ฉู่เฮ่าชวน ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาบาดใจ เซ็กซี่ เย่อหยิ่ง...และเป็นคนที่เธอไม่อาจเอื้อม เขาคือพี่ชายของเพื่อนสนิทของเธอ และเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอไม่มีวันได้ครอบครอง แต่ตอนนี้เพื่อนเธอกำลังจะแต่งงาน ทำให้เธอต้องเจอหน้าเขาบ่อยขึ้นกว่าที่เคยเป็น และการกระทำของเขาก็ทำให้เธอยากที่จะลืมเลือน...ยากที่จะลืมค่ำคืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน ค่ำคืนที่ทั้งเธอและเขาต่างไม่เคยเอ่ยถึง ค่ำคืนที่เธอยังคงอยากพูดถึงใจจะขาด ทั้งคู่ต่างให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอด ทว่า...มันกลับยากขึ้นทุกทีที่ต้องเก็บงำความรู้สึกนี้ไว้เพียงลำพัง ซ่งจื่อหานรู้ดีว่าต้องหาทางจัดการกับความรู้สึกตัวเอง และต้องทำมันเดี๋ยวนี้ เพราะทุกครั้งที่วันหยุดสุดสัปดาห์เวียนมาถึง มันยิ่งยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเอง...ว่าเธอกำลังตกหลุมรักพี่ชายของเพื่อนสนิทเข้าเสียแล้ว
Lihat lebih banyakมีคำกล่าวที่เปรียบเสมือนกฎเหล็กในหมู่เพื่อนสนิทว่า ‘อย่าได้เผลอใจไปรักพี่ชายของเพื่อนสนิทเป็นอันขาด’ และซ่งจื่อหานก็รู้ซึ้งถึงคำเตือนนั้นยิ่งกว่าใคร เพราะฉู่เฮ่าชวน ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาบาดใจจนน่าให้อภัยในทุกความผิด แสนเย่อหยิ่งราวกับเจ้าชายที่ไม่เคยต้องก้มหัวให้ใคร และยังเป็นพี่ชายของฉู่ลี่เหยียนเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ คือผู้ชายคนเดียวที่เธอหมายปองมาตลอดหลายปี และเป็นคนเดียวที่เธอเชื่อว่าไม่มีวันได้ครอบครอง... หรืออย่างน้อยเธอก็เคยหลอกตัวเองให้คิดเช่นนั้นมาโดยตลอด
ทว่า ‘ค่ำคืนนั้น’ เมื่อหลายปีก่อน...ค่ำคืนแห่งความลับที่ทั้งหอมหวานและขมขื่น ค่ำคืนที่ทั้งเธอและเขาต่างให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเก็บงำไว้ในส่วนลึกสุดของหัวใจ ยังคงตามหลอกหลอนราวกับเงาที่ไม่เคยจางหาย และยิ่งแจ่มชัดขึ้นเมื่อการแต่งงานของเพื่อนสนิทกลายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ทำให้เธอต้องโคจรกลับมาใกล้ชิดกับเขาอีกครั้งในสถานะที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ความทรงจำต้องห้ามที่เคยถูกผนึกไว้ในกล่องเหล็กแห่งกาลเวลาเริ่มปริร้าว และความรู้สึกที่เคยพยายามฝังกลบก็ดูเหมือนจะคุโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างลึกล้ำเกินห้ามใจ
ในสายตาของเธอ ฉู่เฮ่าชวนคือชายในฝันที่สมบูรณ์แบบ หากแต่ตัวตนที่แท้จริงของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยความซับซ้อนที่น่าค้นหา เขาเจ้าอารมณ์ในบางครั้ง ขี้หวงอย่างไม่มีเหตุผล และปกป้องคนของเขาเกินเหตุ จนดูเหมือนจะมีกำแพงน้ำแข็งสูงตระหง่านกั้นขวางเธอเอาไว้ แต่แล้วการกระทำของเขาที่ทั้งผลักไสและดึงดูดอย่างน่าประหลาด สัญญาณที่คลุมเครือระหว่างการเป็น ‘พี่ชายเพื่อน’ ผู้แสนดี กับ ‘ชายคนหนึ่ง’ ที่มองเธอด้วยสายตาแตกต่าง...สายตาที่ร้อนแรงจนแทบจะแผดเผา...กลับทำให้ซ่งจื่อหานสับสนจนหัวหมุน และความลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาคมกริบคู่นั้นก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ของเธอฝ่ายเดียวอีกต่อไป
เมื่อเกมรักเก่าๆ และกลอุบายใหม่ๆ ถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือหยั่งเชิงหัวใจ ทั้งการลองใจด้วยการสร้างสถานการณ์รักสามเส้าที่ชวนให้ปวดหัว หรือแม้แต่การเดิมพันครั้งใหญ่ด้วยการทดลองเปิดใจสู่โลกใบใหม่ที่เต็มไปด้วย ‘การควบคุม’ และ ‘การยอมจำนน’ ณ คลับลับเฉพาะที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ย่างกรายเข้าไป ซ่งจื่อหานก็ต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่กรีดลึกลงในใจว่า... ความรู้สึกที่แท้จริงของฉู่เฮ่าชวนคืออะไรกันแน่? และ ‘ค่ำคืนนั้น’ ที่เขาอ้างว่าลืมเลือนไปแล้ว แท้จริงแล้วมันยังคงมีความหมายต่อเขาอยู่บ้างหรือไม่?
ในวังวนแห่งความเสน่หาที่เต็มไปด้วยกับดักหัวใจนี้...ที่ซึ่งพรานอาจกลายเป็นเหยื่อ และเหยื่อก็อาจจะกลายเป็นผู้ล่าเสียเอง...ใครจะเป็นผู้คุมเกม และใครจะเป็นผู้ติดกับ หรือบางที...ทั้งคู่อาจจะติดอยู่ในกับดักของกันและกันมาเนิ่นนานแล้วก็เป็นได้ รอเพียงแค่ใครสักคนที่จะกล้าพอที่จะกระชากหน้ากากของอีกฝ่ายออกมาก่อนเท่านั้น
“ฉันไม่ได้ก้นใหญ่สักหน่อยนะ! ถอนคำพูดของคุณออกมาเดี๋ยวนี้เลย!” ฉู่ลี่เหยียนแหวเสียงดังลั่น“ถอนคำพูดอะไรกันที่รัก” กู้หยุนเฟิงทำหน้างุนงงซ่งจื่อหานถึงกับหัวเราะลั่นออกมาอย่างสุดจะกลั้น“เงียบไปเลยนะกู้หยุนเฟิง!” ฉู่ลี่เหยียนตวาดใส่คนรักของตัวเองเสียงดัง แล้วหันมามองเพื่อนสาวอย่างเอาเรื่อง “เธอเห็นไหมจื่อหาน ว่าเขาเพิ่งจะบอกว่าฉันน่ะตูดใหญ่เป็นตุ่มเลย!”“อืมมม...ดูท่าว่างานจะเข้าคุณจริง ๆ แล้วล่ะ” ซ่งจื่อหานส่ายหน้ามองกู้หยุนเฟิงอย่างสมเพชเวทนา“งานเข้าเรื่องอะไรกันครับ” ชายหนุ่มมองสองสาวสลับกันไปมาด้วยสีหน้างุนงงสับสนยิ่งกว่าเดิม “ผมไม่เคยบอกเลยนะว่าคุณตูดใหญ่ ผมบอกว่าคุณก้นใหญ่ต่างหาก ก้นใหญ่ ๆ อวบ ๆ ที่ผมชอบมาก! รักเลยด้วยซ้ำไป” แล้วเขาก็เผลอครางออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องเอาราวของฉู่ลี่เหยียน “เอ่อ...ผมว่า...ตอนนี้ผมควรจะเงียบปากไปเลยจะดีกว่า”“ใช่! คุณควรจะเงียบปากไปได้ตั้งนานแล้ว!” ฉู่ลี่เหยียนยืนตัวตรงแหน่ว “จื่อหาน เธอพร้อมจะเล่าให้พ่อแฟนงี่เง่าสมองทึบของฉันฟังรึยังล่ะ ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นบ้างกับพี่เฮ่าชวนน่ะ พวกเราจะไ
“มันก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียวนี่นา ใช่ไหมล่ะจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงอย่างเห็นได้ชัด “ฉันหมายถึง...ในตอนแรกน่ะ...พี่เฮ่าชวนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปนะว่าเป็นเธอน่ะ”“โอ๊ย! ไม่ต้องมาย้ำเรื่องนั้นเลยนะลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานโอดครวญออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วยกสองมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ด้วยความอับอาย “ฉันอายมากเลยนะจะบอกให้ ฉันควรจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นไปให้หมดเลย ไม่มีทางที่พี่เฮ่าชวนเขาจะสามารถก้าวข้ามเรื่องนั้นไปได้ง่าย ๆ หรอกน่า”“เธอก็ไม่รู้หรอกน่าเพื่อนรัก” ฉู่ลี่เหยียนบอกแล้วส่งยิ้มหวานไปให้กู้หยุนเฟิง ขณะที่เขาโน้มตัวลงมาจูบที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบาแล้วลูบหลังปลอบใจเธออย่างอ่อนโยนซ่งจื่อหานอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ที่เห็นคนทั้งคู่กำลังทำตัวสวีตหวานแหววใส่กันอยู่ตรงหน้า “แล้วคุณว่ายังไงบ้างล่ะคะ คุณกู้หยุนเฟิง”“ผมว่า...ผมก็คงจะต้องรู้ให้ได้ก่อนล่ะครับว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่” เขามองมาที่ซ่งจื่อหาน ดวงตาที่เคยทอประกายขบขันเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ผมรู้ดีว่าคุณอาจจะกำลังรู้สึกอั
“ฉันก็รู้ดีอยู่แล้วล่ะน่า ก็ฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของเขานี่นา แต่พี่เฮ่าชวนเขาก็มีความรู้สึกพิเศษ ๆ กับเธอเหมือนกันนะ ความรู้สึกที่มันมีอะไรมากกว่าแค่การเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทน่ะ ฉันพนันด้วยชีวิตเลยก็ได้นะว่าตอนนี้พี่เฮ่าชวนเขากำลังสับสนหัวใจตัวเองอยู่แน่ ๆ”“สับสน...สับสนเรื่องอะไรกันยะ” ซ่งจื่อหานถามอย่างใคร่รู้“ก็สับสนเรื่องที่เขาเคยเผลอตัวไปนอนกับเธอเมื่อหลายปีก่อนยังไงล่ะ ซึ่งพี่เฮ่าชวนเองก็คงจะมีความสุขกับมันมากเลยทีเดียว แต่มันก็คงจะทำให้เขารู้สึกผิดอยู่บ้างเหมือนกัน แล้วตอนนี้เขาก็เลยไม่แน่ใจว่าควรจะทำตัวยังไงต่อไปกับเรื่องนี้น่ะสิ”“เธอ...เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานถามอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม“ใช่สิ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “ปัญหาเดียวในตอนนี้ก็คือพี่เฮ่าชวนเขายังคงมองว่าเธอเป็นแค่เด็กวัยรุ่นกะโปโลคนหนึ่งอยู่เลยน่ะสิ เธอจะต้องทำให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจนเลยนะว่าตอนนี้เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วจริง ๆ”“แล้ว...แล้วการไปตีแบดมินตันมันจะช่วยได้จริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานยังคงไม่เห็นความเชื่อม
“ฉันมีวิธีเด็ดที่จะทำให้เธอกับพี่เฮ่าชวนสุดหล่อของฉันได้กลับมาพูดคุยคืนดีกันอีกครั้งแล้วยังไงล่ะ”“หา?!” หัวใจของซ่งจื่อหานเต้นระรัวราวกับรัวกลองศึกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอมองเพื่อนรักอย่างพิจารณา สำรวจใบหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน “วิธีที่ดี...หรือว่าเป็นวิธีบ้า ๆ บอ ๆ เพี้ยน ๆ ของเธออีกแล้วล่ะยะ”“จื่อหาน!” ฉู่ลี่เหยียนทำปากยื่นเหมือนเด็กโดนขัดใจ ดวงตาคู่สวยมองมาอย่างเจ้าเล่ห์แสนกล “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ ที่ฉันคนนี้เคยมีความคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ น่ะ”“ก็ตั้งแต่เธอมาเป็นเพื่อนสนิทของฉันยังไงล่ะยะ” ซ่งจื่อหานหัวเราะร่วนออกมาแล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดู น่าเสียดายที่มันเป็นเรื่องจริงยิ่งกว่าจริงเสียอีก พวกเธอทั้งคู่ดูเหมือนจะมีความคิดและแผนการปุบปับสุดเพี้ยนที่มักจะพาตัวเองไปเจอกับปัญหาปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่เสมอ แต่ถ้าจะพูดให้ยุติธรรมกับฉู่ลี่เหยียนสักหน่อยล่ะก็...ปกติแล้วเธอต่างหากที่เป็นคนมีความคิดอะไรต่อมิอะไรที่มันงี่เง่าหลุดโลกอยู่เรื่อย แต่พักหลังมานี้ดูเหมือนว่าฉู่ลี่เหยียนก็เริ่มจะตามเธอทันแล้วเหมือนกันนะ“พวกเราจะไปสมัครเข้าชมรมแบดมินตันกัน” ฉู่ลี่เหยียนประกาศ
เคยได้ยินสุภาษิตโบราณ (ที่ซ่งจื่อหานเพิ่งจะบัญญัติขึ้นเองสด ๆ ร้อน ๆ) ที่ว่า...ยิ่งจ้องโทรศัพท์ด้วยจิตอธิษฐานแรงกล้าเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่ยอมดังสักแอะไหม? บอกเลยว่า...ไม่จริงเลยสักนิด! เพราะโทรศัพท์มือถือของซ่งจื่อหานคนนี้ มันดังไม่หยุดหย่อนมาตั้งแต่ไก่โห่! แต่คนเดียว! คนเดียวในจักรวาล! ที่เธออยากให้โทรหาใจจะขาด...กลับเงียบหายเข้ากลีบเมฆไปเลย!สายแรกที่ถล่มเข้ามาคือจากผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตเจ้ากรรมนายเวร ที่พยายามจะเกลี้ยกล่อม (หรือขู่เข็ญ?) ให้เธอเปลี่ยนแพ็กเกจใหม่ให้ได้ ซ่งจื่อหานเลยยื่นข้อเสนอสุดปังกลับไปว่า ‘จะเปลี่ยนให้ก็ได้นะ...ถ้าพวกคุณกล้าสัญญาว่าจะคิดค่าบริการแค่เดือนละไม่กี่หยวนไปอีกสิบปี แถมยังต้องแถมทีวีจอแบน 50 นิ้วเครื่องใหม่เอี่ยมให้เป็นของกำนัลด้วยนะ’ ผลลัพธ์น่ะเหรอ พนักงานสาวเสียงหวานในตอนแรก ถึงกับสบถคำหยาบที่เธอฟังไม่ทัน ใส่หูเธอก่อนจะกดวางสายดังปัง! สะใจเล็ก ๆ!สายต่อมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...คลินิกทำฟันเจ้าประจำนั่นเอง พนักงานต้อนรับเสียงใสราวกับนางฟ้าโทรมาแจ้งเตือน ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังจะบอกว่าเธอทำผิดกฎหมายร้ายแรง ว่าเธอพลาดนัดตรวจสุขภาพฟันและข
“ถูกเผงเลย แล้วพวกเราก็เพิ่งจะอายุยี่สิบสองกันเองนะ ยังไม่แก่เลยสักนิด” ซ่งจื่อหานวางขนมปังปิ้งร้อน ๆ ลงบนจานสวย พร้อมกับชีสหอมกรุ่นน่ากิน “ฉันจะเอาอาหารไปวางรอที่ห้องนั่งเล่นนะ แล้วเธอก็เอาไวน์กับแก้วตามมาก็แล้วกัน”“ได้เลย!” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับคำอย่างกระตือรือร้นแล้วรีบเดินตามเพื่อนรักเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที แต่แล้วก็ต้องยอมรับว่าตัวเองรู้สึกแย่ขึ้นมาจับใจ เมื่อเหลือบไปเห็นเทียนหอมกลิ่นกุหลาบอ่อน ๆ ที่กำลังจุดส่องสว่างอยู่บนโต๊ะกาแฟ พร้อมกับผ้าห่มขนสัตว์เทียมสีครีมอ่อนผืนโปรดของฉู่ลี่เหยียนที่วางพาดอยู่บนโซฟาอย่างตั้งใจ นอกจากนี้ก็ยังมีดอกกุหลาบสีแดงสดดอกเดียววางประดับอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เทียนหอมเล่มนั้นด้วย“โอ๊ยตายแล้ว! แย่จังเลยลี่เหยียน!” ซ่งจื่อหานหันมามองเพื่อนรักด้วยสีหน้าขอโทษขอโพยอย่างสุดซึ้ง “ฉัน...ฉันทำลายค่ำคืนสุดแสนจะโรแมนติกของพวกเธอจนพังพินาศหมดเลยใช่ไหมเนี่ย”“ไม่เป็นไรเลยสักนิดน่า อย่าคิดมากไปเลย” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนรักอย่างจริงใจ“เขา...เขาให้ดอกกุหลาบสีแดงกับเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ” หัวใจของจื่อหานพลันปวดแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ “น่ารักจังเลยนะ”“
Komen