ยอดฝีมือ

หลังจากรักษาอาการของเยว่เทียนเสร็จแล้ว ฟางหรงก็ทำแผลที่โดนทำร้ายจากการต่อสู้ซึ่งมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อพบว่าเยว่เทียนปลอดภัย จึงออกมาจัดการกับโจรที่ปล้นร้าน

วันนี้เยว่ฉีอยู่ดูแลพี่ชายที่โรงหมอ เมื่อเดินออกมาจากโรงหมอก็พบกับท่านมือปราบล้มลงนอนอยู่ที่พื้นอาการบาดเจ็บสาหัสและตัวหัวหน้าโจรก็หายไปแล้ว ฟางหรงจึงเข้าไปสอบถามท่านมือปราบว่า

“นี่ท่านมือปราบไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ”

“มีคนมาช่วยมันหนีไปแล้ว แค่ก ๆ”

ท่านมือปราบกระอักเลือดออกมาคำโต ที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเหวะหวะจากการต่อสู้ เมื่อฟางหรงพบว่าบาดเจ็บสาหัสจึงเอ่ยขึ้น

“งั้นข้าจะพาท่านไปรักษาก่อนนะขอรับ”

ฟางหรงก็ช่วยพยุงท่านมือปราบไปที่โรงหมอที่กลับมาอีกครั้ง เมื่อมาถึงโรงหมอฟางหรงก็พยุงท่านมือปราบนั่งลงที่เตียง และท่านหมอก็มาทำแผลให้ จากนั้นก็สอบถามได้ความว่ามีคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นพวกโจรทมิฬ มาช่วยมันหนีไปวรยุทธ์ล้ำเลิศยิ่งนัก

ตอนนี้คนของทางการเข้ามาเก็บกวาดศพและมาสอบปากคำครอบครัวหลิน ท่านพ่อจึงเป็นคนไปให้ปากคำที่ศาลกับเจ้าหน้าที่ เมื่อเห็นว่าลูก ๆ และภรรยายังขวัญเสียอยู่

ลี่หลินจึงพาลูก ๆ ไปนอนเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงโจรคนหนึ่งซึ่งฟางหรงจับมัดไว้ มันจึงไม่สามารถหนีไปกับพวกมันได้ และตอนนี้ถูกทางการควบคุมตัวไปสอบสวนคดีที่ศาล

ฮุ่ยเหมยง่วงนอนมากตาแทบจะปิดและหนิงหลงก็ไม่ต่างกัน คืนนี้นอนได้งีบนึง พวกโจรก็เข้ามาปล้น วันนี้มีเหตุการณ์ระทึกขวัญมากมายจริง ๆ

ยามเหม่า (คือ 05.00 - 06.59 น.) ท่านแม่พาเด็กทั้งสองกลับไปนอนที่เหลาอาหาร และตนเองไปทำความสะอาดร้านที่ตอนนี้ยังมีคราบเลือดติดอยู่ และยังดีที่โต๊ะและเก้าอี้ไม่พัง เพราะว่าตัวมันค่อนข้างใหญ่ทำให้มีรอยดาบ และหักนิดหน่อยแค่นั้น

ทางด้านฟางหรงซึ่งตอนนี้กำลังให้การกับนายอำเภออยู่ และกำลังสอบสวนโจรชั่วจับมาได้ ทราบว่ามันมาปล้นเพราะรู้ว่า ร้านนี้ขายดียิ่งนัก แค่นั้นไม่มีอะไรแอบแฝง ปกติมันจะปล้นก็ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากต้องการเงินและของมีค่าเท่านั้น

เมื่อสอบสวนเสร็จท่านพ่อก็เดินออกมา กลับไปที่ร้านอาหารซึ่งตอนนี้มีชาวบ้านซุบซิบนินทาเรื่องโจรทมิฬมาปล้นเหลาอาหารของตัวเองอยู่ขณะนี้

"นี่ได้ข่าวว่า ร้านอาหารแห่งนี้ถูกปล้นเมื่อคืนนี้แหละ"

"ว้าย!! จริงหรือ"

"แล้วเป็นพวกใดที่มาปล้น พึ่งเปิดร้านได้ไม่กี่วันเอง"

"พวกกลุ่มโจรทมิฬนะสิ"

"ว้าย ตายแล้ว พวกนี้มันฝีมือร้ายกาจยิ่งนัก"

"ใช่ ใช่ นี่แล้ววันนี้จะเปิดร้านหรือไม่ ข้าสั่งอาหารไว้หลายอย่างเลย"

"นั่นสิ ข้าชอบอาหารร้านนี้ยิ่งนัก แบบนี้คงไม่ปิดร้านไปหรอกนะ"

เมื่อเห็นฟางหรงเดินมาถึงร้านอาหาร ชาวบ้านในละแวกนั้นก็เข้าไปถามไถ่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เถ้าแก่ท่านเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ"

พ่อค้าขายเต้าหู้รูปร่างสันทัด สีผิวคล้ามแดด ใบหน้าดุดูน่ากลัว แม้ว่าจะมีใบหน้าไม่เป็นมิตรแต่ก็มีลูกค้าสาวน้อย สาวใหญ่เข้ามาซื้อเต้าหู้เป็นประจำ ด้วยความที่มีรูปร่างกำยำและมีซิกแพคเวลาที่ถอดเสื้อขายเต้าหู้ก็จะขายดีมากเป็นพิเศษ และเป็นที่คุ้นเคยกันดีเนื่องจากขายข้าง ๆ เหลาอาหารแห่งนี้ และไปซื้ออาหารที่ร้านเป็นประจำเอ่ยถามขึ้น

"อ้อ ข้าไม่เป็นอะไรมากขอรับ แต่ลูกน้องของข้าถูกฟันจนบาดเจ็บสาหัสขอรับ"

ฟางหรงเอ่ยตอบด้วยแววตาเศร้าหมอง และคิดโทษตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องลูกน้องตัวเองได้

เมื่อเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเถ้าแก่แล้วจึงเอ่ยปลอบใจ และเห็นใจในตัวเถ้าแก่

"ข้าขอแสดงความเสียใจด้วยนะขอรับ"

"ขอบคุณขอรับ แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว"

"แล้ววันนี้จะเปิดร้านหรือไม่ เถ้าแก่"

"นั่นสิ ๆ "

เสียงชาวบ้านเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้และสั่งจองไปเยอะเลยทีเดียว

"อ้อ เรื่องนี้ข้าขอดูก่อนนะขอรับ ว่าร้านเสียหายไปมากเท่าใด เดี๋ยวข้าจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกที"

เมื่อฟางหรงเอ่ยขึ้นบอกแก่ชาวบ้าน ก็ขอตัวมาดูความเรียบร้อยของร้าน

บริเวณตรอกเล็ก ๆ แถวโรงหมอมีชายผู้หนึ่งทำตัวลับๆ ล่อๆ ที่มองเห็นก็จะรู้ได้ว่าเป็น เจ้าหนี้หน้าเลือดแห่งเมืองผิงเหยานั่นเอง มีนามว่า อวี้จางหมิ่น กำลังมองดูกลุ่มชาวบ้านที่กำลังถามไถ่ฟางหรง เมื่อพบว่าลูกน้องของฟางหรงได้รับบาดเจ็บก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก

'หึหึ ข้าอุตส่าห์ไปบอกกลุ่มโจรทมิฬมาปล้นเจ้า ถือว่าไม่เสียแรงเปล่า' และเขาก็เดินกลับด้วยรอยยิ้ม

"ข้าได้ข่าวว่ากลุ่มโจรทมิฬ ตายเกือบหมดมีคนหนึ่งที่ถูกจับได้ หัวหน้ามันที่มาด้วยกันถูกพวกมันช่วยไปได้"

ท่านป้าขายเกาลัดคั่ว เอ่ยขึ้นเมื่อออกมาเปิดร้านแต่เช้า ทำให้ทราบเหตุการณ์จึงเล่าสู่กันฟัง

"โอ้ จริงรึแล้วผู้ใดกันที่มีความสามารถกำราบพวกโจรชั่วนี้ได้" ชาวบ้านเมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็เอ่ยขึ้นถามด้วยความอยากรู้ว่าคือยอดฝีมือที่ใดกัน

"ก็คือ เถ้าแก่ร้านฮว๋าหงนั่นเองยังไงล่ะ" ท่านป้าขายเกาลัดคั่วเอ่ยขึ้นบอกกับชาวบ้าน

"นี่เรื่องจริงหรือเนี่ย เถ้าแก่ร้านนี้มีความสามารถจัดการกับโจรชั่วพวกนี้ได้"

ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยแววตาตกตะลึงถึงความสามารถของฟางหรงและจากนั้นชื่อเสียงเถ้าแก่ร้านฮว๋าหง ก็เป็นที่เลื่องลือไปไกลทั่วเมืองผิงเหยา

เมื่ออวี้จางหมิ่นกำลังจะเดินจากไปก็เงี่ยหูฟัง เมื่อได้ฟังเรื่องราวอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็สะดุดล้มทันทีและคิดว่า

'ถ้ามันรู้ว่าข้าไปบอกพวกโจรมาปล้นร้านมันคงเหลือแต่ชื่อแน่ๆ' และรีบเดินกลับทันทีและช่วงนี้คงต้องหยุดทวงหนี้สักพักแล้ว

ณ หุบเขามรณะ

ในป่าลึกเข้าไป 10 ลี้ เป็นที่อยู่อาศัยของกลุ่มโจรทมิฬ ที่รอบ ๆ เต็มไปด้วยกับดักมากมาย แม้ทางการจะรู้ว่าพวกโจรอาศัยอยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ล้วนถูกกับดักตกตายไปก่อน ตอนนี้ยังไม่มีผู้ที่มีความสามารถปราบปรามพวกมันได้

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างน้องเล็ก"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นถามอาการของน้องชายคนเดียวที่เหลืออยู่

"พี่ใหญ่ ข้าไม่เป็นไรขอรับ"

เสียงรองหัวหน้าโจรเอ่ยขึ้น ตอบพี่ใหญ่นั่นก็คือหัวหน้ากลุ่มโจรทมิฬนั่นเอง

"เจ้าบาดเจ็บสาหัสอย่างนี้ยังบอกไม่เป็นอะไรอีกหรือ?"

หัวหน้าใหญ่ของกลุ่มโจรเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อได้เห็นบาดแผลเต็มไปทั้งตัวของน้องชาย

"เดี๋ยวพี่จะทายาให้เจ้าเอง" จากนั้นเขาก็นำยาห้ามเลือดมาทาให้กับน้องชาย และสั่งงานลูกน้องไปต้มยามาให้ดื่ม

เมื่อเห็นบาดแผลแล้วก็เจ็บใจนัก และคิดว่ามันผู้ใดที่มีความสามารถทำให้น้องชายของเขาบาดเจ็บขนาดนี้

"ใครกันที่ทำเจ้าบาดเจ็บเช่นนี้"

"เจ้าของร้านฮว๋าหงนั่น ที่วันนี้ข้าไปปล้นมา และมันยังฆ่าพี่น้องเราเกือบหมด"

เขาเอ่ยบอกกับพี่ชายที่หน้าตาฉายแววโกรธแค้นอย่างเห็นได้ชัด

"ถ้าเจ้าหายดีข้าจะไปแก้แค้นแทนเจ้าแน่"

หัวหน้าโจรกัดฟันกรอด เมื่อทราบถึงคนทำให้พี่น้องของเขาบาดเจ็บล้มตาย

"พี่ใหญ่ มันมีวิชากระบี่ไร้พ่ายของแคว้นลู่ ด้วยนะขอรับ" มันนึกขึ้นได้เมื่อพี่น้องโดนสังหารด้วยเพลงกระบี่ไร้พ่าย

"จริงรึ เป็นไปไม่ได้ เพลงกระบี่นี้สืบทอดมาจากตระกูลจ้าว ที่ตอนนี้สิ้นอำนาจไปแล้วไม่ใช่หรือ"

เมื่อรับรู้ว่ามีเพลงกระบี่นี้มีผู้ที่สามารถใช้ได้ ก็ตกตะลึง เนื่องจากเป็นการสืบทอดกันต่อ ๆ มาของตระกูลจ้าว เป็นอดีตตระกูลแม่ทัพ ที่ต่อสู้ปกป้องแคว้นลู่ตลอดการครองราชย์ของฮ่องเต้ เป็นที่ทราบกันดีของคนแคว้นลู่ พวกมันรู้ดีเพราะว่าอดีตก็เป็นคนแคว้นลู่มาก่อน

ก่อนที่พวกมันจะระหกระเหินมาที่นี่ เพราะว่ารับจ้างสังหารองค์รัชทายาทแคว้นลู่ ซึ่งตอนนี้ขึ้นครองราชสมบัติเป็นฮ่องเต้ของแคว้นลู่อยู่ขณะนี้

ทำให้มันโดนตามล่าเอาชีวิตมาตลอด และยังสืบถึงโคตรเหง้าของพวกมันและฆ่าสังหารตายจนหมด ทำให้พวกมันโกรธแค้นเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้จนต้องมาอยู่ที่แคว้นชิง

"เรื่องนี้ค่อยสืบอีกที ตอนนี้คงต้องปิดเขาหยุดออกปล้นสักพัก"

เมื่อลูกน้องคนหนึ่งถูกจับได้ก็ไม่ประมาทที่จะออกไปปล้นอีกครั้งจึงสั่งปิดเขาจนกว่าเรื่องนี้จะจบไป

"ขอรับ" ลูกน้องรับคำสั่งและเดินออกไปบอกกล่าวแก่พี่น้องของตน

ยามซื่อ (คือ 09.00 - 10.59 น.) ตอนนี้เหลาอาหารฮว๋าหงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มายืนอออยู่หน้าร้าน ทั้งเพราะข่าวลือเรื่องโจรปล้น ทั้งกลัวว่าร้านอาหารจะปิดตัวลง

เมื่อฟางหรงเปิดประตูร้านออกมาก็พบกับกลุ่มชาวบ้านมากมายที่มายืนอออยู่หน้าร้าน ก็ตกใจจึงเอ่ยถามขึ้น

"พวกท่านมาทำอะไรกัน มากมายขนาดนี้ร้านข้ายังไม่ถึงยามเปิดนะขอรับ"

"ข้ามารอพบท่านนั่นแหละ"

เสียงชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อได้พบหน้ายอดฝีมือผู้เลื่องลือในขณะนี้

"มาพบข้ามีเรื่องอันใด" ฟางหรงเมื่อได้ฟังก็ขมวดคิ้วเอ่ยถามขึ้น

"อ้อ ข้ามารอพบหน้าผู้กล้าที่สังหารพวกโจรทมิฬได้"

"ข้ามีวรยุทธ์อยู่บ้างน่ะขอรับ เพราะข้าเคยเป็นทหารรับจ้างมาก่อน"

"โอ้ จริงหรือ งั้นข้าขอมอบสิ่งตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่ท่าน"

"ไม่ต้องมอบสิ่งของอะไรให้ข้าหรอกขอรับ ข้าทำไปเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้นเอง" ฟางหรงเอ่ยขึ้นตามความจริงแก่ชาวบ้านผู้นั้น

"ไม่ได้ ๆ ท่านเป็นผู้ล้างแค้นแทนลูกชายข้าที่จากไปเมื่อสองปีที่แล้ว"

ลูกชายของเขาถูกพวกโจรชั่วทำร้ายจนตาย ได้แต่ผูกใจเจ็บไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อมีความหวังว่าจับพวกมันได้แล้วก็จะสามารถทลายรังโจรของมันได้ นับว่าเป็นความหวังเล็ก ๆ ของเขาเลยทีเดียว

"ข้าแสดงความเสียใจด้วยนะขอรับ"

เมื่อรับรู้เรื่องสะเทือนใจจึงเอ่ยปลอบใจกับชาวบ้านผู้นั้นที่สูญเสียลูกชายไป ถ้าเป็นเขาคงต้องแค้นเคืองไม่ต่างกัน แต่ก็ไม่อาจรับน้ำใจได้จึงกล่าวปฏิเสธไป

และวันนี้ร้านอาหารก็ยังคงต้องเปิด เพราะว่าเมื่อเปิดร้านชาวบ้านก็เข้ามานั่งรอในร้านแล้ว จึงไม่สามารถเอ่ยปากไล่ไปได้

วันนี้จึงเปิดให้ลูกค้าสั่งจองก่อนลูกจ้างจะมาทำงาน และหาน้ำชา ชามะนาวกับน้ำอ้อยมาให้นั่งดื่มรอเวลาอาหารมาเสิร์ฟ เมื่อลูกค้าทั้งหลายที่มานั่งรอแต่เช้าตรู่ก็เกิดผลเพราะเมื่อลูกจ้างมาก็ต้องรีบประจำหน้าที่ของทุกคน และท่านพ่อก็เพิ่มค่าจ้างให้กับทุกคนเพิ่มขึ้นอีกด้วย