Wolverine And The X-men Apocalypse

“นายต้องการอะไร?” “นาย?” “ก็นาย…ไง” “เรียกชื่อฉันใหม่อีกที! ถ้ายังเรียกไม่ถูก เพื่อนเธอได้รู้เรื่องของเราแน่ๆ!”

เขาเป็นผู้ชายเพรียบพร้อมไปหมดทุกเเละเป็นมาเฟียอันดับหนึ่งของประเทศ!!!ไม่มีใครกล้าล้ำเส้นเป็นอันขาด เพราะเขาโหดเหี้ยมที่สุดในบรรดาเมาเฟีย เขาทั้งหล่อ! รวย! เถื่อน! เย็นชา! โหดสุดๆ เเต่ทว่า...เเต่งงานเเล้ว!!! เนื้อหาในเรื่องบางส่วน "ไปไหนมา โทรไปไม่รับอ่านไลน์ไม่ตอบ" ทันทีที่เจอหน้าฉันน้ำเสียงเรียบเย็นที่เปล่งออกจากริมฝีปากหนาจนคนที่ยืนฟังถึงกับขนลุกชัน ในสมองของฉันตอนนี้หาวิธีพูดยังไงก็ได้ที่ทำให้เขาใจเย็นที่สุด เห็นหน้าเขาก็รู้เเล้วว่าสุดจะทนกับคนอย่างฉันอ่า จะตอบยังไงดี ตอบเเบบเดิมก็เเล้วกันฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมตอบคำถาม "กะก็ไปทำรายงานบ้านเพื่อนหนูไง" ฉันพยามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเเล้วนะเเต่ทำไมมันยังสั่นอยู่ อย่างน้อยๆฉันต้องอ้างทำรายงานก่อนดีกว่าบอกว่าไปผับนิ นี่ฉันคิดดีเเล้วนะทุกคน "ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย ไป..ไหน..มา" เขาพูดเก็บอารมณ์เเบบสุดๆ เเละเน้นคำด้วยน้ำเสียงหนักๆใช่เขารู้เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ฉันเเอบหนีเที่ยว เเต่ก็พลาดอีกตามเคย...

'2 ปี กับการเป็นนางบำเรอของเขา..' "เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เอาตัวเข้าแลก ผู้หญิงอวดเก่งอย่างเธอ นอกจากตัวแล้วก็ไม่มีอะไรดีทั้งนั้น" นี่คือคำพูดเหยียดหยาม ที่ได้ยินมาตลอดปีกว่า และทุกอย่างมันกำลังจะจบแล้ว

BOOK ONE OF THE MAFIA MEN SERIES *** And the sweetest little angel couldn't keep her eyes off the devil. *** The strong, powerful, and ruthless Nikolai Costello ruled over the kingdom of the dark world he was born into, what he wasn’t supposed to do is to fall in love with someone so different from his world while he was betrothed to someone else. He was never supposed to fall in love with someone as sweet and innocent as Evangeline Bolton. Evangeline Bolton has spent her entire life in a single room locked away from the world. Her world was filled with books and movies as it was her window to the outside world. From a very young age, she was told that the world out there was filled with big bad wolves who were ready to tear her apart if she walked out. But what happens when one day, Evangeline's parents get brutally murdered leaving her alone at the mercy of Nikolai “The Devil” Costello, the most feared man in the entire country?

อยากได้ผู้หญิงตัวเล็กเป็นเมียเว้ย ไม่ใช่ได้ผู้ชายตัวเท่าควายมาเป็นผัวแบบนี้

"แอบรักเพื่อนข้างเดียวก็ว่าเจ็บแล้ว แต่รู้ว่าเพื่อนรักใครเจ็บยิ่งกว่า" ทั้งที่เธอทุ่มเททุกอย่างให้เขา แต่เขากลับเฝ้ามองใครอีกคนที่ไม่เคยแม้แต่จะหันกลับมา แต่สุดท้าย...เธอก็ยังเลือกจะยืนอยู่ข้างเขา ในจุดที่เจ็บ แต่ก็ยังรักอยู่ดี

"เธอคือเด็กใสซื่อหน้าตาน่ารักมาก เเต่ดันเป็นเมียนักเลงที่มีใบหน้าหล่อดั่งเทพเจ้า เเต่นิสัยโคตรเถื่อน เลว โหด ปากเข็ง เย็นชา ไม่มีใครกล้าลำเส้นนอกจาก เมียเด็กที่ชื่อยาหยี..." เรื่องย่อ "เราเลิกกันเถอะค่ะเฮียศึก เค้าไม่อยากคบกับเฮียเเล้วฮึก!!" "เพราะ?" "มีคนส่งรูปมาให้เเละมีผู้หญิงน่าอกตู้มๆนั้งอยู่บนตักเฮียด้วย เฮียนอกใจเค้า หนูไม่รักเฮียศึกเเล้วเราเลิกกันฮึก!ฮื่อๆ" ตึกๆๆๆๆ จากนั้นเธอก็วิ่งหนีออกไปจากผับ99ที่ดังที่สุดไปด้วยความเสียใจใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ส่วนเขามองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งเกินจะคาดเดา โปรดติดตามชมกันในเนื้อหา เเนะนำตัวละคร พระเอกชื่อ พันศึก อายุ30ปี สถานะมีเมียเเล้ว นิสัยเป็นคนเย็นชา ขี้หึงสุดๆโหดกัับทุกคนยกเว้นเมีย พูดน้อยไม่ชอบสุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนของเขาเท่านั้น ไม่เจ้าชู้รักเเค่ยาหยีคนเดียว ที่สำคัญเยโคตรเก่ง นางเอกชื่อ ยาหยี อายุ19ปี สถานะมีผัวเเล้วผัวโหดมาก นิสัยน่ารักใส่ซื่อ เชื่อคนง่าย ขี้หวง ขี้อ้อน โกรธง่ายหายเร็ว เกลียดผู้ชายเจ้าชู้

It was the apocalypse. A zombie apocalypse. We should've been running for our lives, but my girlfriend, Yvonne Brown, refused to. She wanted to buy as much time as she could for her incompetent childhood friend, Yves Claude, to hop into the last helicopter that would take survivors away. But the retreat was our group's only way to survive in this apocalypse. Yves was not showing up anytime soon. I had no choice but to knock her out and drag her into the chopper. And Yves, the one she could never seem to forget, died in the swarm of undead. I, however, survived thanks to what I did. Yvonne and I lived happily in a safe zone. And then that fateful day came. I was going to take over the territory and lead humanity on an attack against the zombies. The night before that decisive strike, Yvonne spiked my water with anesthetics. When I was caught helpless, she tossed me into the horde of zombies. The swarm of undead tore my flesh open, and the pain killed me. Yvonne? She stood on the wall coldly, a sneer decorating her lips. "Yves could've lived, but you took that chance away from him! You selfish monster, you killed Yves! I will make you suffer what he suffered! You'll pay for it with your life!" Death took me, but it tossed me all the way back to the day of the retreat. The day Yvonne adamantly insisted on waiting for Yves. Well, if she was so happy to live through a world like this with her friend, who am I to say no? I would grant her that wish, even if she would end up as zombie food.

***Completed*** Kalama is a woman born in a world on the very brink of chaos and destruction. To stop its downfall she has to find the fifth element and put a stop to the pain and suffering caused by Apocalypse. Will she be able to overcome her insecurities to lead and defeat her, or will she just be another victim to the flames?

The end of the world was upon us, but there weren't enough spots for evacuation. The roars of the zombies echoed in my ears as my fiancé, Oliver, gritted his teeth and pulled me onto the rescue vehicle—securing the last available seat. I arrived safely at the survivor base. Lina, his first love, did not. The zombies tore her apart. Oliver still went through with our marriage, but I never expected that he had only done so to make me suffer. In his eyes, I was the one who had killed Lina. If she had to endure such agony, then I should, too. For five years, he hated me. My life was worse than that of a stray dog scavenging for food on the street. On the day my divorce was finalized, he kidnapped me, dragged me into the wilderness, and wrapped his fingers around my throat. Then, he threw us both into the swarm of the undead. When I opened my eyes again, I was somehow reborn on the day the apocalypse began. The rescue team was shouting impatiently, "One more! We have room for one more—hurry!" I turned to Oliver, watching his hesitation. Then, with a quiet smile, I took a step back and let someone else have the last seat.