเป็นสุภาพบุรุษผู้สงบเสงี่ยม จะไปทำผิดได้ยังไง เวินซ่งถอยหลังหนึ่งก้าว คุณชายผู้ซึ่งเล่าลือกันว่าสูงส่งจนไม่อาจเอื้อมถึง ยื่นมือออกมาโอบเอวเธอไว้ แล้วประกาศความเป็นเจ้าของอย่างแข็งกร้าว “ต้องขอโทษด้วย เธอจะแต่งงานแล้ว แต่งกับฉัน”

"เราหย่ากันเถอะหิน" ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง "ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที