ตอนที่ 1 ขอบคุณนะ ... เจ้าเหมียว

... 1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ...

“ป๊อบ กานต์ว่าเรากลับกันเถอะ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน คว้าแขนเล็กของเธอ ที่กำลังจะทำอะไรบางอย่าง

“ไม่! เราต้องช่วยมันนะกานต์” เด็กสาวดึงแขนกลับ พร้อมมุ่งทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“กานต์ไปหาไม้มาหน่อย ไม้ยาว ๆ นะ” เธอพยายามเอื้อมมือคว้าสิ่งที่อยู่ข้างหน้า

“ป๊อบ ระวังตกน้ำนะ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่แถวนี้เลยด้วย มันอันตราย”

“กานต์น่ะ รีบไปหาไม้มาเร็ว ๆ”

เด็กหนุ่มวิ่งจั่นหาไม้รอบ ๆ ตัว ท่อนแล้วท่อนเล่าก็ยังไม่ยาวพอที่จะใช้ได้

เหมี๊ยววววว ~ เหมี๊ยววววววววว ~

เสียงร้องของเจ้าแมวน้อยสามสี ร้องขอความช่วยเหลือ อยู่กลางคลองน้ำหลังหมู่บ้าน มีเพียงพุ่มผักตบชวาที่คอยเกาะไว้แน่น

“รอก่อนนะเจ้าเหมียว ป๊อบจะช่วยเจ้าเหมียวเอง”

เด็กสาวพยายามเอื้อมมือยาว ไปคว้าเจ้าเหมียว มืออีกข้างเกาะราวรั้วเหล็กกั้นเอาไว้

“ใกล้ถึงแล้ว อีกนิดเดียว ...”

เหมี๊ยววววว ~ เหมี๊ยววววววววว ~ เสียงเล็กแหลมของแมวน้อย ยังคงร้องอยู่เป็นระยะ พร้อมตากลมโตออดอ้อนให้ช่วยเหลือ

“ฮึ้บ อีกนิด จะถึงแล้......”

ตุ้ม!

เสียงร่างเด็กสาวพลัดตกลงไปในน้ำดังลั่น เด็กหนุ่มที่กำลังครุ่นอยู่กับการหาไม้ยาว หันกลับมาตามเสียงด้วยความตกใจ

“ป๊อบ!” เด็กหนุ่มทิ้งไม้ยาวที่ถืออยู่ในมือ สับขาวิ่งรวบเร็วพลัน ราวกับนักวิ่งมืออาชีพ มุ่งตรงมาที่จุดของเสียง

พอเด็กหนุ่มมาถึง เห็นร่างเล็กของเด็กสาวตะเกียกตะกายสาวน้ำ ผลุบขึ้นผลุบลง

“กา...นต์ ผลุบ ~ ช่ว...ย ด้ว...ย ~” เด็กสาวพยายามวักน้ำ ร้องเรียกเด็กหนุ่ม

ตุ้ม!

เด็กหนุ่มตัดสินใจกระโดดลงไปช่วยในทันที โดยไม่มีความลังเล

เด็กหนุ่มสาวแขนฟรีสไตล์ไปหาเธอ ดีที่เขาพอว่ายน้ำได้ ต้องขอบคุณแม่ที่บังคับลงเรียนพิเศษว่ายน้ำ ตอนปิดเทอมใหญ่เมื่อปีที่แล้ว

เด็กหนุ่มคว้าจับร่างเด็กสาว ที่กำลังตะเกียกตะกาย แต่กลับโดนแขนที่กำลังตีน้ำสาวขึ้นลงของเธอ คว้าลงใต้น้ำ

เด็กหนุ่มพยายามโผล่ขึ้นเหนือน้ำ แต่กลับโดนเธอกดลงน้ำอยู่ตลอด ในเวลานี้ ทั้งสองคนคงไม่มีใครที่จะช่วยเหลือกันได้เลย เด็กหนุ่มดูท่าจะไม่ไหว พยายามขึ้นมาจากน้ำทีไร ก็โดนกดลงกลับไปตลอด สิ่งที่ต้องมีที่สุดในตอนนี้คือสติ

เด็กหนุ่มพยายามตั้งสติในเสี้ยววิ ‘ต้องสลัดเธอที่เกาะอยู่ออกให้ได้ เราทั้งสองจึงจะมีหนทางรอด’

เด็กหนุ่มรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี สลัดร่างหลุดออกจากมือของเธอ พร้อมถีบดันตัวให้ออกจากระยะที่เธอจะเกาะได้

ร่างของเด็กสาวที่กำลังตะเกียกตะกายหนีตายสุดชีวิต ถูกแรงถีบ วิถีเคลื่อนเข้าสู่ฝั่ง มือที่คว้าน้ำผลุบ ๆ โผล่ ๆ คว้าได้เสาสะพานไม้เก่า ส่วนเด็กหนุ่มวิถีแรงถีบกลับสวนทางกลับเธอ เขาเคลื่อนออกไปจากฝั่ง เด็กหนุ่มโผล่เหนือน้ำขึ้นมาหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยแรงที่เหลือน้อย แขนและขาของเขาได้เพียงแค่ประคองให้ลอยได้แค่นั้น

‘ไม่รอดแน่เลย’ เด็กหนุ่มคิดในใจ ด้วยแรงที่แทบจะไม่เหลืออยู่เลย จะว่ายกลับเข้าฝั่งก็คงเป็นไปได้ยาก

ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นค่อย ๆ เลือนรางด้วยน้ำที่ไหลกลบเข้ามา เห็นเพียงเด็กสาวที่ยืนเกาะเสาสะพานไม้เก่าไอสำลักน้ำ

ร่างกายของเด็กหนุ่มกำลังจะดิ่งลงสู่ใต้น้ำ

เหมี๊ยววววว ~ เหมี๊ยววววววววว ~

เสียงของเจ้าเหมียวอยู่ใกล้หูของเขามาก สติและความอยากมีชีวิตรอด กลับลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง จากแรงที่มีทั้งหมด รวบรวมมาใช้เฮือกสุดท้าย ขาที่ปล่อยยืดตรงดิ่ง ขยับประคองตัวอีกครั้ง แขนที่ปล่อยทิ้งตามน้ำหนัก สาวน้ำพยุงตัว จมูกโผล่ขึ้นเหลือน้ำ สูดรับอากาศเข้าเต็มปอด แรงที่หมดไปก่อนหน้า กลับมาอีกครั้ง

“กานต์! กานต์!” เสียงของเธอเรียกชื่อ พร้อมเสียงไอที่แทรกอยู่ตลอด

แต่เสียงที่ช่วยดึงเขากลับมาคือเสียงแมว เขามองหาที่มาของเสียง เจ้าแมวน้อยนั่งเกาะอยู่บนกอต้นผักตบชวาที่ลอยอยู่ข้าง ๆ หูของเขา เขาคว้าเกาะพุ่มผักตบชวา ที่มีแมวน้อยนั่งเกาะอยู่ ในความรู้สึกของเขาในตอนนั้น เหมือนเจ้าแมวน้อยพาพุ่มผักตบชวามาช่วยชีวิตเอาไว้

เด็กหนุ่มตีขาเบา ด้วยกลัวว่าพุ่มผักตบชวาจะแตกออกจากกัน ค่อย ๆ พาพุ่มผักตบชวาที่มีเจ้าแมวน้อยนั่งร้องเหมียว ๆ อยู่ตลอดเวลา จนเข้าฝั่งได้สำเร็จ

“กานต์เป็นอะไรไหม” เสียงเล็กแหบของเธอถามไถ่

“กานต์ไม่เป็นไร ป๊อบล่ะ เป็นไรมากไหม” เสียงหอบกระเส่าเอ่ยตอบ พร้อมร่างกายที่สั่นเทา

“ไม่เป็นไรแล้ว ... เรารีบขึ้นไปกันเถอะนะ” เด็กสาวคว้าเจ้าแมวน้อยขึ้นมากอด

ทั้งสองลอดรั้วกั้นขึ้นมาข้างบน ทิ้งตัวนั่งพร้อมวางเจ้าแมวน้อยลงตรงกลาง

“ไม่เป็นไรแล้วนะเจ้าเหมียว” เด็กสาวพูดพลางลูบหัวแมวห้อยเบา ๆ

เหมี๊ยว ~ แมวน้อยอ้าปากเล็กส่งเสียง คล้ายจะบอกว่า “ขอบคุณนะมนุษย์” ก่อนจะกระโจนหนีไปในพริบตา

ทั้งสองนั่งมองหน้ากันด้วยความตกใจในเสี้ยววิ ก่อนจะหัวเราะออกมาสุดเสียง

“ป๊อบว่าเราต้องโดนตีแน่เลย” จากเสียงหัวเราะกลายเป็นความเงียบ หลังจากที่เด็กสาวพูดออกมา พลันสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ยังไงเราก็ต้องโดน”

“เรามานั่งเล่นจนกว่าเสื้อผ้าจะแห้งไหม แล้วค่อยกลับ” เด็กสาวออกอุบายด้วยน้ำเสียง สีหน้าที่อาจจะพอมีหวัง

“อื้อ” เด็กหนุ่มอมยิ้มพยักหน้า

เด็กสาวพลิกตัวหันหน้าเกาะเหล็กกั้น มองไปยังแม่น้ำที่เพิ่งเกือบพรากชีวิตไป

“เกือบไปแล้วนะเรา” เด็กสาวเอ่ยขึ้นพลางมองไกลไปสุดฝั่ง

“ท้องฟ้าสวยดีเนอะ” เด็กหนุ่มเงยมองฟ้าสีฟ้าแกมแดงระเรื่อ ที่จวนจะมืดในอีกไม่ช้า

“ถ้าไม่มีกานต์ป๊อบคงตายไปแล้วแน่ ๆ” เด็กสาวหันมามองหน้าเด็กหนุ่ม

“ดูก้อนเมฆก้อนนั้นสิ เหมือนมิกกี้เมาส์เลย ว่าไหม” เด็กหนุ่มชี้ขึ้นไปบนฟ้า

“ขอบคุณนะ” เด็กสาวกระซิบเบา พลางมองจองหน้า

เด็กหนุ่มดึงมือที่ชี้อยู่ กลับวางหย่อนข้างตัว แล้วค่อย ๆ เลื่อนไปกุมมือเล็กข้าง ๆ ไว้แน่น

“ขอบคุณเหมือนกัน” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ตาเขายังคงมองก้อนเมฆก้อนนั้นอย่างไม่ละสายตา พลางอมยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ