ดวงดาว

สองเดือนผ่านไป

            “คุณ” เนื่องจากเมื่อคืนนาราดูคลิปที่คนอื่นปลูกนั่นปลูกนี่ไปเรื่อย แล้วเธอก็สนใจอยู่ที่สวนทุเรียน โดยส่วนตัวแล้วนาราเป็นคนชอบกินทุเรียนมาก การได้ดูคุณป้าคนหนึ่งทำสวนทุเรียนจึงจุดประกายความฝันเธอให้โชติช่วงขึ้นมา และใช่ เธอแทบไม่มีที่ดินทำกิน เพราะอย่างนั้นเธอเลยอยากขอคนคนหนึ่ง

            “อะไร” สิงหราชที่กำลังนั่งอ่านเอกสารบนระเบียงเงยหน้าขึ้น แสงแดดอุ่นๆในยามเย็นกระทบกับใบหน้าคนตัวสูง ส่งเสริมให้เขาดูดีขึ้นมาอีกหลายเท่า นาราอดคิดไม่ได้ว่าเหมือนนายแบบกาแฟดังๆเลย สิงหราชให้กลิ่นอายแบบนั้น แต่เขาคงเป็นไม่ได้ เพราะอยู่แต่กับไร่กับสวน

            “คือ” นาราอึกอัก เพราะโดยปกติเธอไม่เคยขออะไรสิงหราชเลย ส่วนเขาให้เธอมากมาย สิงหราชไม่เคยหวงแหนพืชผลในไร่ของตน เขาบอกว่าเธออยากกินอะไรก็ได้ หรือเอาไปฝากคนอื่นก็ไม่ว่า แต่อย่าเอาไปขายเป็นพอ ทุกวันนี้เธอแทบไม่ได้ใช้เงิน กินของในสวนจนหมด

            “มีอะไร” ดวงตาคมหรี่มองคนตัวเล็ก วันนี้นาราทำท่าแปลกๆ คล้ายรู้สึกเกรงใจเขา ทั้งๆก่อนหน้านั้นไม่เป็น

            “เอ่อ คือ” มือเล็กลูบกันไปมา ไม่กล้าพูดอะไร จนสิงหราชต้องพูดย้ำ

            “พูดมา”

            “คือตอนนี้ฉันเป็นหนี้คุณอยู่เท่าไหร่”

            “ไม่รู้สิ สิบล้านมั้ง” ชายหนุ่มตอบ ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าเธอเป็นหนี้เขาเท่าไหร่ ไม่ได้ทำรายรับไว้ด้วย เพราะแบบนั้นจึงเอ่ยส่งๆ อยากแกล้งคนตัวเล็กอยู่ในที

            “ห๊ะ สิบล้าน” ทว่าคนฟังแทบตาถลน เธอรู้ว่ามีหนี้ถึงหลักล้าน แต่สิบล้านนี่เกินไปหรือไป เธอไม่ต้องใช้หนี้จนแก่เลยเหรอ ไม่สิ จนตาย เกิดมาอีกชาติต่างหาก

            “หึ”

            “หัวเราะทำไม นี่คุณแกล้งฉันเหรอ” นารากลับต้องโล่งใจเมื่อนายหัวหนุ่มหัวเราะออกมา หญิงสาวหน้ายู่ ด่าคนตัวโตในใจเล็กน้อย

            ขี้แกล้ง

            “ทำไมอยู่ๆถึงอยากรู้เรื่องหนี้ขึ้นมา” สิงหราชเข้าเรื่อง เขาอยากรู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้แมวตัวน้อย เชื่องเหมือนสุนัขในวันนี้ได้

            “เอ่อ คือฉัน ฉันอยากรู้ว่าอีกนานมั้ย กว่าจะใช้หนี้คุณหมดอ่ะ ฉันไม่อยากแก่ตายที่นี่นะคุณ” ใบหน้าสวยยิ้มแยะๆ เธอไม่กล้าเข้าเรื่องสักที การขอร้องอะไรคนอื่น สำหรับเธอเป็นเรื่องยากจริงๆ

            “ทำไม อยู่กับฉันแล้วมันทำไม” เสียงนายหัวธรภูมิเข้มขึ้นมาเล็กน้อย สายตาดุดันยังคงจ้องที่นาราไม่วางตา บอกว่าอยากไปจากเขาสิ เขาจะพาเธอเข้าห้อง ล็อกประตูไม่ให้ออกมาอีกเลย

            อะไรของเขาเนี่ย อยู่ๆก็ทำหน้าโกรธ นารากลับมาน้อยใจอีกครั้ง แต่ไม่ได้ เธอจะไม่ปล่อยให้เสียเรื่อง เธอคิดมาดีแล้ว เธอจะบอกมันหมดเปลือกมันเลยเนี่ยแหละ

            “สิง มีอะไรอยากขอร้องหน่อย” คนตัวเล็กเอ่ยอย่างไม่กลัวตายเลยสักนิด พอนานวันเข้าเธอกับเขาพบว่าเป็นคนสนิทใจกัน แล้วเธอจะเรียกเขาแบบนี้ เพราะพอใจ!

            “เรียกเหมือนเพื่อนเลย” สิงหราชมองนิ่ง เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ไม่ทันไรเล่นหัวกันซะแล้ว

            “ก็ให้เรียกมั้ยล่ะ ตกลงจะฟังมั้ย ถ้าไม่ฟังไม่พูดแล้ว” คนตัวเล็กไม่สนขยับเข้าไปใกล้ ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้านายหัวหนุ่มเพียงเอื้อมมือ ลมเย็นพัดผ่านร่างสองคนไป วันนี้เองที่สิงหราชรู้สึกว่านาราอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

            “พูดมาสิ” เขาจะฟังก็ได้

            “คือเมื่อคืนฉันไปดูที่เขาปลุกสวนทุเรียนมา ปีหนึ่งกำไรตั้งหลายล้านแนะ ฉันเลยอยากปลูกบ้าง คือฉันเป็นหนี้คุณใช่มั้ยล่ะ เอ่อ ถ้าฉันอยากปลูกทุเรียนชดใช้หนี้จะได้มั้ย ปลูกตรงสวนว่างๆของคุณก็ได้” เธออยากทำ จริงๆนะ

            “จะดูแลไหวเหรอ ทุเรียนดูแลยากนะ ขาดทุนขึ้นมาจะว่ายังไง” ทุเรียนใช่ว่าจะปลุกง่าย ค่าปุ๋ย ค่าดูแลอีก กว่าจะโต เขาเคยคิดเหมือนกัน แต่ของเขามีหลายสิ่งที่ต้องดูแล อีกอย่างผลผลิตพืชอื่นก็ออกมาดี เลยไม่คิดสนใจพืชดูแลยากแบบนั้น

            แต่คนตัวเล็กแน่วแน่เหลือเกิน

            “ถ้าขาดทุนคุณก็ไปทบกับหนี้เก่าของฉันก็ได้ ฉันอยากทำ ให้ทำได้มั้ย” เธอทำงานกับเขาจนรักพืชสวนไร่นาไปแล้ว เธออยากทำเกษตร อยากทำอะไรสำเร็จด้วยตัวเอง อีกอย่างคืออยากช่วยเขาด้วย ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าทุเรียนเลี้ยงยาก แต่เธออยากลอง ลอง ล้มก็ไม่เป็นไร

            “ได้มั้ย น้าสิง จะดูแลอย่างดีเลย” คนตัวเล็กออดอ้อน โดยไม่รู้ว่าท่าทางเหล่านั้นของตนมันน่ามันเขี้ยวแค่ไหน กระทั่งสุดท้ายชายหนุ่มก็แค่นหัวเราะออกมา

            “หึ”

            “เอาสิ”

            “เย้!” นารารู้สึกดีใจแทบจะบินได้ เธอกระโดดกอดนายหัวสิง เอาหน้าแนบกัน

            “แต่”

            “อะไร” ความดีใจหายไป เพราะเธอคิดว่าเขาต้องพูดเล่นแน่ๆ

            “จูบก่อน”

            ทว่านารากลับต้องยิ้มแป้นเมื่อเขาเอ่ยคำนั้น คนตัวเล็กไม่รีรอจูบที่ปากคนตัวโตจนเกิดเสียงดังจ๊วบ เธอจูบอีกทีเพราะดีใจเหลือเกิน

            “อื้อคุณ” ต่อมากลับใจวูบโหวงอีกครั้ง เมื่อถูกอุ้มเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนคนตัวใหญ่

            “จะไปไหน!” นาราตีไหล่หนาเมื่อเขาอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน คนตัวเล็กเลิ่กลั่ก ต่างจากนายหัวหนุ่มที่อารมณ์ดี

            “ไปเอารางวัลไง”

            นาราหลับอยู่บนเตียงใหญ่ของเจ้าของไร่ วันนี้สิงหราชต้องคุมงานลูกน้องดึก เขาเลยบอกให้เธอขึ้นมารอนอนที่ห้องก่อน ส่วนเธอเองรู้สึกเพลียจึงขึ้นมานอนด้านบนรอ สุดท้ายก็เผลอหลับไป

            “อื้อ”

            “อะไร” คนตัวเล็กงัวเงีย ขยี้ตาตัวเอง ก่อนเห็นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เธอถูกอุ้มขึ้นมาจากเตียงเลยสงสัยอยู่ไม่น้อย ถึงอย่างไรนาราก็ยังง่วงนอนอยู่ดี เธอซบลงกับอกแกร่ง ไม่รู้สิงหราชจะพาไปไหน ทว่ารู้สึกปลอดภัยทุกครั้งเมื่ออยู่กับเขา

            “สวยจัง” กระทั่งถูกจับให้ยืนขึ้น นาราเลยลืมตาขึ้นมา แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อตรงหน้าเป็นลานกลาง ที่ด้านล่างมองเห็นวิวตัวอำเภอจากที่สูงได้ ทว่าสิ่งที่ทำให้หญิงสาวตื่นตาตื่นใจก็คือดวงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า สวยจนเธอต้องอ้าปากออกมา

            “วันนี้เห็นดาวชัดที่สุด” สิงหราชเอ่ยพลางมองคนตัวเล็ก เห็นนาราอ้าปากค้างก็อยากหัวเราะ ทำไมดูเหมือนเด็กได้ขนาดนี้ ไร้เดียงสาจนความต้องการบางอย่างในตัวเขาถูกปลุกเร้าขึ้น

            “จริงเหรอ”