แอบรัก(ไม่)ให้เธอรู้

เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงของใครก็ไม่รู้ เมื่อเจ้าของบ้านปรากฏกาย เขากลับเป็นอาจารย์สุดฮอต แล้วฟังสิ่งที่เขาพูดกับเธอสิ... “เมื่อคืนฉันเมา รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ฉันสนใจเธอตั้งแต่เห็นครั้งแรกในชั้นเรียน ความยับยั้งชั่งใจฉันเลยแตก” ตบะแตก!!!!!เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง เขาเป็นอาจารย์นะ

นักเลงอย่างเขาเคยกลัวใครที่ไหน แต่กลับยัยหมากระเป๋านี่ถึงได้ยอมนัก แตะต้องสีกายังไม่เคยแต่ทำไมกับเธอถึงชอบอยากเข้าใกล้ตลอด "ไต้ฝุ่น เรียกเฮียไต้ก็ได้" "คุณไม่ใช่พี่เราค่ะ" รันรานาแม่งไทป์เขาเลยว่ะ เขาจะทำอย่างไรดี ผู้หญิงคนเดียวที่รู้สึกว่าใช่ขนาดนี้ เขายากที่จะปล่อยเธอไปแต่เขาก็ไม่สามารถมีเมียทั้งๆ ที่เป็นนักเลงแบบนี้ได้เหมือนกัน ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใครด้วยซ้ำ ลำพังตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด “เรารู้สึกดีบางครั้ง แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นความชอบแบบไหน อาจจะแบบพี่ชาย” “ไม่เป็นไรเลยว่ะเธอ” -- เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เตตะวันเคยอยู่ตรงนี้ตลอด คอยตามเธอไปทุกที่ คอยนั่งเฝ้าเวลาเธออ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว และมันทำให้เธอรู้แล้วว่า เธอไม่ได้อยากให้เขาเป็นแค่ พี่ชาย อย่างที่เธอเคยพูดออกไป เธอชอบเขา และเธออาจจะพลาดอะไรบางอย่างไปแล้วก็ได้ “ออกไปเถอะ… อย่าให้ฉันพูดซ้ำอีก” “ถ้าเฮียอยากให้เรากลับไป เราก็จะกลับ… แต่พรุ่งนี้เราจะมาอีกค่ะ” เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่า บางทีความรู้สึกของเตตะวันอาจจะเป็นเพียงพายุเหมือนกับชื่อเขา

เมื่อนางร้ายตัวแม่เกิดใหม่เพราะความผิดพลาดบางอย่างต้องเกิดใหม่ ชีวิตใหม่นั้นชีวิตสุดแสนจะรันทด แต่ใครสน สามีไม่รักเหรอก็หย่าสิรออะไร นางร้ายคนนี้ขอใช้ชีวิตแบบเริดๆ เชิดๆ ก็พอ เอาสิร้ายมาร้ายกลับไม่โกง

ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของแม่ทัพไร้ใจ จู่ๆข้าได้รู้ว่าข้าเป็นเพียงตัวประกอบที่ต้องตายอย่างไร้ค่า ข้าจึงหนีไปมีชีวิตใหม่พร้อมกับบุตรในครรภ์ แต่แล้วเขากลับตามมาทวงคืนบุตร ทวงคืนหัวใจของเขาที่ข้าขโมยหนีไป

เมื่อหัวใจถูกเดิมพันด้วยหนี้สิน... และเขาคือเจ้าหนี้ที่ไร้ปรานี! +++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในโลกของธุรกิจที่ไร้ซึ่งความเมตตา ความล้มเหลวอาจหมายถึงการสูญเสียทุกสิ่งที่เคยมี มัสยา เติบโตมาในครอบครัวที่เคยรุ่งเรือง แต่แล้วโชคชะตากลับพลิกผัน บริษัทของพ่อเธอจมดิ่งลงสู่กองหนี้สิน จนสุดท้าย... เขาต้องทำข้อตกลงกับ ปริญญ์ มหาเศรษฐีหนุ่มผู้ทรงอิทธิพล ข้อตกลงที่เธอไม่เคยร้องขอ และไม่อาจปฏิเสธได้ ปริญญ์ ชายหนุ่มผู้เย็นชา เจ้าของธุรกิจพันล้านที่มองทุกอย่างเป็นเพียงตัวเลขและผลกำไร สำหรับเขา มัสยาไม่ใช่อะไรเลย นอกจากภาระที่ถูกส่งมาโดยพ่อของเธอ หญิงสาวที่เขาคิดว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ และไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ แต่เขาคิดผิด... เพราะมัสยา ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมศิโรราบต่อโชคชะตา เธอจะพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็น แม้ว่าเขาจะมองเธอเป็นแค่ 'คุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ' ก็ตาม จากเจ้าหนี้ที่ไร้หัวใจ สู่ความปรารถนาที่เกินห้ามใจ

เรื่องราวความรักของคู่รักแสนหวานแต่ละคู่ แต่ละเรื่องสั้นลงตัวโดยผ่านประสบการณ์ทั้งทุกข์สุขคลุกเคล้าน้ำตา ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ติดตามเรื่องราวโรแมนติกต่างกรรมต่างวาระได้ในแนว รวมเรื่องสั้นเสกรักแสนหวาน

“ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ จะยกตำรามาอ้างก็แล้วกัน ผู้หญิงก็จะรู้สึกเสียวและหวิวมากๆ อาจลืมตัวแล้วก็จิกเกร็งบวกกับมีเสียงร้องคราง ในบางคนตัวร้อนผ่าว เหงื่อซึมก็มี “แล้วคุณสกาวใจล่ะ มีความเห็นว่าอย่างไร"

เธอ ”แอบแซ่บ” กับเพื่อนสนิทของน้องชาย แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ ก็เด็กมัน “สมยอม” อะ ผิดทั้งคู่! “หยุดทำไม” คนที่ยังติดใจรสชาติจูบแสนหวานถามเสียงกระเส่า ปล่อยมือออกจากลำคอแกร่ง เพื่อใช้มันลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกกำยำ เด็กนี่โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าคิริวจะมีร่างกายใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน “พราว อย่าเสียใจทีหลังนะ อย่าลืมด้วยว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น” ถ้าลืมกู ‘เอา’ ตาย คิริวต่อคำนั้นในใจ เพราะเขาโดนดึงคอลงไปจูบอีกแล้ว ดูเหมือนพี่พราวแม่งจะติดใจจูบเขาเข้าแล้ว และคราวนี้เธอเป็นคนจูบเขาเอง ลิ้นเล็กขยับไปมาอย่างช่ำชอง ดูดดึงลิ้นของเขาจนเกิดเสียงดังน่าเกียจ แต่กลับเร้าให้รู้สึกอยากมากขึ้น คนตัวเล็กกว่าพยายามดันให้เขานอนบนเตียง เขาเลยทำตัวเชื่องๆเข้าไว้ เพื่อให้พี่พราวได้ทำทุกอย่างตามใจต้องการ ลิ้นเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ เปลี่ยนจากจูบ มาดูดไปตามลำคอเขา ไม่ได้แรงมาก แต่ก็ไม่ได้เบานัก มันคงขึ้นรอยแหละ แต่แม่งปล่อยให้ทำไปก่อน

ลลินเลขามืออาชีพทำงานเก่งกาจ ละเอียดรอบคอบดูแลเจ้านายไบโพลาร์ของนางมาอย่างยาวนานถึง 5ปี เป็นเลขาคนเดียวที่อยู่รอดเพราะเจ้านายเช่นเขมราชนั้นเข้มงวด ดุ เจ้าระเบียบและไบโพลาร์อย่างที่สุด ลลินจัดการให้เจ้านายทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวแทบจะทุกอย่าง เพราะเขานั้นเป็นหนุ่มโสดพักที่คอนโดหรูราคาแพงลิบอยู่คนเดียว นางจัดการไปทุกเรื่องราวทั้งผู้หญิงที่มาช่วยคลายเครียดในวันหยุดสุดสัปดาห์ของเขา วันหนึ่งนางนัดนางแบบสาวลูกครึ่งให้เขาแต่มีการผิดพลาดนางแบบสาวไม่ได้มาตามนัด ลลินจึงต้องไปแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้เจ้านายด้วยตนเอง หลังจากนั้นทุกอย่างระหว่างเขากับนางก็เปลี่ยนไป……ลลินจะทำเช่นไรต่อไป

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด “ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!” “หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!” พรึบ ! “พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ