31 ภรรยาฟาหยาง

เยว่ซินไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ เธอเพิ่งจะยืนอยู่ที่ครัวในคอนโดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงมาอยู่ที่อิตาลีได้? ไม่ใช่แค่นั้นแต่ตอนนี้เธอมากับฟาหยางแค่สองคน!

ใช่...ไม่มีอาโปและลูกน้องมาด้วยกันเลย

"อาเยว่อยากทานอะไร"

"ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ" มือเรียวยกขึ้นกั้นระหว่างกันทั้งแววตาที่ฉายความสับสนชัดเจน ฟาหยางหัวเราะเมื่อเห็นปฏิกิริยาเช่นนั้น

"นี่มันเหนือความคาดหมายไปหน่อยนะคะ"

"ทำไม เธอไม่อยากมาเที่ยวกับอาฟาหรือ?" คนตัวสูงคล้ายสุนัขตัวโตที่เยว่ซินได้แต่ถอนหายใจ มือหนาเอื้อมมาประคองกันไว้พลางเอ่ยขึ้นอีกรอบ

"ไม่อยากลองอยู่กันแค่สองคนบ้างหรือ" ครั้นโดนออดอ้อนซึ่ง ๆ หน้าทำเอาคนตัวเล็กไร้คำจะเถียงอีก ตอนนี้ทั้งคู่อยู่กันที่ที่พักแห่งหนึ่งในเกาะซิซิลี เยว่ซินไม่รู้เลยว่าเขาจัดการเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ตอนไหน

"ความจริงชวนฉันดี ๆ ก็ได้นี่คะ อีกอย่างฉันไม่ได้เอาสัมภาระมาเลย" ไม่รู้จะพูดว่าโดนแกล้งได้ไหม เพราะฟาหยางไม่คิดจะบอกเธอสักคำ หากนี่เป็นเซอร์ไพรส์ก็ดูจะเกินเรื่องไปเสียหน่อย

"ซื้อใหม่ทั้งหมดที่นี่"

"..."

"หายหน้ามุ่ยเถอะนะ ถ้าอาฟาบอกเธอล่วงหน้าเธอจะยอมทิ้งงานตัวเองมาจริงหรือ" คนตัวเล็กถอนหายใจ เพราะตอนนี้มาอยู่ถึงที่นี่แล้วเธอจะทำอะไรได้? ดวงตากลมโตเพิ่งได้สำรวจที่พักตนเองเป็นครั้งแรกหลังจากที่เพิ่งควานสติกลับมาได้

"คิดทุกอย่างนี่นานไหมคะ"

"เพิ่งคิดได้ตอนกำลังบินกลับไปจีน" ท่าทีดูภูมิอกภูมิใจทำเอาคนฟังส่ายหน้าระอา แต่พอลองคิด ๆ ดูแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เที่ยวพักผ่อนกับฟาหยางแค่สองคน ถึงเขาจะพูดหยอกเย้าว่าซ้อมฮันนีมูนทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานก็เถอะ!

"ก่อนอื่นไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อนสินะ เพราะที่นี่ไม่มีอาโปฉะนั้นอาฟาจะเป็นคนรับใช้ให้เธอเอง"

"รับใช้อะไรกันละคะ" เยว่ซินรีบเอ่ยเถียง เธอไม่อยากจะคิดว่าหากอยู่จีนและมีคนได้ยินฟาหยางพูดเช่นนี้จะตกใจแค่ไหนกัน ครั้นพอสรุปตารางที่ต้องทำคร่าว ๆ ได้แล้วเยว่ซินถึงได้เพิ่งรับรู้ว่าเธอออกจากประเทศเป็นครั้งแรกหลังจากที่หลุดเข้ามาที่นี่ แถมทุกสิ่งทุกอย่างก็มีฟาหยางเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด อีกสิ่งหนึ่งที่เยว่ซินเพิ่งจะรับรู้และในนิยายไม่เคยมีข้อมูลเรื่องนี้มาก่อนก็คือฟาหยางพูดภาษาอิตาลีได้ ร่างสูงที่หยุดสนทนากับพนักงานในโรงแรมทำเอาคนตัวเล็กตาวาว

"มีอะไร หืม?" ครั้นพอเขาพูดจบแล้วหันกลับมาเห็นปฏิกิริยาเช่นนั้นก็เอ่ยถาม เยว่ซินยกมือขึ้นโอบต้นแขนแกร่งแล้วซักไซ้ราวกับเด็กตัวน้อย ๆ

"ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยคะว่าคุณหยางพูดภาษาอิตาลีได้ด้วย" คนตัวสูงหัวเราะครั้นได้ยินคำถามจบ ในตาสีรัตติกาลดูขบขันไม่ใช่น้อย

"ว่าที่สามีของอาเยว่เก่งทุกอย่างไม่รู้หรือ?" แต่พอได้รับคำตอบแล้วเยว่ซินถึงกับยู่หน้า เธอไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเขาถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้! ลองกลับไปดูช่วงแรก ๆ ที่เธอเพิ่งจะหลุดเข้ามาที่นี่สิ ทั้งประชดประชัน ทั้งเอาแต่ใจ!

"ฮ่าๆ คิดอะไรอยู่ก็ออกทางสีหน้าหมดแล้ว" มือหนายกขึ้นบีบแก้มคนในอาญัติเบา ๆ ทั้งสองก้าวออกจากที่พักมาได้ก็เจอกับรถของทางโรงแรมที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว ฟาหยางพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าในขณะเดียวกันก็วนเที่ยวรอบซิซิลี คนตัวเล็กตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ตอนแรกเธอกังวลถึงรสชาติอาหารที่อาจจะไม่ถูกปากแต่กลับกันทั้งอาหารและขนมดูจะอร่อยไปเสียทุกอย่าง

"คุณหยางทานไหมคะ"

"ไม่เป็นไร มองเธอเฉย ๆ ก็อิ่มแล้ว" ในขณะที่เยว่ซินเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ฟาหยางก็เอาแต่ทอดมองเอ็นดู เขามีหน้าที่ยื่นเงินให้กับร้านเหล่านั้นโดยไม่หยุดคิดสักนิด ร่างสูงโอบกระชับมือเรียวไว้

"รู้ไหมว่ามาซิซิลีต้องซื้ออะไร" เสียงทุ้มกระซิบถาม เยว่ซินส่ายหน้าไปมา ดวงตากลมโตยังสอดส่องซ้ายทีขวาทีที่เต็มไปด้วยร้านอาหาร

"ไวน์" ครั้นพอรู้คำตอบถึงกับชะงัก คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง พลางในวินาทีนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

"นี่คงไม่ได้คิดจะมอมฉันหรอกใช่ไหมคะ" เป็นที่รู้กันดีว่าเยว่ซินคออ่อนไม่ใช่น้อย อีกอย่างเวลาเธอเมาก็มักทำอะไรที่เกินเรื่องเสียทุกที ฟาหยางหัวเราะเขายักไหล่ตอบราวกับว่าไม่รู้ไม่เห็นในเรื่องนี้

"เธอก็ลองเอาชนะอาฟาให้ได้ดู"

"ใครจะทำได้กันคะ คุณหยางคอแข็งจะตาย" เยว่ซินบ่นอุบอิบ เป็นเพราะฟาหยางเป็นพระเอกหรือเปล่าทุกอย่างของเขาถึงได้สมบูรณ์แบบไปเสียหมด หลังจากเข้าร้านเสื้อผ้า ออกร้านอาหาร เข้าร้านเครื่องประดับ เข้าออกร้านนั่นนี่เป็นว่าเล่น เยว่ซินคิดว่าแค่มาวันแรกเธอก็ดูจะเที่ยวคุ้มเสียเหลือเกิน ทั้งคู่มาหยุดพักอยู่ที่สวนน้ำพุแห่งหนึ่ง บนใบหน้างามประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ฟาหยางครุ่นคิดกับตัวเองว่าเขาคิดถูกจริง ๆ ที่พาเธอมาที่นี่

"ฉันขอไปใกล้ ๆ น้ำพุนะคะ" เสียงหวานหันมาขออนุญาต ฟาหยางปล่อยมือที่จับกันไว้ลงแล้วให้คนตัวเล็กกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตรงนั้น เขานั่งมองเธออยู่ที่เก้าอี้ไม่ไกล

เยว่ซินอยากให้จางลี่และซูเม่ยมาด้วยกัน ถ้าสองคนนั้นมาเห็นที่นี่ก็คงจะชอบมากแน่ ๆ พลันในตอนที่ยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา เขาส่งดอกกุหลาบสีแดงมาให้ เยว่ซินเอียงคอสงสัยแต่เด็กคนนั้นก็พูดภาษาอังกฤษออกมา

"สามีของพี่ฝากมาให้ครับ" และพอแปลออกมามันจะได้ว่าอย่างนั้น เยว่ซินรีบหันกลับไปที่เก้าอี้ เธอเห็นฟาหยางกำลังทอดยิ้มเอ็นดู เขาพยักพเยิดส่งสัญญาณให้เธอรับดอกกุหลาบนั้นไว้

"ขอบคุณนะ"

"พี่ครับ"

"หืม?" เด็กชายกวักมือเป็นสัญญาณให้เธอย่อตัวลง เยว่ซินยอมทำตาม และในวินาทีต่อมาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะเด็กชายคนนั้นจุ๊บเบา ๆ ที่ข้างแก้ม

"ขอให้พระเจ้าอวยพรพี่สาวและมาเฟียอิตาลีที่เป็นสามีของพี่นะครับ" ครั้นตอนแรกที่ตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นหลุดขำเสียงดัง เยว่ซินหันกลับไปมองฟาหยางอีกครั้งซึ่งเห็นว่าเขากำลังเดินมาทางนี้

อืม...เหมือนมาเฟียอิตาลีจริง ๆ นั่นแหละ

"ขอบคุณนะ" จู่ ๆ เอวก็โดนคว้าทั้งดวงตาสีรัตติกาลที่ขุ่นเคืองอยู่หน่อย ๆ

"ฉันซื้อดอกกุหลาบนายไม่ใช่เพื่อให้มาจูบภรรยาฉัน" เสียงทุ้มติดหงุดหงิดแต่ก็เพียงเล็กน้อย เยว่ซินปิดปากกลั้นขำ

"อาซินขำอะไร"

"ขำคนหึงเด็กค่ะ น้องอายุแค่กี่ขวบเอง" ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่คนที่เพิ่งได้ศักดิ์เป็นมาเฟียอิตาลีก็เหมือนจะไม่พอใจอยู่ดี หลังจากพูดคุยกับเด็กคนนั้นสักพักสุดท้ายฟาหยางก็ซื้อดอกกุหลาบแดงจากเขาอีกหลายดอก

"เยอะไปแล้วนะคะ จริง ๆ แค่ดอกเดียวก็พอแล้ว" เยว่ซินพูดพลางระบายยิ้ม เหมือนว่าฟาหยางจะจำมาจากตอนที่เธอคุยกับห่าวอู๋ว่าเธอชอบดอกกุหลาบสีแดงเขาถึงซื้อให้เยอะขนาดนี้

"ก็ถ้ายื่นให้เธอดอกนึงแล้วอาฟาได้จูบหนึ่งทีเหมือนที่เด็กคนนั้นทำ..."

"..."

"งั้นตอนนี้มีกี่ดอก ไหนอาเยว่ลองนับ" พอรู้ว่าโดนเจ้าเล่ห์ใส่เสียแล้ว เยว่ซินถึงได้พยายามดิ้นหนีในอ้อมแขนแกร่ง

"ทำไมถึงได้เอาแต่จะรังแกฉันอยู่ได้ตลอดเลยคะเนี่ย" คนตัวเล็กงอแง กลับกลายเป็นว่าเยว่ซินที่เพิ่งขำฟาหยางไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายโดนขำเสียเอง

"โอ๋" ฟาหยางพูดกลั้วหัวเราะ เขาชอบเวลาคุณหนูเยว่ขู่และคิ้วเรียวสวยนั้นขมวดเข้าหากันมันดูเหมือนแมวตัวน้อย ๆ ที่พร้อมแยกกรงเล็บใส่ตลอดเวลา

"ไม่แกล้งแล้ว เอาไว้ค่อยคิดยอดทีเดียวคืนนี้แล้วกัน" ไม่ทันให้คนตัวเล็กได้ตอบอะไร มือหนาประคองเอวบางแล้วพากลับไปยังรถซึ่งเขาเช่าไว้ตลอดในตอนที่อยู่ที่นี่

"เหนื่อยหรือยัง เรากลับไปอาบน้ำกันก่อนแล้วคืนนี้อาฟามีอะไรจะให้" เยว่ซินเลิกคิ้ว แม้อยากถามว่าจะให้อะไรแต่ก็รู้ว่าเขาคงไม่ตอบ ครั้นพอถึงที่พักแล้วอาบน้ำเรียบร้อยก็พบว่าฟาหยางเลือกชุดไว้ให้กันก่อนแล้ว

"เดินมาใกล้ ๆ สิ" เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็เห็นว่าฟาหยางยืนรออยู่ คนตัวเล็กยอมทำตาม มือหนาทาบสร้อยคอกุหลาบลูโลสวมให้ พลางโน้มลงจูบเบา ๆ ที่หลังคอก่อนจะกระซิบชมกัน

"สวย" แม้เป็นคำสั้น ๆ แต่เยว่ซินกลับยิ้มกว้าง เธอพูดขอบคุณเสียงเบาหลังจากนั้นฟาหยางก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง คนตัวเล็กอยู่ในเดรสีขาวโชว์แผ่นหลังเนียน ผมยาวเกล้าขึ้น ในตอนที่เธอกำลังสวมต่างหูอยู่ที่หน้ากระจกก็ไม่วายโดนฟาหยางที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเดินเข้ามาจูบที่แผ่นหลัง ฟาหยางสวมแค่ผ้าขนหนูทำเอาคนตัวเล็กรีบหลบสายตา

"ไปแต่งตัวก่อนสิคะ"

"ใส่เสื้อให้หน่อย" ใบหน้าหล่อเหลามาเกยไว้ที่ไหล่ แม้อยากหลบสายตาแต่สุดท้ายเยว่ซินก็อดที่จะมองใบหน้าพระเจ้าสร้างนั้นผ่านกระจกตรงหน้าไม่ได้

"นะ?" มือหนาโอบรอบเอวบาง สัมผัสตรงคอชวนให้จั๊กจี้น้อย ๆ

"ไม่เอาค่ะ อือ..." เสียงหวานหลุดครางแผ่วยามมือซนลูบเบา ๆ ที่หน้าท้อง ฟาหยางหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นปฏิกิริยาเช่นนั้น

"ไม่ต้องไปข้างนอกดีไหม"

"คะ...คุณหยาง" เมื่อสัมผัสเริ่มหนักขึ้น มือเรียวจึงค้ำตัวเองไว้ที่โต๊ะหน้ากระจก เยว่ซินเม้มริมฝีปากแน่นในขณะที่มองเงาสะท้อนของคนที่โอบกอดตัวเองไว้

"ฟะ...ฟังซินหน่อยสิคะ" เสียงหวานปรามอีกรอบ คราวนี้ฟาหยางยอมหยุดมือลงแม้เสียดายอยู่ไม่น้อย

"แทนตัวเองด้วยชื่อบ่อย ๆ ดีไหม"

"..."

"น่ารักไม่น้อยเลย" เยว่ซินนึกสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าฟาหยางจะชมเธอทุกอย่างเลยหรืออย่างไร แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอชอบเวลาเขาเป็นแบบนี้ ฟาหยางไม่เคยกังวลว่าจะเสียศักดิ์ศรีเลยหรือเปล่า เพียงแค่เป็นคุณหนูหลี่ เยว่ซินเขาก็พร้อมจะละทิ้งทุกอย่างทั้งอำนาจและบารมีที่มี

"แล้วนี่คุณหยางยังไม่บอกเลยนะคะว่าคืนนี้เราจะไปไหนกัน" พอโดนซักไซ้เข้าร่างสูงถึงได้ผละตัวออก ฟาหยางไม่ตอบคำถามนั้นแล้วเข้าไปแต่งตัวโดยทิ้งเยว่ซินให้ขมวดคิ้วอยู่คนเดียว

หลังจากนั้นอีกราว ๆ ชั่วโมงทั้งคู่ถึงได้ออกจากที่พัก ร่างสูงสวมเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีเดียวกัน ฟาหยางในตอนนี้ดูราวกับเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนิทาน และสถานที่ที่เขาจองไว้ก็คือดินเนอร์ที่ริมหาด เยว่ซินชะงักไปเล็กน้อยยามเห็นว่าบรรยากาศรอบกายเป็นอย่างไร

"เดินได้หรือเปล่า ถอดรองเท้าแล้วให้อาฟาอุ้มไปดีไหม"

"ฉันแค่ตกใจสถานที่น่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะจองที่แบบนี้มาได้" เพราะรู้ดีว่าปิดหาดให้เป็นส่วนตัวได้ในเกาะที่มีนักท่องเที่ยวมากมายขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งทรัพย์สินเงินทองที่มีและอำนาจเพียงพอถึงจะทำได้ ฟาหยางไม่ได้ตอบ เขาเพียงยกยิ้มเล็กน้อยแล้วแบมือมาตรงหน้าเป็นสัญญาณให้เยว่ซินจับกันไว้

"ให้เธอชอบก็พอแล้ว" เยว่ซินปล่อยให้ร่างสูงจับจูงตัวเองไปถึงโต๊ะ ครั้นพอนั่งลงแล้วก็มีพนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหารให้กันแต่คนตัวเล็กยังจดจ่ออยู่กับบรรยากาศรอบตัว ทั้งแสงไฟและเสียงดนตรีผสมเสียงคลื่นทำเอาเธอถูกใจไม่น้อย

"สวยจังเลยค่ะ" อดพูดชมออกมาไม่ได้ เยว่ซินยกโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะถ่ายไปอวดจางลี่กับซูเม่ยเสียหน่อย ฟาหยางไม่ได้ห้ามอะไร เขาเท้าแขนมองเยว่ซินนิ่ง ๆ

"สู้เธอไม่เห็นได้เลย"

"ถ้าฉันเป็นคนจัดที่นี่คงจะเสียใจแย่นะคะ" ร่างสูงหัวเราะ ปล่อยให้เยว่ซินดื่มด่ำกับบรรยากาศไปสักพัก เมื่อเธอถ่ายรูปเก็บไว้จนพอใจแล้วจึงวางโทรศัพท์ลง ใบหน้างามระบายยิ้มกว้าง ลงมือทานอาหารกันเล็กน้อยก่อนที่คนตัวเล็กจะพูดขึ้น

"ขอบคุณนะคะ"

"ขอบคุณทำไม หืม?"

"ก็คุณหยางพาฉันมาพักผ่อนใช่ไหมคะ รู้นะว่าพี่ซูเม่ยคงฟ้องว่าฉันทำงานทุกวัน" เขาไม่ได้เถียงอะไร มือหนาข้างที่ประดับรอยสักยกขึ้นทาบที่แก้มนุ่ม

"อาฟาให้เธอได้มากกว่านี้ ได้ทุกอย่าง รู้หรือเปล่า"

"..." ดวงตาสีรัตติกาลจดจ้องอยู่แค่ใบหน้าของคนตรงข้าม ยิ่งได้มองเธอฟาหยางก็ยิ่งหลงใหล

"อาเยว่ไม่ต้องทำงานเลยก็ยังได้ ทรัพย์สินในบัญชีของฉันอยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลย" ริมฝีปากสวยกำลังจะพูดเถียงหากแต่ฟาหยางไม่อนุญาต เขาเอ่ยประโยคถัดไป

"ขอแค่ค่าตอบแทนเป็นให้อาฟาได้เห็นหน้าเธอตอนตื่นทุกวัน เห็นเธอทำกับข้าวอยู่ในครัว เวลากลับจากทำงานมาเหนื่อย ๆ แล้วได้ยินเสียงนี้เรียกชื่อกันก็พอ"

"..."

"อาฟาอยากมีเธอเดินไปมาอยู่ในบ้าน มีจุดพักสายตาเป็นคุณหนูเยว่ซิน" คล้ายโดนคำพูดเหล่านั้นสะกดไว้ในภวังค์ เยว่ซินไม่รับรู้ถึงบรรยากาศข้างกาย รู้เพียงแค่ว่าเธออยากมองฟาหยางให้นานกว่านี้ อยากได้ยินเขาพูดประโยคต่อไป

"อาฟาดีพอจะเป็นเหล่ากงเธอหรือยัง"

"..."

"ดีพอให้เธออยากยกน้ำชาด้วยกันไหม อาเยว่ซินแต่งงานกับฟาหยางได้ไหมครับ" ครั้นเหมือนว่าทุกอย่างหยุดหมุน เยว่ซินเห็นคนตรงหน้าได้ไม่ชัดเมื่อมีหยาดน้ำที่ดวงตากั้นระหว่างเราไว้ แม้อยากพูดแต่ก็ควานหาเสียงไม่เจอ มือหนาเกลี่ยเบา ๆ ที่แก้ม ความจริงฟาหยางก็อยากรอโอกาสที่ดีกว่านี้สักหน่อย แต่แค่ได้เห็นใบหน้างดงามของคุณหนูเยว่ทั้งดวงตากลมโตที่มองมาทางตนก็อดใจไม่ไหว เขาอยากให้ตัวเองได้อยู่ในสถานะนั้นสักที

"ฮึก..." เสียงสะอื้นดังขึ้นเบา ๆ จนฟาหยางต้องลุกขึ้น เขาเดินไปคุกเข่าที่ข้างเก้าอี้ของคนตัวบาง มือหนายังคงซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน ฟาหยางไม่ได้สนใจว่าชุดเขาจะเปื้อนทรายหรือไม่

"คนเก่ง" พูดจบก็โดนคนบนเก้าอี้โน้มลงมากอดกันไว้ แม้รู้ว่าคืนนี้คงมีเซอร์ไพรส์เตรียมไว้ให้กันแต่เยว่ซินก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องนี้

"ฮึก...ซินต้องเป็นคนถามสิ" มือหนาข้างที่ประดับรอยสักลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลัง ฟาหยางรอให้เธอพูดต่อ

"ว่าซินดีพอหรือเปล่า...พะ...พอจะอยู่ในตำแหน่งนั้นได้หรือเปล่า" ทั้งประโยคคลอไปด้วยเสียงที่สั่น ๆ ฟาหยางหัวเราะแผ่วเบา เขากดริมฝีปากลงที่ไหล่เล็ก

"ถ้าไม่ใช่เธอ อาฟาก็ไม่แต่งกับใคร" หากไม่ใช่คุณหนูหลี่ เยว่ซิน ฟาหยางสัญญาว่าเขาไม่คิดจะสร้างครอบครัวกับผู้หญิงคนไหน หากไม่ใช่เยว่ซินเขาไม่ยอมที่จะทำอะไรเช่นนี้เด็ดขาด

"เพราะเป็นเธอ อาฟาถึงคิดอยู่ทุกวัน ตำแหน่งนายหญิงตระกูลหยางต้องเป็นอาเยว่ซินเท่านั้น"

"..." ร่างเล็กผละออกจากอ้อมกอด ดวงตาสีรัตติกาลยามนี้ดูจริงจังมากกว่าครั้งไหน ๆ แม้ฟาหยางรู้ดีว่าคงมีโอกาสน้อยกว่าครึ่งที่จะโดนปฏิเสธแต่เขาก็ยังนึกกลัวอยู่ดี

"แต่ถ้าอาเยว่ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร อาฟาบอกแล้วว่ารอเธอได้ กลับไปจีนแล้วให้เธอคิดก่อนก็...อืม.." คำพูดทุกอย่างถูกชะงักค้างไปหมดเมื่อเยว่ซินประคองใบหน้าหล่อเหลาแล้วทาบริมฝีปากลงไป ปกติเธอคงเลือกแค่จะจูบกันผิวเผินแต่คราวนี้กลับไม่ใช่แบบนั้น

"อืม.." เสียงทุ้มครางแผ่วในลำคอเมื่อลิ้นเรียวเกี่ยวหวัดเข้าหา ฟาหยางตกใจอยู่เพียงครู่เดียวแต่ในวินาทีต่อมาก็จูบตอบคนตัวเล็ก

"อึก..." นานหลายนาทีกว่าจะผละออก เยว่ซินรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ริมฝีปากล่างเพราะฟาหยางอดใจไม่ไหวที่จะกัดเชอรี่ชิ้นโปรดนี้ ดวงตากลมโตยังฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ

"ชอบจังเวลาอาเยว่จูบกันก่อน"

"ก็ใครให้พูดแบบนั้นละคะ เป็นฝ่ายรอไม่เหนื่อยหรือไง"

"ไม่เหนื่อยถ้าเป็นเธอ" เยว่ซินคร้านจะเถียงคนตรงหน้า ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเริ่มพูดออกมาบ้าง

"แต่ซินไม่อยากให้รอค่ะ พอแล้ว" ฟาหยางจดจ้องอยู่แค่ที่ใบหน้างาม ยามนี้ที่พระจันทร์กำลังส่องแสงลงมาเขาไม่แน่ใจเลยว่าพระจันทร์ดวงไหนสวยกว่ากัน

"ซินให้ค่าตอบแทนแค่นั้นได้จริง ๆ ใช่ไหมคะ"

ไร้คำพูดใด ๆ ต่อจากนั้น ในตาสีรัตติกาลสั่นไหวชั่วขณะ ฟาหยางก้มหน้าลงจนหน้าผากแนบไปกับมือเรียว เป็นครั้งแรกที่เขาเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เสียงทุ้มสบถในลำคอ ทิ้งเวลาไปชั่วครู่เขาถึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วคว้าร่างเล็กมากอดไว้จนจมอก

"ให้ตายเถอะอาเยว่" แม้คำตอบจะยังไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่เพียงแค่นี้ก็ทำเอาฟาหยางมือสั่นไปหมด เยว่ซินยกมือขึ้นกอดตอบในขณะเดียวกันก็รอฟังคนตัวสูงพูดต่อ

"อืม ค่าตอบแทนก็มีแค่นั้น แค่ให้เธอยอมตกลงมาเป็นเหล่าโผของอาฟาก็พอ" คำว่าภรรยาที่เพิ่งโดนเอ่ยออกมาเป็นผลให้คนตัวเล็กซุกหน้ากับบ่ากว้าง เพราะที่ผ่านมาคนแบบฟาหยางมีครบทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว เขาไม่เคยขาดอะไร ทั้งอำนาจและทรัพย์สินที่ถือครองอยู่ล้นมือ ทุกอย่างพร้อมจนคิดว่าครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น หากแต่ตอนนี้เขาไม่คิดอย่างนั้น ฟาหยางมีสิ่งที่ปรารถนาเพิ่มขึ้น เยว่ซินผละออกจากอ้อมกอด ดวงตากลมโตช้อนมองคนสูงกว่า

"กลับจีนแล้วเราแต่งงานกันไหม"

"อือ...แต่งค่ะ" เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรมากกว่านี้ถึงได้แค่ครางรับในลำคอทั้ง ๆ ที่ใบหน้าคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ฟาหยางนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วซบศีรษะลงกับไหล่เล็กทั้งมือหนาที่รวบเอวบางในอ้อมแขน

"รู้ใช่ไหมว่าจะเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว เหล่ากงไม่ให้เธอเปลี่ยนใจแล้ว" คนตัวเล็กหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถึงฟาหยางจะอนุญาตให้เธอลองเปลี่ยนใจหรือลองคิดอีกสักกี่สิบรอบคำตอบก็จะยังเป็นเช่นเดิม

คำตอบคือหลี่ เยว่ซินจะเป็นภรรยาของฟาหยาง

นานหลายนาทีกว่าเขาจะปล่อยให้เยว่ซินผละออกจากอ้อมกอด แม้อยู่ในนิยายแต่คนแบบมาเฟียตระกูลหยางก็ไม่ใช่คนจำพวกที่จะคุกเข่าขอแต่งงาน อย่างมากเขาก็แค่...

"อื้อ..." เสียงหวานครางแผ่วในลำคอครั้นท้ายทอยโดนดันขึ้นให้รับจูบ ลมหายใจหนัก ๆ รดกันอยู่ที่ข้างแก้มทั้งบริเวณเอวโดนบีบเคล้นด้วยฝ่ามือหนา เยว่ซินหลับตารอรับสัมผัสเหล่านั้น เท้าเผลอเขย่งขึ้นน้อย ๆ เพื่อทดแทนความสูงที่แตกต่างกัน นานหลายนาทีกว่าจะได้รับอิสระ คนตัวเล็กหอบแฮ่กจนฟาหยางต้องนวดคลึงที่ลำคอแผ่วเบาเพื่อให้เธอผ่อนคลาย

"อยากกลับจีนตอนนี้เลยจริง ๆ " คนตัวสูงพูดพลางจดจ้องใบหน้างามของคนที่มีศักดิ์เป็นว่าที่ภรรยาตัวเอง เยว่ซินยกยิ้ม ดวงตากลมโตใสแป๋วราวกระต่ายน้อยหากแต่คำพูดดันตรงกันข้าม เพราะเพียงเธอเอ่ยจบประโยคก็โดนราชสีห์ตัวโตมันเขี้ยวก้มลงงับแก้มงับคอจนจั๊กจี้ไปเสียหมด

"กลับตอนไหนซินก็เป็นภรรยาเหล่ากงอยู่ดี" มันน่าเอ็นดูน้อยที่ไหนล่ะผู้หญิงคนนี้...

ทริปเร่งด่วนที่ซิซิลี อิตาลีกินเวลาไปอีกหลายวัน เยว่ซินแทบจะได้ไปเที่ยวสถานที่ดัง ๆ ของที่นี่ครบหมดแล้ว ทั้งของกิน ของแปลกหรือของฝากก็มีว่าที่สามีตัวเองโปรยเงินจ่ายให้ไม่อั้น ทุกทีที่เห็นฟาหยางเดินเข้ามาพร้อมยื่นเงินและบัตรให้พนักงานทันทีที่เธอเลือกของเสร็จแล้วเยว่ซินก็อดนึกถึงคำพูดของเด็กคนนั้นเสียไม่ได้

มาเฟียอิตาลี...

คิดเองแล้วก็ยืนหัวเราะคิกคักเองจนคนตัวสูงโน้มลงมาจูบที่แก้มเบา ๆ ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสีรัตติกาลถูกแว่นกันแดดสวมทับเอาไว้แต่กลับฮอตยิ่งกว่าเดิมจนไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเดินผ่านก็ต้องเหลียวมอง

"ขำอะไรคนเดียว หืม?" เสียงทุ้มกระซิบถาม เยว่ซินหลุบสายตาลงมองบริเวณอกแกร่งที่เขาปลดกระดุมเสื้อลงสองเม็ด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแล้วเผลอเอื้อมไปแตะชายเสื้อเบา ๆ

"ไม่ได้ขำสักหน่อยค่ะ" ฟาหยางมองตามมือนั้น ริมฝีปากกระตุกยิ้มชั่วครู่เมื่อเห็นกระต่ายตัวน้อยมีสีหน้าคล้ายจะหวงอยู่หน่อย ๆ แต่ไม่ยอมพูดออกมา

"งั้นหรือ" ทำทีเมินเฉยแล้วไม่ซักไซ้ต่อ ตอนนี้ทั้งคู่กำลังรอรถมารับเพื่อจะเดินทางกลับจีนแล้ว ขามาเยว่ซินจำได้ว่าเกือบจะมาแบบตัวเปล่าหากแต่ตอนกลับดันเต็มไปด้วยสัมภาระล้นมือ

"แล้วอากาศมันร้อนมากหรือคะ" พอเห็นคนตัวสูงยังยืนนิ่งไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก็อดที่จะขู่ฟ่อไม่ได้ ฟาหยางทอดสายตามองคนตัวเล็กกว่าครู่หนึ่ง

"ก็ร้อนจริง ๆ นี่ อาซินนั่นแหละ เที่ยงวันแบบนี้ทำไมถึงเอาแต่ใส่เสื้อคอเต่า" คำพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ คุณหนูเยว่เม้มริมฝีปากแน่นครั้นคิดถึงเหตุผลที่ต้องใส่เสื้อแบบนี้

"แล้วใครซนทำรอยไว้สูงขนาดนั้นกันละคะ" พูดไปก็มองค้อนอีกคนไป ฟาหยางหลุดหัวเราะแล้วกระซิบตอบราวกับไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย

"อ้อ...สามีของเธอคนนี้นี่เอง" ถ้าไม่ได้อยู่ข้างนอกที่มีคนเยอะเช่นนี้เยว่ซินคงกระโดดงับต้นแขนนั้นไปแล้ว เธอทำได้แค่คาดโทษเขาไว้ในใจ หลังจากนั้นก็มีรถของโรงแรมมารับไปสนามบิน กว่าจะถึงจีนก็อีกหลายชั่วโมงซึ่งพอถึงแล้วเยว่ซินก็หลับปุ๋ยทิ้งตัวให้ฟาหยางอุ้มขึ้นรถที่อาโปขับมารับ ฝั่งลูกน้องดูจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยามเห็นเจ้านายตัวเอง

"ยินดีต้อนรับกลับครับคุณฟาหยาง" ร่างสูงพยักหน้าตอบแล้วโอบประคองเยว่ซินขึ้นรถ ทิ้งเวลาชั่วครู่ให้อาโปเอาสัมภาระเก็บก่อนที่พวกเขาจะกลับคฤหาสน์ตระกูลหยาง

เยว่ซินรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอมานอนอยู่บนที่นอนนุ่มของฟาหยางแล้ว อาจเพราะตอนอยู่บนเครื่องบินเธอเอาแต่ดูหนังยาว ๆ ทำให้พอหลับแล้วจึงขี้เซาเป็นพิเศษ ร่างเล็กยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองเบา ๆ สำรวจตัวเองครู่หนึ่งซึ่งเห็นว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อของฟาหยาง แต่พอดูว่าเขาได้นอนอยู่ข้าง ๆ หรือเปล่ากลับพบว่าผ้าปูเตียงไม่ได้ยับเลยแม้แต่น้อย

ขาเรียวก้าวออกจากห้องมายังชั้นล่าง ได้ยินเสียงเอะอะไม่น้อยแล้วคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน พลันในวินาทีต่อมากลับต้องเบิกตากว้างเพราะมีใครบางคนวิ่งเข้ามาสวมกอดเธออย่างแรงจนเซไปด้านหลังเล็กน้อย

"พี่ซิน!" ทั้งน้ำเสียงและสัมผัสถึงได้รู้ว่าเป็นอาจู เยว่ซินกวาดสายตาไปทั่วในห้องนั่งเล่นแล้วพบว่าทั้งซูเม่ยและจางลี่ก็อยู่ที่นี่

"อาจู" เสียงทุ้มของประมุขที่นี่เอ่ยดุขึ้นเมื่อเห็นว่าอาจูกระโจนใส่เยว่ซินแรงเกินไป ฝั่งหญิงสาวที่ยังมึนงงไม่หายจึงได้แค่ยกมือขึ้นกอดตอบ

"มีอะไรกันหรือคะ" เธอหันไปถามเพราะตอนนี้ดูเหมือนซูเม่ยกับจางลี่คล้ายคนที่เพิ่งร้องไห้มา

"พวกเรารู้เรื่องแล้วนะคะ ฮึก...พี่ซินจะแต่งงานแล้ว" พอได้รู้คำตอบก็พอจะเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น เยว่ซินกอดปลอบคนงอแง

"หายไปตั้งหลายวันก็นึกว่าไปไหน แกนี่มัน!" จางลี่เป็นคนถัดไปที่เดินเข้ามาหา กว่าจะพูดคุยครบทั้งสามคนก็ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่ง ฟาหยางเดินมาแยกอาจูออกจากเยว่ซินแล้วประคองมือเรียวให้ไปนั่งที่โซฟาข้าง ๆ เขา

"พี่ฟาจะหวงพี่ซินกับอาจูไม่ได้นะคะ"

"ทำไมจะไม่ได้ อาซินเป็นภรรยาฉัน" ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อเขาพูดจบ เยว่ซินฟุ่บหน้าลงกับฝ่ามือ ทั้ง ๆ ที่คนที่ควรจะเสียอาการต้องเป็นฟาหยางแต่ดันกลายเป็นเธอเองเสียนี่!

"อืม...แล้วทำไมถึงได้มารวมตัวกันอยู่เช่นนี้ล่ะ" เยว่ซินเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา ยังเห็นฟาหยางยกชาขึ้นจิบด้วยท่าทีนิ่ง ๆ

"คุณอาโปบอกฉันมาว่าคุณหนูเยว่กลับมาวันนี้เราเลยนัดกันมาหาน่ะค่ะ" ซูเม่ยตอบ

"ถึงตอนแรกจะโดนพี่ฟาดุใส่ก็เถอะค่ะ" แล้วก็อาจูเสริม ฝั่งเยว่ซินและจางลี่ได้แต่หัวเราะ ทิ้งเวลาไปอีกไม่นานฟาหยางก็ลุกขึ้นแล้วบอกจะไปเคลียร์งานกับอาโป เยว่ซินพยักหน้ารับก่อนเขาจะไปก็ไม่วายก้มลงจูบเบา ๆ ที่หน้าผากทิ้งท้าย

"พี่ฟาจะเห็นพวกเราเป็นอากาศเกินไปแล้วนะคะ" พอลับหลังเจ้าของบ้านไปอาจูก็พูดเสียงขุ่นขึ้นมาทันที ขืนพูดต่อหน้าเธอคงไม่วายโดนสายตานั้นลงโทษกันเป็นแน่

"เล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยคุณหนูเยว่! เกิดอะไรขึ้นบ้าง!" โซฟาด้านข้างที่ว่างจากคนตัวสูงเมื่อครู่โดนจางลี่ลุกขึ้นมาแล้วเปลี่ยนมานั่งข้างกัน เยว่ซินเม้มริมฝีปาก ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแต่พอโดนทั้งคำพูดและสายตาทั้งสามคนสุดท้ายก็ต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังอยู่ดี อาจูเขินจนเอาหมอนอิงขึ้นปิดหน้า ส่วนจางลี่และซูเม่ยทำใจอยู่พักใหญ่ ๆ ที่จะยอมรับว่าฟาหยางทำเช่นนั้นจริง ๆ

"ก็คุณหนูเยว่คือข้อยกเว้นนี่นะ ไม่แปลกหรอกที่พวกฉันจะนึกภาพไม่ออก" คุณหนูหลี่หัวเราะตอบ เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าซื้อของฝากมาให้ทั้งสามคนด้วยจึงขอตัวออกไปเอา ร่างเล็กเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อหาตัวฟาหยางซึ่งเขาก็คุยงานอยู่ที่อีกห้องหนึ่ง

"คุณหยางคะ"

"หืม?" เสียงทุ้มขานในลำคอ อาโปและลูกน้องที่กำลังนั่งคุยงานอยู่กับฟาหยางหันมาค้อมศีรษะให้ครู่หนึ่งแล้วรีบสำรวมสายตาเพราะตอนนี้คุณหนูเยว่อยู่ในเชิ้ตตัวโคร่งของเจ้านายตัวเองทั้งเรียวขาสวยที่ไร้กางเกงขายาวเหมือนทุกที

"ฉันจะมาถามว่าของฝากอยู่ที่ไหนหรือคะ" ฟาหยางเงยหน้าขึ้นจากไอแพด เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีที่นึกออกว่าเขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เยว่ซินด้วยตัวเอง

"อยู่ด้านบน" ตอบเพียงแค่นั้นแล้วปรายตามองลูกน้องตัวเอง ฟาหยางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"เดี๋ยวอาฟาไปหยิบให้"

"ฉันไปเอาเองค่ะ คุณหยางทำงานต่อเถอะ"

"ได้ แต่เปลี่ยนเสื้อลงมาด้วย"

"ทำไมคะ" แม้รู้อยู่เต็มอกก็ยังเอียงคอตาแป๋วถาม ฟาหยางดุนลิ้นไปกับข้างแก้ม เพราะเมื่อครู่มีแค่เหล่าผู้หญิงเขาถึงไม่ได้เอาความอะไรมากมายนัก

"เชื่อฟังเหล่ากงหน่อยอาซิน" พอโดนคำพูดเหล่านั้นต่อหน้าลูกน้องทำเอาคนดื้อเม้มริมฝีปากแน่นแล้วรีบเดินออกไป เยว่ซินรู้สึกพ่ายแพ้ตลอดจนคนตัวเล็กเริ่มคิดแผนซนในหัว พอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเอาของฝากมาให้อาจู จางลี่ ซูเม่ยแล้วก็นั่งคุยกันอยู่อีกพักใหญ่ ๆ กว่าทั้งสามคนจะกลับ

"อาจูจะรีบไปห้องเสื้อให้เขาตัดชุดวันแต่งงานของพี่ซินนะคะ! แบบนี้แขกต้องเยอะมากแน่ ๆ เลย"

"แต่ยังไม่ได้ดูฤกษ์เลยนะอาจู"

"ยังไงพี่ฟาก็ต้องไปหาฤกษ์ที่เร็วที่สุดอยู่แล้วค่ะ รายนั้นใจร้อนจะตาย"

"คราวนี้จีนคงปั่นป่วนอยู่พอสมควร ฉันเอาข้อมูลนี้ไปบอกนักข่าวในช่องของคุณพ่อดีไหมนะ รายได้คงมหาศาลแน่นอน" ต่อมาก็เป็นจางลี่ที่พูดขึ้น รายนั้นดูเหมือนจะกำลังหาช่องทางรวยให้ตัวเองเสียมากกว่า เยว่ซินได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"ส่วนฉันก็คงต้องเตรียมตอบสื่อ แล้วแบบนี้ฉันยังจำเป็นกับคุณหนูเยว่อยู่ไหมคะ ถ้าแต่งงานไปอย่างไรเสียคุณหยางคงไม่ให้ทำงานในวงการบันเทิงอีกเป็นแน่"

"แน่นอนว่าจำเป็นสิคะ ใครว่าฉันจะไม่รับงานอีกแล้วล่ะ ฉันก็แค่รอให้ที่บริษัทมันลงตัวกว่านี้" ครั้นได้ยินคำพูดนั้นทั้งสามคนก็ตาลุกวาว แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว เยว่ซินขมวดคิ้วยามเห็นว่าทั้งสามคนรีบโบกมือลาแล้วแยกย้ายกันกลับ ก่อนที่บริเวณหลังจะรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา

"งั้นหรือ อาฟาก็เพิ่งจะรู้เลยนะเนี่ย" และก็ได้เข้าใจคำตอบนั้น คนตัวเล็กหันไปยิ้มเจื่อนพร้อมกับขาที่กำลังจะก้าวหนีแต่ก็ยังช้ากว่าฟาหยาง

"ไหนลองพูดอีกทีสิอาซิน"

"คือว่า..."

"แสนจะดื้อเลย ตัวก็แค่นี้" ฟาหยางพูดพร้อมกับกอดอก กว่าเยว่ซินจะเคลียร์กับเขาเสร็จก็เล่นเอาตัวลีบไปไม่น้อย ดูท่าทางว่าเธอจะเอาคืนฟาหยางได้ยากพอสมควร สุดท้ายเรื่องการทำงานก็โดนพับเก็บไว้เสียก่อนเมื่อหน้าคฤหาสน์มีแขกมาขอพบ

"คุณฟาหยางครับ ท่านห่าวอู๋มาขอพบครับ" อาโปเดินเข้ามารายงานแก่กัน ไม่ทันให้พูดอะไรสุรเสียงทรงอำนาจของประมุขคนก่อนของตระกูลหยางก็ดังขึ้นแทรก

"คิดจะแต่งงานแล้วไม่บอกกันเลยหรือไง เหตุใดถึงให้คนแก่ร้อนใจเข้ามาหาถึงที่นี่" เยว่ซินรีบยืดตัวตรงพลางค้อมศีรษะให้

"มาหาเตี่ยหน่อยอาเยว่ซิน ตอบตกลงกับพี่เขาไปแล้วหรือ ไม่ได้โดนบังคับใช่ไหม" คล้ายยังสับสนแต่เยว่ซินก็เร่งเท้าเข้าไปหาห่าวอู๋ เขายกมือขึ้นลูบศีรษะอย่างใจดี

"ปะ...เปล่าค่ะคุณห่าวอู๋"

"คุณห่าวอู๋อะไรกัน...ไหนลองเรียกเตี่ย" คนตัวเล็กชะงักไปครู่หนึ่ง เยว่ซินระบายรอยยิ้มกว้างก่อนจะทำตามคำสั่งนั้น

"จะมาแล้วทำไมไม่บอกกันล่วงหน้าก่อนครับ" ครั้นพูดคุยกันได้เพียงนิดเดียวก็โดนฟาหยางขัดขึ้น ห่าวอู๋เปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อยและน้ำเสียงกลับมาแข็งเช่นเดิม

"แล้วที่จะแต่งงานโดยที่ไม่บอกฉันมันเกินกว่าหรือเปล่า"

"..."

"อาเยว่ซินไม่ต้องกังวลนะ เตี่ยจะจัดงานไม่ให้เสียชื่อตระกูลหยาง" พอหันกลับมาหาคนตัวเล็กก็พูดด้วยเสียงที่อ่อนลงเช่นเดิม เยว่ซินค้อมศีรษะให้

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ซินคิดว่าเอาแค่พอสมควร..."

"ได้อย่างไรกัน เข้ามาเป็นลูกสะใภ้ของห่าวอู๋ทั้งที" เยว่ซินพอรู้ว่าขัดใจไม่ได้ก็ทำเพียงแค่ยืนฟังแล้ววาดรอยยิ้มงามบนใบหน้า ฟาหยางที่เห็นสถานการณ์ก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วเอื้อมมือโอบเอวว่าที่ภรรยาตัวเองไว้

"เพราะรู้ว่าบอกแล้วจะเป็นเช่นนี้ผมถึงรอเวลาอีกสักหน่อย" ร่างสูงพูดทั้งสีหน้าดูเอือมระอาเต็มที เพราะเขารู้ว่าห่าวอู๋อยากได้ลูกสะใภ้มากขนาดไหน แล้วถ้าเป็นเรื่องหลานก็ยิ่งแล้วใหญ่ เขาจึงคิดจะจัดระเบียบแผนงานให้ได้สักครึ่งเสียก่อนแล้วค่อยบอกบิดาตนเองแต่ก็เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว ฟาหยางลืมได้อย่างไรกันว่าคนของพ่อตัวเองมีซุกซ่อนอยู่ทั่วโลกและคงไม่พ้นที่ซิซิลีด้วยเช่นกัน

"เหอะ อาเยว่มาหาเตี่ยมา" ห่าวอู๋ไม่ได้สนใจลูกชายตัวเองอีก เขาเรียกหาเยว่ซินพลางเดินกันไปนั่งที่โซฟาแล้วทิ้งฟาหยางให้ยืนอยู่ที่เดิม คนตัวสูงแม้หงุดหงิดแต่ก็ได้แค่เดินไปหยุดนั่งข้าง ๆ ว่าที่ภรรยาตัวเอง เยว่ซินมองสองคนพ่อลูกสลับกันไปมา คล้ายมีรังสีฟาดฟันกันตลอดจนเธอนั่งตัวจิ๋วอยู่ตรงกลาง

"ก่อนแต่งห้ามเจอกันไปเลยสามวัน ไม่สิ สักอาทิตย์นึงเลยก็ดี"

"เตี่ย!"

"อะไร อาเยว่ว่าดีไหม หากเป็นเช่นนั้นไปอยู่กับเตี่ยที่คฤหาสน์นู้นก็ย่อมได้ เตี่ยจะฝึกให้ดีลานใจดีกับอาเยว่ด้วย" ตอนต้นประโยคออกจะเสียงแข็งใส่ลูกชายตัวเอง ครั้นคำพูดที่เหลือก็อ่อนลงเมื่อพูดกับลูกสะใภ้ ฟาหยางรีบโอบประคองเอวบางกางอาณาเขตความเป็นเจ้าของ แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้บิดาตนเองทำเช่นนั้นเป็นแน่

กว่าเยว่ซินจะออกจากบรรยากาศข่มขู่จากราชสีห์ทั้งสองได้ก็เป็นชั่วโมง ห่าวอู๋พูดถึงงานยกน้ำชาคร่าว ๆ เขากำชับให้ฟาหยางตระเตรียมทุกอย่างอย่างสมเกียรติ

"ทนหน่อยนะ คุณห่าวอู๋เขาตื่นเต้นมากน่ะ อาจเพราะอาฟาเป็นลูกคนเดียวและไม่เคยคิดจะแต่งงานมาก่อน ในทีแรกที่เคยเกือบจะหมั้นกับอาจูท่านก็ดีใจมากแต่เพราะอาฟาไม่ได้จริงจังถึงได้ไม่ตื่นเต้นขนาดนี้" ฟาหยางพูดอธิบายยาว เขาแอบประชดประชันด้วยการเรียกพ่อตัวเองกับชื่อสุภาพ เยว่ซินหลุดหัวเราะ แน่นอนว่าเธอไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด

"เตี่ยเขาน่ารักนะคะ" มือเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอพลางช้อนตามองคนสูงกว่า

"ถ้าอาเยว่ว่าเช่นนั้นก็ให้ของขวัญแต่งงานเขาสักหน่อยสิ"

"หือ?"

"หลานน่ะ" ครั้นโดนฟาหยางก้มลงมากระซิบอย่างเจ้าเล่ห์เช่นนั้นก็รีบผละตัวออกราวโดนของร้อน

"ซะ...ซินไปอาบน้ำดีกว่าค่ะ" หญิงสาวรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาหากแต่ฟาหยางไม่อนุญาต มือหนารั้งต้นแขนเรียวไว้

"อาบด้วยกันดีไหม"

"มะ...ไม่เอาค่ะ ถ้าคุณหยางจะอาบห้องนี้เดี๋ยวซินไปห้องข้าง ๆ ก็ได้" พูดตอบทั้ง ๆ ที่แก้มซับสีแดงระเรื่อ ฟาหยางเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะในลำคอ

"ก็ได้ คราวนี้อาฟายอมปล่อยเธอไปก่อน"

"..."

"แต่ถ้าแต่งงานด้วยกันเมื่อไหร่ ต่อให้อ้อนทั้งน้ำตาอาฟาก็จะไม่ยอมแล้วรู้ใช่ไหม"

"..." เยว่ซินกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู

"เหล่ากงจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังเธอไปก่อน แต่ถ้าถึงคราวที่เธอต้องเชื่อฟังเหล่ากงบ้าง..."

"..." ดวงตาสีรัตติกาลดูทั้งเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ

"ถึงตอนนั้นจะเอาให้ขาสั่นจนแย้งไม่ออกเลย"

ข่าวการแต่งงานของประมุขตระกูลหยางและคุณหนูหลี่ เยว่ซินขึ้นหน้าหนึ่งในทุกหนังสือพิมพ์เช้านี้ทั่วปักกิ่ง แม้จะเป็นประเด็นร้อนแรงหากแต่เจ้าตัวที่เป็นเจ้าของเรื่องทั้งสองคนยังคงหลับอยู่บนเตียงไม่ได้รับรู้เรื่องราวภายนอกเลยแม้แต่น้อย

"อือ" ฟาหยางลูบศีรษะคนในอ้อมแขนแผ่วเบาคล้ายจะกล่อมให้นอนต่ออีกสักหน่อย อาจเพราะไทม์โซนที่เปลี่ยนกะทันหันทำให้ยังต้องปรับเวลาการตื่นนอนอีกเล็กน้อย ร่างสูงจูบเบา ๆ ที่แก้มนุ่มแล้วเอี้ยวตัวมาอีกทางเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เมื่อเห็นว่าตื่นสายกว่าที่คิดไว้จึงค่อย ๆ ดึงแขนตัวเองออกจากศีรษะเยว่ซินซึ่งใช้เป็นที่รองแทนหมอนมาทั้งคืน

"นอนต่อเถอะ" พูดกระซิบยามเห็นว่าคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน เยว่ซินซุกตัวลงกับผ้าห่มแล้วหลับไปอีกรอบส่วนฟาหยางก็ไปอาบน้ำเตรียมเข้าบริษัทหลังจากหยุดไปหลายวัน

"ถ้าอาเยว่ตื่นแล้วให้โทรหาฉัน" ทันทีที่ลงมาถึงด้านล่างก็เอ่ยสั่งสาวใช้ เธอค้อมศีรษะรับคำ สักพักอาโปก็เดินเข้ามาหา

"คุณหยางเข้าบริษัทเลยใช่ไหมครับ"

"อืม บริษัทตระกูลหลี่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง"

"ผมบอกคุณเลี่ยงหรงตามทุกคำที่คุณหยางสั่งมาครับ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรติดขัดตรงไหน"

"ดี บอกเขาว่าถ้ามีปัญหาตรงไหนก็ติดต่อฉันมาได้โดยตรง"

"แต่ว่าช่วงนี้คุณหยางคงยุ่งหนักเลยไม่ใช่หรือครับ" ทั้งงานบริษัทที่หยุดพักไปชั่วคราวและงานแต่งของตัวเอง แน่นอนว่าฟาหยางสามารถให้คนเสกสรรทุกอย่างให้พร้อมได้เพียงแค่กระดิกนิ้วแต่เขาไม่คิดทำ

งานแต่งงานนี้เป็นสิ่งที่ฟาหยางตั้งใจที่สุดในชีวิต...

"ไม่เป็นไร ฉันอยากให้อาเยว่โฟกัสอยู่แค่ที่งานแต่ง ถ้าเขามีปัญหาอะไรให้ติดต่อหาฉันอย่าคิดไปบอกอาเยว่เด็ดขาด" อาโปค้อมศีรษะรับคำ เขาอดที่จะยิ้มให้กับเจ้านายตัวเองเสียไม่ได้

คุณหนูหลี่ เยว่ซินน่าจะเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดคนหนึ่งจริง ๆ

หลังจากนั้นฟาหยางก็เดินทางไปยังบริษัทและผ่านไปได้ประมาณสองชั่วโมงถึงได้รับข้อความว่าเยว่ซินเพิ่งจะตื่น

'ทำไมคุณหยางไม่ปลุกฉันด้วยละคะ'

"ก็อาฟาเห็นเธอกำลังหลับสบาย ทานข้าวหรือยัง"

'ยังเลยค่ะ ทำงานอยู่หรือเปล่าคะ'

"คุยได้ เธอจะมาหาอาฟาหรือเปล่า ถ้าจะมาก็ทานข้าวมาก่อน" แม้บอกว่าคุยได้แต่ตาคมก็ยังเลื่อนดูงานในไอแพดที่เลขาหลิงส่งมาให้กัน

'อือ งั้นเดี๋ยวซินไปหานะคะ'

"ให้อาโปไปรับดีไหม"

'ไม่เป็นไรค่ะ ซินขับไปเองได้' มือหนาเซ็นรับเอกสารในขณะที่ฟังคนตัวเล็กพูดไปด้วย

"ได้ ขับรถดี ๆ ถึงแล้วก็อย่าแวะคุยกับผู้ช่วยเลขาหลิงนานแล้วรีบเข้ามาหาอาฟาเข้าใจหรือเปล่า" คนในสายหัวเราะคิกคักครั้นได้ฟังเช่นนั้น เพราะผู้ช่วยเลขาหลิงที่เขาพูดถึงดูเหมือนว่าเธอจะเป็นแฟนคลับตัวยงของเยว่ซิน หญิงสาวรับคำก่อนที่จะวางสายไป

"วันนี้มีประชุมหรือเปล่า"

"ไม่มีค่ะคุณหยาง ให้ฉันเตรียมขนมไว้ให้คุณหนูเยว่ไหมคะ"

"อืม น้ำผลไม้ด้วยแล้วกัน" เลขาหลิงค้อมตัวรับคำสั่ง ปกติเธอเห็นเจ้านายตัวเองทำงานหนักจนเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว แต่เหมือนว่าครั้งนี้เขาจะยิ่งมีงานล้นมือมากกว่าครั้งไหน ๆ

"แล้วคุณหยางรับกาแฟด้วยไหมคะ"

"ไม่เป็นไร ให้อาเยว่มาก่อนแล้วกัน" ฟาหยางตั้งใจจะเคลียร์งานส่วนนี้ให้เสร็จก่อนที่เธอจะมา เลขาหลิงไม่ได้อยู่รบกวนเจ้านายตัวเองอีก เธอออกไปจัดการของว่างสำหรับว่าที่นายหญิงตระกูลหยาง

ส่วนทางด้านเยว่ซินพอทานข้าวเช้าเสร็จก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะไปหาฟาหยางเลยหรือจะแวะไปบริษัทตระกูลหลี่ก่อนดี เธอพอจะรู้มาว่าระหว่างอยู่อิตาลีฟาหยางกลับมาให้เลี่ยงหรงขึ้นรับตำแหน่งนั้นชั่วคราว ครั้นพอคิดว่าเดี๋ยวเลี่ยงหรงคงจะดุที่เธอไม่เข้าบริษัทหลายวันร่างเล็กจึงตัดสินใจเข้าบริษัทหลี่ก่อน ขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องประธาน กำลังคิดเหตุผลต่าง ๆ มาแย้งคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อตัวเองเผื่อจะโดนต่อว่าเหน็บแนม

หากแต่ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูกลับถูกเปิดออกโดยฝีมือเลขาเอินที่ถือเอกสารอยู่ เธอชะงักไปเล็กน้อยแต่เพียงครู่เดียวก็ค้อมศีรษะทักทายกัน

"ไม่เจอกันหลายวันเลยนะคะคุณเอิน ทานข้าวหรือยังคะ"

"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนูเยว่ ช่วงที่หยุดพักผ่อนไปเป็นอย่างไรบ้างคะ"

"อือ สนุกมากเลยค่ะ" พูดคุยกันต่ออีกได้ครู่เดียวก็โดนคนที่อยู่ด้านในกระแอมไอใส่ เลขาเอินรีบขอตัวออกจากห้องทำให้เยว่ซินได้เห็นพ่อตัวเองซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประจำ

"สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยทักทาย เลี่ยงหรงไม่ได้พูดตอบแต่ก็พยักหน้ารับ เยว่ซินคิดว่าจะมาดูเอกสารเผื่อมีตรงไหนที่เธอจะต้องรับรู้และเซ็นด้วยตัวเอง ครั้นกำลังจะเอ่ยถามกลับโดนแทรกขึ้นเสียก่อน

"ข่าวเมื่อเช้าเรื่องจริงหรือไม่"

"คะ?" เพราะไม่ได้เข้าดูเลยทำให้เยว่ซินยังไม่รับรู้เรื่องราว เธอเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย เลี่ยงหรงวางแฟ้มในมือลง

"ข่าวแต่งงานกับฟาหยาง" เขาพูดต่อเพื่อไขความข้องใจนี้ เยว่ซินตาโตเมื่อเห็นว่าเลี่ยงหรงรับรู้เรื่องแล้ว ห่าวอู๋ประกาศต่อสื่อแล้วงั้นหรือ?

"อ๋อ...ค่ะ" ตอบได้เพียงแค่นั้นเพราะยังทำตัวไม่ถูกนัก คราวนี้ประมุขตระกูลหลี่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แม้ใบหน้าจะยังไม่ฉายความรู้สึกใด ๆ แต่เยว่ซินก็เผลอประหม่าเล็กน้อย

"คือว่าหนู..."

"ยินดีด้วย" ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ เลี่ยงหรงเบือนหน้าหนีเล็กน้อยเมื่อโดนมองค้างนานเกินไป

"รู้...ว่าเป็นพ่อที่ไม่ดีเท่าไหร่"

"..."

"ป๊าขอโทษนะอาซิน" คล้ายกำแพงระหว่างกันถูกทำลายลง เยว่ซินยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าตัวเองชั่วครู่ยามรู้สึกว่าม่านตามีน้ำใสเอ่อคลอ

"ไม่ใช่มาขอโทษเพราะเห็นว่าอาซินกำลังจะเป็นภรรยาของฟาหยาง"

"..."

"แต่อยากขอโทษที่อาซินได้เจอผู้ชายคนต่อไปจากป๊าที่สามารถดูแลเธอได้ทั้ง ๆ ที่ผู้ชายคนแรกคนนี้ยังดูแลได้ไม่ดีเลย" เลี่ยงหรงขยับตัวเข้ามาหา มือหนาที่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ปรารถนาจะให้ลูบศีรษะกันสักครั้งไม่ว่าจะเป็นเยว่ซินคนเก่าหรือคนใหม่ เลี่ยงหรงวางมือนั้นลงแล้วบรรจบลูบเส้นผมนุ่มแผ่วเบา

"ไม่รู้ว่าป๊ายังมีสิทธิ์จะได้เห็นอาซินสวมชุดแต่งงานด้วยตาคู่นี้ไหม"

"..."

"แต่ขอให้อาซินมีชีวิตที่มีความสุข ป๊าเชื่อว่าฟาหยางดูแลเธอได้ดีมาก ดีกว่าทุกคนบนโลกนี้"

"ฮึก..." เสียงหวานหลุดสะอื้นทั้งเรียวขาก้าวเข้าหาบิดาตนเอง เลี่ยงหรงโอบประคองลูกสาวคนเดียวของเขาที่เดินมากอดกันไว้

"ได้สิคะ ป๊าจะได้เห็นซินแต่งงาน" ใบหน้ามีอายุของคนผ่านเรื่องราวมามากตอนนี้แสดงความรู้สึกออกมาเป็นครั้งแรก เลี่ยงหรงหลับตาลงห้ามไม่ให้เผลอร้องไห้ออกมา

"ขอบคุณนะ ขอบคุณนะอาซิน" ไม่มีคำพูดไหนจะดีไปกว่านี้ สองพ่อลูกยืนกอดกันนานหลายนาที เลี่ยงหรงไม่เคยรู้สึกโล่งใจขนาดนี้มาก่อน เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขาแบกไว้ทั้งศักดิ์ศรีและความโลภบนบ่านี้ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

เลขาเอินที่ตั้งใจจะเอาน้ำชามาให้ดันพอได้เห็นเหตุการณ์เข้า เธอไม่คิดจะก้าวไปขัดจังหวะ เพียงแค่ยืนดูพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า ทำงานกับเลี่ยงหรงมาหลายปีก็เพิ่งจะเคยได้เห็นสีหน้าเช่นนั้น เธออยากขอบคุณคุณหนูเยว่ แม้ว่าจะรู้สึกว่าเยว่ซินเป็นคนได้รับทุกสิ่งทุกอย่างโดยแทบไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

หากแต่ถ้าคิดกลับกัน หากไม่มีคุณหนูเยว่ซินอยู่เอินก็ไม่แน่ใจนักว่าคนเหล่านี้จะเป็นเช่นนี้ได้ไหม เลี่ยงหรงที่มีแต่ความโลภและหยาบคายจะสามารถวางทุกสิ่งอย่างเช่นตอนนี้ ฟาหยางที่ขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและไม่สนใครบนโลกยกเว้นตัวเองจะอ่อนโยนได้แบบนี้หรือเปล่า รวมไปถึงใครอีกหลาย ๆ คนก็ตาม

เธออยากขอบคุณต่อการมีอยู่ของคุณหนูหลี่ เยว่ซิน... ว่าที่ภรรยาของฟาหยางคนนี้สุดหัวใจ