อ่อนหวาน

เพราะว่า สถานะ ที่อยู่ตอนนี้ ทำให้ ต้องตัดใจ แม้ว่าจะผลักไส แต่มองหา แม้ว่า อยากจะเดินเข้าไป แต่สุดท้าย ต้องเดินหนี ความรักต้องห้าม ของเขาและเธอ มาในวันเวลา ที่ไม่เหมาะ ไม่ควร แต่จะทำยังไง ในเมื่อหัวใจ มันต้องการเธอ เพียงคนเดียว เท่านั้น เธอ ไม่อยากเดินเข้าไป แต่ ทำไม หัวใจยังคิดถึงแต่เขาคนเดียวเท่านั้น

[หักหน้าแบบสะใจ] [แข็งแกร่งบริสุทธิ์ทั้งคู่] ล่อจี่นซูเป็นผู้อำนวยการสำนักงานการแพทย์เทียนจ้าน เธอได้ข้ามภพและกลายเป็นเด็กสาวกำพร้าราชวงศ์หยานและถูกสงสัยว่าเป็นคนฆ่าพระชายาหซู่และ ถูกตามล่าไปทั่วทั้งเมือง มันง่ายมากที่จะพิสูจน์ความบริสุทธ์จริงไหม ก็แค่ช่วยพระชายาหซู่ซึ่งยังมีชีวิตอยู่ให้รอดจากอันตราย เธอไม่รู้ว่าข้อสงสัยเกี่ยวกับการฆ่าคนนั้นได้กระจ่างแล้ว แต่เธอก็ยังถูกเจ้าชายหซู่และยัยขี้ต่อแหลการเรื่องตลอด ก็ได้ งั้นเอาเลย เธอจะอาละวาดแล้ว จะฉีดหน้าไอ่ชั่วที่ทำลายการแต่งงานของเธอ แล้วจัดการยัยตอแหลนั่น และช่วยลุงของจักรพรรดิเจ้าชายเซียวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ลุงของจักรพรรดิ์มีอำนาจในวังมาก มีความสามารถและได้ชื่อว่าเป็นชายที่หล่อที่สุดในราชวงศ์หยาน แต่เขากลับยังโสดอยู่? พอดีเลย เธอมีความสามารถ เขาหน้าตาดี เป็นคู่ที่ฟ้าสร้างมาให้คู่กันชัด ๆ พวกที่ถืออำนาจ: มีหญิงสาวตระกูลชนชั้นสูงชื่นชมเจ้าชายเซียวไม่รู้เท่าไหร่ ทำไมถึงเลือกเด็กสาวกำพร้าที่ดื้อรั้นและโหดแบบนี้ ? สามัญชน: เจ้าจอมเซียวเป็นคนดีมาก เธอมีความสามารถด้านการต่อสู้ การแพทย์ และการด่า เจ้าชายเซียวมีภรรยาที่แข็งแกร่งแบบรนี้ ซึ่งเป็นบุญเขาที่สะสมมาเมื่อชาติก่อน ดวงตาของเจ้าชายเซียวอบอุ่น: เส้ายวนช่างโชคดีอะไรขนาดนี้ที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ใจดีและทุ่มเทอย่างจี่นซู จี่นซูกรอกตาเล็กน้อย: "น้ำอ่อนมีสามพัน ข้าจะเอาแค่หนึ่ง... สอง สาม สี่ ห้าช้อนเท่านั้นเพื่อดู ข้าสาบานว่าข้าแค่จะดูเฉยๆ

เขาหล่อเขาร้ายและร้อนแรงดังเปลวเพลิงที่พร้อมจะละลายน้ำแข็งอย่างเธอ ให้เดือดพล่านด้วยไฟเสน่หา.. ++++++++++ “คนบ้าปล่อยนะ พี่แสน อ๊ายย” หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลงเมื่อภาสกรก้มลงหอมแก้มใสหนักๆ อย่างมันเขี้ยวและอยากแกล้ง “แก้มน้ำแข็งหอมจัง” “พี่แสนคนบ้า รังแกน้ำแข็ง คอยดูนะน้ำแข็งจะฟ้องพี่ธาร” หญิงสาวหน้าแดงก่ำทั้งโกรธทั้งอาย “ฟ้องไอ้ธารคนเดียวเหรอ ฟ้องคุณอาด้วยสิ และฟ้องให้หมดด้วยนะว่าพี่ทำอะไรบ้าง” “พี่แสนจะทำอะไร ว้าย.. ปล่อยนะ คนบ้า พี่แสน กรี๊ดดด..” ทิพย์ธาราหวีดร้องเสียงหลงเมื่อตกอยู่ในวงแขนที่รัดแน่นของเขาแล้วทิพย์ธาราก็รู้ได้ทันทีว่าตนตกเป็นรองเขาหญิงสาวดิ้นเร่าอย่างโมโหฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด ความเยือกเย็นที่มีก่อนหน้าหายไปสิ้น เพราะเมื่อปะทะกับเขาทีไรเธอก็มักจะเป็นเช่นนี้และไม่สามารถควบคุมตัวเองให้สงบเยือกเย็นได้นานเลยสักครั้ง +++

จู่ๆ แม่ที่เป็นเสาหลักเพียงคนเดียวของครอบครัวก็ล้มป่วยอย่างกะทันหันด้วยโรคมะเร็งสมองระยะสุดท้าย เงินเก็บที่มีอยู่ 'ของขวัญ' จึงต้องนำมารักษาแม่จนเริ่มจะหมดลงเรื่อยๆ ชีวิตของเด็กสาววัยแค่ยี่สิบปีต้องพลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ เมื่องานสองงานที่ทำควบกันทั้งกลางวันและกลางคืนทำเงินให้ไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่ต้องแบกรับ ซ้ำยังพาลทำให้สุขภาพร่างกายย่ำแย่ไปด้วย ชีวิตไม่อับจนหนทางเสียทีเดียว.. เมื่อพี่สาวที่เธอรู้จักชวนไปทำงานใหม่ที่ได้เงินดีกว่าหลายเท่า! งาน 'ขายบริการ' ที่ต้องแลกมาด้วยความบริสุทธิ์และศักดิ์ศรี.. แต่เพราะเธอเหลือแม่อยู่เพียงแค่คนเดียว ถ้าแม่ไม่อยู่.. ชีวิตของเธอก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร ในที่สุดของขวัญก็ตัดสินใจที่จะทำ! ทำโดยที่ไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนที่เธอยอมพลีกายถวายความบริสุทธิ์ให้ในคืนนั้น จะเป็นคนที่เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล.. *แนะนำก่อนอ่าน* นิยายเรื่องนี้แต่งจากจินตนาการและความเพ้อฝันของไรต์ ให้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น! เหตุการณ์ สถานที่ และตัวละครในเรื่องไม่มีอยู่จริง! อาจมีคำหยาบ พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม และฉาก nc โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านจ้า

สโรชา สถาปนิกสาวแสนสวย สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งกับใคร ขี่ม้าเก่ง ยิงปืนแม่น ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อแม่ แต่โชคชะตา ทำให้มาเจอกับหนุ่มใต้ เธอไม่รู้ตัวเองเลยว่า หลงรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกที ก็ขาดเขาไม่ได้แล้ว อัครา นายหัวหนุ่่มจากแดนใต้ เจ้าของธุรกิจฟาร์มหอยมุก อันดับต้นๆของเมืองไทย เขาเฝ้ารอคนที่เขาจะรัก และเขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ รักตั้งแต่ยังไม่เห็นตัวจริง เธอคือคนที่ใช่ แม่ของลูกเขา ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ และม่ว่ายังไงก็ตาม เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเขาไปเด็ดขาด

การแต่งงานครั้งนี้...ไม่ใช่ความสมัครใจของเขา และไม่ใช่ความฝันของเธอ แต่เป็นเงื่อนไขที่ทั้งคู่ไม่อาจปฏิเสธได้
เมื่อ 'ภาณุ' ชายหนุ่มนักการทูตผู้เย็นชา ต้องใช้ชีวิตร่วมกับ 'มิริน' หญิงสาวผู้เพียบพร้อมในสายตาผู้อื่น ท่ามกลางความเยือกเย็นที่เขาสร้างขึ้นและความอดทนที่เธอพยายามรักษา
สองหัวใจที่เริ่มต้นด้วยความไม่เต็มใจ จะก้าวข้ามอคติและการบังคับไปสู่ความรักที่แท้จริงได้หรือไม่
ในโลกที่มีแต่เงื่อนไขและความกดดัน เธอจะเปลี่ยนเขาได้อย่างไร และเขาจะเปิดใจให้เธอหรือเปล่า?

เมื่อคนที่เกลียดการผูกมัด และยังหวงแหนชีวิตโสดอย่างมาร์คัสถูกกดดัน เขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้หลุดพ้นจากบ่วงวิวาห์ที่มารดาพยายามยัดเยียดให้ แม้จะยังติดใจและหลงใหลเรือนร่างแสนงามที่ประดับด้วยลายสักรูปผีเสื้ออ่อนช้อยเหนือเนินอกเต่งตึงของบัวบุษราก็ตาม แล้วความรักที่เริ่มต้นจากการลวงล่อของเขาจะจบลงเช่นไร

“เมื่อชะตากำหนดมาให้ทั้งสองครองคู่ ไม่ว่าจะพลัดหลงกันไปทางใดก็ย่อมได้กลับมาพบกันอีกครา” เรื่องราวความรักของหลัวเสี้ยวเวยและหยางเหลาหู่ คู่หมั้นคู่หมายที่มิเคยได้พบหน้า แม้เดิมทีหยางเหลาหู่คิดว่านางตายไปแล้ว แต่ไม่รู้เลยว่า ‘สาวใช้’ ที่เขารับเข้ามาทำงานนั้นจะเป็นคู่หมั้นของเขาเอง เมื่อชะตากำหนดให้ทั้งสองได้เป็นคู่ชีวิต แต่กว่าจะถึงจุดนั้นได้ต้องมาคอยลุ้นกันว่า สาวใช้ตัวจิ๋วกับคุณชายใหญ่แห่งป้อมพยัคฆ์ทมิฬจะลงเอยอย่างไร

ในคราวนั้น "เฟยเทียน" เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ทรายย้อมโลหิต ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี "ว่านหนิงเหมย" ในวัยสิบแปด ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี

ย่าหยานักเขียนสาวที่ขับรถออกมาหาแรงบันดาลให้งานเขียนชิ้นใหม่ หลังจากที่สมองตันคิดอะไรไม่ออกมาเป็นเดือนแล้ว เธอมีรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่อยู่หนึ่งคันที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง ปกติเธอทำงานอยู่ที่บ้านไม่ค่อยได้ออกไปเจอผู้คนเท่าไหร่ ชีวิตเธอมีแค่งานกับงาน พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เธอยังเล็ก ย่าหยาอาศัยอยู่กับแม่จนเมื่อสองปีก่อนแม่พบรักใหม่กับหนุ่มใหญ่ชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศ เธออยากใช้ชีวิตที่เมืองไทยจึงไม่ได้ตามแม่ไปด้วย แท้ที่จริง เธอรู้สึกเหมือนเฝ้ารออะไรบ้างอย่าง หรือมีใครสักคนรอเธออยู่ . . . . . . . . . ปลายนิ้วที่สัมผัสใบหน้ารบกวนการหลับใหลทำให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงรู้ว่ามีดวงตาคมปลาบคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ ลมหายใจอุ่นร้อนที่ปะทะผิวแก้มทำให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ย่าหยาตื่นตกใจพยายามขยับตัวหนีแต่แขนสองข้างถูกกดลงข้างตัว "จะดิ้นหนีไปทำไมเล่า อุตส่าห์ปีนขึ้นเตียงฉันได้แล้วนี่" "!" ดวงตากลมเบิกกว้าง เธออ้าปากจะปฏิเสธแต่กลับไม่มีเสียงออกมา ทำไมจู่ๆ เธอเปล่งเสียงไม่ได้!