ความรักทรมาน

ตอนที่ได้รู้ว่าเจียงเจ๋อเหยียนหายาแก้หวัดให้ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา ทว่ากลับไม่สนใจไยดีเธอที่มีอาการกลัวที่แคบตอนอยู่ในลิฟต์แล้ว เธอเลยขอหย่า เจียงเจ๋อเหยียนเซ็นชื่อให้โดยไม่ลังเล ทั้งยังยิ้มพลางพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ก็แค่ก่อเรื่องเพราะงอนเท่านั้นแหละ พ่อแม่เธอตายไปหมดแล้ว เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก” “แล้วอีกอย่าง ยังมีระยะเวลาปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าอีกสามสิบวันไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอเกิดเสียใจขึ้นมา ฉันก็ค่อยทำทีเป็นใจดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดี๋ยวเธอก็กลับมา” วันต่อมา เขาลงรูปคู่กับผู้ช่วยตัวน้อย พร้อมด้วยข้อความบนอินเทอร์เน็ต ‘บันทึกทุกช่วงเวลาที่เธอเขินอาย’ ส่วนฉันนับวันรอ เก็บกวาดข้าวของของตัวเองด้วยความใจเย็น แล้วต่อสายโทรศัพท์ถึงใครบางคน “คุณลุงคะ ช่วยซื้อตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้หนูทีค่ะ”

หลังจากฉันตายไปห้าปี อันอัน ลูกสาวของฉันก็โทรไปที่เบอร์ของกู้ซีเหนียน เธอลองถามอีกฝ่ายว่า “คุณชอบแม่ของหนูไหมคะ?” เธอถามตามประโยคหนึ่งที่ฉันเขียนไว้ในไดอารี่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า ‘กู้ซีเหนียน คุณชอบฉันไหม’ คาดไม่ถึงว่าปลายสายกลับตอบเหน็บแนมว่า “แม่เธอสั่งให้ทำแบบนี้เหรอ? แม้แต่ลูกสาวก็ยังเอามาใช้เป็นเครื่องมือได้สินะ? เป็นผู้หญิงที่มักมากจริง ๆ อยู่กับพ่อเธอแล้ว ยังคิดจะมารื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่า ๆ กับฉันอีกเหรอ?”

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

วันที่เจียงอีอีกลับถึงประเทศ กู้จื่อโม่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน วันต่อมา ฉันเห็นรูปมือสองข้างจับแน่นกันในไทม์ไลน์ของเจียงอีอี และยังมีรูปกู้จื่อโม่ที่นอนหลับเหมือนกับเด็ก เมื่อเขากลับมาบ้านก็โยนหนังสือหย่าร้างออกมา ให้ฉันสละตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ และพูดว่า: "เดิมทีคุณก็ยึดครองตำแหน่งของอีอีอยู่ ตอนนี้อีอีกลับมาแล้ว คุณก็ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว!" ไม่เป็นไร อย่างไรฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว! ตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย! ภายหลัง ฉันเสียชีวิตไป กู้จื่อโม่กลับร้องไห้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลุมศพของฉันและพูดว่าเขาจะไม่จับมือกับคนอื่นอีกแล้ว!

ฉันกับลี่สุยอันคบหากันมาเป็นเวลา 15 ปี ทุกอย่างดูเหมือนจะหวานชื่นจนกระทั่งมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิตเขา เขาเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบให้ฉันหย่าร้าง ฉันยังคงพยายามรั้งเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเขาไป แม้จะบอบช้ำเพียงใด แต่ก็ยังคิดว่าเขาจะกลับใจได้ แต่ต่อมา ฉันก็เริ่มตระหนักได้แล้วว่าความสัมพันธ์ของเราคงต้องบอกลากันจริงๆ แล้วเสียท

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ทุกวันฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีมีซิกแพคเป็นเวลสิบนาที วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว พอรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของคนแปลกหน้า ฉันก็ปรับตัวได้อย่างไม่เลว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับได้แล้วจนเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แค่สามวัน เช้าวันนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีคนนั้นอีกครั้ง ฉันเลยหยิบมือถือของเขามาค้นหาบัญชี Line ของฉัน แตะไปที่โพสต์และบันทึกภาพเซลฟี่สุดสวยบนโพสต์ปักหมุดของฉันพร้อมกับตั้งเป็นภาพพื้นหลัง จากนั้นก็ทิ้งข้อความเอาไว้ 'คนสวยอย่างฉันเข้ามาอยู่ในร่างคุณสิบนาทีทุกวันเลยนะ!' ปล. ภาพพื้นหลังคือฉันเอง ฉันวางอุบายเล็ก ๆ เพื่อจะได้พิชิตใจพ่อหนุ่มคนนี้ ใครใช้ให้เขาทั้งหล่อทั้งสูงทั้งหุ่นดีล่ะ แหนมตุ้มจิ๋วก็สุดยอดไม่แพ้กัน ทั้งหมดราวกับฟ้าลิขิตมา เหมือนกับได้เจอรักแท้ตอนปล้นเข้ามาอยู่ในร่างของคนอื่น หลังจากทำทั้งหมดเสร็จ ฉันก็เดินสำรวจบ้านเขาอย่างสบายใจ วินาทีที่ฉันเปิดตู้เย็นดู ฉันก็ยิ้มแหยในทันที

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

“คุณกู้ครับ ผลตรวจแสดงว่าคุณเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้าย สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าคุณปฏิเสธการรักษาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณแน่ใจนะครับว่าจะไม่รับการรักษา? สามีของคุณเห็นด้วยแล้วใช่ไหมครับ?” “ฉันแน่ใจค่ะ... เขาจะเห็นด้วย” หลังจากวางสายจากหมอ ฉันมองไปรอบ ๆ บ้านที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่โรคกระเพาะเก่าที่กำเริบ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นมะเร็ง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะ ในรูป เสิ่นเจิงในวัยสิบแปดปีกำลังมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ เวลาผ่านไปหลายปี ฉันยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนเส้นผม เสิ่นเจิงยิ้มแล้วถามฉันว่า แบบนี้จะเรียกว่าเราได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ไหม

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย