LOGINพิมพ์เดินออกมานอกร้านนึกถึงใบหน้าปีเตอร์ที่แสดงสีหน้าน้อยใจออกมาอย่างชัดเจน จึงหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้งที่กำลังเดินตามหลังมาติดๆ ปีเตอร์เห็นพิมพ์หยุดเดินก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจที่พิมพ์มองจ้องหน้าเขาแปลกๆ "มีอะไรหรือเปล่า" ปีเตอร์หันไปมองด้านหลังของตัวเอง "เปล่าค่ะ ไปกันเถ
"แล้วพ่อของลูกล่ะ เธอรักเขาบ้างไหม" "คุณหลับเถอะ อย่าถามเรื่องไร้สาระเลย" "ก็ได้ ฉันคงไม่มีค่าพอให้เธอรักเลยสินะ" ปีเตอร์ถอนหายใจแรงๆ คลายอ้อมแขนออกจากตัวพิมพ์ แล้วนอนหงายราบกับเตียง พิมพ์กำลังจะขยับตัวหันหน้าไปหาปีเตอร์แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะนอนหันหลังให้เขาเหมือนเดิมแล้วหลับตาลง ที่เธอเลือก
"ก็ได้ งั้นก็ไปอาบด้วยกันนี้แหละ" ช้อนอุ้มพิมพ์ขึ้นตรงหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ไม่นานทั้งคู่ก็ออกมาจากห้องน้ำจัดการแต่งตัวจนเรียบร้อย พิมพ์กำลังยืนหวีผมอยู่ตรงหน้ากระจกปีเตอร์จึงเดินเข้าไปสวมกอดเธอทางด้านหลัง พร้อมกับจูบไล้ไปทั่วต้นคอขาวเนียน และใช้มือลูบท้องของพิมพ์เบาๆ เขาดีใจที่เลือดเนื้อเชื้อไขข
"เธอจำวันที่ฉันเอาตัวบังกระสุนให้เธอได้ไหม เธอรู้ไหมฉันรู้สึกผิดมากที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตราย ถ้าเกิดฉันต้องเสียเธอไปในวันนั้นฉันคงจะตายทั้งเป็นที่ปกป้องเธอไว้ไม่ได้" "คุณรักฉันจริงๆใช่ไหม" พิมพ์ยื่นมือไปแตะแก้มปีเตอร์พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตา "ฉันรักเธอ แล้วเธอล่ะเคยรักฉันบ้างไหม"
วันต่อมา พิมพ์กับกนกวรรณเดินเข้าไปในบ้านที่เคยเป็นบ้านของตัวเองกับสามีโดยมีปีเตอร์เดินตามหลังเข้าไปติดๆ ข้าวของต่างๆถูกคนงานที่ปีเตอร์เป็นคนว่าจ้างขนเข้าไปในบ้านจนหมดแล้ว แม่บ้านสองคนกับคนขับรถหนึ่งคนที่ปีเตอร์จัดการจ้างมาให้ดูแลบ้านกับขับรถให้สองแม่ลูกยืนรออยู่กลางบ้านพอดี "นี้แม่บ้านกับคนขับรถเ
"ฉันขอบคุณนะคะ สำหรับความหวังดีที่ทุกคนมีให้ฉันกับลูก งั้นเพื่อให้ทุกคนสบายใจฉันกับแม่จะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านหลังเดิมก็แล้วกันค่ะ" "แค่นี้พวกเราก็พอใจแล้วล่ะ" วิลเลียมเอ่ยขึ้น "แต่ถ้าคุณทั้งสองอยากจะได้หลานไปอยู่ด้วย ฉันว่าให้คุณปีเตอร์หาผู้หญิงที่เพียบพร้อมเหมาะสมแล้วแต่งงานกันมีหลานให้คุณทั้งสอง







