ใจเถื่อนรัก

บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิท เงียบเสียจนใจที่เต้นอยู่แทบหยุดเต้น สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า ใครกันที่ทำแบบนี้กับฉัน พื้นเย็นเยียบ เสียงน้ำหยด เบา ๆ แต่สะท้อนไปทั่วอาณาบริเวณ

สถานที่แห่งนี้คนปกติไม่เคยย่างกรายเข้ามา เพราะบริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของเครื่องจักรอุตสาหกรรม รถเก่าที่เหลือแต่โครง ตามพื้นเศษอิฐปูนกระจัดกระจาย ผนังเกิดแตกร้าวเป็นรอยงูเลื้อย เสาค้ำยันบางต้นเอนเอียงไปมา เถาวัลย์เลื้อยปกคลุมไปตามหน้าต่างที่แตกกระจาย คราบตะไคร่เกาะแน่นกลิ่นฝุ่นและเชื้อราอบอวลไปทั่วอากาศ

 

ที่นี่คือที่ไหน...

ฉันไม่เคยไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร

แล้วใครกันที่จับฉันมา เขาต้องการอะไรผ้าผืนบางปิดตา ทั้งที่พยายามเบิกมองกลับยิ่งมืดกว่าเดิม

 

ความเย็นยะเยียกของพื้นกลับไม่เท่าความหนาวในใจ

 

ไม่นานเสียงของใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

 

ใจที่แทบหมดหวัง กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ปากที่ถูกปิดอยู่ส่งเสียงร้องออกไป แต่ไร้ผล

ความกลัวแล่นผ่านใจ พร้อมกับความเหนื่อยดิ้นรนหาทางรอด

เสียงฝีเท้ามาหยุดตรงหน้า...

 

ฟุบ!

เสียงเข็มขัดฟาดลงที่พื้นข้าง ๆ กาย ก่อนมันฟาดเข้าที่ตัวฉันเต็มแรง ความเจ็บแสบ มันแล่นพล่านเสียจนน้ำตาไหลภายใต้ผ้าปิดตานี้

 

ทำไมกัน ใครกันถึงได้กล้าจับคนกลางวันแสก ๆ บ้านเมืองมีขื่อมีแปนะ!

 

"เธอมันสมควรตาย "

มือหยาบกร้านของชายคนหนึ่งบีบคางมนเต็มแรง จนร่างบางใต้มือหนารู้สึกเจ็บร้าวไปถึงกระดูก ฟังจากน้ำเสียงฉันไม่เคยรู้จักเขาเลย

 

เสียงสบถหยาบกลบทุกอย่าง ความหวาดผวาถึงกับหยุดน้ำตาทันที

 

"เธอต้องชดใช้! กลัวอย่างนั้นเหรอ? "

 

"อย่ากลัว ฉันยังไม่ฆ่าเธอหรอก"

 

"มันง่ายเกินไป เธอต้องทรมานเหมือนน้องของฉัน"

 

"ตายทั้งเป็นถึงจะเหมาะกับผู้หญิงแบบเธอ"

 

"จับตัวเธอไปให้น้าบัวอาบน้ำแล้วส่งขึ้นเตียงของฉัน คืนนี้ความเป็นผัวฉันจะมอบให้เธอเอง"

แววตาเหี้ยมจ้องหญิงสาวตรงหน้า

"ผู้หญิงที่มันร่าน ประเภทชอบหลอกคนไปทั่ว"

เสียงเข้มกร้าว

"ฉันจะนอนกับเธอ แต่ฉันจะไม่รักเธอ "

"ให้มันสาสมกับที่น้องฉันเคยได้รับ"

เสียงทุ้มต่ำเข้มสั่งลูกน้องเฉียบขาด ฉันได้ยินชัดเต็มสองหู ราวกับทุกอย่างช้าลงมีเพียงฉันที่เคลื่อนไหว

คำพูดพวกนั้นมันเจ็บเสียยิ่งกว่าโดนฟาดด้วยเข็มขัด และเจ็บยิ่งกว่ามือหยาบช้า ของผู้ชายชั่วคนนั้น ที่บีบหน้าเสียอีก

 

'เขาพูดอะไรฉันไม่เข้าใจสักนิด'

ฉันใช้ร่างกายทุกส่วนประท้วงเรียกร้องความสนใจ ต้องการจะพูดอธิบาย แต่ชายตรงหน้าไม่สน ร่างบางที่ดิ้นเร้า ๆ 

 

"อือ...อือ..."

"นี่มันเรื่องอะไรกัน"

น้ำตาของฉันที่ร่วงหล่นบัดนี้ กลับหลั่งไหลราวกับฝนตกพายุกระหน่ำ

ตาก็มองไม่เห็นว่าใครกันที่ทำแบบนี้ ปากที่จะส่งเสียงร้องขอความปรานียังไร้สิทธิ์ แล้วคืนนี้ชีวิตของฉันจะอยู่รอด จากเงื้อมมือคนเลวนั้นได้อย่างไร

เสียงฝีเท้าหนักแน่น เดินสวบสาบเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยน้ำหวานด้วย" เสียงประท้วงขอความช่วยเหลือดังขึ้นภายในใจ

 

ผู้ชายสองคนน่าจะเป็นลูกน้อง ดึงฉันให้ลุกขึ้นก่อนใช้น้ำเสียงเข้มสั่ง

"เดินเร็ว ๆ "

ฉันในขณะนี้ ทำได้เพียงฟังคำสั่ง ลุกขึ้นยืนด้วยหัวใจอ่อนล้ากับขาที่ไร้เรี่ยวแรง

รถแล่นออกไป....

ความกลัว ความไม่เข้าใจ สับสนประเดประดังในหัว น้ำตาที่หลั่งไหลปานสายธาร ความสงสัยที่มี แต่ไร้คำตอบ ไร้อำนาจต่อรอง มันเจ็บเสียจนฉัน....ไม่อยากมีลมหายใจต่อไป

ร้องไห้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถก็ยังไม่ถึงจุดหมาย ฉันจึงผล็อยหลับเพราะเหนื่อยล้า

 

"คุณ คุณ ลุกได้แล้ว"

 

เสียงเข้มดังปลุกฉันให้ตื่น มือที่โดนตรึงด้วยเชือกก่อนหน้านั้น บัดนี้ถูกแก้มัด ผ้าบางปิดตาและเทปปิดปากก็หายไป ไร้การเกาะกุมถูกปล่อยเป็นอิสระ

ขาเรียวก้าวลงจากรถ มองไปยังบริเวณรอบ ๆ กาย รายล้อมไปด้วยต้นส้ม

ที่นี่คือที่ไหนภาพเบื้องหน้าตวัดไปมารวดเร็วเสียจนเวียนหัว...แล้วทุกอย่างก็มืดดับลง...

 

'นี่มันคุกชัด ๆ'

"คุณ ครับคุณ เธอเป็นลมไปแล้ว"