Lahat ng Kabanata ng My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Kabanata 11 - Kabanata 20

Ximena“Anak, kamusta naman ang dalawang linggo mo sa trabaho?” tanong ni Mama ng makapasok ito sa aming silid habang kakagising ko lang. Araw ng Linggo ngayon, salamat sa Diyos at walang pasok kay Sir Roccaforte, kaya masaya akong makakasama si Mama at si Nicolas na nakababata kong kapatid buong araw.“Maayos naman po, Ma. Medyo nakakapagod, pero carry lang,” sagot ko habang inaabot ang suklay na nasa tabi ng kutson.“Hindi ka ba nahihirapan, anak?” Bumaling siya sa akin. “Sobrang late ka na kung umuwi tapos ang aga mo pang bumangon. Literal na Linggo lang talaga ang pahinga mo.”Narinig ko ang pagsara niya sa orocan na lagayan ng damit habang tinititiklop ko ang kumot na ginamit ko. Alam kong pagod siya, pero hindi mo ‘yon mahahalata sa kilos lalo na sa mukha niya.“Kayo nga po ang iniisip ko, Ma,” sagot ko habang minamasahe ang batok ko. “Hindi ka ba napapagod? Parang araw-araw kang may ginagawa.”Ngumiti siya at naupo sa tabi ko, pinapawi ng ngiti niya ang lahat ng bigat ko. Kahit

Ximena“Uy, buti naman at nakasabay ka sa amin mag-lunch ngayon,” sabi ni Joyce habang nakangiti sa akin. Tumango rin ang apat pa naming kasama sa mesa. Lima silang sekretarya sa buong floor, kasama na si Joyce. Dalawa ang lalaki, sina River at David, at ang dalawa pa naming girl ay sina Isay at Rona.“Akala ko nga kanina, hindi na ako makakaalis sa tabi ni Sir kahit sandali,” sagot ko bago sumubo ng kanin.“Aba, alam ko namang libre ang pagkain kapag may kasamang bossing,” sabat ni Rona na may kasamang kunot-noo. “Pero... nalulunok mo ba? I mean, nakakakain ka ba ng maayos knowing na ang kaharap mo ay walking red flag na parang ticking time bomb? Anytime, boom, puputok na lang basta na magiging dahilan ng pagkataranta mo?"Halakhakan agad ang sagot ng grupo sa banat niya. Ramdam ang nerbiyos sa tawa ni Rona, pero halata rin ang katotohanan sa sinabi niya.“Hindi naman sa ganun,” napapangiti kong tugon. “Sa totoo lang, noong una, para akong laging nauubusan ng hininga tuwing kasama ko

XimenaPagpasok ko sa loob, tumambad sa akin ang seryosong mukha ng aking amo. Tahimik siyang nakaupo lang si Boss sa likod ng desk niya, hawak ang isang tablet na nilapag niya sa gilid bago nag-angat ng tingin sa akin.Pakiramdam ko ay mauubusan na ako ng oxygen sa pagkakahigit ng aking paghinga. Ano ba naman kasi ang nakain namin at naisipan namin talakayin ang tungkol sa aming boss?"Upo ka," sabi niya, walang emosyon sa boses pero hindi rin malamig. Parang... alanganin?Dahan-dahan akong umupo, pero hindi ko maiwasang pisilin ang laylayan ng palda ko habang umiiwas ng tingin. Ito na. Baka mag-lecture. Baka ireklamo ako. Baka... termination?Pero ilang segundo ang lumipas, walang salita. Wala ring buntong-hininga. Wala man lang pagsimangot.Napatingin ako sa kanya, at doon ko nakita: hindi siya galit.Hindi siya mukhang boss na na-offend.Mas mukha siyang... nahihirapang magsimula ng usapan kaya biglang gumaan ng kaunti ang pakiramdam ko.“About po sa pinag-uusapan namin, Sir… hind

XimenaKa-grabe talaga, uy!Gusto kong maglampahog sa sahig gaya ng mga mga bata na hindi nasusunod ang gusto, yung literal na dumudulas sa pag-iyak dahil hindi ako nakasama sa out of the country trip ni Sir Roccaforte. Alam mo ‘yung gigil na parang gusto mong kumagat ng unan? Gano’n.Nakakainis lang kasi ‘yung ka-meeting niya sa New York, nagkaroon ng emergency flight pa-Switzerland kaya bigla silang nagkita nang mabilisan bago umalis. Ang ending? Naiwan akong parang basang sisiw dahil hindi pa ready ang passport ko.Heto ako ngayon, nakahilata sa kwarto namin nila Mama, naka-pajama whole day, staring at the ceiling habang naka-loop ang sad playlist ko sa Spotify. Hindi ako pumasok, syempre, wala ang amo ko.Walang amo, walang pasok.Sounds fun, 'di ba?Pero ang totoo? Gusto kong sumama sa New York!Gusto kong maglakad sa Central Park, bumili ng hotdog sa tabi ng kalsada, at mag-selfie na parang hindi ako galit sa buhay. Isang linggo sana 'yon na makakaamoy ako ng imported na hangin,

XimenaAlas-siyete ng gabi, nakatayo na ako sa harap ng Hotelier, isa ding high-end na hotel na paniguradong hindi basta-basta ang presyo. Para itong huling eksena sa isang pelikula kung saan ako ang bida at sila ang sasalo ng karma. Ang tanong lang ay kung paano ko gagawin.Napatingin ako sa façade ng gusali, eleganteng lighting, mga mamahaling sasakyang pumaparada, at mga taong mukhang mabango ang buhay. Siguradong malaki ang nakuhang pera ng mga hayop na sina Julius at Mae sa Zael na 'yon kaya naman wala lang para sa kanila ang gumastos dito.Kagaya ng sinabi ko noon pa, hindi naman salat sa buhay si Julius. Hindi siya mukhang naghihikahos. May trabaho ang parehong magulang niya, at may sariling kabuhayan din siya. Hindi siya mahirap, oo. Pero alam kong hindi rin siya basta-basta gumagastos kung wala siyang kapalit na makukuha. Hindi niya kayang magpaandar ng bongga kung hindi rin lang siya magbe-benefit sa huli.Ganyan siya. Laging may kapalit. Laging may dahilan sa bawat "kabaitan