ความรักญาติพี่น้อง [1]

หลังเลิกเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ผู้คนมากมายต่างพากันเดินออกมาเพื่อไปหาอะไรทานยามเย็น ไม่ก็เดินทางกลับบ้าน บ้างก็ไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง กินชาบูหมูกระทะ

ปอม กำลังนั่งมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง พลางกระดิกเท้าซ้าย สวมรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์ทสีดำอย่างดี ผมเผ้ารองทรงกึ่งจะยาวระต้นคอ เขาเป็นช.ผิวขาว กำลังเรียนเกี่ยวกับอักษร ซึ่งกำลังนั่งรอลูกพี่ลูกน้องอยู่ เธอเป็นญาติเขา...

“นั้นใครอ่ะ ฝน? หล่อจัง” บัว กล่าวถามพลางเขินเอียงอาย เพราะเธอเป็นเพื่อนของฝนมานานแล้ว วันนี้พึ่งเห็นเขามานั่งแถวนี้ แถมยกมือโบกทักทายพลางเรียกให้ฝนไปหาเขาด้วย ราวกับว่าเพื่อนเธอน่าจะรู้จักเขามาก่อนหน้านั้นแล้ว

“ญาติฝนเอง เขาเป็นลูกพี่ลูกน้อง ชื่อปอม สุดสัปดาห์เราจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ที่ตจว.กันน่ะ” ฝนกระชับหนังสือเรียน พลางขยับแว่นตากรองแสงขยายเลนท์กรอบขาว ผูกผมยาวหน้าม้าหางตรง กระโปรงทรงพีชทำให้เธอดูเหมือนกองขนมเค้ก

“หรอ? วันจันทร์จะกลับมาเรียนหรือเปล่า?” บัวถามเพราะเรื่องกลับตจว. มันเป็นการเดินทางที่ไกล แถมค่อนข้างเสียเวลาพักผ่อน ยังจะต้องไปรับน้องและเรียนหนังสืออีก...

“มาสิ... ถ้าไม่มีอะไรก็ ขอตัวนะ...” ฝนเริ่มเดินตีตัวออกห่าง และโบกมือลาเพื่อน บัวยิ้มส่งพลางโบกมือให้ จะให้บอกว่ายังไงดีว่า เธอรู้สึกเหมือนตกหลุมรัก “แรกพบ” ตอนที่ได้เห็นญาติของฝนนั่งรออยู่ตรงนั้น

“แอบชอบญาติเพื่อน มันจะโกรธเรามั๊ยวะ?” บัวรำพึงกับตัวเอง แล้วค่อยๆ ชักเท้าเดินละห่างจากจุดนั้น เพื่อเดินทางกลับบ้านของตน หวังว่าอาจจะได้มีโอกาสคบหากับญาติของฝนดูบ้าง เพราะเธอยังจำชื่อเขาได้

******

“ทำไมเลิกเรียนช้า... รู้มั๊ยว่ารอเกือบชม. จะไม่ทันเที่ยวรถกลับบ้านนะ” ปอมยกมือมากุมที่ลำคอของฝน แล้วลากออกเดินไปพร้อมๆ กับเขา เพื่อไปยังลานจอดรถมอร์เตอร์ไซค์

“ก็อาจารย์ปล่อยช้า จะโทษฝนคนเดียวก็ไม่ได้นะ เพื่อนในห้องมันก็หัวเราะคุยกัน อาจารย์ก็งี่เง่าไม่ปล่อยซะที” ฝนตอบกลับน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะมันทำให้เธอลงมาหาปอมช้า อีกทั้งพวกเธอก็อยากจะกลับบ้านอยู่แล้ว

อยู่ที่นี่คนก็เยอะ แถมหงุดหงิดน่าเบื่อมาก มันไม่ได้ทำให้ความสนใจของฝนละห่างจากปอมไปได้เลย

“ไปเถอะ... เราจะเดินทางกลับบ้านวันนี้ หรือจะกลับพรุ่งนี้ดีล่ะ?” ปอมถามด้วยสีหน้าสดใสยิ้มแย้ม เพราะเขาชอบเวลาที่อยู่กับฝนตามลำพังสองคน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ยังอาศัยอยู่บ้านป้าด้วยกัน ต่างตรงที่แยกห้องนอน

“พรุ่งนี้เหอะ วันนี้อยากนอนอยู่บ้าน” ฝนเหลือบสายตามองสูง แอบจิกกัดริมฝีปากตัวเองราวกับเข็ดเคี้ยว แล้วค่อยๆ ลดสายตาต่ำลงมาใต้เข็ดขัดของปอม... ชายหนุ่มเริ่มจะเขินแล้วสวมใส่หมวกกันน็อคทันที

“ใส่ซะ เราจะได้กลับบ้านทันทีเลยนะ” เขายื่นหมวกกันน็อคอีกอันให้ฝน เพื่อให้เธอรวบกระโปรงพีช กระโดดนั่งคร่อมมอร์เตอร์ไซค์ กอดรอบเอวเขาด้วยสองแขน

ตัวรถมอร์เตอร์ไซค์เคลื่อนออกทันทีโดยไม่รอช้า มุ่งหน้าสู่บ้านป้าซึ่งกำลังรอให้พวกเขากลับไปบ้าน เพื่อเก็บเสื้อผ้าสำหรับเสาร์อาทิตย์ ไปบ้านพ่อแม่ของพวกเขาแต่ละคน แยกทางกันกลับบ้าน...

******

ยามเย็นที่ป้าศรีทำอาหารรอปอมและฝนกลับมาทานข้าว พวกเขามิได้คุยกันสนิทสนมอะไร เพราะฝนกับปอมเรียนกันคนละโปรแกรม ทำให้พวกเขาต่างคนต่างทานแล้ว แล้วแยกกันกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ป้าศรีแกเป็นโสดไม่มีลูก เลยเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับปอมและฝน ที่จะมาขออาศัยชั่วคราวระหว่างมาเรียนมหาวิทยาลัย

ปอมเป็นลูกญาติฝ่ายพี่ของศรี เธอมีศักดิ์เป็นน้าของปอม ส่วนฝนเป็นลูกญาติฝ่ายน้องของป้าศรี เธอจึงมีศักดิ์เป็นป้าของฝน เพื่อให้สะดวกแก่การเรียน ศรีจึงให้หลานของพี่น้องตน เรียกแก่ว่าป้าศรีเหมือนๆ กัน

“วันนี้จะนอนที่นี่อีกคืนรึ?” ป้าศรีถามเพราะเห็นหลานทั้งสองต่างคน อาบน้ำแต่งตัวชุดนอน มิได้กลับบ้านคืนนี้

“พรุ่งนี้กลับค่ะ/ครับ” ฝนและปอมตอบพร้อมกัน เพราะบ้านของปอมและฝน อยู่คนละทิศ ทำให้คืนนี้พวกเขาอยากจะนอนอยู่ที่นี่ก่อนเดินทาง

“พักผ่อนเยอะๆ นะ พึ่งจะเรียนปีหนึ่งทั้งคู่ อาจจะเหนื่อยหน่อยนะ ถ้าพ่อแม่โอเคเรื่องการเรียนของพวกเราแล้ว คงไม่ต้องกลับบ้านบ่อยขนาดนี้ มันต้องใช้เงินเรียนหนังสือเยอะมาก” ป้าศรีพึมพำอบรมหลานทั้งสอง

อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นเด็กที่ขยันเรียน ตั้งใจมาเรียนในกรุงฯ ปอมและฝนต่างแยกเข้าห้องนอน ปล่อยให้ป้าศรีอยู่ดูละครทีวีหลังข่าว และเมื่อดึกมากๆ จึงเข้านอนปิดไฟ เข้าสู่ภาวะเงียบสงบ...

******

ในเงามืดไร้แสงสว่างของหลอดนีออนซ์ เสียงฝีเท้าเดินออกจากห้องนอนของฝนแผ่วเบามาก แม้กระทั่งจะปิดประตูห้องนอนของเธอยังเงียบและเบาที่สุด

ปลายมือของฝนจับลูกบิดประตู เปิดห้องนอนของปอมออกให้เงียบที่สุด เพื่อค่อยๆ เคลื่อนร่างของฝนลับหายเข้าไปในห้องนอนของปอม...

เสียงฟูกเตียงยวบยาบเคลื่อนไหว เพราะหัวเข่าของฝนคลานเข้าไปหาปอมใต้ผ้าห่ม ชายหนุ่มเปิดผ้าห่ม เพื่อคลุมร่างเธอเอาไว้ใต้ผ้าห่มเดียวกับเขา และสวมกอดด้วยสองแขนหนาแกร่งรัดกายนุ่มเอาไว้แน่น

เรือนหน้าของฝนโผเข้าหาปอมอย่างโหยหา ชายหนุ่มสุ่มบดเบียดยื่นริมฝีปากหนาอวบร้อน ขอจูบเธออย่างหิวกระหายตั้งแต่บ่ายที่รอเจอเธอที่มหาวิทยาลัย ใครๆ ก็รู้ว่าเขากับเธอเป็นญาติลูกพี่ลูกน้อง

แต่เพราะเป็นญาติกัน จึงทำให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นยากมาก พวกเขาถูกชะตากันตั้งแต่ครั้งแรกที่มาอาศัยอยู่ในบ้านป้าศรี ถ้าเธอไม่บอกว่าเป็นพี่น้องกันก็คงจะดีกว่านี้

แต่เมื่อพวกเขาทั้งสองคนรู้แล้ว ก็คงไม่มีวันลดละเรื่องความสัมพันธ์ ที่กำลังก้าวหน้าตลอดเวลา โดยเฉพาะแอบมีเซ็กซ์ตอนป้าศรีหลับแล้ว แทบจะทุกคืน อย่างน้อยก็ครั้งสองครั้งต่อคืน มันก็ทำให้พวกเธอเหนื่อยและหลับสบาย

ฝนรับจูบดูดดื่มสอดลิ้นตวัดร่วมกับปอม บดเบียดลงน้ำหนักริมฝีปากตอบเขาอย่างหิวกระหาย สองมือกอดไหล่ ในขณะที่มือหนาแทรกใต้ชายเสื้อชุดนอนเธอ สอดเข้าไปเพื่อโอบอุ้มเรือนหน้าอก บีบเค้นมันมือ เพื่อเร้าอารมณ์หื่น

“ฝนจะอยู่บนหรือล่างล่ะ?” ปอมกระซิบเมื่อละริมฝีปาก พูดจบก็จูบสอดลิ้นขบเม้มเธออย่างหิวโหยต่อ

“ฝนอยู่บนนะ ปอมค่อยทำเสร็จทีหลัง” หญิงสาวกระซิบตอบกลับ เมื่อเขาอยากฟังคำตอบ จึงละให้เธอได้พูดถึงจุดประสงค์ที่ต้องการในคืนนี้

“มาสิ ถอดเสื้อผ้า...!!!” ปอมรีบปลดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ ราวกับอดทนเวลาจะเสียบเธอไม่ไหวแล้ว สองมือเขาสั่นระริก ราวกับคนเสี้ยนยาและทำให้ฝนต้องช่วยเขาถอดเสื้อผ้าในความมืด บนเตียงเขา

เรือนกายเธอเปล่าเปลือย และกำลังลุกขึ้นคลานมาอยู่บนตัวเขา แต่ฝนตีลังกาโน้มเรือนหน้าไปยังระหว่างขาของปอม เพื่อขอดูดดื่มของอร่อยเรือนกายชายเสียก่อน เป็นการเริ่มเกมส์ที่ปลุกอารมณ์ได้ดีมาก

“69?” ปอมกระซิบถาม แต่ก็ช้าไปแล้ว เมื่อปลายริมฝีปากบางนวบนุ่ม กำลังพรมจูบบนท่อนเนื้อเขาที่กำลังอวบบวมตัวนิ่ม ค่อยๆ ตื่นตัวเมื่อเธอกำลังใช้มือบางเย็นเฉียบ จับมันเอาไว้ให้มั่น

สองแขนแกร่งกำลังสอดเข้าไปใต้ต้นขาฝน ซึ่งกำลังนอนคร่อมบนตัวปอม และหน้าฝนอยู่ใต้ระหว่างเขา เธอกำลังจะสำราญกับความเป็นชายของปอม...

“ใช้ลิ้นให้หน่อยสิ อยากเปียก!” ฝนกระซิบให้เบา เพื่อมิให้ป้าศรีเผลอตื่นมาได้ยินพวกเธอกำลังมีเซ็กซ์ในห้องนอนของปอม เธอยังไม่ได้ปิดพัดลมในห้องนอนตัวเอง ทำหมอนและผ้าห่มคลุมเอาไว้ ให้ดูว่าเธอยังนอนอยู่ที่ห้อง

แต่ตอนนี้ เรือนร่างเธอกำลังตื่นเต้นสั่นไหว อยากมีอะไรด้วยกันกับปอมแทบใจจะขาดอยู่แล้ว หลังจากที่แอบได้เสียมาได้ระยะหนึ่ง ทำไมเธอจะจำครั้งแรกกับเขาไม่ได้ คืนที่สามของการมานอนอยู่บ้านป้าศรีก่อนเปิดเทอม...

******