Episode 13 ลองดูหน่อยไหม

Episode 13

ลองดูหน่อยไหม

Heal’s Part

“เอาโล่ไปเลยไหม ช้าสุด” ยังเดินไม่ถึงตัวเสียงไอดีก็ดังมาแต่ไกล

เนื่องจากวันนี้เปิดเทอมวันแรก พวกเพื่อนนัดทานข้าวกันที่โรงอาหารในตอนเช้า แล้วผมดันเป็นคนที่ไปสายก็เลยโดนบ่น แต่ผมว่าผมไม่ได้มาสายสุดนะ เหมือนจะมีอีกคนที่มาสายกว่า

“มันไม่มา” สีหน้าผมไม่ได้ฟ้องขนาดนั้น แต่ลูกปลามันดันจับได้เสียแล้วว่าผมกำลังจะถามถึงใคร “มันเป็นเมนส์ นอนอยู่คอนโดโน่น”

“อือ”

แล้วหลังจากนั้นเราก็เข้าเรียน วันแรกย่อมไม่มีอะไรมาก อาจารย์ก็เอาแต่พูดเรื่องโปรเจกต์กับที่ฝึกงาน จนในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาพักเที่ยง พวกเราออกมากินข้าวร้านข้าง ๆ ม. กัน

ในตอนที่เดินรั้งท้ายคนอื่นสายตาของผมก็มองเห็นมิรินนั่งอยู่ในกลุ่มพวกผู้ชายกลุ่มใหญ่ ๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวในนั้น แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นแล้วรู้สึกแปลก ๆ ก็คงจะเป็น…

‘ไอ้เก่ง’

นั่นมันแฟนเก่าของมินนี่ที่ผมเคยอัดนี่ แล้วมันมาอยู่กับมิรินได้ยังไง

เชื่อเลยว่าไอ้เก่งไม่ได้รักเธอเหมือนอย่างตอนนั้นแล้ว สายตาที่มองมินวันนั้นน่ะแปลกไป ก็นะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่ามันจะต้องกลับมายุ่งกับมินอีก ยิ่งผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ มันเป็นมิริน น้องสาวนอกไส้ของมินแล้วผมยิ่งไม่ไว้ใจ

ผมเดินแยกออกมาจากพวกเพื่อนแล้วเปลี่ยนเส้นทางตรงไปหามิรินที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่บนรถฮาร์ลีย์คันใหญ่

“มิริน” เธอมองมาที่ผม ดวงตาคู่นั้นยิ้มแย้มให้ส่วนมุมปากก็ยกขึ้นสูง

“พี่ฮีล” มิรินเรียกชื่อผม ก่อนจะหย่อนขาลงกับพื้นแล้วหันไปบอกคนอื่น ๆ “ขอตัวแป๊บนะคะ”

ทุกคนล้วนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ผู้ชายในกลุ่มนั้นล้วนแต่มีแววตาร้าย ๆ กันทั้งนั้น ผมไม่ได้สังเกตใครเป็นพิเศษนอกจากมิรินที่กำลังเดินตรงมา “พี่ฮีลมีอะไรหรือเปล่าคะ”

ผมเดินออกมาเพื่อให้เราคุยกันสองคน เว้นระยะห่างจากพวกนั้นพอสมควร

“เลิกเรียนแล้วเหรอ” ผมไม่ใช่คนที่จะถามพร่ำเพรื่อ ดังนั้นนี่คือการถามเก็บข้อมูล

“ค่ะ วันแรกก็ไม่มีอะไร ที่ ม. ก็ไม่มีรับน้องก็เลยออกมาข้างนอกกับเพื่อนค่ะ”

“อืม พอดีพี่จะขอคีย์การ์ดน่ะ”

“ฮะ!” มิรินร้องอย่างตกใจ

“ใช่!” ผมเข้าห้องมินไม่ได้ แต่ก็อยากไปดูเธอสักหน่อยว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า อยากรู้ว่าปวดท้องหนักถึงขั้นต้องหยุดเรียนเลยหรือไง

อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ปกติปวดท้องเมนส์ไม่เคยหยุดเรียนเลยสักครั้ง

“อะ…เอาไปทำไมคะ ไม่ให้หรอก เดี๋ยวพี่มินก็ว่ามิรินอีก” ในตอนท้ายสีหน้ามิรินก็เริ่มแสดงความเศร้าออกมา

ผมรู้ว่าเธอตอแหล ดังนั้นสายตาแบบนั้นผมจึงไม่สงสาร

“พี่เธอไม่สบาย เธอรู้ใช่ไหม” ย้อนกลับไปประโยคแรก หากเธอรู้ว่ามินนี่ไม่สบาย เลิกเรียนแล้วก็ควรจะกลับไปดูแลพี่สาวตัวเอง เว้นแต่ว่าความรู้สึกตัดพ้อที่เธอมีต่อมินนี่นั้นเป็นเรื่องโกหก “ค่ะ แต่พี่มินไม่ยอมให้มิรินไปดูแลหรอก”

“อ่า งั้นขอคีย์การ์ด”

“คะ?” สีหน้าเธอประมาณว่า ‘จริงดิ’ ผมจึงพยักหน้า

ถ้าเธอเป็นห่วงพี่สาวตัวเองจริง ๆ ก็ต้องส่งมา หรือถ้าจะตีหน้าเศร้าก็ต้องส่ง

“ค่ะ” สุดท้ายเธอก็ยอมยื่นมันมาให้ผม “ตอนเย็นมิรินจะโทรหาพี่ฮีลให้เอาคีย์การ์ดมาให้นะคะ ไม่งั้นคงจะขึ้นไปนอนไม่ได้”

“อ่า” ผมตอบรับ เราสองคนแลกเบอร์กันไว้ตั้งแต่ที่เจอกันวันแรก

หลังจากนั้นเธอจึงส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปหาแก๊งฮาร์ลีย์ ส่วนผมก็เดินไปหาเพื่อน ๆ แต่ก่อนถึงก็แวะไปหาพนักงานเพื่อสั่งกับข้าวไว้สองสามอย่าง

“มีไรวะ” ไอดีน่าจะเห็นว่าผมหายไปไหน มันถึงได้ถาม

“เปล่า”

“นั่นมันน้องสาวของมินนี่ไม่ใช่เหรอฮีล” ทุกคนในโต๊ะอาจจะสงสัยกันทั้งหมด แต่คนที่ถามคำถามนี้เป็นลูกพีช “อือ”

“ลูกพีชถามได้ไหม ไปหาเธอทำไมเหรอ”

ผมชูคีย์การ์ดขึ้น ลูกปลาจึงยิ้มออกมา “อ๋อ มันจะไปดูแลเมีย” แล้วก็ยื่นมือมาลูบหัวผม “โถ ๆ น่าสงสาร ไม่มีคีย์การ์ดห้องเมียจนต้องไปขอคนอื่น”

ผมตวัดสายตามอง ลูกปลาจึงยอมปล่อยมือออก

“ยังมีเรียนอีกคาบนะ บ่ายสอง”

“ไปละ” ผมไม่ได้ตอบคำถามแสนดี เลือกที่จะหยัดกายลุกไปรับอาหารที่สั่งไว้แล้วขับรถตรงไปยังคอนโด

ในระหว่างนั้นผมก็วานให้ใครบางคนช่วยจัดการอะไรให้

“สวัสดีครับพี่ฟราน”

[ครับ ว่าไงเรา]

“ผมอยากได้คีย์การ์ดชั้นหกสิบเก้าครับ”

[งั้นเดี๋ยวพี่บอกนิติให้]

“ขอบคุณครับ”

เมื่อถึงคอนโดผมก็เดินไปหานิติ หยิบคีย์การ์ดใบใหม่ใส่ไว้ในกระเป๋า ส่วนของที่มิรินให้มาก็ใช้มันแตะกับเซนเซอร์เพื่อให้ลิฟต์พุ่งตัวไปยังชั้นหกสิบเก้า

“มินนี่” ผมเอานิ้วจิ้มแก้มคนที่หลับอยู่บนโซฟาทั้งที่หน้าจอทีวียังเปิดซีรีส์เกาหลีทิ้งไว้ สภาพก็ไม่ได้แย่

อ่า…เธอไม่ได้ป่วย แต่กำลังขี้เกียจสินะ

“อื้อ” ร่างเล็กยังคงหลับสนิท ผมจึงเดินไปนั่งข้างเธอก่อนจะคว้ารีโมตมาหรี่เสียงลง

คนขี้เซาตัวอ่อนซบลงกับไหล่ผม ไม่ในนานนักก็เขยิบตัวซุกเข้าหาไออุ่น

มินติดกลิ่นตัวผม ข้อนี้ผมไม่ได้หลงตัวเอง แต่เวลาหลับทีไรเธอชอบไล้ปลายจมูกไปยังซอกคอซึ่งเป็นแอ่งชีพจร สูดกลิ่นกายผมเข้าไปเต็มปอดแบบไม่รู้ตัวแล้วหลับตายิ้ม

อย่างตอนนี้ก็เป็นอยู่ ทำเหมือนว่าตัวเองกำลังหลับสบายทั้งที่มันไม่ได้สบายเลยสักนิด ผมจึงจัดการอุ้มไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ

ฟึ่บ!

ในขณะที่กำลังจะขึ้นเตียงไปนอนข้าง ๆ เธอก็สะลึมสะลือตื่น

“ไอ้หื่น ขนาดตอนฝันยังมาให้เห็น มาให้กอดหน่อยดิ” ว่าจบก็ตวัดแขนมาโอบผมเอาไว้

โอเค อยากกอดก็กอด

ผมจึงทำแค่นอนนิ่งให้เธอกอดก็เท่านั้น เวลานี้เธอเป็นเมนส์ ถ้าไม่เข้าสู่กิจกรรมเซ็กซ์ผมจะลวนลามเธอไม่ได้ ดังนั้นจึงทำเพียงแค่วางแขนให้เธอหนุนเฉย ๆ

Minnie’s Part

หลังจากได้นอนเต็มอิ่มฉันก็ตื่นขึ้น ทว่ายังไม่ทันจะลืมตามอง ก็รู้ว่าที่เผลอคิดว่าตัวเองฝันไปนั้นไม่ใช่ความฝันแต่มันคือความจริง เพียงแค่สูดกลิ่นตัวจากคนที่ตัวเองเผลอกอดเข้าไปก็รู้ว่าคือฮีลตัวจริงเสียงจริง จึงพลิกตัวนอนหงายก่อนจะบ่นมันไปหนึ่งแมตซ์

“ใครให้มา แล้วมาได้ไง” ยัยมิรินอีกแล้วสินะ กลับมาต้องโดนฉันสั่งสอนสักหน่อย

“อยากมา”

“ถามจริง! จะเข้าห้องคนอื่นมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้ไหม แล้วก็ไม่ต้องเอาตัวเองมาอยู่ตรงนี้หากไม่ได้เอากัน” ฉันว่าอย่างเหลืออด ครั้งนี้ฉันเป็นเมนส์มันไม่ได้มีเรื่องเซ็กซ์มาเกี่ยวข้อง มันขึ้นเตียงฉันมาทำไม

“ก็ไม่ได้มาเอา” ฮีลตอบ หลังจากนั้นก็ใช้เวลาอย่างรวดเร็วเข้ามาทับตัวฉันไว้ “ไอ้บ้า! ออกไป ฉันเป็นเมนส์”

ไม่ได้มาเอาบ้าอะไร ก็เห็น ๆ อยู่ว่ามันกำลังจะเริ่ม

“แค่จะมากินนม”

แล้วมันก็ก้มตัวลงมา ขนาดฉันบอกว่าเป็นเมนส์นะ ไม่ได้เอาก็ขอให้ได้กินนม ตลกหน้านิ่งอีกละไอ้ห่านี่

“ไม่ได้! ถ้ามีอารมณ์ขึ้นมาจะทำไง” ฉันรีบผลักหัวมันออก

“เธอก็แค่เมกให้ฉัน”

“ไอ้บ้า! แล้วฉันล่ะ” แน่นอน ฉันไม่ยอมเสียเปรียบหรอก

“เธอเคยโดนดูดนมแล้วเสร็จไหม”

ฉันส่ายหน้า ใครเขาโดนแค่นี้แล้วจะเสร็จกัน

“งั้นก็ลองดูหน่อยไหม”