เข้าใจผิด

เขาคือมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล ทว่าคืนหนึ่งกลับถูกดึงเข้าไปพัวพันกับการเลิกรากันของใครบางคน ด้วยความที่เขาไม่เคยไว้ใจใครง่าย ๆ และเธอก็เป็นคนรักของน้องชายคู่อริ จึงคิดว่าอีกฝ่ายจงใจเข้าหาเพราะมีแผนการบางอย่าง และในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแค่เกม ความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างมุ่งหวังเพียงผลประโยชน์จึงเริ่มต้นขึ้น เขาดึงเธอเข้ามาเพื่อแก้แค้นคู่อริ และเพื่อไม่ให้ถูกจับคู่กับคนที่แม่หามาให้ ส่วนเธอต้องการเพียงแค่เงินเพื่อประคองธุรกิจครอบครัวและจ่ายค่าเล่าเรียน นำมาสู่การตัดสินใจอยู่ร่วมบ้านกันโดยไร้งานแต่ง มีเพียงทะเบียนสมรสที่ผูกมัดกันและกันเอาไว้ ท่ามกลางส่วนลึกของความรู้สึกสับสน เร่าร้อน กลืนกินจิตใต้สำนึกแรกเริ่มของการมาอยู่ด้วยกัน "ครบหนึ่งปีแล้ว ถึงเวลาที่เราต้องหย่ากัน" "ไม่ ฉันไม่หย่า นอกจากฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปมีคนอื่น"

“พี่คะ... ช่วยเบาเสียงหน่อย หนูสวดมนต์อยู่!” นั่นคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตของ ‘แสนดี’ (สาวแว่นป้ากับชุดนอนลายกระต่าย) เมื่อการเคาะห้องผิดเวลาทำให้เธอถูก ‘คิงส์’ แอคเค่อ 18+ อันดับหนึ่งลากไป ‘เล่นสด’ ออกไลฟ์ต่อหน้าคนดูนับล้าน เพราะเขาคิดว่าเธอคือ ‘คอสเพลย์สาว’ ที่เพื่อนส่งมาให้ เขาไม่ได้รู้สึกผิด... แต่ ‘คลั่ง’ กับความลับใต้ชุดนอนและ ‘ความบริสุทธิ์’ ของเธอ โดยไม่รู้เลยว่า... จาก ‘เกมล่าเหยื่อ’ ... จะกลายเป็น ‘เหยื่อที่ถูกล่า’ “ร้องขอดีๆ สิคะ... พี่คิงส์”

ผมจะแต่งกับคุณตามคำสั่งของคุณย่า จะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำกับคุณ แล้วก็อย่าคิดว่าผมพิศวาสตัวของคุณ เพราะผมทำทุกอย่างก็เพื่อให้คุณย่าสบายใจ ตัวอย่างบางตอน ในขณะที่พลอยฟ้ากำลังจะทิ้งตัวลงนอนเตียงนุ่มเธอก็ต้องผุดลุกนั่งกะทันหันพร้อมควานหาอุปกรณ์ป้องกันตัวที่เตรียมเอาไว้บนหัวนอนเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนของเธอถูกเปิด “คิดว่าไอ้ท่อนไม้แค่นี้จะทำอะไรผมได้เหรอ” เสียงของภูมินทร์ดังขึ้นทำพลอยฟ้าโล่งอกที่เป็นเขา แต่ก็โล่งอกได้ไม่กี่นาทีเธอก็จำได้ว่าเขาก็อันตรายไม่แพ้โจรที่เธอกลัวเหมือนกัน ฟึ่บ กึก กึก ไม้ในมือของพลอยฟ้าถูกภูมินทร์กระชากขว้างทิ้งไปมุมห้อง ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นสาวเจ้าก็ถูกชายหนุ่มผลักให้นอนหงายลงไปกับเตียงจนตกใจร้องเสียงหลง “อ๊าย” ภูมินทร์คร่อมคนตัวเล็กได้ก็รีบคว้าข้อมือทั้งสองของหญิงสาวตรึงเอาไว้กับเตียงนุ่ม “จะทำอะไร ปล่อยพลอยนะ” “ผมรู้ว่าวันนี้พราวมาหาคุณ บอกอะไรกับเธอไปบ้าง” “พลอยไม่ติดจะบอกเรื่องอัปยศให้น้องพลอยฟังหรอกค่ะ คุณสบายใจได้” เธอเอ่ยตอบเสียงแข็ง ไม่คิดว่าภูมินทร์จะเข้ามาที่นี่ในเวลากลางดึก

‘ตะวัน’ ไม่คิดว่ากวางน้อยที่เขาข่มเหงจะหลุดไปได้ หนึ่งปีต่อมา กลับพบว่า ความทรงจำส่วนหนึ่งของน้ำเหนือที่มีต่อเขาได้หายไป...

ใครจะไปคิดว่าการเดินไปส่งข้าวให้ลูกค้าในวันที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา จะทำให้ฉันบังเอิญได้พบกับเขา… “คุณ! คุณไปโดนอะไรมาคะเนี่ย!” . . • ☆ . ° .• °:. *₊ ° . ☆ ‘เธอโอเคหรือเปล่า~’ น้ำเสียงที่หอบกระเส่าประสานกับจังหวะที่หนักหน่วงในตอนนั้น.. ฉันจำมันได้ดี.. ทั้งที่มันดีขนาดนั้น เขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกทรมานสักนิดเเท้ๆ.. ทั้งที่ดีขนาดนั้น.. ทำไมฉันถึงจำเขาไม่ได้! “..ใครใช้ให้พูดแบบนั้นกับครั้งแรกของผู้หญิงกันเล่า! อบอุ่นจนรู้สึกหงุดหงิดเลย!” มิลินควักน้ำล้างหน้าเป็นชุด มันแทบจะเปียกไปทั้งตัว.. ก่อนจะท้าวแขนแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ‘ช่วยทำ.. ให้แรงกว่านี้ที~ อ๊ะ!’ ‘ลินต้องการ~ จะ จนทนไม่ไหวอยู่เเล้ว~’ “กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลยไหมมิลิน! กัดให้ตายไปเลย!” ทำตัวแย่ๆ ใส่กันยังจะลืมง่ายซะกว่า.. ที่บอกว่าจำคำพูดฉันได้เนี่ย.. จำประโยคพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่านะ!><

"จะให้ผม ส่งไปถึงใครก่อนดีครับคุณธีรา แม่คุณ พ่อคุณ หรือบ้านพี่ชายของคุณ" " ผมว่า ตัวจริงคุณสวยกว่าในรูปตั้งเยอะ ทั้งสวย ทั้งขาว หอมหวานไม่มีที่ติ" ธีรากำหมัดของตัวเองแน่นเธออยากจะต่--อยปากคนพูดนัก ทำไมเค้าถึงได้หยาบคายกับเธอขนาดนี้ "อย่าโกรธผัวเลย ผัวแค่อยากจะย้ำกับเมียอีกครั้งว่า อย่าไปไหนกับใครตามลำพังอีก ไม่อย่างนั้น ผัวคนนี้จะเดินเข้าไปที่ สุทธิรักษ์โยธิน แล้วเอารูปกับคลิปที่มี ไปให้พ่อตาแม่ยายดู" ราเชนทร์ หัวเราะออกมาแล้วรวบเอวบางที่สวมเสื้อยืดเอวลอยกับกางเกงยีนส์ขายาวเข้ามาแนบกับตัว เองเอาไว้ พร้อมกับลูบแก้มบางเบาๆ "ถ้าธีไม่ดื้อกับพี่ พี่จะลบรูปให้" คนตัวเล็กดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดทันที "ฉันมีพี่คนเดียว คือพี่คุณเท่านั้น" คนฟังหัวเราะลั่นอีกครั้ง แล้วบอกเสียงดุดันว่า "งั้นก็เรียกผัว ผัวขาแบบนี้ละกัน ดีไหม เมีย"

“ฮัลโหล ที่รัก... เธอเป็นไงบ้าง?” โรนัลด์ตอบเมื่อเขากดรับสาย “ที่รัก ช่วยด้วย! ฉันไม่ไหวแล้ว” คาริสสาหายใจหอบ เสียงของเธอแตกพร่า “ที่รัก เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เดี๋ยวฉันไปรับ” โรนัลด์พูด ในน้ำเสียงเริ่มแฝงด้วยความตื่นตระหนก เสียงของคาริสสาขาดห้วงไปด้วยเสียงสะอื้น “ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ... ขอร้องเถอะ เธอต้องมานะ... ฉันอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว... เขาบอกเลิกฉัน... มันเจ็บมาก... มันเจ็บ…” แต่ละคำหลุดออกมาพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วง ราวกับว่าแค่พูดออกมาเธอก็ต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีแล้ว “สวนสาธารณะไหนเหรอที่รัก? ขอร้องนะ อดทนไว้ก่อน อย่าคิดมากนะ ฉันสัญญาว่าจะไปให้ถึงเดี๋ยวนี้เลย เธอส่งโลเคชันมาให้ฉันได้ไหม?” เสียงของเขาสั่นเครือ “ฮัลโหล? ที่รัก เธอได้ยินฉันไหม? ขอร้องเถอะ ส่งโลเคชันมาให้ฉันหน่อย ฉันจะได้ตามหาเธอได้” เขาอ้อนวอน ความกลัวบีบรัดในอก เขารู้ว่าเธอคิดอะไรไม่ชัดเจนและอาจจะทำอะไรวู่วาม “ที่รัก ช่วยคุยกับฉันหน่อยเถอะ บอกฉันแค่ว่าเธออยู่ที่ไหนก็ได้ ฉันกำลังไป ขึ้นรถมาแล้ว” โรนัลด์พูดอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์ดังชัดเจนอยู่เบื้องหลัง ช่วงเวลาอันทรมานเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นโลเคชันของเธอ เขาไม่ลังเลเลยสักนิด ยางรถเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดขณะที่เขาเร่งฝ่าไปตามท้องถนน เมื่อเขามาถึงสวนสาธารณะก็เห็นเธอนั่งอยู่บนม้านั่ง กำลังก้มหน้า ไหล่สั่นเทา โรนัลด์รีบวิ่งเข้าไปแล้วช้อนคางของเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน หัวใจของเขาหล่นวูบ เธอซีดเผือดราวกับผี ตาปิด บนแก้มมีหยาดน้ำตาแห้งกรัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาดึงเธอเข้ามากอด ชั่วขณะหนึ่งเธอนิ่งไป ก่อนที่ร่างของเธอจะอ่อนปวกเปียก แขนทั้งสองข้างตกลงข้างลำตัว ความตื่นตระหนกถาโถมเข้าใส่เขา คาริสสาสลบไปแล้ว เขาอุ้มเธอขึ้น แบกเธอไปที่รถ แล้ววางเธอบนเบาะหลัง จากนั้นเขาก็ปิดประตูอย่างแรง สตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วเร่งความเร็วไปยังโรงพยาบาล

ก็แค่วันไนต์กับเพื่อนชายคนสนิท ในคืนที่มันเมาเพราะอกหัก แต่พลาดไปนิด เลยได้ยัยหนูน่ารักมาดูต่างหน้า แล้วเพื่อนก็กลับไปคืนดีกับแฟน เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาของเขา จึงบอกทุกคนว่า ป๊ะป๋าของลูกไปสวรรค์แล้ว

เพราะเธอทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังลง เขาจึงจับเธอมาเพื่อที่จะแก้แค้น แต่กลับผิดตัว เพราะเธอมีพี่สาวที่หน้าตาเหมือนกัน ที่ชอบเอาชื่อของเธอไปแอบอ้างทำเรื่องไม่ดี

เมื่อนักเขียนช่างฝันต้องรับคำท้าของมหาเศรษฐีจอมหยิ่ง เดิมพันด้วยหัวใจ กับเกมที่กติกาเดียวคือ...ห้ามรัก เธอเชื่อในรักแท้ แต่โชคชะตากลับเหวี่ยงเธอให้มาพบกับ กู้เทียนอี้ มหาเศรษฐีผู้มองความรักเป็นเพียงเกมเย้ยหยัน เขาเสนอบทเรียนราคาแพงที่มีหัวใจของเธอเป็นเดิมพัน ปลายทางมีเพียงสองทางเลือก...โบยบินไปกับเขา หรือร่วงหล่นจนแหลกสลาย ทว่าเธอจะเอาชนะเกมที่ห้ามตกหลุมรักได้อย่างไร ในเมื่อเพียงสบตาเขาครั้งแรก เธอก็พ่ายแพ้ไปแล้วทั้งหัวใจ