บทที่ 6

"บังอาจ! กล้าใส่ความท่านอ๋อง สมควรตาย องครักษ์จับนายทหารผู้นี้"ข้ารับใช้คนสนิทของจี๋ชงเอ่ยขึ้นด้วยแววตาขุ่นเคือง 

"ไม่เป็นไรๆ เจ้าเด็กน้อย ช่างฉลาดยิ่ง นามว่าอะไร " ฝ่าบาทจ้องมองนาง ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาทั้งคู่ทะเลาะกันเพียง เพราะทหารคนเดียว ตั้งแต่ทะลุมิติมาที่วังหลวงแห่งนี้ ไม่มีความสงบเรียบร้อย แต่ยังคงความเป็นตัวเอง คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น ไม่สนใจผู้ใด แต่ทว่าท่านผู้นี้คือ องค์จักรพรรดิของแผ่นดิน ที่เธอมิอาจทำตัวไร้มารยาทได้ เพราะประวัติศาสตร์ได้จารึกแต่คุณงามความดีไว้มากมาย มันน่าละอายใจเหลือเกินหากเธอทำตัวไร้มารยาท

"ข้าน้อย ยู่หลง คารวะฝ่าบาท ขอให้อายุยืนหมื่นๆ ปี" เสี่ยวเยาคุกเข่าลง เพื่อแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม แลดูจริงใจ ยิ่งทำให้ฝ่าบาทเอ็นดูเขามากขึ้นไปอีก

"ไม่ต้องพิธี เอาล่ะๆ ลุกขึ้นเถิด.." รอยยิ้มอันอ่อนโยนได้ปรากฏบนใบหน้าสง่างาม มีเมตตา เหมาะสมตามคำร่ำลือตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" น้ำเสียงอันหนักแน่น เพื่อกลบเกลื่อนความเป็นสตรีไว้ เสี่ยวเยาเหลือบมองฝ่าบาท ก่อนที่จะกะพริบตาข้างหนึ่ง ส่งสัญญาณให้นางกำนัลรีบหาช่องทางหลบหนีออกไป

"อ๋องจี๋ชง แม่ทัพเจิ้งเจี๋ย ประลองกระบี่กันเช่นนี้ ต่อหน้าบริวารไม่สมควร มีใครได้รับบาดเจ็บบ้างไหม?" แววตายังคงเป็นห่วงเขาทั้งสอง ทุกคนในวังต่างรู้ดีว่าทั้งคู่ต่างเป็นคนโปรดของจักรพรรดิ ที่เพิ่งกลับคืนสู่พระราชวังได้ไม่นานหลังเสร็จสงครามครั้งใหญ่ เจิ้งเจี๋ยรีบปกปิดบาดแผลไว้ เพื่อไม่ให้น้องชายต่างมารดาต้องมารับโทษเพราะตน

"แค่ฝึกซ้อมกระบี่กันเท่านั้น ทรงอย่าได้กังวลไปเลย" เจิ้งเจี๋ยรีบบ่ายเบี่ยง ทำเอาเสี่ยวเยาได้แต่ยืนอึ้ง มองหน้าจี๋ชงที่ทำสีหน้าเยาะเย้ยให้ตนเอง อย่างผู้ได้รับชัยชนะ เสี่ยวเยาทำได้แต่ขบกรามแน่นเพื่อเห็นแก่เจิ้งเจี๋ย

"ใช่แล้ว ท่านพ่อ เราแค่ประลองวรยุทธ์กันเท่านั้น ทรงอย่าได้กังวลไปเลย" จี๋ชงพูดเสริมขึ้น เพียงเพราะตนไม่อยากให้รู้ความจริง อาจรับโทษฐานทำร้ายข้ารับใช้ในวังได้ คงรู้ดีแก่ใจว่า เป็นเรื่องที่ฝ่าบาททรงกริ้วโกรธกว่าเรื่องใดๆ ทรงให้ความสำคัญต่อข้าทาสบริวารเป็นอันดับหนึ่ง

"ดี ยู่หลง ตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าจงเป็นทั้งนางกำนัล และองครักษ์ของเจิ้งเจี๋ย ปรนนิบัติรับใช้ อย่าให้ขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด เข้าใจไหม" ฝ่าบาทยิ้มกว้างถึงตา ไม่รู้เหตุใดถึงถูกชะตากับนายทหารผู้นี้นัก ไม่เคยมีใครกล้าสร้างความปั่นป่วนในวังที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายแห่งนี้มานานมากแล้ว

"แต่ว่าฝ่าบาท ข้า..."ดวงตาเจิ้งเจี๋ยเบิกโตด้วยความตกใจ  นับตั้งแต่เกิดเรื่องในครานั้นขึ้น เขาไม่อยากเห็นนางกำนัลในจวนของตนอีกเลย

"หม่อมฉันรับราชโองการ ..." นางยิ้มกว้าง พร้อมส่งแววตาเจ้าเล่ห์มายังท่านแม่ทัพ เหลือบตามองนาง อย่างกับจะฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ จี๋ชงเองก็ไม่วายที่จะยอมแพ้ง่ายๆ แม้จะขัดคำสั่งท่านพ่อไม่ได้ แต่ตนจะไม่มีวันยอมปล่อยนางผู้นี้ให้เป็นของเจิ๋งเจี๋ยได้แน่นอน อย่างน้อยเขาก็ล่วงรู้ความลับของนาง อีกทั้งภายในใจลึกๆ ก็โปรดปรานนางอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

เสี่ยวเยาเดินตามหลังเจิ้งเจี๋ย ผู้ที่นิ่งเงียบ ไม่พูดจากับเธอสักคำ ท่ามกลางแสงสว่างของดวงจันทร์ในยามราตรี สายลมยังพัดอ่อนๆไปทั่วทิศทาง แม้จะเหน็บหนาวเพียงใด แต่เหตุใดเขากลับอบอุ่นใจเช่นนี้ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความคิดมากมายพรั่งพรูเข้ามา ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้น เขารู้สึกไม่พึงพอใจทุกครั้ง เมื่อมองแววตาของจี๋ชงที่มองมายังทหารผู้นี้ที่เป็นชายเช่นเดียวกัน  

นางมองบุรุษเบื้องหน้าตน ที่เดินด้วยท่าทางเหม่อลอย เพียงแผ่นหลังกว้าง ก็รู้ได้ว่าเขาคือ บุรุษที่งดงาม แข็งแรง เพียบพร้อมไปทุกด้าน เสี่ยวเยายังสัมผัสได้ว่าท่านแม่ทัพผู้นี้ปิดบังบางอย่างไว้ ซึ่งเธอต้องรู้ให้ได้

"เจ้าจะแอบมองข้าอีกนานไหม" เขาหยุดเดินชั่วขณะ เพราะรับรู้ได้ว่าตนถูกแอบมองตลอดเส้นทาง  เสี่ยวเยาไม่ทันระวังตน นางชนเข้ากับแผ่นหลังอย่างจัง ด้วยความตกใจ และสัญชาตญาณของนางสองแขนได้โอบกอดคอเขาไว้ แววตาทั้งคู่สบตากันด้วยความบังเอิญ

"เอ๊ะ!! .." ดวงตาเคร่งขรึมเบิกกว้าง เมื่อเจ็บปวดตรงบาดแผล ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมานานนับสิบปี

"ท่านแม่ทัพ! ท่านบาดเจ็บเหรอ?" ก่อนจะมองตามหยดเลือดที่ไหลรินออกมาจากแขนข้างหนึ่ง นางไม่รอช้ากระชากแขนเสื้อตัวเอง เพื่อห้ามเลือดให้เขา ด้วยแววตาที่ดูเป็นกังวล ทำเอาคนเบื้องหน้านิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง ทำไมถึงรู้สึกดีเช่นนี้ 

"ข้าไม่ได้เป็นอะไร"

"แต่ท่าน..."

ทั้งคู่สบตากันอีกครั้ง ท่ามกลางแสงจันทราที่สว่างไปทั่ว เผยให้เห็นใบหน้าขาวนวลผ่องที่ชัดเจน แก้มแดงระเรื่อของทหารผู้นี้ ทำเอาเจิ๋งเจี๋ยเหมือนโดนมนต์สะกด ภายในใจเริ่มหวั่นไหว ยิ่งเผลอมองริมฝีปากชมพูอันอวบอิ่ม ยิ่งทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนไปทั้งตัว แก้มเขาเริ่มแดงราวกับมะเขือเทศ ก่อนจะเรียกสติตนกลับมา ผงะตัวออกมาอย่างว่องไว ก่อนจะจ้ำอ้าวออกไปโดยไม่ผินหลังกลับมามอง

"อะไรของหมอนั้น! " เสี่ยวเยาเอ่ยขึ้นด้วยความมึนงง ก่อนจะมองขวดยาในมือด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

"อย่างน้อยก็ควรทายาเสียก่อนซิ ท่านแม่ทัพ..." นางยังคงเดินมุ่งตรงไปยังจวนท่านแม่ทัพ หากคืนนี้มิได้ทายาให้เขา เธอเองก็ไม่คิดจะกลับที่พักเป็นอันขาด เพราะอย่างน้อยเขาก็คือผู้มีพระคุณของเธอ 

ฝ่าบาทยืนเพ่งมองดวงจันทร์กลมโต ด้วยแววตาเปล่งประกาย บนด้วยแววตาเศร้าหมอง แม้จะมีความหวังแต่ต้องแลกกับความสูญเสีย นานเท่าไหร่แล้วเขาผู้นั้น ไร้ซึ่งความรู้สึก เมื่อไหร่คำสาปนั่นจะจบลง รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้าเขา ก่อนที่กงกงจะเดินเข้ามาใกล้ตนด้วยความเป็นห่วง

"ดึกแล้วกลับตำหนักเถิดฝ่าบาท"

"กงกงทหารผู้นั้นที่ข้าเจอวันนี้ คือผู้ที่เจิ้งเจี๋ย รอคอยมาแสนนานจริงๆ ใช่ไหม? ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ ท่ามกลางความงุนงงของกงกง และเหล่าทหาร ที่มิเคยเห็นฝ่าบาทเป็นเช่นนี้มาก่อน แต่ใครจะรู้ว่าเสียงหัวเราะนั้นกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง

เสี่ยวเยาในร่างยู่หลงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าจวนของท่านแม่ทัพ นั้นเพราะคำสั่งห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไปแต่ตนต้องทานยา และทำแผลให้สำเร็จถึงจะวางใจได้   ชั่วครู่หนึ่งประตูได้ถูกเปิดออก แต่ผู้ที่ย่างก้าวออกมากลับกลายเป็นองครักษ์คนสนิทของเขา นามว่า ลี่หวัง มุ่งตรงมายังนางด้วยท่าทางแสนเย็นชา คิ้วขมวดชนกัน ช่างยียวนกวนประสาทนางยิ่งนัก

"ท่านแม่ทัพสั่งให้ข้ามาบอกเจ้า ว่าให้กลับไปซะ แต่หากเจ้ายังวุ่นวายไม่เลิก ให้ข้าฆ่าเจ้าเสีย!" ทหารผู้นั้นเตรียมชักกระบี่คู่กายออกมา 

"ไม่ได้!! ท่านแม่ทัพต้องทานยา ทำแผลเสียก่อน เพราะถือเป็นคำสั่งของฝ่าบาทด้วย เจ้ากล้าขัดราชโองการเหรอ! เจ้าอยากตายนักรึไง ฮ่ะ! ถ่อยๆ ข้าจะเข้าไป ลีลานักนะท่านแม่ทัพ ข้าง่วงนอนจะตายแล้วเนี่ย.."

"........" ลี่หวัง งุนงงกลับคำพูดและท่าทางของนาง  ปล่อยนางเข้าไปด้วยความจำใจ