Kabanata 3

SALUBONG ang kilay habang nakatingin sa kawalan ang banas na si Claire. S’ya ang sikayatris pero mukhang s’ya pa ang mas masisiraan ng bait.

Hindi n’ya matanggap na naloko na naman s’ya ng baliw na pasyente at nakuha pa s’ya nitong dalhin sa kama. Nag-init ang magkabilang pisngi ng dalaga nang maalala ang pagnginig ng katawan sa ilalim ng pasyente bago ito nailayo sa kanya.

Nahihiyang nasapo ni Claire ang mukha.

“Nakakahiya!” parang batang hiyaw n’ya at ilang ulit na sinipa sipa ang paa.

Ano na lang ang mukhang ihaharap n’ya sa pasyente n’ya? Sigurado s’yang naramdaman nito ang pagresponde ng katawan n’ya sa makasalanang ginawa nito.

Kung hindi pa dahil kay Kaloy na agad rumesponde ay baka mas malala pa ang nangyari sa kanya. Hiniwalay kasi nito ang pasyenteng nakaibabaw sa kanya at sinuntok sa mukha. Nakangisi lang naman na pinunasan nito ang dugo sa labi na lalong kinaasar ng gwardya. Lalo tuloy itong nagwala at kinailangan pang awatin ng mga kapwa gwadya.

Hindi n’ya maiwasang huwag mag-alala dito. Kahit kasi mali ang ginawa ng baliw na pasyente ay mahigpit na ipinagbabawal ang pananakit sa kanya. Protektado kasi ito ng patakaran ng ospital.

Malaki ang posibilidad na matanggal sa trabaho ang kawawang si Kaloy.

Biglang nanumbalik sa alaala ni Claire ang sinabi ni Patient 213 sa kanya. Gusto nitong sambitin ng doktora ang pangalan n’ya. Noon lang napagtanto ni Claire na hindi pa s’ya nakatatanggap ng kopya ng Information Sheet ng kanyang pasyente.

Tingnan mo nga naman at ilang kalokohan na ang nagawa nito sa kanya ngunit hindi man lang n’ya alam ang pangalan nito.

Binuksan ni Claire ang drawer sa lamesa at bumungad sa kanya ang nagkalat na mga papeles. Hinalukay n’ya ang mga ito hanggang sa matagpuan ang hinahanap. Nilabas n’ya ang envelope na naglalaman ng mga impormasyon ng pasyente sa Room 213.

Una n’yang nakita ang litrato nito. Walang nagbago. Gwapo pa rin ang lalaki. Sa ibaba naman ng larawan ay ang buong pangalan ng pasyente.

“Luca Rocci…”

SA KABILANG BANDA naman ay nasa isang sulok ng madilim na ospital ang kanina pang hindi mapalagay na si Kaloy. Nagpadala s’ya sa bugso ng damdamin at napagbuhatan ng kamay ang isa sa mga pasyente ng ospital. Hindi kasi nito kinaya ang nakitang ginagawang kalokohan sa gustong doktora. Pinatawag tuloy s’ya ng boss at nanganganib mawalan ng trabaho.

“Tinanggap kita dito dahil ang sabi mo sa ‘kin ay gusto mong makabili ng gamot para sa nanay mong may sakit.”

Parang tutang biglang umamo ang lalaki sa harapan ng boss n’ya.

“Pasensya na po, Boss. Hindi ko po kasi napigilan ang sarili ko. Pang-ilan na po kasi iyon n’ong pasyente. Hindi naman po tama na palagpasin na lang natin ang ginagawa n’ya—”

“You’re fired.”

Napatigil ang binata sa narinig.

“P—Po?”

“I’m sorry pero hindi ko kayang i-tolerate ang karahasan mo. You work in a psychiatric hospital. May deperensya sa pag-iisip ang mga pasyente dito. Malamang ay wala s’ya sa tamang katinuan nang gawin n’ya iyon kay Doktora Gomez. Ikaw ang nasa tamang pag-iisip pero pinatulan mo pa talaga ang pasyente. Ano na lang ang gagawin mo sa mga susunod na pasyenteng magsisimula ng gulo sa ospital? Bubugbugin mo?”

Napayuko ang gwardya.

“Sorry, but this is your last day.”

Iyon ang huling sinabi ng lalaki bago iniwan ang kawawang si Kaloy. Dumiretso ito sa loob ng Control Room para ihatid ang balitang tagumpay na pagsisante sa pakialamerong gwardya.

“Ngayong gabi na rin po ang alis n’ya,” balita nito sa taong nasa loob ng monitor ng kanyang screen. Napatungo ang lalaki nang taimtim s’yang tinitigan ng kausap.

“Make sure that he will never come back. I don’t want him near my property,” utos nito gamit ang mababang boses.

Tumango ang lalaki sa Control Room. “Copy, boss. Sisiguraduhin ko pong blacklisted na ang gwardya sa lahat ng establishments sa Batangas.”

Isang maliit na ngisi ang umusbong sa labi ni Luca.

“Good job, Will.”

LUMIPAS ang hapon at pauwi na sana si Claire nang magkayayaan na kumain sa isang malapit na Chinese restaurant ang mga nars at doktor. Nais nilang bigyan ng welcome party ang bagong katrabaho na si Claire. Bagaman at nahihiya ay hindi na nakatanggi ang dalaga sa paunlak ng mga kasamahan.

“Para sa bagong doktor ng Hope Psychiatric Hospital!” masiglang saad ng lalaking doktor at itinaas ang kanyang baso sa ere. Gumaya naman ang iba pang mga kasama. “Cheers!”

“Salamat sa inyo. Pasensya na rin kung hindi ako nakapagpakilala ng pormal sa inyo,” wika ni Claire.

“Well, this is your chance…” tugon ni Doktor Garcia sa kanya. Tipid na ngumiti ang dalaga nang sumang ayon ang lahat sa lalaki. Nakangiti n’yang tinaas ang ulo sa kabila ng atensyong ibinibigay ng lahat sa kanya.

“I’m Doctor Claire Gome—” Agad s’yang pinutol ng binatang doktor.

“Hindi mo kami pasyente, Claire. Quit the same dull boring introduction. Trust me. Ilang beses ko nang narinig iyan.” Napakagat ng labi ang dalaga. Sa papaanong paraan ba nila inaasahang magpakilala ang isang doktor na kagaya n’ya? “Tell us about yourself. Like are you in a relationship with anyone?” interesadong tanong ng lalaki sa kanya. Nagkantiyawan naman ang mga kasama nila sa lamesa.

“Oh my gosh, Josh. Not again! Wala talagang pinipili iyang kaharutan mo,” pagsingit ng isang babaeng doktor. Maarte pa nitong inirapan ang binata bago s’ya tinapunan ng tingin. “Ignore him, Claire. He’s just trying to get laid.”

Napasinghap naman ang lalaki kaya nagtawanan ang mga kasamahan.

“I can’t believe you, Doctor Frey! Paano mo nagagawang ibuko ako ng ganito?” biro ng lalaki na lalong nagpatawa sa mga kasamahan. “Don’t believe her, Claire. I’m a good man.”

“Good man your face.”

“Hoy!”

“Hahahahah!”

Hindi na rin napigilan ni Claire ang pagngiti ng mga labi n’ya. Sa likod pala ng nakatatakot na ospital ay ang mga palatawang mga nars at doktor. Dumapo ang tingin ng dalaga sa bintana ng restaurant. Kumunot ang noo n’ya ng makita ang isang pamilyar na lalaki.

“Kaloy?”

Napatigil sa pagtatawanan ang mga kasama n’ya sa lamesa.

“Ano ‘yon, Claire?”

Saglit na sinulyapan ng dalaga ang mga kasamahan pero nang akmang ituturo na n’ya ang gwardya ay bigla naman itong nawala.

“W—Wala. Excuse me,” paalam n’ya at mabilis na lumabas ng restaurant para habulin ang lalaki. “Kaloy?” pagtawag n’ya. Nakarating si Claire sa likurang bahagi ng establisyemento dahil sa paghahanap. “Kaloy? Nandito ka ba?”

“Ma’am…”

Agad na nilingon ni Claire ang pinanggalingan ng boses at bumungad sa kanya ang balisang lalaki.

“K—Kaloy?” Hindi natago ng doktora ang takot dahil sa nakitang itsura nito. May mga pasa sa mukha at putok ang labi. “Ano’ng nangyari sa ‘yo?” nag-aalalang tanong n’ya at akmang lalapitan ang doktora nang umatras ito.

“Lumayo ka sa kanya, Doktora…”

“H—Huh? Hindi kita maintindihan, Kaloy. Sumama ka muna sa ‘kin. Gamutin natin iyang mga sugat m—”

“Lumayo ka kay Luca Rocci.”