บทที่4 ของขวัญ

บทที่4

ของขวัญ

ฟ้าเช้าวันใหม่ส่องลอดผนังกระจกของเพนต์เฮาส์ เหลือบแสงอุ่นไล้ไหลตามพื้นไม้สักจนเกิดริ้วละมุนราวผืนผ้าทอทอง มินตรานั่งนิ่งงันที่ปลายโซฟา ทว่าดวงตากลมกลับขุ่นมัวคล้ายหมอกเช้าเพราะน้ำตาที่ค้างขอบชั่วครู่

เธอไม่แน่ใจว่าหลับไปตอนไหน ความอ่อนแรงทำให้สติเลือนหายราวฝัน หากสิ่งแรกที่เห็นตอนลืมตา คือกล่องสีน้ำตาลสันเรียบวางอยู่บนโต๊ะกระจกตรงหน้า ไม่มีโบ ไม่มีการ์ด ไม่มีแม้กระดาษแทรกบอกชื่อผู้ส่ง แต่มินตรากลับรู้ว่าของสิ่งนี้ผู้ให้คือใคร

มินตราไม่รีบเปิด แต่ทอดมองกล่องนั้นชั่วครู่พลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พอจะให้หัวใจที่ถูกขยี้ด้วยคำพูดเมื่อคืนคลี่คลาย ก่อนปลายนิ้วเรียวจะค่อย ๆ แกะปมริบบิ้นออก

ฝากล่องถูกยกอย่างช้า ช้า จนแสงเช้าสาดลงบนเนื้อในกระดาษสา เผยให้เห็นบางสิ่งที่ทำให้ลมหายใจเธอติดขัดอีกครั้ง

เช็กเงินสดยอดหกหลักวางเรียงอย่างราบเรียบอยู่ในซองขาวไร้ตัวหนังสือ และเหนือเช็กนั้นคือแฟ้มแผ่นบางพิมพ์ตราโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

ในนั้นแนบสัญญาค่ารักษาครบวงจร ลงลายเซ็นคิรินทร์ วัชรเมธาชัดเจน เส้นหมึกเรียบกริบราวคมมีด แต่ตวัดปลายอักษรอย่างอ่อนโยนจนชวนให้คิดว่าเจ้าของลายเซ็นคงตั้งใจมอบมากกว่าตัวเลขบนกระดาษ

หญิงสาวตัวน้อยนั่งน้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้งคราวนี้ไม่ใช่เพราะความหวาด แต่เพราะหวั่นไหว มินตรายกมือสั่น ๆ แตะมุมเช็ก หยดน้ำอุ่นกลิ้งลงปลายนิ้ว เกิดวงเล็ก ๆ บนกระดาษสา

กึ่ก

เสียงประตูบานด้านขวาเลื่อนเปิดก่อนฝีเท้าหนักแน่นกึ่งผ่อนคลายจะก้าวเข้ามา ร่างสูงใหญ่ในสูทคนละสีกับเมื่อคืนปรากฏบนริมกรอบสายตา ชายเสื้อคลุมทิ้งตัวพลิ้วเหนือกางเกงเข้ารูปดูสง่าดุจราชสีห์

คิรินทร์วางเอกสารอีกชุดลงบนโต๊ะ ฝ่ามือหนาเคาะเบา ๆ ราวบอกว่าการตัดสินใจได้เกิดขึ้นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันแย้มพ้นขอบตึก ฝั่งตรงข้าม

เขาถอดเนกไทเหวี่ยงคล้องพนักเก้าอี้ ดึงกระดุมแขนเสื้อสองเม็ดออกเพื่อคลายความแน่นตึง ก่อนหมุนตัวมานั่งอีกฝั่งโซฟา ดวงตาคมลึกจ้องเธอนิ่งไม่พูดอะไร

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ หนูบอกแล้วไงว่าจะจัดการเอง”

“ตอบแทนที่เธออยู่กับฉัน”

น้ำเสียงเขาไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนหน้าตาที่แสดงให้เห็นเลยสักนิด

“แค่ค่าตัวเหรอคะหรือซื้อความสงบสุขให้คุณเหมือนเดิม”

มินตราคลี่ยิ้มมุมปากทว่า นัยน์ตาเธอยังคงเศร้าและให้นาทีต่อมาน้ำตายังคลอแวว คิรินทร์ไม่โต้เขาเพียงโน้มตัวพาดท่อนแขนบนพนัก หรี่ตาอมยิ้มบาง ๆ บนมุมปาก เสียงหัวเราะในลำคอยิ่งทำให้คนตรงหน้าไม่เข้าใจ

“ค่าตัวสำหรับฉันคือสัมผัสเธอทุกคืน เงินนี่เป็นแค่เศษกระดาษที่ฉันแถมให้”

มินตราขบริมฝีปากแน่น ใจนึกตัดพ้อแต่ก็ยอมรับว่าคำพูดทื่อดิบของเขามักกดปุ่มบางอย่างในหัวใจเธอให้เต้นแรงได้เสมอ

เธอเอื้อมหยิบแฟ้มในนั้นระบุขั้นตอนการรักษาของพ่ออย่างละเอียด วงเงินที่ถล่มประสาทเธอให้หนักตลอดปีถูกตีตราว่าชำระเต็มด้วยตัวอักษรสีน้ำเงิน

“คุณทำแบบนี้ทำไม…ทั้งที่หนูไม่เคยขอให้ช่วยเรื่องนี้”

“เพราะเธอร้องไห้ไง”

เขาตอบคำถามหน้าตาเฉยพร้อมให้เหตุผลที่ดูธรรมดาที่สุด ประโยคนั้นทำให้เธอต้องก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหลพร่างอีกครั้ง คราวนี้หยดน้ำหล่นบนเอกสาร เธอยกมือปาดมันทุลักทุเลแต่ยิ่งเช็ดยิ่งชุ่ม

หมับ!

เขารั้งฝ่ามือบางให้หยุด เจ้าของมือใหญ่บีบเบา ๆ จนความอุ่นกรุ่นแทรกผ่านผิว

“ต่อไปถ้ามีอะไรพูดกับฉันตรง ๆ”

เสียงทุ้มของเขาแผ่วลง แต่เต็มไปด้วยแรงโน้มน้าวแข็งแรงกว่าเงินสดกองโตเสียอีก

มินตราสูดลมหายใจลึก หลุบตาลงมองนิ้วมือของเขาที่ประสานนิ้วเธอแน่น ลมหายใจติดขัดคล้ายจะปล่อยน้ำตาอีกลูก แต่สุดท้ายเธอเงยใบหน้าเปียกน้ำขึ้น สบตาคมลึกอย่างท้าทายเป็นครั้งแรก

“คุณให้ได้ทุกอย่างจริงเหรอคะนอกจากคำว่ารัก”

คิรินทร์ชะงัก ไม่ตอบในทันทีดวงตาเขาแฝงความคิดอยู่มากมายจนมินตราเดาความคิดยาก เขาได้แต่พูดกระชับคำแต่หนักแน่นเหลือเกิน

“ฉันยังไม่กล้าพูดคำนั้นหรอก แต่ฉันกล้าทำ”

ความเงียบที่เกิดหลังประโยคนั้นนิ่งงัน ไร้สำเนียง เป็นระยะนานพอให้หัวใจสองดวงรับรู้เสียงเต้นของกันและกัน จนมินตราผ่อนลมหายใจยาว ไหล่ที่เกร็งคลายลง เธอยกมือขึ้นลูบหลังมือเขาเบา ๆ ราวยอมรับ ทุกคำที่ไม่พูด

แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในเพ้นท์เฮ้าส์สูงขึ้นกว่าขอบกระจก ในอ้อมผู้หญิงคนหนึ่งเธอน้ำตาคลอด้วยซึ้งใจ ส่วนผู้ชายหนึ่งคนยกมือเกลี่ยหยดน้ำทิ้งโดยไม่จำเป็นต้องพูดคำว่ารักแต่ใช้การกระทำเป็นคำพูดแทน

รัศมีอาทิตย์ยามเย็นดั่งริ้วทองอ่อนทอดเข้ามาเคลือบพื้นไม้สัก เพนต์เฮาส์บนยอดตึกสูงเงียบสงบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศกวาดอากาศเบา ๆ มินตราเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อยืดผ้าฝ้ายสีครีมกับกางเกงผ้าขายาวหลวม ๆ ทับด้วยเสื้อคลุมตัวเดิมของคิรินทร์ พลางเดินเท้าเปล่าตรงไปยังห้องทำงานครึ่งกระจกที่ประตูแง้มอยู่

ในนั้นคิรินทร์กำลังก้มอ่านแฟ้มบัญชี แว่นกรอบบางพาดสันจมูก ชายเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนพับปลายแขนขึ้นเหนือข้อศอกโชว์ท่อนแขนแข็งแรง เอกสารกองใหญ่กระจายบนโต๊ะโอ๊ค แต่เสียงนิ้วเคาะเบา ๆ ของเขาลงบนปกแฟ้มกลับสม่ำเสมอและเป็นจังหวะ ราวเครื่องดนตรีที่ควบคุมวงได้ด้วยตัวคนเดียว

“เหนื่อยไหมคะ”

มินตราเคาะประตูเบา ๆ ก่อนโผล่หน้าเข้าไป เสียงของเธออ่อนลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองเสี้ยวใบหน้าจดจ่อของเขา

คิรินทร์เงยหน้า ดึงแว่นลงมาห้อยที่กระเป๋าเสื้อ ยกมุมปากเล็กน้อย

“นิดหน่อย แต่ตอนนี้กล้ามคอเริ่มตึงล่ะ”

ถ้อยคำเรียบ ๆ นั้นคือการอนุญาต มินตรายิ้มอาย แล้วเดินอ้อมหลังเก้าอี้หนังพลางใช้มือนวดบริเวณท่อนไหล่กว้าง หยิบความกล้าคลึงกล้ามเนื้อกระจายความเมื่อยให้เขา

“แรงกว่านิด”

เขาแนะพลางเอนศีรษะพิงพนัก ปล่อยให้มือเล็กกดจังหวะหนักขึ้น กลิ่นครีมหอมอ่อน ๆ บวกอบอวลกลิ่นกาแฟคั่วจากมุมห้องซึมเข้าลมหายใจ เขาหลับตาแผ่ว ถอนลมหายใจราวปลิดภาระบนโต๊ะครึ่งหนึ่งทิ้งไปกับแรงมือเธอ

มินตราลอบสังเกตเส้นกรามที่ผ่อนคลาย ร่องลึกระหว่างคิ้วคลายออกทีละน้อย เธอกดนิ้วช้า ๆ ไล่ขึ้นถึงต้นคอ ก่อนนวดคลึงกกหูเบา ๆ เส้นเลือดเต้นต่ำ ๆ ใต้ผิวเขาเตือนว่าเจ้าของร่างสภาพสงบแต่ยังครอบครองแรงสั่นสะเทือนอันตรายได้ทุกวินาที

“ตรงนี้ตึงสุด”

เธอกระซิบเขาตอบรับในลำคอมือข้างหนึ่งยกจับข้อมือเธอไว้ สัมผัสนั้นไม่ได้ห้าม หากแต่ชวนให้ร่างเธอร้อนวาบตาม

ในจังหวะที่เธอกำลังคลึงนิ้วโป้งวนใต้กกหู เสื้อคลุมชายยาวเลิกเผยต้นขาเปลือยเหนือเข่า คิรินทร์ลืมตาขึ้นทันที สายตาเข้มจับภาพขาวเนียนตรงหน้าไม่กะพริบ

“นวดลงต่ำสิ”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มปนเสียงคำสั่งมินตราหัวเราะพลางเลื่อนมือไล่ไหล่ลงสู่กล้ามแขน แล้วลูบเบาๆ ตรงแนวเขาขยับนิ้วจิกท้าวแขนกับผนังทุกครั้งที่เธอกดถูกจุด

“อื้อ”

หมับ!!

และในจังหวะที่ฝ่ามือเลื่อนไปแตะแผ่นอกกว้าง คิรินทร์หมุนเก้าอี้ครึ่งรอบรวบร่างเธอให้นั่งคร่อมลงบนตักง่ายดาย

“อ๊ายย!!คะ..คุณคิรินทร์”

จ้วบบ!!

เสียงร้องตกใจถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากเขาแนบแก้มแล้วเลื่อนจูบซับถึงมุมปาก

“แบบนี้นวดง่ายขึ้นไหม”

เขากระซิบติดผิวแก้มกลิ่นโคโลญจ์และกาแฟผสานลมหายใจทำหัวเธอหมุน เธอสั่นสะท้านแต่ยอมวางมือลงบนลาดไหล่เขาอยู่ท่านั้น ลมหายใจปะทะกันในระยะห่างไม่ถึงนิ้ว

คิรินทร์ยกมือประคองท้ายทอยนวดเธอกลับอย่างช้า ๆ นิ้วใหญ่ไล้กดจุดหลังหูเธอจนหลับตาครางแผ่ว เขาแอบหัวเราะพร่าในลำคอ ก่อนกดจูบเข้าริมฝีปากบางดูดกลืนเสียงอ่อนหวานนั้นทั้งหมด

“อื้ออ”

จ้วบบ

ความอบอุ่นแพร่ซ่านร่างสองคน เธอกอดคอเขาแน่น ลิ้นร้อนแลกสัมผัสนุ่มลึกสลับถอนหายใจต่ำกระเส่า เขาหอมแก้มเธอซ้ายทีขวาที ฟัดซอกคอจนเธอหัวเราะในลำคอปนขวยเขิน

“คุณคิรินทร์คะเดี๋ยวงาสก็ไม่เสร็จหรอก”

เธอเตือนหอบ ๆ มือยังลูบไหล่เขา

“งานสำคัญน้อยกว่าเธอ”

เขาอมยิ้มรวบเอวบางแนบแน่น พลิกตัวหมุนเก้าอี้เข้าหาโต๊ะ วางเธอบนตักต่อหน้ากองแฟ้มเหมือนประกาศให้รู้ว่าเขาเลือกอะไร

ท่อนแขนใหญ่ที่กอดตัวเล็กแนบชิด นิ้วเธอยังซุกผมด้านหลังเขาเบา ๆ ส่วนเขาเปลี่ยนจากหอมหยอกเป็นกดจูบเนิ่นนานตรงขมับ ราวจะย้ำเตือนว่า…เขาไม่ปล่อยให้เธอออกไปจากห้องนี้ง่ายๆแน่

ถึงปากเขายังไม่พูดว่ารัก แต่หัวใจและร่างกายของเขากำลังเปิดให้อยู่แล้ว