พยัคฆ์เจ้าขา

สาวน้อยผู้มาใหม่เดินชมห้องของตัวเองที่พึ่งจะย้ายเข้ามา ภายในห้องตกแต่งด้วยสีชมพูหวานแหวว มีตุ๊กตาตัวน้อยใหญ่วางเรียงรายเป็นแถวอยู่บนเตียงนอนลายคิตตี้สำหรับเด็กน้อย ซึ่งล้วนเป็นตุ๊กตาของเธอจากบ้านเก่า เหนือเตียงนอนจะเป็นมุ้งเจ้าหญิงสีชมพูแบบที่เธอชอบ ถัดจากเตียงมีโต๊ะเขียนหนังสือเล็ก ๆ ที่นั่งมองวิวนอกหน้าต่างได้ ส่วนที่มุมห้องด้านในเป็นตู้เสื้อผ้าและห้องน้ำตัว เธอเดินมาหยุดนั่งบนเตียง หยิบตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดที่แม่ซื้อให้เมื่อวันเกิดมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด พลางคุยกับเจ้ากระต่าย

“ห้องสวยดีนะพี่ต่าย แต่หนูอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยจัง” สาวน้อยล้มตัวลงนอนบนเตียง ในใจนึกถึงวันนั้นที่พ่อกับแม่บอกว่าจะมารับเธอที่โรงเรียนตอนเย็น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้มาและหลังจากนั้นเธอก็ไม่เจอท่านอีกเลย 

วันนั้นเธอกลับบ้านกับเหมราชซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อกับแม่ เหมราชบอกกับเด็กน้อยว่าพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศด่วนมาก จึงต้องฝากเธอไว้กับเขา

“พ่อกับแม่ไปนานไหม จะกลับมารับหนูหรือเปล่า พี่ต่าย หนูคิดถึงพ่อกับแม่จัง…” เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไหล่สะท้าน จมูกแดงก่ำราวกับลูกตำลึง เธอเป็นแค่เด็กน้อยวัยเพียง 10 ขวบเท่านั้น การต้องย้ายบ้านมาอยู่ต่างถิ่นโดยที่ไม่มีพ่อแม่ มันเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเหลือเกิน

          เด็กน้อยร้องไห้จนกระทั่งหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดแล้ว เธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาออกมาเตรียมตัวจะลงไปกินข้าวข้างล่างกับเหมราช และ “พยัคฆ์” ลูกชายของเขา ซึ่งจะกลับจากเข้าค่ายวันนี้ 

แต่ก่อนจะลงไปกินข้าว ด้วยความเป็นเด็กก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น เด็กน้อยแอบเข้าไปดูห้องที่ติดอยู่กับห้องของตน 

เธอเดินไปยังห้องด้านที่มีประตูอยู่บานหนึ่ง ซึ่งเป็นประตูที่เชื่อมระหว่างห้องเธอกับห้องพยัคฆ์ เปิดเข้าไปก็พบกับห้องสีดำ เตียง ผ้าปูที่นอน ทุกอย่างเป็นสีดำทั้งหมด 

พี่พยัคฆ์ชอบสีดำแน่เลย ๆ สาวน้อยยิ้มร่า 

อ๊ะ ! ตรงนั้นมีหุ่นยนต์สีเหลืองด้วย สวยจังเลย

เธอเดินไปหยิบหุ่นยนต์ตัวนั้นขึ้นมาดู แต่ทว่า…

ตุ้บ !

ด้วยความที่มือน้อย ๆ ของเธอจับไม่ถนัด ทำให้หุ่นยนต์เจ้ากรรมร่วงหล่นจากมือเธอ หัวหุ่นยนต์ แขน ขา ไปคนละทิศละทาง เธอพยายามก้มเก็บชิ้นส่วนมาประกอบให้เหมือนเดิมแล้ว แต่มันก็ยากเกินความสามารถเด็กอย่างเธอ ทันใดนั้นเอง…

“เฮ้ย ! ใครวะ ?” 

“...” 

“เธอเป็นใคร ?” เด็กหนุ่มถามอีกครั้ง สายตาเขาจับจ้องไปที่มือเธอ ทันทีที่เห็นหุ่นยนต์บัมเบิลบีที่หักเป็น 2 ท่อน ท่อนหนึ่งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น อีกท่อนอยู่ในมือสาวน้อย เด็กหนุ่มกำหมัดแน่น ขบกรามจนเป็นสัน ส่งแววตาเชือดเฉือนราวคมมีดมาที่เด็กน้อยจนตอนนี้เกือบจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ 

“ขะ...ขอโทษค่ะ นะ…หนูไม่ได้ตั้งใจ…” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เด็กหนุ่มก็ก้าวเดินมากระชากเศษหุ่นยนต์ในมือเธออย่างแรง ทำให้เธอล้มลงก้นจ้ำเบ้าทันที 

โอ๊ย ! เจ็บจัง

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเป็นขโมยแล้วเหรอ มานี่เลย !”

เด็กหนุ่มคว้าคอเสื้อหัวขโมยแล้วลากออกมาจากห้อง เด็กน้อยร้องไห้ด้วยเสียงสั่นเครือ มือเล็ก ๆ ยกขึ้นปัดป่ายไปมาหวังจะให้เขาปล่อยเธอลง แต่ไม่เป็นผล เขายังคงลากเธอลงไปด้านล่างของบ้าน พลางร้องเรียกผู้เป็นบิดา

“ป๋า ป๋าอยู่ไหน บ้านเรามีขโมยขึ้นบ้าน จับไปส่งตำรวจเลย”

“ฮืออออ… ฮึก ๆ ฮืออออ” สาวน้อยสะอึกสะอื้น

“เอะอะอะไรวะ กลับมาแล้วก็ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว ป๋ามีเรื่อง…” เหมราชยังไม่ทันได้พูดต่อก็เจอกับภาพตรงหน้า ลูกชายวัย 16 ปีกำลังดึงคอเสื้อหลานสาว ลูกของเพื่อนที่เขาพึ่งรับมาเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันนี้ขึ้นอย่างไม่กลัวเธอหายใจไม่ออก 

“มึงปล่อยน้องลงเดี๋ยวนี้ ไอ้พยัคฆ์ ! นั่นน้องมึงนะ !” พูดจบ เหมราชก็มารับตัวหลานสาวออกจากมือลูกชาย ก่อนที่หลานจะตายตามพ่อแม่ของเธอไปอีกคน เขาอุ้มเธอไปวางบนโซฟาแล้วเรียกแม่บ้านให้มาดูแลเธอต่อ เด็กน้อยยังคงร้องไห้ขวัญเสียจากเหตุการณ์เมื่อครู่

“น้องอะไรป๋า ผมลูกคนเดียว หรือว่า…ป๋า…แอบไปมีเมียน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่ลูกโตขนาดนี้เลยเหรอ...”

“มึงหุบปาก ! เด็กนั่นไม่ใช่ลูกกู...เป็นลูกเพื่อน…เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อแม่มันโดนรถชนตายทั้งคู่ กูเลยรับมาเลี้ยง” ประโยคหลังนายเหมลดเสียงลงระดับหนึ่ง  เด็กน้อยยังไม่รู้ว่าบิดามารดาตัวเองเสียชีวิตแล้ว ด้วยความที่เหมราชเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อแม่เธอ เขาจึงทำหน้าที่ต่อโดยการรับเธอมาเลี้ยงดู ก่อนที่ทั้ง 2 คนจะเสียชีวิตได้เอ่ยฝากฝังบุตรสาวไว้กับเหมราชก่อนแล้ว ราวกับทั้งคู่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้

“ผมไม่เอาน้อง ! ป๋าอยากเลี้ยงก็เลี้ยงไปคนเดียวสิ” พยัคฆ์พูดจบสายตาเขาก็มองไปที่เด็กน้อย เธอกำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับป้าแม่บ้าน

ร้องอะไรนักหนาวะ ! รำคาญจริง

“มึงต้องเลี้ยง เพราะกูก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กผู้หญิง อีกอย่างกูรับเป็นลูกบุญธรรมเรียบร้อย ต่อไปนี้เด็กนั่นก็คือน้องมึง”

“ไม่เคยเลี้ยงเด็กผู้หญิงหรือไม่เคยเลี้ยงลูกล่ะป๋า กับผมนี่ก็ไม่เคยเลี้ยงปะ” 

“ไอ้ &$#^ !”