ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย

ซุนเหยาไม่รู้ว่าเธอนอนไปนานเพียงใด ในตอนนี้เธอกำลังมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย ตอนที่เธอหมดสติไปภาพเหตุการณ์ต่างๆ ไหลเข้าสมองราวกับภาพฝันแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เธอข้ามมิติมาอย่างที่เคยอ่านพบในนิยายจ้าวซุนเหยา บุตรสาวของเสนาบดีจ้าว บิดาของนางทำงานให้กรมการคลัง มารดาของนาง เกาจิงถิง เป็นสหายสนิทกับหลีซื่อแม่สามีของนาง จึงทำให้นางแต่งเข้าตระกูลซูเพราะร่างกายของจ้าวซุนเหยานางอ่อนแอ จึงทำให้นางสิ้นใจตอนที่เกี้ยวไปรับเจ้าสาวเดินทางออกจากจวนตระกูลจ้าวได้เพียงหนึ่งเค่อ (15นาที) เท่านั้น“สวรรค์ ท่านกลั่นแกล้งฉันเกินไปแล้ว ชีวิตฉันกำลังไปได้ดี ทำไมเรื่องบ้าๆ ถึงได้เกิดกับฉัน” ซุนเหยานางพึมพำต่อว่าสวรรค์อยู่บนที่นอนโดยไม่รู้เลยว่าซูเซวียนได้ยินว่านางหมดสติจึงคิดจะเข้ามาดูนาง จึงได้ยินสิ่งที่นางพูด“หึ ท่านแม่คงเข้าใจผิดที่คิดว่าเจ้าพึงพอใจต่อข้ามาตั้งแต่เยาว์ การที่เจ้าต้องแต่งเข้าจวนตระกูลซูเป็นความผิดที่สวรรค์กลั่นแกล้งเจ้า เช่นนั้นข้าช่วยให้เจ้าได้สมหวัง” ซุนเหยาลุกขึ้นนั่ง เมื่อได้ยินเสียงของคนที่เป็นสามีของเธอ ยืนพูดอยู่หน้าประตูเธอคิดว่าเขาจะเดินเข้ามาด้

แต่ทางตระกูลจ้าวไม่ลืมเรื่องนี้อย่างง่ายๆ จ้าวกงหยวนส่งจดหมายด่วนไปที่ชายแดนเหนือ เพื่อให้ซูเซวียนกลับมาจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะเขาไม่อยากให้บุตรสาวต้องเสียเวลาต่อไปหาบุรุษที่ไม่สนใจเรื่องหย่าของนาง ให้นางแต่งออกไปก็นับว่าไม่สาย แต่หากต้องรอซูเซวียนอีกหลายปี เห็นที่บุตรีคงได้แห้งเหี่ยวอยู่ในจวนตระกูลซูสองวันต่อมาพ่อบ้านซูก็มาแจ้งซุนเหยาเรื่องร้านค้าที่นางให้ไปหาให้“ฮูหยิน ท่านจะไปดูด้วยตนเองหรือไม่ขอรับ” “ไปเจ้าค่ะ” นางรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า“เสี่ยวกุ้ย หากเจ้านำเรื่องนี้ไปแจ้งท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปอยู่ที่จวนตระกูลจ้าวเสีย” ซุนเหยาเอ่ยเตือนสาวใช้ข้างกายที่ตามมาจากบ้านเดิมเพราะเรื่องของนางทั้งหมดที่บิดามารดาล่วงรู้ก็คงเป็นเพราะสาวใช้ของนางปากมากเป็นแน่เสี่ยวกุ้ยเมื่อเห็นแววตาที่ดุดันของเสี่ยวกุ้ยนางก็รีบก้มหน้ารับปากทันที นางไม่เคยเห็นคุณหนูของนางแข็งกร้าวเช่นนี้มาก่อน“บ่าวไม่พูดแล้วเจ้าค่ะ”“ดีมาก” ซุนเหยาเห็นว่าเสี่ยวกุ้ยเชื่อฟังคำพูดนางแล้ว ก็ลูบหัวนางอย่างเอ็นดูก่อนที่จะพากันออกจากจวนตระกูลซูไปที่ตลาด เพื่อดูร้านค้า ร้านที่พ่อบ้านซูหาให้นางมีอยู่สอ

เสียงประทัดดังไปทั่วตลาด ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างมาหยุดมองอย่างสนใจ เสียงหลงจู๊หมานตะโกนเชิญชวนให้ชาวเมืองเข้ามาชมด้านในของเหลาอาหารทั้งยังลดราคาอาหารสามวันแรกที่เปิดร้านถึงสองส่วน ด้านหน้ายังมีโต๊ะวางอาหาร ให้ชาวเมืองต่างลิ้มลองกันพอให้มีความอยากอาหารเพิ่มมากขึ้นทุกอย่างเป็นแผนการตลาดที่ซุนเหยานางสั่งให้หลงจู๊และคนงานในร้านจัดการ เสื้อผ้าของเสี่ยวเอ้อ เหมือนกันทุกคน ทั้งยังดูสะอาดน่ามองจนคนที่พบเห็นอดที่จะชื่นชมไม่ได้ป้ายชื่อที่หน้าอกของเสี่ยวเอ้อ ทำให้ลูกค้าที่มาใช้บริการเรียกใช้ได้ง่ายขึ้น ทั้งยังสามารถร้องเรียนหากพบว่าทำกิริยาที่ไม่ดีต่อลูกค้าได้ด้วยด้านในเหลาอาหารไม่ได้มีแต่โต๊ะที่ถูกจัดไว้เพียงด้านใน หรือห้องรับรองเท่านั้น แต่ด้านนอกที่นั่งรับลม รับแสงแดด ก็ยังถูกตกแต่งออกมาอย่างดี ทั้งยังมีม่านกั้น เพิ่มความเป็นส่วนตัวได้ด้วยห้องรับรองก็ไม่ได้ตกแต่งเพียงแค่แบบเดียว ห้องทั้งสิบห้องถูกตกแต่งออกมาไม่เหมือนกัน สร้างความแปลกใหม่ให้ผู้ที่เข้ามาชมต้องรีบจับจองห้องรับรอง เพื่อพาสหายมาใช้บริการอาหารที่ให้ลองชิมก็ทำให้ทุกคนได้แต่ตกตะลึง เพราะรสชาติอาหาร นับว่าไม่มีผู้ใดที่ไม่ชมว่า

หลีซื่อสะบัดมือของจากมือของบุตรชาย ก่อนจะมองหาซุนเหยาอีกครั้ง“เหอะ อาเหยาอยู่ที่ไหน ไปตามมาพบข้าแล้วหรือยัง” “แล้วเจ้า เข้ามาอยู่ในห้องข้าได้อย่างไร” นางชี้มือไปที่หงอี้“เอ่อ ข้า ข้ามาดูท่านแม่เจ้าค่ะ”“ผู้ใดแม่เจ้า ข้าบอกแล้วหรือว่าจะรับเจ้าเป็นอนุของบุตรชายข้า”“ท่านแม่ โปรดคลายโทสะ ถึงอย่างไร ข้าก็ต้องรับอี้เออร์เข้าจวนขอรับ”หงอี้ขนแขนลุกชัน นางเบิกตากว้างจ้องมองซูเซวียนอย่างตื่นตกใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ท่านยังไม่หยุดแสดงงิ้วอีกหรือนางอยากจะร้องถามใจแทบขาด และอยากจะแก้ตัวว่าไม่ใช่อย่างที่ทุกคนกำลังเข้าใจ แต่สายตาคาดโทษของซูเซวียนที่มองมา หากนางพูดออกไป กลับค่ายไม่แคล้วนางคงโดนเล่นงานเป็นแน่“ดี ดียิ่ง เช่นนั้นข้าก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่แล้ว” หลีซื่อลุกขึ้น เพื่อจะวิ่งเอาหัวไปโขกที่เสา แต่ก็ถูกซูเซวียนจับตัวไว้ได้ท่าน“ท่านแม่ ท่านอย่าได้ทำเช่นนี้ขอรับ”แม่นมที่กลับมาจากไปตามตัวซุนเหยาก็รีบเข้ามาขัดขวางหลีซื่อที่ยังโวยวายไม่เลิก“ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ฮูหยินน้อยนางไปทำน้ำแกงโสมมาให้ท่าน ตอนนี้นางกำลังไปล้างตัว ท่านรีบกินตอนที่ยังร้อนอยู่เถิดเจ้าค่ะ”“อาเหยาที่น่าสงสารของข้า เห็นห

เมื่อมื้ออาหารเย็นสิ้นสุดลง หลีซื่อก็บังคับบุตรชายให้กลับเรือนไปพร้อมกับซุนเหยา เพียงแค่ห่างออกจากเรือนหลักมา ซุนเหยานางก็เอ่ยไล่เขาทันที“ท่านไปดูแลแม่นางฟู่เถิดเจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าไม่บอกท่านแม่แน่” ซุนเหยานางไม่ได้อยู่รอฟังว่าเขาจะพูดเช่นไร นางเดินกลับเรือนไปพร้อมกับเสี่ยวกุ้ยทันที"ท่านทำเช่นนั้น จะดีหรือเจ้าคะฮูหยิน” เสี่ยวกุ้ยนางคิดว่าซุนเหยานางมีโอกาสแล้ว เหตุใดถึงไม่ทำให้ท่านแม่ทัพหลงใหลในตัวนางแทน“ดีสิ ข้าไม่อยากได้บุรุษที่ไม่ได้มีข้าเพียงผู้เดียว ทั้งท่านแม่ทัพยังมีสตรีในดวงใจของเขาอยู่แล้ว ข้าจะไปขัดขวางเพื่ออันใด”ทั้งสองนายบ่าวไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกนางพูดคุยกัน ซูเซวียนจะได้ยินทุกคำ แทนที่เขาจะเดินไปที่เรือนหงอี้อย่างที่ซุนเหยานางคิด เขากลับเดินมาที่เรือนของนางแทน“เหตุใดท่านจึงเข้ามาที่เรือนนี้เล่า” นางเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ“แล้วเหตุใดข้าถึงจะเข้าเรือนของข้าไม่ได้ ในเมื่อข้ารับปากท่านแม่ไว้แล้ว ตลอดหนึ่งเดือนข้าจะนอนที่นี่”ซูเซวียนสั่งสาวใช้ให้เตรียมน้ำ โดยไม่ได้มองสีหน้าที่แข็งค้างของซุนเหยานางเลยเสี่ยวกุ้ยก็รีบไปเตรียมน้ำให้อย่างรวดเร็ว ซุนเหยานางพ่นลมหายใจอย่างแรง เ