Semua Bab ข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว: Bab 61 - Bab 70

องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเดินเข้าไปในห้องกวาดสายตาเย็นชาไปมองร่างเปลือยเปล่าของจ้าวซีเฉิงแล้วก็พลันแค่นหัวเราะออกมา ส่วนจ้าวซีเฉิงที่ยามนี้เริ่มได้สติแล้วก็รีบปกปิดร่างกายท่อนล่างอันเปลือยเปล่าของตนเองในทันที เขาหันมองสาวใช้ที่ยามนี้แล้วก็ยังสลบไหลไม่ได้สตินอนอยู่กับพื้น แล้วจึงได้หันไปมองสตรีที่มีเสื้อคลุมตัวนอกของโซ่วอ๋องปิดบังร่างกายเอาไว้ ในขณะที่กำลังสับสนและงุนงงว่าเมื่อครู่นี้ตนเองทำสิ่งใดลงไป เสียงขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็พลันดังขึ้น“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าสตรีผู้นี้เชื่อถือไม่ได้ ถูกจับได้คาหนังคาเขาก็ยังไม่ยอมรับ ตนเองทำเรื่องชั่วช้าแล้วก็ยังไม่พอยังคิดจะยัดเยียดความชั่วช้าให้ผู้อื่นอีก” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้หลินชิงเหมยส่ายหน้าปฏิเสธในทันที โซ่วอ๋องขมวดคิ้วหันไปมองเหลียนฮวาที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่แล้วจึงได้ถามหลินชิงเหมยด้วยน้ำเสียงตึงเครียด“เจ้ามาทำอันใดที่นี่ แล้วเหตุใดจึงได้เข้ามาอยู่ในห้องหับมิดชิดกับคุณชายใหญ่สกุลจ้าวเช่นนี้” เมื่อถูกถามเช่นนี้หลินชิงเหมยก็พลันนิ่งงันไป“นางย่อมตอบไม่ได้ เจ้าดูเอาเองก็แล้วกันช่วงนี้ไม่ใช่ว่านางคอยยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้าอยู่ห

ในขณะที่ทางกรมอาญากำลังไต่สวนอยู่เฉินเจียวเจียวที่นั่งจิบน้ำชาเพื่อรองฟังข่าวอยู่ที่จวนก็อดระบายรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสาแก่ใจออกมาไม่ได้ เดิมทีนางมีวิธีกำจัดหลินชิงเหมยอยู่มากมาย ไม่ว่าอย่างไรหลินชิงเหมยก็เป็นแค่เพียงบุตรสาวที่เกิดจากอนุคนหนึ่ง ขอแค่นางเป่าหูป้าสะใภ้ดีๆ หรือไม่ก็สร้างเรื่องที่ทำให้พระนางเต๋อเฟยเกลียดชังหลินชิงเหมยให้มากกว่านี้ แค่เพียงพริบตาหลินชิงเหมยก็จะถูกกำจัดให้หายไปให้พ้นจากสายตาของนางแล้วแต่แน่นอนว่าเมื่อกำจัดได้ง่ายพลังความแค้นภายในใจก็คงจะยังคงอัดแน่นอยู่ในอก ในเมื่อหลินชิงเหมยเคยหักหลังนาง ฉากหน้าแสดงตนเป็นญาติผู้น้องที่ใส่ซื่อบริสุทธิ์ไร้พิษภัยแต่เบื้องหลังกลับคิดร้ายมุ่งหวังทำลายกันจนถึงแก่ชีวิต นางจึงตั้งใจที่จะใช้คนใกล้ตัวที่หลินชิงเหมยให้ความไว้ใจมาโดยตลอดไม่ว่าเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้อย่างเหลียนฮวาส่วนโซ่วอ๋องเขาเคยเป็นคนที่นางคิดฝากผีฝากไข้ แต่สุดท้ายเขากลับทำลายความไว้วางใจของนาง ทำให้นางต้องรู้สึกอัปยศอดสูจนถึงเสี้ยวนาทีสุดท้ายก่อนที่นางจะตายในชาติก่อน นางจึงได้วางแผนเช่นนี้ ทำให้เขาได้รับรู้ว่าสตรีบริสุทธิ์สดใสที่เขาคิดอยากจะปกป้องแท้จริงแล้วเป็

เช้าวันรุ่งขึ้นราชสำนักต้าเยียนก็เกิดความวุ่นวาย โม่เจาเจ้ากรมอาญาถวายฎีกาขอถอดถอนตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายขวาของจ้าวฉี ขุนนางในท้องพระโรงถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ขุนนางส่วนใหญ่ต่างคัดค้านการถอดถอนตำแหน่งของจ้าวฉี แต่เมื่อเจ้ากรมอาญาโม่เจาแจกแจงความผิดอย่างละเอียดแล้วไม่ใช่แต่เพียงเสนาบดีฝ่ายซ้ายจ้าวฉีที่ควรถูกถอดถอน ยังมีขุนนางอีกไม่น้อยที่โยงใยและเกี่ยวข้องต่อการทุจริตหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงพิโรธอย่างหนัก ทั้งสั่งจับกุมทั้งสั่งจำคุกขุนนางที่มีความผิด ที่สำคัญทรงมีราชโองการปลดจ้าวฉีออกจากตำแหน่งอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย และสั่งให้กรมอาญาสอบสวนเรื่องที่จ้าวฉีซ่องสุมกำลังพล เหตุการณ์ในท้องพระโรงล้วนเป็นไปตามการคาดการณ์ของเฉินเจียวเจียวเกือบทั้งสิ้น แต่ที่นางคาดไม่ถึงก็คือจ้าวฉีไม่เพียงไม่ยินยอมรับราชโองการ แต่กลับป่าวประกาศออกมาว่าตนเองถูกใส่ร้ายจ้าวฉีไม่ยอมเข้าประชุมขุนนางในยามเช้าที่ท้องพระโรง แต่กลับพาครอบครัวหลบหนีออกไปอยู่นอกกำแพงเมืองตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขานำกองกำลังมาล้อมรอบเมืองหลวงเอาไว้แล้วประกาศต่อผู้อื่นว่าองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงต้องการแก้แค้นเขาด้วยเรื่องส่วนตัวโดยร่วมมือกับท่านเจ้ากรมอาญ

เมื่อบ้านเมืองสงบสุขชีวิตความเป็นอยู่ของชาวประชาก็กลับมาดำเนินไปตามปกติ เกิดแก่เจ็บตายล้วนเป็นไปตามยถากรรมของโลก ในเมื่อหลินชิงเหมยไม่สามารถทนรับความบอบช้ำของร่างกายไม่ไหว นางจึงได้ตายจากไปในที่สุด ในตอนที่นางจะตายนางยังเคยอดสงสัยไม่ได้ว่า หากนางไม่ทะเยอทะยาน หากนางไม่คิดจะร่วมมือกับสกุลจ้าวชีวิตของนางจะต้องจบลงเช่นนี้ไหม น่าเสียดายที่ต่อให้นางสงสัยมากเพียงใดก็ไม่อาจจะทำอันใดได้แล้วแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่นางกลับรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่า การตายเช่นนี้กลับดีมากแล้ว เพราะในความฝันของนาง นางเคยต้องเผชิญกับความตายที่น่ากลัวกว่านี้ ทั้งถูกทุบตี ทั้งถูกรุมย่ำยีแถมยังถูกทารุณกรรมจนไม่เหลือสภาพความเป็นคน อยากตายก็ไม่ได้ตาย ลืมตาขึ้นมาในแต่ละวันต้องร้องไห้ทุกครั้งที่พบว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่ การถูกโบยจนตายน่าจะเป็นการตายที่สวรรค์ปรานีสำหรับนางมากแล้ว นี่คือความคิดสุดท้ายในห้วงความนึกคิดของนาง ตอนที่โซ่วอ๋องมารับร่างที่ไร้ลมหายใจของนางจึงได้เห็นว่าแม้ในยามหลับบนใบหน้าของนางก็ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่หลินชิงเหมยตายแล้ว โซ่วอ๋องจะทุกข์ใจหรือไม่เฉินเจียวเจียวไม่ได้ให้ความสนใจอีกแล้ว เรื่องราวในกาลก่อนราวกับ

พิธีอภิเษกขององค์รัชทายาทและคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ บุรุษของจวนผิงกั๋วกงเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกันอีกครั้งเพื่อเข้าร่วมในพิธีครั้งนี้ เฉินเจียวเจียวแต่งกายอย่างดงามสวมมงกุฎหงส์และผ้าคลุมหน้าที่ปักลวดลายอันวิจิตรนั่งเกี้ยวเข้าวังหลวงอย่างยิ่งใหญ่ การแต่งงานในชาตินี้นับว่าเป็นการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่กว่าในชาติที่แล้ว คนที่รอรับนางลงจากเกี้ยวก็ไม่ใช่คนเดิม นางจึงไม่กล้าตั้งความหวังต่อชีวิตการแต่งงานเท่าใดนัก ไม่คาดหวังก็ย่อมจะไม่ผิดหวัง เรื่องนี้นางสามารถเรียนรู้มาจากชาติที่แล้ว ในชาตินี้ชีวิตของนางจึงถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข“ฮู่ว ในที่สุดก็ได้พบหน้ากันโดยไม่ต้องปีนกำแพงเสียที” องค์รัชทายาทเอ่ยหลังจากที่ใช่คันชั่งเปิดผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว เขาจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งด้วยสายตาอันแวววาว แล้วจึงได้เอ่ยถ้อยคำชื่นชมออกมาอย่างที่ควรจะเป็น“เจ้างามมาก” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้นางอดยิ้มออกมาไม่ได้ฝ่าบาททรงประทานงานเลี้ยงฉลองให้แก่ผู้มาร่วมงานภายในวัง แต่เพราะเขามีฐานะเป็นถึงองค์รัชทายาทจึงไม่ต้องออกไปคารวะสุรามงคลให้แก่ผู้ใด ยามนี้ภายในห้องหอจึงมีเพียงเขาและนางเพียงเท่านั้น