ความรักทรมาน

สามปีก่อน ฉันเป็นสมาชิกทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ที่มีอนาคตไกลที่สุด แต่หลังจากที่เข้าไปในแอนตาร์กติกา ฉันกลับถูกคนรักของกู้จิ่นเซิน ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของฉันฆ่าตาย เธอขโมยเสบียงและกรีดใบหน้าของฉันจนเละ ก่อนจะผลักฉันตกเรือ มันน่าเศร้าตรงที่ตอนฉันตาย ฉันกำลังท้องลูกคนที่สองของฉันและกู้จิ่นเซินอยู่ แต่เมื่อทีมกู้ชีพมาถึง เธอกลับกล่าวหาว่าฉันขโมยเสบียงของเธอและกระโดดน้ำหนีความผิดไป กู้จิ่นเซินเป็นคนเขียนรายงานด้วยตัวเอง และลบชื่อฉันออกจากทีมสำรวจ ตั้งแต่นั้นฉันก็กลายเป็นที่รังเกียจของทุกคนในทีม จนกระทั่งสามปีต่อมา ก็มีคนพบศพที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลานานของฉัน

จิ้นซิวเหยียน คนรักของฉัน เขารักฉันเข้ากระดูกดำ ทุกคนต่างพูดว่าเขาคือสามีตัวอย่าง แต่เขากลับนอกใจฉันถึงสามครั้ง ครั้งแรก เมื่อสามปีก่อน เสิ่นอัน เพื่อนของเขาตายเพื่อช่วยชีวิตเขาไว้ จิ้นซิวเหยียนปิดบังฉัน แล้วไปจดทะเบียนสมรสกับเย่เมิ่งชิว แฟนสาวของเสิ่นอัน เมื่อฉันใจสลายและเตรียมจะจากไป เขาก็รีบส่งผู้หญิงคนนั้นไปต่างประเทศทันทีในคืนนั้น แล้วคุกเข่าอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าฉัน “อวิ๋นซาน เสิ่นอันตายเพื่อผม ผมต้องดูแลภรรยาม่ายของเขา ทะเบียนสมรสนั่นเป็นแค่หลักประกันที่ผมให้เมิ่งชิว รอให้ผมแก้แค้นให้เสิ่นอันเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอทันที! คนที่ผมรักมีแค่คุณคนเดียว!” ครั้งนั้น ฉันให้อภัยเขา ปีถัดมา จิ้นซิวเหยียนประกาศในงานแถลงข่าวต่อหน้าสาธารณชน แต่งตั้งให้เย่เมิ่งชิวมีฐานะนายหญิง เขาอธิบายกับฉันว่า “เมิ่งชิวเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเย่ซึ่งเป็นมาเฟีย เราสองตระกูลร่วมมือกันก็เพื่อแก้แค้นให้เสิ่นอัน! ผมตกลงกับเธอไว้แล้วว่ารอให้จัดการศัตรูเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอแล้วรีบแต่งงานกับคุณทันที!” ฉันก็ยังเชื่อเขาอีกครั้ง หนึ่งปีก่อน เขาถูกวางยาในงานเลี้ยงจนพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเย่เมิ่งชิวตลอดทั้งคืน เขาปิดบังเรื่องนี้มาตลอด จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อน ฉันบังเอิญไปเห็นเขาพาเย่เมิ่งชิวไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ถึงได้รู้ความจริง เขาก้มหน้าไม่กล้าสบตาฉัน พลางอธิบายเสียงแผ่วเบา “อวิ๋นซาน มันเป็นแค่อุบัติเหตุ รอให้เธอคลอดลูกแล้ว ผมจะรีบส่งเธอไปทันที ส่วนลูกจะให้พ่อแม่ผมช่วยดูแล พวกเขาทั้งคู่จะไม่มีวันมาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก!” จิ้นซิวเหยียนใช้ความรักเป็นข้ออ้าง ทำให้ฉันยอมอ่อนข้อให้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเราไม่มีอนาคตร่วมกันอีกต่อไป ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว

หลังจากคนรักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ ของเจียงเยี่ยนเฉินตายไป เขาก็เกลียดฉันมาตลอดสิบปีเต็ม วันรุ่งขึ้นหลังแต่งงาน เขาก็ยื่นเรื่องต่อหน่วยงานเพื่อขอไปประจำการที่ชายแดน ตลอดสิบปี ฉันส่งจดหมายไปนับไม่ถ้วน พยายามทำดีด้วยทุกทาง แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับมีเพียงประโยคเดียวเสมอ [ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ก็รีบไปตายซะ!] แต่ในตอนที่ฉันถูกโจรลักพาตัวไป เขากลับบุกเข้าไปในรังโจรเพียงลำพัง และช่วยฉันออกมาทั้งที่ถูกยิงไปหลายนัด ก่อนตาย เขาใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือฉันทิ้ง “สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชาตินี้... คือการแต่งงานกับเธอ...” “ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอร้องล่ะ อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย...” ในงานศพ แม่ของเจียงเยี่ยนเฉินพร่ำสำนึกผิด “ลูกแม่ แม่ผิดเอง แม่ไม่ควรบังคับลูกเลย...” พ่อของเขามองฉันด้วยความเคียดแค้น “เธอทำให้เจียวเจียวต้องตาย ตอนนี้ยังมาทำให้ลูกชายฉันต้องตายอีก เธอมันนังตัวซวย ทำไมเธอไม่ไปตายซะ?!” แม้แต่หัวหน้าหน่วยที่เคยสนับสนุนให้เราแต่งงานกันในตอนนั้น ก็ยังส่ายหน้าถอนหายใจ “ฉันไม่ควรพรากคนที่รักกันเลย ฉันผิดต่อสหายเจียงจริงๆ” ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียดายแทนเจียงเยี่ยนเฉิน รวมถึงฉันด้วย ฉันถูกไล่ออกจากหน่วยงาน ในคืนนั้นฉันจึงกินยาฆ่าแมลงตายอยู่ที่ทุ่งนาร้าง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็ย้อนกลับมาในคืนก่อนวันแต่งงาน ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจที่จะให้พวกเขาทุกคนสมหวัง

หลังจากถูกเพื่อนสาวใส่ร้ายมานับสิบปี ฉันก็มอบทั้งสามีและลูกชายให้เธอไป ปีที่สิบหกของการแต่งงาน อดีตเพื่อนสาวของฉันก็ได้โพสต์รูปภาพรูปหนึ่ง ทั้งลูกสาวของเธอและลูกชายของฉันต่างถูกโอบกอดโดยเธอและสามีของฉัน ทั้งสี่คนยืนแนบชิดกัน โดยมีข้อความระบุไว้: “จะไม่นับว่าเป็นลูกได้ยังไง” ส่วนฉันก็ทิ้งข้อความไว้ด้านล่าง: เหมาะสมกันมาก ทว่าชั่ววินาทีต่อมา โพสต์นั้นกลับถูกลบไปแล้ว วันรุ่งขึ้น สามีของฉันรีบกลับมาที่บ้าน ก่อนจะเอ่ยถามฉัน "โซฟีอาการดีขึ้นแล้วแท้ๆ คุณจะกระตุกต่อมเธออีกทำไม" ลูกชายของฉันผลักฉันออกก่อนจะเริ่มกล่าวโทษฉัน "แม่เป็นคนทำให้น้องเถียนเถียนของผมร้องไห้" ฉันคว้าสัญญาหย่าร้างขึ้นมาเขวี้ยงใส่หน้าพวกเขา: “ใช่สิ ฉันผิดเอง งั้นฉันก็จะไปเอง พวกคุณจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวสี่คน”

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ทุกวันฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีมีซิกแพคเป็นเวลสิบนาที วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว พอรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของคนแปลกหน้า ฉันก็ปรับตัวได้อย่างไม่เลว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับได้แล้วจนเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แค่สามวัน เช้าวันนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีคนนั้นอีกครั้ง ฉันเลยหยิบมือถือของเขามาค้นหาบัญชี Line ของฉัน แตะไปที่โพสต์และบันทึกภาพเซลฟี่สุดสวยบนโพสต์ปักหมุดของฉันพร้อมกับตั้งเป็นภาพพื้นหลัง จากนั้นก็ทิ้งข้อความเอาไว้ 'คนสวยอย่างฉันเข้ามาอยู่ในร่างคุณสิบนาทีทุกวันเลยนะ!' ปล. ภาพพื้นหลังคือฉันเอง ฉันวางอุบายเล็ก ๆ เพื่อจะได้พิชิตใจพ่อหนุ่มคนนี้ ใครใช้ให้เขาทั้งหล่อทั้งสูงทั้งหุ่นดีล่ะ แหนมตุ้มจิ๋วก็สุดยอดไม่แพ้กัน ทั้งหมดราวกับฟ้าลิขิตมา เหมือนกับได้เจอรักแท้ตอนปล้นเข้ามาอยู่ในร่างของคนอื่น หลังจากทำทั้งหมดเสร็จ ฉันก็เดินสำรวจบ้านเขาอย่างสบายใจ วินาทีที่ฉันเปิดตู้เย็นดู ฉันก็ยิ้มแหยในทันที

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย

“คุณกู้ครับ ผลตรวจแสดงว่าคุณเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้าย สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าคุณปฏิเสธการรักษาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณแน่ใจนะครับว่าจะไม่รับการรักษา? สามีของคุณเห็นด้วยแล้วใช่ไหมครับ?” “ฉันแน่ใจค่ะ... เขาจะเห็นด้วย” หลังจากวางสายจากหมอ ฉันมองไปรอบ ๆ บ้านที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่โรคกระเพาะเก่าที่กำเริบ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นมะเร็ง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะ ในรูป เสิ่นเจิงในวัยสิบแปดปีกำลังมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ เวลาผ่านไปหลายปี ฉันยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนเส้นผม เสิ่นเจิงยิ้มแล้วถามฉันว่า แบบนี้จะเรียกว่าเราได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ไหม

คู่รักในวัยเด็กที่เคยสัญญาว่าทันทีที่ถึงวัยอันสมควรก็จะแต่งงานกับฉัน กลับสวมแหวนให้สวี่จือเซี่ยพี่สาวต่างสายเลือดของฉันต่อหน้าสาธารณชนในวันแต่งงานของเรา ฉู่หยุนเซินทายาทมาเฟียที่ทุกคนต้องยำเกรงคือผู้ที่ก้าวออกมาและประกาศว่าฉันคือคนที่เขาแอบรักมานานหลายปี หลังแต่งงานห้าปี ทุกความปรารถนาที่ฉันเอ่ยออกมาอย่างไม่ตั้งใจเขาได้เปลี่ยนมันให้กลายเป็นความจริง จนฉันคิดว่าตัวเองคือศูนย์กลางของโลกเขา จนกระทั่งฉันจัดชั้นหนังสือและทำเอกสารลับที่ซ่อนอยู่ในชั้นหนังสือที่ลึกที่สุดของฉู่หยุนเซินตกลงมาโดยไม่ตั้งใจ หน้าแรกคือแฟ้มประวัติของสวี่จือเซี่ย พร้อมลายมือของฉู่หยุนเซินที่เขียนด้วยหมึกสีแดงเข้มและขีดเส้นใต้เน้นย้ำว่า: "ต้องปกป้อง เหนือสิ่งอื่นใด" จากนั้นคือบันทึกภารกิจที่ฉันคุ้นเคยและหวาดกลัวเป็นที่สุด ในคืนนั้น ฉันถูกลอบสังหาร และมีคนเข้ามาช่วยฉันเมื่อเลือดใกล้จะไหลหมดตัว เมื่อตื่นขึ้นที่โรงพยาบาล ฉันจึงรู้ว่าชีวิตเล็กๆ ในครรภ์ของฉันได้จากไปแล้ว ฉันร้องไห้แทบขาดในอ้อมกอดของฉู่หยุนเซิน แต่ฉันไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงฉันมากไปกว่านี้ แต่ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่า คืนนั้นสวี่จือเซี่ยเองก็ถูกทำร้ายเช่นกัน และคำสั่งของฉู่หยุนเซินคือ: "ช่วยสวี่จือเซี่ยก่อน" น้ำตาของฉันซึมลงบนกระดาษ ทำให้ลายมือของเขาพร่าเลือนกลายเป็นเงาที่โหดร้าย "ก็ได้" ฉันกระซิบเบาๆ ในความเงียบสงบ เสียงแหบแห้งแต่ชัดเจน "ถ้าการแต่งงานของฉันคือคำโกหกที่คุณจัดฉากขึ้น... ฉันก็จะหายไปจากโลกของคุณตลอดกาล"