เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 111: เสียงที่ไม่มีใครสั่งให้หยุด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 00:46:13เสียงที่ไม่มีใครสั่งให้หยุด
– ศาสนจักรพังทลายไม่ใช่จากการโจมตี แต่จากการฟัง**
ศาลาหลวงของศาสนจักรกลาง
ต้องถูกรับรอง ต้องมีรูปแบบ ต้องมีที่มา
แต่ในเช้าวันที่หก หลังพิธีการจำร่วมครั้งแรก
เสียงหนึ่งลอดเข้ามาโดยไม่มีการร้องขอ
“แม่ของข้า… ไม่เคยถูกเรียกชื่อในที่แห่งนี้”
เด็กชายในชุดเก่าขาดยืนกลางศาลา
“แต่ข้าจะพูดชื่อของนางตรงนี้ — นางชื่อ มิสึโนะ”
พระอาวุโสบางคนลุกขึ้น
แต่ไม่มีใครกล้าพูดคำว่า “หยุด”
ไม่ใช่เพราะกลัว
หลังจากนั้น
ชื่อของคนที่เคยถูกฆ่า
คนที่เคยลืม
คนที่ไม่มีใบรับรองการตาย
ไม่มีพิธี ไม่มีหลุมศพ
และเมื่อเสียงเริ่มไม่หยุด
พระหนุ่มรูปหนึ่ง
ยื่นสมุดเงาให้เด็กหญิงคนหนึ่ง
“เจ้าเขียนให้ข้าได้หรือไม่… ข้าจำชื่อแม่ข้าไม่แม่นแล้ว”
เด็กหญิงพยักหน้า
“เจ้าจะจำชื่อลูกข้าแทนด้วยได้ไหม ถ้าเจ้าเจอเขาในภายภาคหน้า”
วันนั้น ไม่มีขบวน ไม่มีป้าย ไม่มีคมดาบ
ที่ไหลผ่านรอยร้าวของกำแพง
ซึมเข้าแท่นบูชา
สะท้อนบนผิวน้ำในอ่างศักดิ์สิทธิ์
เสียงที่ไม่มีใครกล้าหยุด
ช้า ๆ ลึก ๆ
ฮากุโร่ยืนอยู่บนเนินเหนือศาลา
เขาเปิดดู...
เจอชื่อของศัตรูเก่า
เจอชื่อของเพื่อนที่ไม่เคยเข้าใจ
เจอชื่อของคนที่เขาเคยฆ่า
และขีดชื่อของตัวเองลงหน้าแรก
เขาใช้เลือดจากบาดแผลเก่า
ที่ไม่เคยหายดี
ศาสนจักรไม่ล่มสลายเพราะไฟ
แต่เพราะมันเริ่มฟัง
และไม่สามารถปิดหูตัวเองได้อีกต่อไป
พิธีฟังที่ไม่มีแท่นบูชา
– เมื่อศรัทธาเริ่มต้นจากการนั่งข้าง ๆ แทนการยืนบนแท่น**
เช้าวันที่เจ็ดหลังการจำร่วม
แท่นบูชาศิลาในศาลาหลัก
ถูกปิดผ้าขาวโดยพระหญิงไคเซ็น
ผู้เคยได้รับการยกย่องว่าเป็น “เสียงที่ใกล้สวรรค์ที่สุด”
เธอเดินลงจากแท่น
แล้วพูดเพียงว่า:
“เจ้ามีเรื่องจะให้ข้าฟังไหม ไม่ต้องยกมือ ไม่ต้องรอให้อนุญาต”
เด็กชายผงะไปครู่
เปิดหน้าแรกซึ่งเขียนเพียงชื่อเดียว
“นี่คือชื่อของคนที่ข้าไม่เคยรู้ว่าเป็นพ่อหรือไม่
แต่เขาตายเพราะพูดชื่อแม่ของข้าในศาลานี้เมื่อสิบปีก่อน”
ไคเซ็นฟัง
เธอเพียงพยักหน้า
และวางมือบนสมุดเล่มนั้น
น้ำตาหยดลงโดยไม่มีพิธีใดรองรับ
ในอีกมุมหนึ่งของศาลา
ไม่ใช่เพื่อเทศน์
แต่เพื่อจดจำชื่อ
เสียงเริ่มเรียงราย
ไม่ใช่ตามลำดับ
แต่ตามใจของผู้ที่อยากให้ใครบางคนยัง “อยู่”
“เอมิโกะ... ผู้เย็บผ้าจนวันสุดท้าย”
“โคตะ... เด็กที่ไม่มีใครรับรองการเกิด”
“อุเมะ... หญิงชราที่สอนข้าอ่านโดยไม่เปิดตำรา”
พวกเขาไม่ยืน
แต่ทุกเสียงคือบทสวด
ที่ไม่มีใครสั่งให้พูด
และไม่มีใครกล้าบอกให้หยุด
ในห้องพักพระหลังศาลา
ไม่ใช่คำสอนจากตำรา
แต่เป็นถ้อยคำหนึ่งที่เด็กหญิงเขียนไว้แล้วทิ้งไว้ข้างโคม
“การฟัง คือพิธีที่ไม่ต้องมีผู้นำ”
คำนี้ถูกแขวนไว้บนกำแพงแท่นบูชาที่ปิดผ้า
ที่ไม่ต้องมีใครยืนอยู่สูงกว่าใคร
คืนนั้น
ไม่มีใครลุก
ไม่มีใครเทศน์
มีเพียงการฟัง
ไม่ใช่ระหว่างคนกับเทพเจ้า
แต่ระหว่างกันและกัน
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 123: ศาสนจักรแตกเสียง
ศาสนจักรแตกเสียง - พระหญิงไคเซ็นแปรพักตร์แคว้นตะวันตกเฉียงใต้ของโยะริมิยะ เป็นแคว้นที่แสงตะวันตกตกช้าที่สุดในทุกวัน และเป็นที่ตั้งของ “วัดซุยเร็นจิ” — สำนักของพระหญิงไคเซ็น ผู้ได้รับสมญา “ผู้สวดในเงาแสง”แต่ในวันหนึ่งของเดือนที่ไร้จันทร์เงากลับปรากฏบนใบหน้าของเธอพระหญิงไคเซ็น ยืนอยู่หน้าแท่นเทศน์ในวิหารกลางของศาสนจักรตะวันตกในมือเธอไม่มีตำราไม่มีลูกประคำไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ใดมีเพียง สมุดฟัง เล่มเดียวที่ถูกห่อด้วยผ้าเก่ารอบตัวเธอ คือพระชั้นผู้ใหญ่ ศิษย์ในส
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 122: เสียงของพระที่เงียบงัน
เสียงของพระที่เงียบงันบ้านหลังเล็กใต้เขาตะวันตก อยู่ห่างจากศาลาเงาไปครึ่งวันเดินเท้า ไม่มีระฆัง ไม่มีแท่น ไม่มีธูปสักดอกแต่ภายในบ้านไม้หลังนั้น มีโต๊ะหนึ่งตัว ตะเกียงน้ำมันหนึ่งดวง และสมุดวางเรียงอยู่สิบห้าเล่ม — หน้าปกเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วพันไว้ ไม่ต่างจากผ้าพันแผลของคนเจ็บฮากุโร่ไม่ได้พูดอะไรเลย นับแต่เขาก้าวเข้าสู่บ้านนั้น เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ ข้างหน้าเขา…คือหญิงชราเงียบงันผู้หนึ่ง และสมุดเล่มหนึ่ง…ซึ่งเปิดค้างไว้ที่หน้าเก่า หน้าแรกเขียนด้วยลายมือที่สั่น…แต่มั่นคง ว่า…
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 121: พระที่ล้มแท่นของตน
พระที่ล้มแท่นของตน — พระบางคนเผาตำราเก่าและฟังเสียงเด็กแทนในหุบเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของแผ่นดินโยะริมิยะมีวัดหนึ่งที่ชื่อว่า โฮเซ็นจิเป็นวัดไม้สูงเจ็ดชั้น ตั้งอยู่กลางผืนป่ามีระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่งมีตำราสวดร้อยกว่าเล่มมีพระผู้เฒ่าสามสิบรูปและคำสวดที่เหมือนกันหมดทุกเช้าเย็นแต่ในวันที่พระรูปหนึ่งเดินลงจากแท่นเอื้อมมือหยิบตำราหนึ่งมา…และวางมันลงในกองเพลิงตรงลานกลางวัดเสียงไฟที่แตกเปรี๊ยะ…เงียบกว่าการสวดพันบทพระที่ไม่สวดอีกต่อไปเขาชื่อว่า คันริวในสมัยหนุ่ม คันริวเป็นผู้เทศน์ที่เข้มงวดที่สุดในโฮเซ็นจิเขาสามารถท่องตำราสิบสามเล่มโดยไม่หยุดเขาเคยคัดลอกบทสวดด้วยหมึกดิบทุกคืนจนมือช้ำเขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิดด้วยการไม่ให้สวดหนึ่งสัปดาห์แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทุกคืน…นั่งอยู่ใต้ต้นสน นอกหอและจดสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา“เสียงที่แม่ร้องไห้”“คำสุดท้ายของเด็กที่ไม่มีพ่อแม่”“ชื่อที่ถูกลืมในพิธีศพ”“เรื่องเล่าในความเงียบที่ไม่มีใครอยากฟัง”เขาไม่เคยพูดถึงสมุดเล่มนั้นกับใครจนกระทั่งเด็กชายคนหนึ่งปีนข้ามกำแพงวัดมาในคืนฝนตกเด็กที่ไม่ต้องการให้ใครสวดให้พ่อเด็กคนนั้นชื่อว่า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 120: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำรา – พื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึงเริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนาในแผ่นดินที่หมึกของตำราไม่เคยเปื้อนในหมู่บ้านที่พระไม่เคยสวดถึงในหุบเขาที่เสียงระฆังไม่เคยเดินทางไปถึงนั่นคือจุดเริ่มต้นของ “ศรัทธาที่ไม่มีตำรา”หรือที่คนบางกลุ่มเรียกกันเบา ๆ ว่า...“พิธีฟัง”หมู่บ้านอิวาเระ — ดินแดนที่ไม่เคยมีแท่นบูชาหมู่บ้านอิวาเระอยู่ลึกในหุบเขาโซเซ็นต้องข้ามหินร้อยลูก ต้องเดินผ่านป่าไร้ทางไม่มีวัดไม่มีศาลเจ้าไม่มีพระไม่มีธงตระกูลมีเพียงกระท่อนไม้สิบห้าหลัง กับเสียงลมที่โหยหวนในคืนฝนตกแต่เมื่อข่าวของ “สมุดฟัง” แพร่ไปทั่วแคว้นหญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน — โยรุมิ — ตัดสินใจใช้ผ้าเก่าเย็บเป็นเล่มสมุดบนหน้าปก นางเขียนว่า“สำหรับชื่อที่ไม่มีใครฟังอีกแล้ว”ไม่มีพิธีเปิดไม่มีโฆษณาไม่มีคำประกาศจากตระกูลไม่มีบทสวดเริ่มพิธีแต่ในคืนเดือนดับชาวบ้านสิบหกคนรวมตัวกันใต้ต้นสนเก่าและเริ่มอ่านชื่อของคนที่จากไปในจังหวะที่ไม่เท่ากันในเสียงที่สั่นในอารมณ์ที่เปลือยเปล่าเด็กชายผู้ไม่เคยเห็นพระเด็กคนหนึ่งชื่อ “ชิน”อายุสิบขวบเขาไม่รู้ว่าพระคืออะไรไม่รู้ว่าพิธีกรรมต้องทำอย่างไรรู้เพียงว่าแม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ไม่ขอ(รัก)คนเลว
โบตั๋นสีกลีบบัว489 viewsเมียสาวดาวโป๊ (NC20+)
สนามอารมณ์3.5K viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ60 viewsคู่กัด
นังหมูปีศาจ3.1K viewsค่ำคืนคนโสด
เริงใจ188 viewsรอยบาปสวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา246 viewsร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก)
ศานิชล441 viewsBANDIT ILLICIT เหยื่อกาม SM25+
naennarm 587 views
