ตัวเราลิขิตเอง

ตอนที่24 ตัวเราลิขิตเอง

            น้ำกระเด็นทั่วเรือนร่างและโดนหนักตรงบริเวณใบหน้า จึงทำให้กัสได้สติเขาค่อยๆลืมตาขึ้นทีละน้อย และภาพตรงหน้าที่เขาได้พบเห็น เป็นชายหนุ่มสูงใหญ่มีหนาวดเคราหนาจนกัสรู้สึกหวั่นกลัวอย่างหนัก เขาจึงรีบลุกขึ้นนั่งทันทีพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณ ซึ่งมีแต่ต้นไม้ขนาดใหญ่และหญ้าสูงเคียงเอว

            “มึงเป็นบ้าอะไรใส่ชุดใหญ่ผู้หญิงไอ้ยิว”เสือเข้มผู้ช่วยชีวิตกัสเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขมึงตึง

            “เราไม่ได้ชื่อยิวเราชื่อกัส”เมื่อกัสได้ยินชื่อยิวเขาก็ใคร่สงสัยและครุ่นคิดอย่างหนัก ยิ่งเห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้ด้วย ทำให้กัสถึงกับพอจะรู้อะไรบ้างแต่ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร

            “มึงพูดดีๆว่ามึงชื่ออะไร”

            กัสมองไปรอบๆอีกครั้งและหยิกตัวเองซึ่งเขาก็รู้สึกเจ็บพอสมควร ในช่วงเวลานี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ เท่าที่เขาจำได้ก่อนหน้านี้กำลังทะเลาะอยู่กับเขื่อน และก็โดนผลักจนล้มลงบนโน๊ตบุ๊ค หลังจากนั้นกัสไม่สามารถที่จะจำอะไรได้อีกเลย

            “ที่นี่ที่ไหน”กัสพูดด้วยความมึนงง

            “ศิลานคร”

            “แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

            “กูจะไปรู้มึงเหรอ กูกำลังล่าสัตว์ป่า จูจู่มึงก็วิ่งหนีคนมาแล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นมันกำลังจะข่มขืนมึง เพราะคิดว่ามึงเป็นผู้หญิง กูแอบเห็นเลยยิงไอ้นั่นตายไปแล้ว ส่วนมึงก็วิ่งหนีตกลงไปในหลุมดักสัตว์ของกู”

            คำบอกเล่าเรื่องของเสือเข้มซึ่งเหมือนนิยายที่เขากำลังเขียนก่อนหน้านี้ แล้วก็ถึงตอนยิวล่วงลงไปในหลุมดักสัตว์ป่า เมื่อกัสคิดย้อนไปเขาก็เริ่มปะติดปะต่อได้ในทันที ว่าตัวเองได้เข้ามาในนิยายของเขาที่กำลังเขียน

            “ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย”กัสก้มหน้าหลับตาด้วยความกลัดกลุ้ม

            “มึงทำตัวของมึงเอง อยู่ดีไม่ว่าดีดันแต่งตัวเป็นผู้หญิง แล้วมาเดินกลางป่ากลางเขาใครจะไปอดใจไหวล่ะ พอมึงแต่งหญิงก็งามอย่างนี้ไม่ใช่สิแค่เหมือนผู้หญิง”เสือเข้มรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไปในทันที

            “คือ เอ่อ”

            “มึงไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ นอกจากหนีกูไปแล้ขโมยของกูไปอีกยังดีนะอยู่ครบ ขาดก็แต่แหวนวงนั้น”

            กัสก้มหน้าลงมองนิ้วมือตัวเองที่สวมแหวนวงนั้นไว้ เขาจึงคิดจะคืนแหวนวงนั้นให้เสือเข้ม เพราะเขารู้ว่าแหวนวงนั้นเป็นของบรรพบุรุษเสือเข้ม ซึ่งเป็นพล็อตที่เขาได้ร่างไว้ เพียงแต่ด้วยอารมณ์โกรธเกลียดจึงทำให้นิยายเป๋ไปพอสมควร

            “ไม่ต้องเอามาให้ข้าหรอก เก็บไว้ที่เองนั่นแหละเพราะแหวนวงนี้จะเป็นตัวแทนข้า”

            “อะไรนะ เราไม่ต้องการเราไม่เอานะ”กัสถอดแหวนออกทันที

            “ถ้ามึงถอดกูตัดนิ้วมึงทันทีไอ้ยิว”

            “เราไม่ได้ชื่อยิว คือ เราชื่อ ชื่อ เอ่อ ชื่อโสภณ”กัสพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัวอย่างมาก เพราะเขารู้ดีว่าเสือเข้มนั้นโหดร้ายมาก และอีกอย่างเขาเลยเปลื่ยนชื่อเป็นโสภณจะได้ไม่มีปัญหาเกี่ยวกับชื่ออีก เพราะชื่อยิวหรือกัสสมัยนี้คนจะงงและเป็นจุดที่น่าสนใจ

            “เอ่อ ชื่อนี้ค่อยยังชั่วหน่อย กูจะให้มึงใส่แหวนวงนี้ไว้ แล้วมึงก็จะสบายไม่ต้องมาตกระกำลำบากขนาดนี้”

            กัสรู้ได้ทันทีว่าเสือเข้มต้องการให้เขาทำอะไร แต่เขาไม่อยากที่จะทำเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด เพราะมันอันตรายอย่างมาก ขืนเข้าไปอยู่ในแวดวงนั้นซึ่งมีแต่อันตรายรอบตัวเขา

            “เราไม่ต้องการเราไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น”กัสพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

            “ทำไมเอ็งถึงไม่อยากเป็นอย่างที่ข้าจะให้มึงเป็น มึงรู้อะไรมาหรือว่ามึงรู้ว่ากูจะให้มึงเป็นอะไรไอ้โสภณ”

            “เปล่า ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้นเพียงแต่เราไม่อยากได้ของคนอื่นแค่นั้นเอง”

            “แต่กูเต็มใจให้มึงมีอะไรไหม”

            “เราไม่ต้องการ”

            เมื่อกัสพูดจบเขาก็วิ่งหนีเสือเข้มอย่างสุดชีวิต แต่เขาวิ่งไปได้ไม่นานก็เจอห่วงที่วางไว้เหนือพื้นและเขาก็เหยียบลงไป ห่วงนั้นได้ดึงร่างของเขาขึ้นสูงจนหัวห้อยลงมา

            “ปล่อยข้านะเสือเข้ม ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”กัสตะโกนเสียงดังด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก

            “ข้าจะปล่อยมึง ถ้ารับปากกูว่าจะทำงานให้กู”

            “ไม่ทำเราไม่ทำ”

            “ไม่ทำก็อยู่อย่างนั้นแหละ”

            “ปล่อยเรานะ”

            กัสตะโกนดังลั่นป่าซึ่งมีแต่เสียงของเขาที่สะท้อนกลับ ยิ่งเขาเห็นเสือเข้มเดินออกห่างไปเรื่อยๆ กัสเกิดความกลัวเขาจึงตัดสินใจอย่างเร่งด่วน ตอบรับคำของเสือเข้มอย่างรวดเร็ว

            “ตกลงเรายอมทำแล้ว”

            เพียงกัสตอบรับคำแค่นั้นเสือเข้มก็ตัดเชือกที่รั้งร่างของกัสไว้ จนร่างของเราร่วงหล่นลงมากองกับพื้น

            “โอ๊ย เจ็บ”

            กัสลุกขึ้นด้วยความเจ็บก้นกบ แต่เขาก็พยายามลุกขึ้นยืนสักพักเสือเข้มก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับมองหน้าของเขา และนำมืออันหยาบกร้านจับใบหน้าของกัส

            “หน้าตามึงเหมือนผู้หญิง แต่กูจะไม่ให้มึงแต่งเป็นหญิงอย่างนี้หรอก มึงต้องทำหน้าที่แทนกูในเร็วๆนี้ด้วยความเป็นชาย”เสือเข้มหัวเราะ

            “ใส่ซะ เสื้อกางเกงของผู้ชาย”เสือเข้มโยนเสื้อกางเกงลงบนพื้น

            กัสเหล่สายตามองเสือเข้มด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อยนอกจากหยิบเสื้อกางเกงที่กองอยู่ตรงหน้ามา แล้วเขาก็เดินไปหลังพุ่มไม้พร้อมกับเปลื่ยนเสื้อกางเกง ตอนแรกกะจะหนีไปเมื่อแต่งตัวเสร็จ แต่อีกใจหนึ่งถึงหนีไปได้เขาก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตในนิยายเรื่องนี้ได้ กัสจึงตัดสินใจเดินออกมาจากพุ่มไม้ไปหาเสือเข้มที่ยืนกอดอกมองเขาอย่างไม่กะพริบตาแม้แต่วินาทีเดียว

            “ดีมากกูก็นึกว่ามึงจะหนีไปแล้ว ยังถือว่ามึงฉลาดอยู่ไม่ใช่น้อย”

            ในใจของกัสรู้ดีว่าหนีไปก็ไม่รอด สู้อยู่สบายแต่อันตรายรอบด้านยังดีกว่า เพราะอย่างไงยังมีความเป็นไปได้ว่าอาจจะรอด แต่กัสก็กังวลออย่างมากถ้าเขาทำตามในสิ่งที่เสือเข้มต้องการ เขาจะในสถานการณ์นั้นได้อย่างไรกัน

            “เดินตามกูมา มึงมันมาได้จังหวะพอดีเลยไอ้โสภณ”เสือเข้มหัวเราะตลอดทางด้วยควมสะใจ

            “นายจะพาเราไปไหน”กัสเดินตามเสือเข้มพร้อมมองไปรอบๆสองข้างทางด้วยความหวั่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งเขาคิดถึงวันที่ต้องไปทำภาระแทนเสือเข้ม

            กัสยังพอมีความหวังจะกลับไปยังที่จากมาให้ได้ ช่วงเวลานี้หรือต่อจากนี้เขาจะต้องหาทางหรือวิธีที่จะทำให้กลับไปยังโลกที่เขาอยู่ แต่ตอนนี้แค่ทำตามในสิ่งที่เสือเข้มต้องการไปก่อน

            “นายจะให้เราทำอะไร”กัสแกล้งถามทั้งที่เขารู้ว่าเสือเข้มนั้นต้องการให้ทำอะไร

            “มึงก็เป็นตัวกูไง ปลอมเป็นตัวกูและไปอยู่ในที่กูจะให้มึงไป”

            “ที่ไหน”

            “ยังไม่ต้องรู้หรอก ถึงเวลาเดี๋ยวมึงก็รู้เอง”

            “แต่เราอยากรู้เดี่ยวนี้”

            “มึงมีสิทธิอะไรมาบอกให้กูทำโน้นทำนี้ในสิ่งที่มึงอยากรู้หรือต้องการ กูต่างหากที่ต้องบังคับมึงและให้มึงทำในสิ่งที่กูต้องการ”

            “เราไม่ได้บังคับนาย แค่อยากรู้เท่านั้นเราจะได้เตรียมตัวเตรียมใจถูก”

            เสือเข้มหยุดเดินทันทีและหันมามองหน้ากัสด้วยความสงสัย ส่วนกัสนั้นใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวและตื่นเต้นพอสมควร

            “มึงนี่แปลกไปมาก ถึงกูจะเจอมึงแค่สองครั้งแต่มึงไม่ใช่แบบนี้”เสือเข้มมีท่าทีสงสัย

            “ไม่เหมือนอย่างไง”

            “มึงคนเดิมทำอะไรตามใจตัวเอง พูดไม่คิดพูดไม่หยุดหย่อนกะล่อน แต่มึงเรียบร้อยสุขุมนุ่มลึกจนน่ากลัว”

            “นายอย่าคิดมากมากสิ เราก็คนเดิมนั่นแหละเพียงแต่ผ่านเรื่องราวมาเยอะ มันเลยทำให้เราไม่ว่าจะคิดหรือทำอะไรต้องไตร่ตร่องก่อน ถ้านายบอกเราล่วงหน้าเราจะได้เตรียมตัวและวางแผนอย่างที่นายต้องการ”กัสพยายามพูดหว่านล้อมเสือเข้ม เพราะถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเสือเข้มต้องการให้เขาทำอะไร แต่เพื่อความแน่ใจเขาจึงอยากให้เสือเข้มย้ำเพื่อจะได้ทำความเข้าใจ

            “นี่ไงที่มึงแตกต่างจากไอ้ยิวบ้าบอนั่น แต่คนนี้เป็นยิวคนใหม่ที่ชื่อโสภณ”

            กัสไม่ตอบโต้อะไรแค่อยากฟังในสิ่งที่เสือเข้มจะพูดต่อจากนี้ เพราะถ้าเป็นอย่างในนิยายที่เขาพล็อตไว้นั้น นั่นคือสิ่งที่เขาต้องอยู่ในสถานการณ์อันวุ่นวายแก่งแย่งชิงดี ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าผ่านพ้นไปได้ไหม เพราะในพล็อตของเขานั้นทั้งทารุณและโหดร้ายอย่างมาก ถ้าได้เข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆ