Caption Bayangan Singkat

On New Year's Eve, I prepare a feast. The clock strikes twelve, but my husband, Vincent Porter, still isn't home. My daughter, Lorelei Porter, tugs at my sleeve and holds up my phone. "Look Mommy, Daddy is at this lady's house!" Vincent has posted an update on Twitter. He is with Christine Snow, his childhood sweetheart. They are smiling at the camera, with a boy who looks about ten standing between them. In front of them sits a swan-shaped cake. The caption reads, "The most special day for the most special you." My heart sinks into my stomach. A marriage that came later in life can never compete with a pair of childhood sweethearts. I accept defeat.

It's Thanksgiving, and I'm waiting for Zeke Jones to come home after cooking up an extravagant meal. When Zeke returns, he doesn't even glance at the meal I've prepared for him. Instead, he proceeds to pack a bag. "I can't celebrate Thanksgiving with you this year," he says. I take another bite of my turkey and say nothing. At the stroke of midnight, Zeke's first love posts a new photo on her social media page. In the photo, she's lying on Zeke's back with a bright smile on her face. The moon outside the window is bright. "Happy to spend Thanksgiving with good company," her caption reads. Instead of hysterically questioning Zeke about the post, I just tap on the "like" button without reacting in any way. Zeke calls me. His voice sounds panicked as he tries to explain himself. "Please don't misinterpret the post. I will definitely spend Thanksgiving with you next year…" I freeze for a few moments, letting out a small laugh. I don't offer him a reply. Next time, he says? Oh, Zeke, I'm afraid there won't be a next time.

Anibersaryo ng kasal namin nang mag-post ang high school sweetheart ng asawa ko ng sonogram picture sa kanyang social media, na may caption na public thank-you sa asawa ko: [Salamat sa lalaking nandiyan para sa akin sa loob ng sampung taon, at sa pagbibigay sa akin ng anak.] Umikot ang kwarto, at namuo ang galit sa akin habang mabilis akong nagkomento: [So, proud ka sa pagiging homewrecker?] Halos kaagad, tumawag ang asawa ko, puno ng galit ang boses. "Paano mo nagawa na mag isip ng nakakasuklam na bagay? Ang ginawa ko lang ay tulungan siya sa IVF, natupad ang pangarap niyang maging single mom.” "At oo nga pala, kailangan lang ni Ruby ng isang subok para mabuntis, habang ikaw ay may tatlong round ng walang resulta. Walang kwenta ang katawan mo!" Tatlong araw lang ang nakalipas, sinabi niya sa akin na pupunta siya sa ibang bansa para sa negosyo—hindi pinapansin ang aking mga tawag at mensahe sa buong panahon. Akala ko busy lang siya. Gayunpaman, sa huli ay kasama niya pala si Ruby, dumadalo sa prenatal checkup nito. Makalipas ang kalahating oras, muling nag-post si Ruby, na ipinakita ang isang mesa na puno ng masasarap na pagkain. [Nagsawa ako sa French food, kaya ginawa ni Ash ang lahat ng paborito kong pagkain. The best talaga siya!] Napatitig ako sa pregnancy test sa kamay ko, ang saya na naramdaman ko kanina, ngayon ay tuluyan ng nawala. Matapos ang walong taong pag-ibig at anim na taon ng paglunok ng aking pride para lang manatiling buhay ang kasal, sa wakas ay handa na akong bumitaw.

Ang first love ng asawa ko ay nag-post ng isang video sa kanyang social media. Sa video, nagpapasa silang dalawa ng playing card gamit ang kanilang mga labi. Nang mahulog ang card ay nagtagpo ang kanilang mga labi sa isang halik. Hindi sila huminto—parang nawala sa sandaling iyon, mapusok silang naghalikan sa loob ng isang minuto. Ang caption niya: [Still the same clumsy piggy! PS: Ang mga skills ni Steve ay kasing galing tulad ng dati!] Tahimik kong ni-like ang post at nag-iwan ng komento: [Congrats.] Sa sumunod na segundo, tumawag ang asawa ko, galit na galit na sumigaw, "Walang ibang babaeng kasing drama mo! Nakipaglaro lang ako kay Lanie. Bakit naman ummakto ka na parang baliw?" Noon ko napagtanto na ang pitong taon ng pag-ibig ay walang kahulugan. Oras na para umalis ako.