เกลียดนักก็ไปอยู่ในนั้นซะ

“มึงลองอ่านตรงนี้! โอ๊ย อีพี่ธีโอแม่งโคตรนุ่มนวล แต่แซ่บแบบคิง! นี่ถ้านายเอกไม่เอา เดี๋ยวกูขอรับไว้เอง!” เสียงสาววายตัวแม่อย่าง ฝน ดังลั่นโต๊ะหลังเลิกเรียนพิเศษ

ภีมถอนหายใจ แล้วเลื่อนข้าวกล่องในมือหนีเพื่อนสาวตัวดีที่กำลังฟาดข้าวเข้าปาก กับเสพวายไปพร้อมกัน “ทุกวันนี้กูไม่รู้แล้วว่ามึงรักคนในนิยายมากกว่ากูรึเปล่า”

“แน่นอนว่ามากกว่าดิ! แต่กูรักมึงแบบเพื่อนนะเว้ย อิภีมมม”

เธอยิ้มหวานเหวี่ยงพลาสติกห่อหนังสือเล่มหนาไปให้ “นี่ อ่านซะ! นิยายวายเปลี่ยนชีวิต กูคอนเฟิร์ม!”

“กูชอบผู้หญิง...”

“ก็ในโลกความจริงไง! แต่นี่โลกนิยาย! เปิดใจดิภีม! เปิดใจ!”

" เปิดใจมันได้ แต่พระเอกของมึงแม่งชอบคนง่ายเกิ๊นน เห็นน้ำตาเขาก็รักแล้วซะงั้น " ภีมถอนหายใจ " แล้วถ้าแบบนี้พระเอกมันเจอคนอื่นก่อนนายเอกมันจะไม่ชอบคนอื่นก่อนหรอ"

ฝนทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ " แหม~ แสดงว่าแอบมาอ่านแล้วอะดิ~ ใช่ม่ะๆ"

" กูแค่ไปเจอสปอย! อย่ามาจิ้มดิ๊ " เขาทะหลึ่งตาใส่เพื่อนสาว ที่ทะเล้นจิ้มแขนเขาไม่เลิก

" แอบเป็นหนุ่มวายก็บอก~ "

ภีมที่ทำท่าจะเถียงกลับเพื่อนตัวดีที่ทำหน้าตากวนบาทาไม่เลิก แต่จู่ๆ ฝนก็เอามือกุมท้องแล้วตัวงอ

“โอ๊ย... กูว่าข้าศึกแม่งบุกถึงประตูเมืองแล้ววะ! มึงช่วยถือหนังสือให้ก่อนนะ กูไปห้องน้ำแปบ—!”

ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ ฝนก็หายวับไปในอากาศเหมือนตัวละครที่วิ่งไปไกลสุดขอบโลก ราวกับจะอั้นไม่ไหวแล้ว เหลือภีมกับหนังสือนิยายวายเล่มหนา และโต๊ะของห้องเรียนพิเศษที่ภายในนี้เงียบเชียบ เนื่องจากนักเรียนที่เหลือพากันกลับหมดูแล้ว

มีเพียงเสียงพัดลมดังครืด กับความเบื่อที่ไม่มีอะไรทำ เขาเปิดมือถือขึ้นกะจะเปิดเล่นฆ่าเวลา พอเลื่อนดูบนแอปฟ้า ก็ขึ้นแจ้งเตือนว่าคืนนี้จะมีฝนดาวตก ห้ามพลาด! เขาเลิกคิ้วแต่ก็กดเข้าไปอ่านในคอมเม้น

" ว่ากันว่า ถ้าขอพรตอนที่ฝนดาวตกมา จะสมหวัง" แล้วเม้นนั้นก็ดันมียอดกดใจเกือบพันได้ แต่ในจังหวะที่กำลังจะไถ่อินเตอร์เน็ตต่อ ความซวยก็มาเยือน..

แบตหมด 0%

“ชีวิตกูเหมือนจะตายง่ายเกินไปป่ะวะ...” เขาบ่นก่อนจะหยิบหนังสือของฝนขึ้นมา

หน้าปกเป็นผู้ชายผมดำตาสีแดงเข้มสไตล์พระเอกเจ้าเล่ห์แววตายั่งกับจิ้งจอกที่หลอกคนอื่นให้มาติดกับ ยืนจ้องผู้ชายอีกคนที่หน้าเหมือนหวานละมุนตัวเล็กร่างบางราวกับถ้าแตะต้องแรงไปจะเกิดรอยได้ง่าย...

“เชี่ย... มึงชอบอะไรแบบนี้จริงดิ?” เขาเปิดหน้าแรก อ่านแบบไม่หวังอะไรนัก แต่ยิ่งอ่านกลับยิ่งเกาหัวแรงขึ้นทุกบรรทัด

—ธีโอ ล็อกวู้ด ค่อยๆ โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูมาเอลด้วยเสียงทุ้มต่ำ “รู้มั้ยครับ ตอนคุณร้องไห้ ..มันสวยมากจน..ทำให้ผมตกหลุมรัก"

ภีม “...เวร นี่กูเผลอเม้มปากตอนอ่านทำไมวะ” เขารีบละสายตาจากหนังสือ เหมือนกลัวตัวเองจะหลุดไปไกลกว่านี้

ก่อนจะสบถด้วยน้ำเสียงปนระอา “ถ้ากูหลุดเข้าไปในนิยายแบบนี้จริงๆ มีหวังชักตายตั้งแต่ฉากแรกแน่!”

และนั่นคือคำพูดสุดท้าย...ก่อนฝนดาวตกจะพาดผ่านท้องฟ้า ซึ่งเหตุการณ์นี้จะทำให้โลกของภีมจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

“อิภีม!”

“เหี้ยฝน!!” เสียงร้องหลงจากภีมดังลั่นห้องเรียน เมื่อ ฝน ที่หายไปนาน จนคิดว่าจะจมหายไปกับโถส้วมแล้ว เธอโผล่พรวดมาจากด้านหลังแล้วกระโดดเกาะหลังเต็มแรงแบบไม่ให้ภีมตั้งตัว

เขาสะดุ้งโหยง รีบตะครุบหนังสือนิยายแล้วปิดปึ้ง!

“อ้าววว~ สนุกล่ะสิ~ อ่านไปครึ่งเล่มแล้วมั้งน่ะ” ฝนยิ้มแซว เอียงคอมองเขาเหมือนจะจับโป๊ะ

“ปะ เปล่า กูแค่เปิดดูว่าเขาเขียนยังไงเฉยๆ...” ภีมเบือนหน้าหลบ รีบลุกจากโต๊ะ “กลับกันเถอะ ฟ้ามืดแล้ว เดี๋ยวรถติด”

ถึงปากจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ใจมันยังแอบสั่นอยู่นิดๆ… ภาพฉากที่พระเอกไทป์จิ้งจอกนั้นหลอกลวงมาเอลไปบ้านตัวเอง..ก่อนที่จะ....

ไอ้ประโยค “ผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ หรอกครับ” มันติดอยู่ในหัวอย่างกับติดบั๊ก

‘ชายแท้แบบกู... มึงจะอินทำไมวะ...’ ระหว่างทางกลับบ้าน ฝนยังคงแว้ดว้ายอะไรบางอย่าง แต่ภีมไม่ได้สนใจแล้ว แล้วจู่ๆด้วยความสงสัยนักเรียนชายตัวสูงเลยเอ่ยขึ้นมาดื้อๆ

" มึงว่าพระเอกเบียวป่ะ " เสียงของภีมดังขึ้นขนาดที่ขายาวๆยังก้าวไปข้างหน้า

" หืออ " ฝนเอียงคอ " สนใจแล้วอ๋อ~ กูแนะนำได้น้าาา! " เสียงพูดดี๊ด๊าดีใจทำเอาภีมต้องทำหน้ามุ่ย

" บ้า..ไอสัสกูแค่ไม่เข้าใจ มึงแค่อยากแต่อ้างว่าตัวเองป่วย เพื่อไปเอามาเอลที่โคตรจะรักแหนเก่าตัวเองอยู่เนี้ยนะ ประสาทป่ะ" คำพูดที่ดูรุ่นแรงกับสีหน้าเอื้อมๆของภีม ถูกจ้องมองกลับมาด้วยสายตาอาฆาตข้างๆ " แบบนี้เขาเรียกว่าคุกคามทางเพศสุดๆไอเหี้ย"

" เขาเรียกรัทค่ะ มึงกล้าว่าพี่ธีโอสุดหล่อแสนจะเพอร์เฟคของกูอ๋อ! " ในตะโกนใส่หูภีมแบบหงุดหงิด

" แหมๆ ก็แค่พระเอกในนิยาย ตัวจริงอยู่นี้ครับ กูเนี้ยหล่อกว่าตั้งเยอะ แถมจับต้องได้ด้วย " ภีมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ก็จะยิ้มเยาะ

" หน้าตาแบบมึงเนี่ยนะหล่อ? " หญิงสาวในชุดนักเรียน มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า " หน้าตาธรรมดาๆก็เป็นได้แค่เบต้าละว่ะ " เธอหัวเราะลั่นพรางตบบ่าของเพื่อนชายเบาๆ

" เบต้า? อะไรว่ะ เจนเบต้าอ่ะนะ "

ฝนไม่ตอบแต่เธอยิ้มร่าแล้วเดินนำหน้าภีมไปอย่างลั่นลา จนกระทั่ง—

“เห้ยฝน อย่าวิ่ง—!!”

ฝนวิ่งพรวดลงทางม้าลายโดยไม่ดูรถเลยสักนิด ในเสี้ยววินาทีที่เห็นแสงไฟหน้ารถบรรทุกพุ่งมา ภีมไม่มีเวลาคิดอะไรอีกแล้ว

เขาพุ่งเข้าไปกระชากเพื่อนออกจากกลางถนน ก่อนที่—

“โครมมมมม!!!” ภาพแสงดาวตกด้านหน้านั้นช่างงดงาม แต่แล้วทุกอย่างดับวูบ เสียงลม เสียงเบรก เสียงตะโกน มันค่อยๆ จางหายไป

เหลือแค่เสียงในหัวตัวเองที่ยังดังไม่หยุด

" เรายังไม่ทันได้ใช้ชีวิตให้คุ้มเลยนะ..อย่างน้อย ก็ขอมีความรักดีๆบ้างได้ป่ะล่ะชีวิตเฮงซวย" แต่ใครจะรู้ว่าคำอธิษฐานสุดท้ายของเด็กม.ปลาย จะกลายเป็นจริงขึ้นมา...ในโลกที่เขาไม่อยากอยู่

“อืมม...” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น แทรกความมึนเบลอในหัวชายหนุ่มบนเตียง

ภีมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ มองเพดานห้องสีขาวสะอาดหรูหรา “อืม... โรงบาลเหรอ...”

เขาพึมพำ... ก่อนจะชะงัก “...เดี๋ยว นี่ไม่ใช่โรงบาล!” เพดานสูง หรูหรา วิวด้านนอกหน้าต่างคือเมืองหลวงระดับฟิวเจอร์ลิสต์

“นี่มันคอนโดไฮเอนด์ระดับห้าดาวชัดๆ!!”ภีมดีดตัวขึ้นนั่ง... แล้วก็เบิกตากว้าง “แม่ง... กูไม่ได้ใส่เสื้อ... แล้วนี่กล้ามเหี้ยไรวะ?!”

หน้าอกแน่นๆ กับซิกซ์แพ็กที่เหมือนหล่อหลอมมาจากประติมากรรมเทพเจ้ากรีก

เขารีบยื่นมือไปแตะหน้าแข้งตัวเอง แล้วก็สะดุด...“เวร มือนี่ก็ไม่ใช่มือกูนิ! เส้นเลือดแน่นไป๊!”

ก่อนจะตั้งสติได้ เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นอีกเขาคว้ามันมากด... แล้วเห็นโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ

“โห แอปเปิ้ลรุ่นล่าสุด... เหี้ย ของจริงเหรอ?”

แต่ทันทีที่หน้าจอดับลง เขาก็เห็นเงาสะท้อนในจอเป็นผู้ชายผมขาว ตาสีทองนวล รูปหน้าหล่อคมเหมือนโมเดล

ภีมเบิกตากว้าง “เชี้ยใครวะ!! ไม่ใช่กูแน่นอนอ่ะ!!”

เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งแบบสัญชาตญาณ แต่สุดท้ายก็ต้องคว้ามันกลับมาเปิดกล้องหน้าดูให้รู้ชัดๆ ไปเลย

กล้องหน้าสะท้อนภาพใบหน้าเทพเจ้าที่มีผมสีเงิน ดวงตาสีทองล้ำลึก สันจมูกคมมีไฝเม็ดจิ๋ว

“...โว๊ะ!! ฝนเล่นอะไรกับกูอีกแล้ววะเนี่ย!!!”ยังไม่ทันจะตั้งสติ แมวดำตัวอ้วนพุงปลิ้นตัวหนึ่งก็กระโดดขึ้นมาคลอเคลียขาเขา

“โอ๋ จั้มมั้มน่ารักวะ มานี่ม๊าาา— อ้าว เฮ้ย!?”

แมวตัวนั้นมีสีตาราสกับน้ำทะเลสีอำพัน ที่ทำเอาเขาอึ้งแล้ว มันก็ยังปรากฏแผงจอโปร่งแสงลอยขึ้นกลางอากาศซึ่งแบบนั้นยิ่งทำให้ภีมแทบช็อก เขาไม่อยากเชื่อที่ตาเห็นเลยสักนิด

บนจอโปร่งแสง มีข้อมูลเต็มพรืด! ราวกับบอกประวัติของคนร้าย

ชื่อ: วิคเตอร์ เฮด

ตำแหน่ง: ตัวร้ายสายเลือดอัลฟ่ารุ่นที่ 3

ระดับอัลฟ่า: S

บทบาท: ตัวประกอบรูปหล่อ และว่าที่ผัวในมุมมองคนอ่าน

สถานะ: ยังไม่ตาย (แต่กำลังโดนเล่นงานในต้นเรื่อง)

จากนั้นเจ้าแมวอ้วนก็พูดขึ้นด้วยเสียงกลมๆ นิ่มๆว่า " ฉันชื่อโคโค่ ต่อจากนี้นายเป็นเจ้านายฉัน"อุ้งมือขนฟูถูกยกขึ้นมาลูบปลายหนวดเล่น

“โอ๊ะ! แล้วก็..ยินดีต้อนรับสู่โลก Omegaverse นายได้รับสิทธิ์พิเศษจากพรกับดาวตกที่นายอธิษฐานไว้ตอนก่อนตายไงล่ะ~”

ภีมอึ้ง ก่อนจะพูดอย่างตะกุกตะกัก “นี่กูฝะ...ฝันอยู่ใช่มั้ย...?”

แมวยิ้ม กวาดหางเหมือนจะกลั้วหัวเราะ “ก็แค่ฝันที่นายอาจจะไม่ได้ตื่นอีกต่อไปแล้ว~ ยังไงก็ขอให้ใช้ชีวิตใหม่ให้คุ้ม...อย่าตายรอบสองละ อิอิ”

“เชี่ย...! มึงเป็นเอไอแบบตัวร้ายในเกมจีบหนุ่มแน่ๆ!!!” นิ้วชี้ถูก จิ้มซ้ำๆ ไปที่จมูกของแมวดำตัวนั้น

" เสียมารยาทนะ.. งับ! " ทันทีที่พูดแบบนั้นไปความรู้สึกเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมา เขี้ยวแมวคมๆฝังลงบนนิ้ว

" อ้ากก!!? โอ้ยๆๆ ทำบ้าอะไรไอแมวอ้วนนี่! " เขาสะบัดมือออก ก่อนจะเป่ามันซ้ำๆ

" ฉันชื่อโคโค่! นายต้องเรียกฉันแบบนั้น แล้วก็ห้ามพูดคำหยาบ กับแมว!! เข้าใจมั้ยห้ะ! " โคโค่ตะหวาดลั่น พร้อมกับเหยียบอยู่บนหัวภีม

" แล้วนี่มันคืออะไร ก- ..ผมยังไม่เข้าใจเลยนะ อธิบายทีได้มั้ย.."

" หึ..ได้อยู่แล้วเจ้าทาส เพราะนั้นแหละคือหน้าที่ของโคโค่ละ! "

" หน้าที่? " ภีมเลิกคิ้ว

" หน้าที่ในการดูแลชีวิตของตัวประกอบที่แม่ยายรักมากๆ อย่างเจ้ายังไงละ! "

" ห้ะ...."