เข้าใจผิด

ในอดีต เนี่ยหยวนซู เป็นนางร้าย เจ้าคิดเจ้าแค้น เกิดมาเพื่อ หึงหวงสามี และตามแจกกล้วย เผาพริกเผาเกลือสาปแช่งคนทั้งสกุลจิ่ง มิหนำซ้ำ ยังตามรังควานไท่ฮูหยินกับอนุแสนอ่อนแอให้อยู่อย่างอกสั่นขวัญผวา แต่เกิดชาติใหม่นางมาพร้อมการเท เททั้งสามีและคนรอบตัวเขา แบบหมดหน้าตัก ไม่ใช่ว่าอยากถือศีลกินเจ ทำตัวเป็นพระโพธิสัตว์ สะสมแต้มบุญเพื่อจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้า ในความจริง นางก็แค่โนสนโนแคร์ อยากเป็นสตรีร่ำรวยพร้อมอำนาจล้นมือ ดังนั้น ‘หนังสือหย่า’ จึงเสมือนใบเปิดทางให้หญิงสาวได้ติดปีกบินกลายเป็น นางหงส์ไฟ อย่างสมหวัง ทว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งใดได้มาง่าย ๆ เมื่อสามีนางคือ จิ่งหลัวคุน ฉายา ลาโง่ตัวโต ทั้งยังเป็นจอมเผด็จการ หากคิดจะหย่าจากเขาน่ะหรือ ชาตินี้มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำได้ ก็คือนางต้องข้ามศพของเขาไปให้ได้เสียก่อน!

ศิษย์คนสุดท้ายของสำนักหมอผี ข้ามเวลามาเป็นชายาที่ถูกลืมของท่านอ๋องผู้ปรีชาในการรบ! ถูกคนรังแก ถูกคนดูถูก แถมยังต้องมาอุ้มท้องลูกของเขาอีก?? นางโยนหนังสือหย่าลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะพูดออกไปอย่างสุดจะทนว่า “แม่ไม่ทนแล้วโว้ย!” แต่หลังจากนั้นคนภายนอกถึงได้รู้เรื่องที่น่าตกใจว่า คนที่เป็นหมอผีมือฉมังคือนาง กุนซือผู้ลึกลับคือนาง อีกทั้งเจ้าของหอผู้ร่ำรวยล้นฟ้าก็คือนางอีก... วันหนึ่งเมื่อนางเดินออกมาหน้าประตูโรงรักษา กลับพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้า เขายื่นมืออันสูงศักดิ์มาด้านหน้า ก่อนพูดกับนางว่า “เมียจ๋า ข้ามาขอร้องให้เจ้ากลับจวนไปด้วยกัน!”

เดิมทีเธอเป็นแพทย์ในสนามรบที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 แต่เมื่อเธอเดินทางข้ามมิติ เธอก็ได้กลายมาเป็นพระชายาหลีผู้อัปลักษณ์ ที่ถูกรังแกทุกหนทุกแห่งและไม่ได้รับความโปรดปราน ทั้งชายารองผู้ไร้เดียงสา และญาติผู้น้องผู้เสแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ที่ต่างเข้ามายั่วยุนางทีละคน? เช่นนั้นคงต้องถามเข็มเงินในนางก่อนว่าจะยอมหรือไม่! ส่วนองค์ชายหลีผู้เย็นชาและไร้หัวใจ เราหย่ากันเถอะ! ขณะที่นางถือใบหย่าและกำลังจะวิ่งหนี องค์ชายหลีก็เข้ามาขวางนางไว้ที่มุมห้อง! “นี่คือใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าสินะ เจ้าจะวิ่งไปที่ใด?” มุมปากของชายคนนั้นแผ่รังสีที่อันตรายออกมา นางตื่นตระหนกและแสดงเข็มเงินในมือ "ท่าน...อย่าเข้ามานะ ท่านเคยตรัสว่าต้องการหย่าชายามิใช่หรือ?" องค์ชายหลีแย่งใบหย่ามาก่อนจะฉีกทิ้ง! “ข้าพูดผิดไป ข้ามิได้มิต้องการภรรยา ข้าเพียงแค่อยากปกป้องภรรยา! กลับบ้านกับข้า!”

ใครจะไปคิดว่าการเดินไปส่งข้าวให้ลูกค้าในวันที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา จะทำให้ฉันบังเอิญได้พบกับเขา… “คุณ! คุณไปโดนอะไรมาคะเนี่ย!” . . • ☆ . ° .• °:. *₊ ° . ☆ ‘เธอโอเคหรือเปล่า~’ น้ำเสียงที่หอบกระเส่าประสานกับจังหวะที่หนักหน่วงในตอนนั้น.. ฉันจำมันได้ดี.. ทั้งที่มันดีขนาดนั้น เขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกทรมานสักนิดเเท้ๆ.. ทั้งที่ดีขนาดนั้น.. ทำไมฉันถึงจำเขาไม่ได้! “..ใครใช้ให้พูดแบบนั้นกับครั้งแรกของผู้หญิงกันเล่า! อบอุ่นจนรู้สึกหงุดหงิดเลย!” มิลินควักน้ำล้างหน้าเป็นชุด มันแทบจะเปียกไปทั้งตัว.. ก่อนจะท้าวแขนแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ‘ช่วยทำ.. ให้แรงกว่านี้ที~ อ๊ะ!’ ‘ลินต้องการ~ จะ จนทนไม่ไหวอยู่เเล้ว~’ “กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลยไหมมิลิน! กัดให้ตายไปเลย!” ทำตัวแย่ๆ ใส่กันยังจะลืมง่ายซะกว่า.. ที่บอกว่าจำคำพูดฉันได้เนี่ย.. จำประโยคพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่านะ!><

"จะให้ผม ส่งไปถึงใครก่อนดีครับคุณธีรา แม่คุณ พ่อคุณ หรือบ้านพี่ชายของคุณ" " ผมว่า ตัวจริงคุณสวยกว่าในรูปตั้งเยอะ ทั้งสวย ทั้งขาว หอมหวานไม่มีที่ติ" ธีรากำหมัดของตัวเองแน่นเธออยากจะต่--อยปากคนพูดนัก ทำไมเค้าถึงได้หยาบคายกับเธอขนาดนี้ "อย่าโกรธผัวเลย ผัวแค่อยากจะย้ำกับเมียอีกครั้งว่า อย่าไปไหนกับใครตามลำพังอีก ไม่อย่างนั้น ผัวคนนี้จะเดินเข้าไปที่ สุทธิรักษ์โยธิน แล้วเอารูปกับคลิปที่มี ไปให้พ่อตาแม่ยายดู" ราเชนทร์ หัวเราะออกมาแล้วรวบเอวบางที่สวมเสื้อยืดเอวลอยกับกางเกงยีนส์ขายาวเข้ามาแนบกับตัว เองเอาไว้ พร้อมกับลูบแก้มบางเบาๆ "ถ้าธีไม่ดื้อกับพี่ พี่จะลบรูปให้" คนตัวเล็กดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดทันที "ฉันมีพี่คนเดียว คือพี่คุณเท่านั้น" คนฟังหัวเราะลั่นอีกครั้ง แล้วบอกเสียงดุดันว่า "งั้นก็เรียกผัว ผัวขาแบบนี้ละกัน ดีไหม เมีย"

เพราะเธอทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังลง เขาจึงจับเธอมาเพื่อที่จะแก้แค้น แต่กลับผิดตัว เพราะเธอมีพี่สาวที่หน้าตาเหมือนกัน ที่ชอบเอาชื่อของเธอไปแอบอ้างทำเรื่องไม่ดี

'ไป๋เสี่ยหรัน' บุตรสาวสกุลไป๋...ไม่ได้ถูกมองด้วยความรักแต่เพราะความจำเป็นทางผลประโยชน์ เมื่อถึงเวลานางถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่งในการต่อรองค่าสินสอดกับตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้น ขอเพียงได้เงินมา นายท่านไป๋ย่อมไม่สนว่านางจะมีสภาพหลังจากนี้เป็นอย่างไร ถึงจะอยู่ในจวนหลังใหญ่ ได้สวมใส่อาภรณ์ราคาแพงแต่กลับไม่มีสิ่งใดเป็นของนางเองเลย...แม้แต่หัวใจของสามี นางไม่ได้แต่งเข้ามาเพราะความรัก…แต่เพราะถูกขายต่างหาก 'ข้า…ข้าเจ็บจังเลย ไม่ไหวแล้ว' 'เซี่ยเว่ยหลง' เพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของมารดา...เขาจึงแต่งสตรีผู้หนึ่งมาเป็นภรรยาหาได้รู้สึกรักใคร่ลึกซึ้ง สตรีผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ต่อให้เขาจะจับใส่ในแจกันใบใดก็ต้องอยู่ให้ได้ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและร้องขอ 'หย่างั้นหรือ' สตรีผู้นั้นกล้าดีอย่างไรกัน! 'เช่นนั้นแล้วข้าจะรั้งนางไว้…ต่อให้ตายลงหลุมถูกฝังกลบดินกลายเป็นวิญญาณ ข้าก็จะตามนางกลับมาไม่มีทางปล่อยไปแน่' อาหยวนหรือเซี่ยเจิ้นหยวน บุตรชายที่ถูกเลี้ยงดูจากมารดาแต่เพียงผู้เดียวแต่ในใจลึกๆ กลับโหยหาและปรารถอยากให้บิดาสนใจบ้าง

“ฮัลโหล ที่รัก... เธอเป็นไงบ้าง?” โรนัลด์ตอบเมื่อเขากดรับสาย “ที่รัก ช่วยด้วย! ฉันไม่ไหวแล้ว” คาริสสาหายใจหอบ เสียงของเธอแตกพร่า “ที่รัก เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เดี๋ยวฉันไปรับ” โรนัลด์พูด ในน้ำเสียงเริ่มแฝงด้วยความตื่นตระหนก เสียงของคาริสสาขาดห้วงไปด้วยเสียงสะอื้น “ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ... ขอร้องเถอะ เธอต้องมานะ... ฉันอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว... เขาบอกเลิกฉัน... มันเจ็บมาก... มันเจ็บ…” แต่ละคำหลุดออกมาพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วง ราวกับว่าแค่พูดออกมาเธอก็ต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีแล้ว “สวนสาธารณะไหนเหรอที่รัก? ขอร้องนะ อดทนไว้ก่อน อย่าคิดมากนะ ฉันสัญญาว่าจะไปให้ถึงเดี๋ยวนี้เลย เธอส่งโลเคชันมาให้ฉันได้ไหม?” เสียงของเขาสั่นเครือ “ฮัลโหล? ที่รัก เธอได้ยินฉันไหม? ขอร้องเถอะ ส่งโลเคชันมาให้ฉันหน่อย ฉันจะได้ตามหาเธอได้” เขาอ้อนวอน ความกลัวบีบรัดในอก เขารู้ว่าเธอคิดอะไรไม่ชัดเจนและอาจจะทำอะไรวู่วาม “ที่รัก ช่วยคุยกับฉันหน่อยเถอะ บอกฉันแค่ว่าเธออยู่ที่ไหนก็ได้ ฉันกำลังไป ขึ้นรถมาแล้ว” โรนัลด์พูดอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์ดังชัดเจนอยู่เบื้องหลัง ช่วงเวลาอันทรมานเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นโลเคชันของเธอ เขาไม่ลังเลเลยสักนิด ยางรถเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดขณะที่เขาเร่งฝ่าไปตามท้องถนน เมื่อเขามาถึงสวนสาธารณะก็เห็นเธอนั่งอยู่บนม้านั่ง กำลังก้มหน้า ไหล่สั่นเทา โรนัลด์รีบวิ่งเข้าไปแล้วช้อนคางของเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน หัวใจของเขาหล่นวูบ เธอซีดเผือดราวกับผี ตาปิด บนแก้มมีหยาดน้ำตาแห้งกรัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาดึงเธอเข้ามากอด ชั่วขณะหนึ่งเธอนิ่งไป ก่อนที่ร่างของเธอจะอ่อนปวกเปียก แขนทั้งสองข้างตกลงข้างลำตัว ความตื่นตระหนกถาโถมเข้าใส่เขา คาริสสาสลบไปแล้ว เขาอุ้มเธอขึ้น แบกเธอไปที่รถ แล้ววางเธอบนเบาะหลัง จากนั้นเขาก็ปิดประตูอย่างแรง สตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วเร่งความเร็วไปยังโรงพยาบาล

‘ตะวัน’ ไม่คิดว่ากวางน้อยที่เขาข่มเหงจะหลุดไปได้ หนึ่งปีต่อมา กลับพบว่า ความทรงจำส่วนหนึ่งของน้ำเหนือที่มีต่อเขาได้หายไป...

ก็แค่วันไนต์กับเพื่อนชายคนสนิท ในคืนที่มันเมาเพราะอกหัก แต่พลาดไปนิด เลยได้ยัยหนูน่ารักมาดูต่างหน้า แล้วเพื่อนก็กลับไปคืนดีกับแฟน เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาของเขา จึงบอกทุกคนว่า ป๊ะป๋าของลูกไปสวรรค์แล้ว