อดีตอันขมขื่นที่ถูกดามใจ

ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน

เด็กน้อยในวัยสิบสองปี เติบโตมาในเรือนหลวงที่เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์และมารยาทที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ผู้เป็นพ่อของเขา ท่านเจ้าพระยาผู้สูงศักดิ์ คาดหวังให้ลูกชายเดินตามรอยตนเอง สู่เส้นทางราชการโดยไร้ทางเลือก ทุกย่างก้าวของเขาถูกกำหนดไว้หมดสิ้น

วันหนึ่ง ขณะที่เด็กน้อยเดินทางไปต่างเมืองพร้อมบิดา ขบวนเรือของพวกเขาถูกลอบโจมตีโดยศัตรูของบิดา เสียงดาบปะทะ เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกดังขึ้นไม่ขาดสาย เด็กน้อยจำได้ว่าตัวเองถูกจับแยกจากพ่อ ก่อนที่เรือจะคว่ำลงกลางแม่น้ำใหญ่

เขาว่ายน้ำขึ้นฝั่งมาได้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจเต็มปอด พวกโจรที่ตามล่าอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้น เปรมหันหลังพิงต้นไม้ใหญ่ หมดหนทางจะหนี ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจของเขา เสียงมีดที่ถูกชักออกจากฝักดังขึ้น เขาหลับตาเตรียมรับชะตากรรม

ทว่า...

ร่างของใครบางคนพุ่งเข้ามา เด็กชายตัวเล็กกว่าหลายปี ผลักโจรผู้นั้นจนเสียหลักล้มลง จากนั้นรีบคว้าข้อมือของเขาแล้ววิ่งสุดแรงเกิด เสียงฝีเท้าของโจรยังคงไล่หลังมาไม่ไกล แต่เด็กคนนั้นหาทางพาเปรมมุดเข้าไปหลบในโพรงไม้ใหญ่ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงเสียงหายใจแรงของทั้งคู่ เด็กน้อยได้แต่จ้องมองเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง

“เจ้า...เป็นใคร?” เขาถามเสียงสั่น

เด็กคนนั้นยิ้มออกมาอย่างทะเล้น แม้จะหอบหนักจากการวิ่ง “ข้าชื่ออิน! เจ้าเล่า เจ้าชื่ออะไร?”

เปรมมองใบหน้าที่เปื้อนดินเล็กน้อยของอีกฝ่าย ก่อนจะค้อมหัวให้อย่างถ่อมตน "เปรม.. ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้าไว้”

อินหัวเราะเสียงใส “ไม่เป็นไรดอก! เจ้าดูเป็นคนดี ข้าก็แค่อยากช่วย”

วันนั้นเป็นวันที่เปรมไม่เคยลืม ไม่ใช่เพียงเพราะเขาได้รับชีวิตใหม่ แต่เป็นเพราะครั้งแรกในชีวิต เขาได้พบคนที่มองเขาอย่างเท่าเทียม อินไม่สนใจว่าเขาเป็นลูกใคร ฐานะอะไร สนใจเพียงแค่ ‘ตัวเขา’ เท่านั้น และนั่นทำให้หัวใจของเปรมเด็กน้อยวัยสิบสองปี เต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เปรมมักจะแอบหนีออกจากเรือนใหญ่ เพื่อไปหาอินที่หมู่บ้านเสมอ อินเป็นเด็กที่ร่าเริง พูดเก่ง แตกต่างจากเขาที่เงียบขรึมและพูดน้อย ทว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เปรมกลับรู้สึกมีชีวิตชีวา เป็นครั้งแรกที่เขาได้หัวเราะอย่างอิสระ ได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป

แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่เปรมตั้งใจจะไปหาอินเช่นเคย เขากลับไม่พบร่างของอีกฝ่าย เขาถามหาจากพ่อแม่ของอิน สิ่งที่ได้รับกลับมาคือคำตอบที่ทำให้หัวใจเขาเย็นเยียบลงทันที

“เราขายมันให้พวกวิลาศไปแล้ว”

เปรมกำมือแน่น ความโกรธพุ่งขึ้นจนแทบระงับไม่อยู่ ภายในไม่กี่ชั่วยาม พ่อแม่ของอินก็ถูกส่งไปอยู่ในตะแลงแกง ความเกรี้ยวกราดของเปรมในวันนั้นเป็นสัญญาณที่ทำให้ผู้คนในเรือนหลวงตระหนักว่า เขาไม่ใช่เด็กที่อ่อนโยนอีกต่อไป

สิบปีต่อมา เปรมได้พบอินอีกครั้ง...ที่ตลาดทาสของพวกวิลาศ

อินในวัยหนุ่มถูกนำตัวออกมาประมูลขายในฐานะแรงงาน เปรมที่เข้ามาเห็นการขายประมูลครั้งนี้ ได้ใช้เงินจำนวนสิบชั่งเพื่อซื้อตัวอินกลับมา

เขาคิดว่าเมื่ออินกลับมาอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทว่าความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น อินเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมถึงนิสัยใจคอที่แตกต่างจากวัยเด็กสุดขั้ว อินที่เคยร่าเริงและพูดเก่ง บัดนี้เงียบขรึมและเย็นชา

เปรมพยายามเข้าหา พยายามพูดคุย ทว่าอินกลับเว้นระยะห่างจากเขา ไม่แม้แต่จะมองสบตากันตรง ๆ เปรมเริ่มรู้สึกอึดอัด สับสน และเจ็บปวด

จนกระทั่งวันหนึ่ง...

ในขนาดที่เปรมกำลังสุขสำราญกับการเล้าโลมตัวเองด้วยชื่อของรักแรก อย่างไม่มีอย่างอาย กลับถูกกับได้จากเจ้าของชื่อนั้น แต่ก่อนจะได้อธิบายอะไรให้อินฟัง อีกคนก็วิ่งหนีลงจากเรือน ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกเจ็บราวกับมีดกรีดหัวใจ..

ปัจจุบัน

เปรมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เขาเหลือบตามองอินที่นั่งฟังเขาอย่างตั้งใจ แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยคำถาม เป็นดวงตาที่สะท้อนถึงความสับสนปนความกังวล อินขยับตัวเข้าไปใกล้เล็กน้อย เอียงหน้ามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอแสงวูบไหวราวกับกำลังลังเลอะไรบางอย่างก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“แล้วทำไมท่านหยุดเล่าล่ะครับ?”

เปรมมองใบหน้าของอีกฝ่าย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะฉวยโอกาสโน้มตัวเข้ามาใกล้ จุมพิตเบา ๆ ลงบนแก้มของอินอย่างฉับพลัน ไรหนวดอ่อน ๆ ของเขาเฉียดผ่านผิวเนียนละเอียด ทิ้งความร้อนวูบวาบเอาไว้ตามทางที่ริมฝีปากสัมผัส

อินสะดุ้งตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรเช่นนี้กับเขา

“ค-คุณเปรม! ทำอะไรครับ!?”

เปรมหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ “ก็เจ้าชะโงกหน้าเข้ามาให้ข้าจุ๊บเอง จะโทษใครได้”

อินหน้าแดงก่ำจนลามไปถึงใบหู เขาขยับริมฝีปากเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแค่พึมพำเสียงเบา “ท่านนี่มัน...”

เปรมเอนกายลงกับพนักพิงอีกครั้ง มองใบหน้าที่เขินจนทำอะไรไม่ถูกของอินแล้วแอบหัวเราะในลำคอ บรรยากาศรอบตัวอบอุ่นขึ้นทันที ลมเย็น ๆ พัดผ่านเหมือนจะช่วยพัดพาความเศร้าหมองจากเรื่องราวในอดีตไปด้วย

แต่แล้วจู่ ๆ เปรมก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเคร่งขรึมกว่าก่อนหน้า

“ที่ข้ายอมเล่าเรื่องอันน่าอับอายนี่ให้เจ้าฟัง...ก็เพราะข้าคิดว่าเจ้าที่อยู่ตรงหน้าข้าตอนนี้...” เขาหยุดเว้นจังหวะ ดวงตาฉายแววซับซ้อนเหมือนมีอะไรในใจ

“...ไม่ใช่อินคนนั้นของข้าอีกแล้ว”

ถึงเขาจะยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูเศร้าหมอง อินได้แต่มองอย่างสงสัย ก่อนจะถามต่อด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ใช่อิน?”

เปรมมองตรงไปยังอีกฝ่าย ดวงตาคมกริบสะท้อนภาพของอินไว้ในนั้น ก่อนจะตอบเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย

“ก็สายตาที่เจ้าจ้องมองข้ามันต่างออกไปน่ะสิ”

อินเอียงคออย่างสงสัย เขาไม่เข้าใจคำพูดของเปรมนัก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยอะไรต่อ เปรมก็โบกมือปัดราวกับไม่อยากขยายความเรื่องนี้ให้มากความอีก

“ช่างเถอะ เรื่องนี้พูดไปก็เหนื่อยเปล่า เอาเป็นว่าระหว่างข้ากับเจ้า คงไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”

เขาค่อย ๆ พยุงตัวเองเดินเข้าบ้าน ทว่าก่อนที่เขาจะก้าวพ้นไป เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เราสืบกันดีกว่าว่าใครเป็นคนส่งคนมาทำร้ายข้า จะได้กลับไป—”

คำพูดของเขาขาดหายฉับพลัน เมื่อจู่ ๆ อินก็พุ่งพรวดเข้ามาสวมกอดเขาจากด้านหลัง แรงกอดนั้นแน่นราวกับกลัวว่าเปรมจะหายไป ร่างของเปรมเซเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกชื้นแฉะบริเวณแผ่นหลัง

เปรมตกใจ พยายามดันตัวออกแต่มันไม่เป็นผล อินกอดแน่นจนเขาไม่สามารถหลุดออกไปได้

“เจ้าเป็นอะไร อิน!? ปล่อยข้า!”

เสียงของเขาดูตกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย อินสะอื้นฮักอยู่ด้านหลัง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านราวกับกำลังกลัวบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง น้ำตาร่วงเผาะลงบนแผ่นหลังของเปรมอย่างห้ามไม่อยู่

“อย่าหันหลังหนีเลยนะครับ...” เสียงของอินสั่นเครือเต็มไปด้วยความวิงวอน

“ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมแค่รู้สึกว่าห้ามทิ้งคุณไป ห้ามปล่อยให้คุณโดดเดี่ยว...”

เปรมชะงักไปกับคำพูดของอีกฝ่าย เขารู้ว่าอินคงสับสนไม่น้อย แต่ที่ทำให้เขาต้องเงียบไปจริง ๆ คือคำพูดถัดมาของอิน

“ผมเชื่อว่าอินไม่ได้รังเกียจคุณ อินเขาแค่ไม่มีโอกาสมาบอกเท่านั้นเองครับ!!”

เปรมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนลง “เจ้าไม่ใช่อินที่ข้ารู้จักเลยจริง ๆ สินะ...”

เขาค่อย ๆ หันกลับไป แล้วกอดปลอบโยนร่างของอินที่ร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้ง อินซุกหน้าลงบนอกของเขา ร่างสั่นไหวไม่หยุด เสียงสะอื้นยังคงดังอยู่ข้างหู

อินพูดต่อด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะเป็นเพียงกระซิบ “ถึงผมจะไม่ใช่อิน...แต่ผมก็เชื่อว่าอินรักท่านครับ”

เปรมนิ่งไป ดวงตาฉายแววสับสนปนเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ มือเรียวค่อย ๆ ยกขึ้นลูบหลังของอินอย่างปลอบโยน ความอ่อนโยนที่เขามอบให้ในตอนนี้...ช่างแตกต่างจากสิ่งที่เขาตั้งใจไว้ในตอนแรกโดยสิ้นเชิง

อินที่กอดเขาแน่น จมูกแทบฝังลงไปกับซอกคอขาว เลยได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ทำให้เขาใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด

เปรมหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ แม้จะเต็มไปด้วยความขมขื่น “โอ๋ ใจเย็นก่อนสิ...ไม่ร้องนะ ไอ้เด็กบ้า”

เขาพูดไปก็ขำไปกับภาพตรงหน้า ภาพของลูกหมาตัวโตที่กำลังอ้อนวอนให้เขาอยู่เคียงข้าง...ภาพของใครบางคนที่อาจเข้ามาเติมเต็มช่องว่างในใจของเขา...แม้จะไม่ใช่อินที่เขารู้จักก็ตาม

เปรมทอดสายตามองธีรัชที่ในที่สุดก็สงบลงจากอาการร้องไห้ฟูมฟาย ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงมีร่องรอยความเศร้าเจือจาง ทว่าแววตาของเขากลับแน่วแน่ขึ้น

“ผมมีอะไรจะบอก” ธีรัชเอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่ว แต่น้ำเสียงนั้นจริงจัง

เปรมเลิกคิ้ว รอฟังอย่างสงบ “ว่ามาสิ”

ธีรัชสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ลังเล “ผมไม่ใช่อินก็จริง ผมมีชื่อนะครับธีรัชน่ะชื่อผม ผมมาจากอนาคต อีกร้อยกว่าปีข้างหน้า”

" เอ่อ..กาลข้างหน้าน่ะ "

เปรมกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะระเบิดหัวเราะ “ว่าไงนะ? เจ้าหมายถึงว่าเจ้าหลุดมาจากกาลข้างหน้า? นี่ข้าควรไปหาหมอผีมาช่วยไล่เจ้าออกจากร่างอินหรืออย่างไร?”

ธีรัชกลอกตา “ไม่ใช่แบบนั้น! ผมไม่ได้เป็นผีหรืออะไรทั้งนั้น ผมเป็นคนจริง ๆ แค่...บังเอิญมาอยู่ที่นี่”

เปรมยังคงจ้องเขาเหมือนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือแค่เล่นสนุก แต่สีหน้าของธีรัชไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

“งั้นเจ้ามาจากอนาคตจริง ๆ เหรอ? โลกในอนาคตเป็นยังไง เล่าให้ข้าฟังที” เปรมเริ่มสนใจขึ้นมา

ธีรัชมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “คุณรู้ไหมว่าในอนาคต ไม่มีใครต้องมานั่งจุดตะเกียงให้ยุ่งยากอีกแล้ว”

เปรมขมวดคิ้ว “ไม่มีตะเกียง? แล้วพวกเจ้าทำอย่างไรในยามค่ำคืน?”

“เราใช้ไฟฟ้า” ธีรัชอธิบาย “กดแค่ปุ่มเดียว ไฟก็สว่างทั้งบ้าน”

เปรมอ้าปากค้าง “ตลกแล้ว! จะมีแสงได้โดยไม่ต้องจุดไฟได้อย่างไร? แบบนี้ผีมันก็ออกอาละวาดกันทั้งวันสิ!”

ธีรัชหัวเราะลั่น “ไม่เกี่ยวกับผีเลยครับ มันเป็นเรื่องของวิทยาศาสตร์”

เปรมยังคงทำหน้าสงสัย แต่ก็ตั้งใจฟังอย่างจริงจัง “เอาเถอะ ๆ แล้วในโลกอนาคตของเจ้ามีอะไรอีก?”

ธีรัชยิ้ม ก่อนจะเริ่มเล่าต่อ “เราไม่ต้องใช้ม้าหรือเรือเดินทางไกล ๆ แล้วนะ เรามีรถยนต์ที่วิ่งได้เองโดยไม่ต้องมีสัตว์ลาก”

เปรมเบิกตากว้าง “โกหก! ม้ากับเรือเป็นสิ่งเดียวที่พามนุษย์เดินทางได้เร็วที่สุด ถ้าไม่มีม้า แล้วพวกเจ้าจะเดินทางยังไง?”

“เรามีเครื่องจักรครับ” ธีรัชพยายามอธิบาย “มันวิ่งเองได้ด้วยน้ำมันหรือพลังงานไฟฟ้า แถมเร็วกว่าม้าหลายเท่า”

เปรมยิ่งทำหน้าตกใจหนักขึ้น “แล้วอย่างนี้พวกเจ้าจะดูแลม้าไปทำไม? ม้าคงตกงานหมดสิ!”

ธีรัชหัวเราะลั่นอีกครั้ง “ใช่ครับ ม้าเลยกลายเป็นสัตว์เลี้ยงแทน”

เปรมส่ายหัวอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่ข้ารู้สึกเหมือนเจ้ากำลังเล่านิทานหลอกเด็กอยู่เลย”

ธีรัชยักไหล่ “งั้นลองคิดดูนะ ถ้าในยุคของคุณมีคนบอกว่าคุณจะสามารถคุยกับใครก็ได้ทั่วโลกโดยไม่ต้องส่งจดหมาย คุณจะเชื่อไหม?”

เปรมทำหน้าเอือม “เจ้าหมายถึงอะไร?”

“เรามีโทรศัพท์มือถือครับ แค่กดเบอร์ ก็คุยกันได้เลย ไม่ต้องรอเป็นเดือนเหมือนส่งจดหมาย”

เปรมอ้าปากพะงาบ ๆ “นี่เจ้าหลอกข้าแน่ ๆ แล้ว!”

ธีรัชหัวเราะจนตัวงอ “ไม่หลอกครับ จริง ๆ”

เปรมจับคางตัวเอง คิดหนัก “แล้วโลกของเจ้ามีอะไรแปลก ๆ อีกไหม?”

ธีรัชยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรามีเครื่องบินด้วย บินบนฟ้าได้เร็วกว่าเหยี่ยวเสียอีก”

เปรมหมดคำจะพูดไปแล้ว “ข้าเริ่มจะเวียนหัวกับเรื่องที่เจ้าพูดแล้วนะ”

ธีรัชขำพลางตบบ่าเปรมเบา ๆ “เอาน่า คุณเองก็เล่าเรื่องยุคนี้ให้ผมฟังบ้างสิ”

เปรมมองธีรัช ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ก็ดี ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังว่าในยุคของข้า เราใช้ชีวิตกันอย่างไร”

ทั้งสองคนหัวเราะและพูดคุยกันต่อไป แม้จะมาจากโลกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่กลับสามารถเข้าใจกันได้อย่างประหลาด คืนนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และการแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อของทั้งสองยุคสมัย

ค่ำคืนเงียบสงบ แสงจันทร์ทอดผ่านหน้าต่าง ส่องกระทบใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสองที่นั่งสนทนากันอย่างเพลิดเพลิน เสียงหัวเราะของธีรัชดังขึ้นเป็นระยะ เมื่อเปรมเอ่ยถามถึงโลกอนาคตด้วยความตื่นเต้น และบางครั้งก็ดูจะไม่เชื่อจนต้องหรี่ตามองด้วยความสงสัย

“เจ้าบอกว่า...ในกาลข้างหน้า เราสามารถคุยกันผ่านวัตถุแบน ๆ เล็ก ๆ โดยไม่ต้องส่งนกพิราบหรือต้องเดินทางข้ามเมืองเลยอย่างนั้นรึ?” เปรมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

ธีรัชพยักหน้าแรง “ใช่ครับ! มันเรียกว่า ‘โทรศัพท์มือถือ’ เอาไว้โทรหากันได้ทั่วโลกเลย”

เปรมทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มบาง “เจ้าหมายความว่า โลกอนาคตไม่มีใครต้องส่งจดหมายยืดยาวให้กันอีกแล้ว?”

“ก็ใช่...” ธีรัชกำลังจะอธิบายต่อ แต่เปรมก็แสร้งถอนหายใจอย่างผิดหวัง

“ช่างน่าเสียดาย” เขาว่า “ข้าว่า...มันคงขาดเสน่ห์ไปไม่น้อยเลยนะ มิใช่หรือ?”

ธีรัชหัวเราะขำ “แล้วท่านคิดว่าอะไรคือเสน่ห์ของจดหมายล่ะครับ?”

เปรมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้จนจมูกแทบชนกัน ธีรัชตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ใบหน้าร้อนวูบโดยไม่ทันตั้งตัว เปรมจับจ้องเขาอย่างพิจารณา ดวงตาคู่นั้นสื่อความหมายบางอย่างที่ทำให้ธีรัชใจเต้นแรง

“ก็ตรงที่ต้องรอคำตอบยังไงล่ะ” เปรมกระซิบเสียงนุ่ม “ต้องเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า ว่าคนที่อยู่ห่างไกลจะเขียนอะไรตอบกลับมา เหมือนกับความรู้สึกที่ข้ารอคอยจากเจ้าในตอนนี้”

ธีรัชหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก “ค คุณเปรม! ทำไมพูดแบบนี้กันเล่า!?”

เปรมหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ ทว่าก่อนที่เขาจะทันตั้งตัว ธีรัชก็ใช้มือคว้าจับใบหน้าของเปรม ก่อนจะโน้มเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายแรง ๆ พร้อมกอดคอแน่นราวกับกลัวว่าเปรมจะหนีไปเสียก่อน

เปรมสะดุ้ง รู้สึกเหมือนถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว เขาพยายามดันตัวออก แต่ธีรัชกลับใช้แขนล็อกแน่นขึ้นกว่าเดิม

“เจ้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าเด็กบ้า!” เปรมดิ้นพล่าน หน้าแดงจัดขณะที่ธีรัชหัวเราะชอบใจ

“ไม่ปล่อย! ก็ท่านแกล้งข้าก่อน!”

“ข้าแค่พูดดี ๆ! เจ้ามันขี้โกง!”

ธีรัชยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะกระซิบข้างหูเปรมเสียงหวานอย่างล้อเลียน “ทีท่านทำได้ แล้วข้าทำบ้างไม่ได้รึ?”

เปรมชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนตนเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปเสียแล้ว

ลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ ทว่าอุณหภูมิรอบกายกลับร้อนขึ้นอย่างน่าประหลาด คนหนึ่งโวยวายปากแข็ง อีกคนหนึ่งเอาแต่หัวเราะชอบใจ และดูเหมือนว่านี่จะเป็นเพียงการเริ่มต้นของการหยอกล้อที่แสนน่ารักระหว่างพวกเขาเท่านั้น