ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.10

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

"ยิงสิน้ำ!"

"ไม่เก่งเองนี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า"

ฉันกับซีอาร์เล่นเกมกันอย่างสนุก เพราะซีอาร์มาหาฉันจริงๆตามที่ทักมา ตอนแรกก็นึกว่าจะพูดเล่นซะอีก ที่ไหนได้มาหาฉันเร็วมากเลยล่ะ

"อร๊ายยย ฉันตายเลยอ่ะน้ำ"

"ต้องฝึกอีกเยอะนะคะคุณซีอาร์คนอ่อนหัด ^_^"

"นี่!"

"คิคิคิ ล้อเล่นน่า"

"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้วอ่ะ"

"เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันฝากร้านพี่เขาก่อนนะ"

"โอเค"

ฉันบอกซีอาร์ก่อนจะเดินไปหาพี่ที่พี่นทีให้มาช่วยฉันที่ร้าน ที่จริิงพี่นทีบอกฉันว่าจะกลับวันนี้แล้ว แต่เหมือนว่างานจะยังไม่เรียบร้อย ทำให้ต้องเลื่อนกลับไปอีก ฉันก็เลยไม่รู้ว่าพี่นทีจะกลับมาวันไหน เพราะพี่ชายฉันบอกว่าถ้ากลับมาจะโทรหา ฉันจึงไม่ได้เซ้าซี้เขา

"ฉันจะพาแกไปกินร้านที่ฉันชอบกินเป็นประจำตั้งแต่กลับมาไทย ^_^"

"ไม่น่าเชื่อว่าจะขับรถเป็น"

"คนสอนดีน่ะ ^_^"

"รุ่นพี่เหรอ?"

"อื้ม แต่ก็ไม่ใช่แค่พี่เวย์คนเดียวหรอกนะ"

"ดีจัง ^_^"

_________________

หลังจากที่เราสองคนทานข้าวกันเสร็จ ฉันก็มาช่วยที่ร้านต่อโดยมีซีอาร์ขับรถมาส่งฉัน ก่อนที่เธอจะขับออกไป เพราะเห็นว่ามีนัดคุยเรื่องคอนโดใหม่ จึงกลับไปก่อน ส่วนฉันก็ใช้เวลากับการดูแลลูกค้าไปด้วยทำงานที่อาจารย์สั่งไปด้วยโดยใช้เวลาตลอกทั้งวัน เพราะดีหน่อยที่วันนี้ลูกค้าไม่เยอะมากก็เลยมีเวลาทำงานจนเสร็จ

"กลับก่อนนะครับพี่น้ำ"

"จ๊ะ"

เด็กบางคนที่เล่นมาทั้งวันก็เริ่มทะยอยกลับกันไปบางส่วนแล้ว เพราะตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วด้วย และฉันก็คงต้องหาอะไรกินอีกแล้วล่ะ

แกร๊ก!

ตึก...ตึก...ตึก

".....!!"

ในขณะที่กำลังเช็คงานอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงคนเข้ามา ก่อนจะหันไปมองก็ต้องคกใจเป็นอย่างมาก เพราะเป็นคนที่ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่ ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่ารุ่นพี่จะมาที่นี่

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ^_^" ตอนนี้ฉันต้องึวบคุมความตื่นเต้นของตัวเองให้ได้ ไม่งั้นต้องหลุดออกมาแน่ๆ

"ว่าง?"

ฉันหันไปมองตามสายตาก็เข้าใจในทันทีว่ารุ่นพี่คงต้องการใช้คอมที่นี่ แต่ว่าตอนนี้โต๊ะคอมมันเต็มหมดแล้ว เหลือก็แต่ของฉันที่เหลืออยู่

"เอ่อ...คือว่า..."

"......?"

"เอ่อ...ว่างค่ะ โต๊ะอยู่ด้านในสุดค่ะ"

"อืม"

ฉันรับเงินเขามา ก่อนที่จะมองตามรุ่นพี่ที่เดินเข้าไปนั่งในโต๊ะที่ฉันบอก ที่จริงคอมเครื่องนั้นเป็นคอมส่วนตัวของฉันเองมันถึงได้ตั้งอยู่ด้านในสุด

ไม่รู้ว่าฉันเผลอมองเขานานไปหรือยังไง เพราะตอนที่เขาหันมาฉันแทบหลบไม่ทันน่ะ เฮ้ออ....

แต่รุ่นพี่แต่งตัวแบบนี้ดูดีมากๆเลยล่ะ เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ที่ถึงแม้จะไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ทำไมถึงได้เท่ห์แบบนี้นะ ^_^

"พี่น้ำหนาวกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้มาอีกครับ"

"จ๊ะ"

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หลายคนก็เริ่มทะยอยกันออกไปแล้ว ฉันดูเวลาก็พบว่าตอนนี้มันสองทุ่มกว่าแล้วและฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้ก็เลยหิวมากด้วย ที่จริงฉันคิดว่าเวลานี้ก็จะปิดร้านแล้วล่ะ แต่ว่า...รุ่นพี่ยังไม่กลับเลยและทั้งร้านก็เหลือแค่พี่เขาคนเดียวด้วย

โครกกก....

"อ๊า ท้องร้องจนได้"

ตึก...ตึก...ตึก

"ไม่มีอะไรกิน?"

"คะ?" ฉันตกใจมาก เพราะไม่รู้ว่าเขาลุกมาตอนไหน ทำให้ฉันคิดว่าหน้าคงต้องเหวอไปแล้วแน่ๆ

"ที่นี่ไม่มีอะไรกิน?"

"ไม่มีค่ะ"

"หิว"

"คะ?"

"ฉันหิว"

"เอ่อ...รุ่นพี่จะออกไปกินข้างนอกก็ได้นะคะ ร้านใกล้ๆนี้เอง" ฉันบอกทางรุ่นพี่ออกไป เพราะร้านนั้นฉันก็ไปกินเป็นประจำเหมือนกัน

"......"

เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่จะเดินออกไป ฉันจึงนึกอะไรขึ้นมาได้

"รุ่นพี่คะ!"

"......"

"ขอบคุณที่ช่วยน้ำคืนนั้นนะคะ ถึงแม้ว่ารุ่นพี่จะจำไม่ได้" ประโยคหลังฉันพูดเบามาก เพราะฉันคิดว่ารุ่นพี่คงจำฉันไม่ได้แน่นอน

"จะปิดร้านแล้ว?"

"ค่ะ ^_^"

เฮ้อออ...จำฉันไม่ได้จริงๆแฮะ

"พี่ชาย?"

"อ่อ พี่นทีออกไปทำงานน่ะค่ะ วันนี้คงไม่กลับ ^_^"

"......"

ฉันเดินออกไปเพื่อที่จะส่งรุ่นพี่แล้วอีกอย่างคือจะปิดบ้านแล้วด้วย เพราะนี่มันก็ดึกแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้าอีก

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่"

"อืม"

พรึ่บ!

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ฉันก็คิดว่าจะนอนแล้วล่ะ เพราะวันนี้รู้สึกง่วงยังไงไม่รู้สิ แต่พอจะหลับตาก็เอาแต่คิดเรื่องของรุ่นพี่

"แปลกจัง ทำไมรุ่นพี่ถึงมาที่ร้านเราได้ล่ะ"

เฮ้อออ....ไม่เอา ไม่คิดแล้วน้ำหนาว รุ่นพี่น่ะเป็นคนที่ซีอาร์เพื่อนเธอชอบนะ ฮือออ....

__________________

Genius University

"วันนี้เข้ารับน้องอีกแล้วอ่ะ ฮือออ ลูกกอล์ฟคนสวยไม่อยากเข้าเลยอ่ะ"

"ฉันก็เหมือนกัน เห็นพวกแกวันก่อนแล้วมันหนักมากเลยอ่ะ" เรนพูดพร้อมกับท่าหน้าจะร้องไห้ ส่วนซีอาร์นั้นยิ้มร่าเลยแฮะ

"ฉันว่าครั้งนี้อาจไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้นะ ^_^"

"นี่แกยังไม่เข็ดอีกใช่มั้ยซี"

"ไม่ใช่ แต่ฉันว่ารุ่นพี่น่ะทำเกินไปจริงๆนี่ ใช่มั้ยน้ำ"

"อื้ม! ฉันว่าพี่นนท์ทำเกินไปนะ แต่ว่าซี..." ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองที่ก็มองมาที่ฉันแล้วยิ้มให้

"มีอะไรเหรอ?"

"ฉันว่าแกก็ไม่ควรไปเถียงรุ่นพี่นะ ดูหน้าที่พี่นนท์มองมาที่เราสิ" ฉันบอกซีอาร์ เพราะฉันแอบเห็นนะสายตารุ่นพี่ที่มองมาที่เราน่ะ น่ากลัวจริงๆ

"เอาน่า เข้าเรียนกันเถอะ"

"เอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะไม่คุยกับพวกแกอีกแล้วล่ะ ตกลงตามนี้นะจ๊ะที่รัก"

"เห็นด้วยอย่างยิ่ง"

พอลูกกอล์ฟพูดจบก็ตามมาด้วยเรน ก่อนที่พวกเราทั้งสี่คนจะหัวเราะแล้วเดินเข้าห้องเรียนกัน.......

"ส่วนเรื่องงานอาจารย์จะให้เราจับคู่กันทำโดยการจับฉลากนะคะ เดี๋ยวอรอุมาทำให้ช่วยหน่อยนะ"

"ได้ค่ะ"

"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้"

หลังจากที่อาจารย์ได้สั่งงานพวกเราแล้วก็ออกไปทันที แล้วตอนนี้พวกฉันก็รอที่จะจับฉลากเลือกคู่ ตอนแรกฉันคิดว่าจะให้จับกันเองซะอีก เพราะถ้าเลือกกันเองพวกฉันสี่คนก็สามารถจับคู่กันได้ยังไงล่ะ

"นี่ฉันต้องคู่กับคนอื่นเหรอเนี่ย เฮ้อออ น่าเบื่อจริงๆ" ลูกกอล์ฟพูดขึ้น

"ฉันก็เหมือนกัน" ฉันพูดออกมาตามที่ใจคิด เพราะตอนนี้ฉันสนิทกับเพื่อนของฉันแล้วไง ถ้าไปทำงานกับคนที่ไม่สนิทกลัวว่ามันจะไม่คืบหน้ายังไงล่ะ

"แต่ถ้าคู่กับแซม ลูกกอล์ฟคนนี้ยอมค่ะ"

"ไหนว่าแกไม่อยากคู่กับคนอื่นไม่ใช่?" เรนพูดขัดขึ้นมา

"ไม่ใช่ไม่อยากคู่ แค่บอกว่าน่าเบื่อ แต่ถ้าได้คู่กับผู้ชายหล่อๆ สักคนก็คงไม่น่าเบื่อเท่าไหร่ ^_^"

"นรีพรคู่กับภาคิน"

"อร๊ายยย"

"ยัยน้ำหนาวแก >_<"

ฉันหันไปมองผู้ชายที่ชื่อภาคินที่เป็นขวัญใจของคนทั้งห้องในตอนนี้ กำลังมองมาที่ฉันก่อนอยู่แล้ว ทำให้ฉันต้องหันไปมองเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้กำลังทำหน้าหวานเยิ้มไปให้ภาคิน

"นี่พวกแกฉันไปหาภาคินก่อนนะ"

"ไปสิยะ! หรือจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนดี"

"ธนกิต ปรางฉาย"

"คงไม่ได้แล้วล่ะธนกิต ^_^"

ตอนนี้พวกเราก็แยกย้ายกันไปหาคู่ของตัวเอง เพราะหลังจากที่จับคู่เสร็จพวกเราก็ต้องคุย แบ่งงานกันก่อน เพราะงานคู่เรามีกันแค่สองคน ฉะนั้นเราต้องทำให้มันดีที่สุด และสำหรับฉันการเป็นเด็กทุน เกรดมันสำคัญมากด้วย

"หวัดดี"

"ไง"

"เอ่อ...ฉันน้ำหนาวนะ"

"ภาคิน"

"ฉันอยากจะคุยเรื่องงานกับนายก่อนน่ะ"

"นั่งสิ"

พรึ่บ!

"คืองี้นะ......"

จากนั้นฉันก็เป็นคนเริ่มอธิบายรายละเอียดให้กับภาคินฟังในรายละเอียด เพราะถ้าเป็นเริื่องงานแล้วฉันก็อยากจะทำมันออกมาให้ดีที่สุด

"เราจะแบ่งกันทำคนละส่วนกันก่อนดีมั้ย แล้วเดี๋ยวค่อยนัดกันทำทีหลัง นายว่าไง?"

"เก่งดีนี่"

"หืม?"

"ตามที่เธอพูดก็แล้วกัน"

"อื้ม ได้สิ! งั้นถ้าฉันหาข้อมูลเสร็จจะบอกนายก็แล้วกัน"

"ไลน์?"

"หา?"

"ถ้าไม่มีเบอร์ติดต่อแล้วจะนัดกันได้ยังไง?"

"นั่นสินะ อ่ะ!"

ฉันจดไอดีให้ก่อนที่เราสองคนจะคุยกันนิดหน่อยแล้วฉันจึงเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนที่กำลังยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"เป็นไงบ้างยัยน้ำ อร๊ายยย ฉันอยากเป็นแกมากเลยอ่ะ >.<" ลูกกอล์ฟก็ยังเป็นลูกกอล์ฟอ่ะนะ

"ไปกันเถอะพวกแก ฉันหิวแล้วเนี่ย!"

"จ๊ะ"

"วันนี้กินกันที่โรงอาหารใช่มั้ย?" ฉันถามทุกคน เพราะว่าตอนบ่ายเรามีเรียนกันอีกด้วย

"ใช่ แต่วันนี้ฉันว่าจะชวนพี่ชายมากินที่โรงอาหารด้วยล่ะ"

"พี่ชาย?"

"พี่ชายแกน่ะเหรอ อร๊ายย ฉันจะได้เจอแล้วใช่มั้ยเนี่ย จะใช่คนที่ฉันคิดไว้หรือเปล่านะ หนุ่มหล่อเทพบุตรทั้งสี่คนของฉัน >.<"

"หนึ่งในนั้นแหละที่เป็นพี่ชายฉันน่ะ ^_^"

"อร๊ายยย อิจฉาแกเลยอ่ะซี >.<"

"ฉันก็อิจฉายัยนี่เหมือนกัน ว่ามั้ยน้ำ"

"ไปกินข้าวกันเถอะพวกแก ไหนบอกว่าหิวกันไม่ใช่เหรอ?"

"ฮั่นแน่ ที่แท้ก็อยากเจอพี่ชายยัยซีใช่มั้ยล่ะน้ำหนาว"

"ไม่ใช่ซะหน่อยลูกกอล์ฟ" ฉันรีบปฏิเสธทันที ก่อนจะเดินำทั้งสามคนที่มองฉันพร้อมกับขำไปตามทาง

ที่จริงฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าหนึ่งในสี่ที่พวกเราหรือเคยเห็นนั้นใครกันที่เป็นพี่ชายที่ซีอาร์พูดอยู่เสมอ แต่ฉันตัดพี่เซอร์เวย์ออกไปก่อนเลยดีกว่า เพราะรุ่นพี่อาจจะเป็นคนที่ซีอาร์ชอบก็ได้ และฉันก็คงต้องตัดใจแล้วล่ะนะ

เฮ้อออ...ยังไม่เริ่มฉันก็อกหักแล้วเหรอเนี่ย