โอกาส 2

ณ ห้องพิเศษ โรงพยาบาล A

เมื่อทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลก็รีบรุดไปที่ห้องพักผู้ป่วยทันที

“แม่คะ เป็นยังไงบ้าง เอมิมาแล้ว“ เอมิส่งเสียงดังเจื้อยแจ้วขณะผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป ตามหลังด้วยไอยาและเวกัส

ไอยาชะงักเล็กน้อยขณะเดินตามเอมิเข้าห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นบุคคลที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนี้ด้วย ก่อนที่จะตั้งสติได้รีบยกมือไหว้และกล่าวคำทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองท่านในห้อง

“คุณน้าเอมสวัสดีค่ะ, สวัสดีค่ะคุณป้าพิมพ์อาการเป็นยังไงบ้างคะ” ไอยาเอ่ยด้วยยิ้มน่ารัก

“หนูไอยา ไม่เจอกันตั้งนานป้าคิดถึงมากเลยลูก ดูสิสวยขึ้นตั้งเยอะ…ใช่มั้ยเอม? ” คุณพิมพ์พรเอ่ยทักทายไอยาที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกสาวแท้ๆอีกคน ก่อนที่จะหันไปพยักเพยิดกับน้องสาวขณะเอ่ยชมไอยา ส่งผลให้ชายหนุ่มอีกคนในห้องที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ชื่อ “ไอยา”

’พชร‘ รีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแม่ของเขาเอ่ยชื่อ ‘อดีตคนรัก’ ก่อนหน้านี้เขามัวแต่เล่นกับลูกสาวที่นั่งอยู่บนตักเขา จึงทำให้ไม่ได้สังเกตว่ามีคนอื่นมากับน้องสาวของเขาด้วย โดยเฉพาะ ‘ไอยา‘ หญิงสาวที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธออีก เพราะรู้ว่าเธอไปเรียนต่อที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ และไม่เคยกลับมาหลายปีแล้ว ขนาดวันรับปริญญาฯของเอมิที่เขาคาดหวังว่าจะได้พบเธอแต่ก็ไม่เจอเธอแม้แต่เงา เขาหันไปมองเธอผ่านแว่นตาหวังจะทักทายเธอ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในนห้องนี้ ไอยาในวันนี้สวยขึ้นจากแต่ก่อนมากเลยทีเดียว คงเพราะอยู่เมืองนอกนาน เธอขาวขึ้น ผิวขาวๆของเธอตัดกับผมสีน้ำตาลดัดเป็นลอนยาวถึงกลางหลัง บวกกับตากลมโตของเธอส่งให้เธอดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมมาก

“เห็นแม่บอกว่าพี่พีชไปดูหน้างานที่ระยอง นึกว่าจะค้างที่นู้นซะอีก“ เอมิเอ่ยถามลูกพี่ลูกน้องเธอ เมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องเพื่อนสาวของเธอไม่วางตา

”พอดีน้าเอมโทรไปบอก พี่รู้เรื่องเลยรีบกลับมาเป็นห่วงแม่กับน้องแพร“ พชรตอบน้องสาว แต่สายตายังคงจ้องมองไอยาไม่หยุด แต่เธอก็ไม่ยอมหันมามองเขาเลย ทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ด้วย

”ดีเลยค่ะ เอมิก็ยังห่วงอยู่ว่าป้าพิมพ์เข้าโรงพยาบาลแบบนี้น้องแพรจะอยู่กับใคร“ เอมิรีบเอ่ยบอกกับพี่ชายของเธอ หวังจะรีบตัดบทขอตัวกลับก่อน

”ก็เรานั่นแหละต้องเลี้ยงน้องแพร“ คุณเอมอรผู้เป็นมารดาบอกกับลูกสาว

”ทำไมต้องเป็นเอมิคะแม่ เอมิไม่ว่างค่ะมีธุระต้องไปจัดการกับไอยา“ เอมิถามแม่ของเธอเสียงดัง พลางหันไปทำหน้ามุ่ยด้วยความลำบากใจกับเพื่อนสาว

“ก็พรุ่งนี้เช้าตาพีชเค้าต้องเข้าบริษัท แล้วแม่ก็ขาเจ็บเลี้ยงหลานไม่ค่อยสะดวก แกต้องคอยช่วยแม่” คุณเอมอรให้เหตุผลกับลูกสาวตน

“เอาล่ะ แม่ว่าเราควรกลับกันได้แล้ว หนูไอยามาเหนื่อยๆจะได้รีบกลับพักผ่อน เดี๋ยวพีชก็พาน้องแพรไปพร้อมกันเลยนะ คืนนี้ก็นอนบ้านน้านี่แหละ หนูไอยาก็จะค้างที่บ้านด้วยใช่มั้ยลูก” คุณเอมอรบอกหลานชายแล้วหันมาถามไอยาที่ยืนอยู่ข้างๆลูกสาวตน

“เอ่อ..” ไอยาทำหน้าสีหน้าไม่ถูกหลังจากได้ฟังคุณเอมอร ได้แต่สะกิดเอมิที่ยืนอยู่ข้างๆให้รีบแก้สถานการณ์ให้

“อ๋อ ไอยานอนบ้านเวกัสค่ะแม่ พอดีนัดกันกับไอ้วินแล้วก็เจไดไว้แล้ว พวกนั้นรออยู่บ้านเวกัสค่ะ” เอมิรีบหันไปตอบมารดา แล้วหันไปขยิบตาส่งสัญญาณให้เวกัสที่ยืนอยู่ด้านหลัง ให้พยักหน้าเออออไปด้วยกัน

“ถ้างั้นไอกับเวขอตัวกลับก่อนนะคะคุณน้าเอม คุณป้าพิมพ์รีบหายไวๆนะคะ” ไอยารีบเอ่ยลาผู้ใหญ่ทั้งสองทันทีที่สิ้นเสียงเพื่อนสาว

“ไว้มาเยี่ยมป้าอีกนะหนูไอยา ป้าคิดถึง” คุณพิมพ์พรบอกกับหญิงสาวอย่างเข้าใจสถานการณ์

“ค่ะ ไอลานะคะ” ไอยาเอ่ยลาแล้วรีบดึงแขนเวกัสออกไปจากห้องทันที โดยที่ไม่ทันเห็นสายตาคู่หนึ่งที่มองตามเธอกับเวกัสออกมาอย่างเงียบๆ