คู่ปรับ

"วันนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมหรือไง" "กิน" "แล้วท้องได้ยัง" "ก็ท้องแล้วนี้ไง" "ฉันไม่รับผิดชอบ เธอไปมั่วกับใครมา" "ฉันจะมีอะไรกับคุณแค่คนเดียวนะ" ------++------ เวฆา หรือ เว หนุ่มใหญ่วัยสามหกผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเกาะที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับรังนกเพื่อบังหน้า แต่แท้จริงแล้วเขากลับเป็นพวกมาเฟีย เขาทำงานผิดฎหมายหลายอย่าง ----------++--------- พริมา หรือ ไข่มุก ทนายสาวอนาคตไกลวัยยี่สิบต้นๆ เธอทำงานให้พ่อเลี้ยงอาทิตย์ซึ่งต้องดูแลทุกอย่างด้านกฎหมายของครอบครัวนี้ เธอเก่งแทบจะรอบด้านแต่ทั้งหมดมันมาจากการกดดันของครอบครัว ----------++-------- เขาไม่ยอมรับ เธอไม่ยอมเสียหน้า เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่อง พันธนาการรักนายก้อนหิน นะคะ

“แต่ว่าภายใต้เงื่อนไขนั้น เลิฟ คุณต้องบินไปภูเก็ตกับผมเจ็ดวัน หรือพูดให้เข้าใจง่ายหน่อยก็คือ คุณต้องนอนกับผม” “อะไรนะ!!” “เจ็ดวันกับสองปี นั่นมันจะเรียกว่ายังไงดี คุณได้เปรียบมากเลยนะเลิฟ” ....................... “แซค คุณเป็นพ่อแซม ได้ยินไหม!” เปรมาตะคอกกลับ ในเมื่อเขาส่งเสียงใส่เธอ เธอก็จะไม่ยอมให้เขากระทำกับเธอฝ่ายเดียว “แล้วยังไง! ผมไม่เห็นว่ามันจะผิดปกติตรงไหน” “บ้าจริง! ก็ถ้าลิฟเป็นน้องสาวฉัน ลิฟเรียกคุณว่าพ่อ แล้วฉันล่ะจะเรียกคุณว่ายังไง” “ก็เรียกผัวยังไงล่ะเลิฟ เราเอากันสะขนาดนั้นจะให้เรียกพ่อหรือไง!!” “หยุดนะ!! คุณไม่ใช่ผัวฉัน แซค” “แล้วที่ร้องครางหงิงๆ จะให้เรียกว่าอะไร คุณเรียกผมว่าพ่อหรือไง!!” ข้อเสนอสุดแสนหวาบหวามที่จะทำให้ทั้งเขาและเธอหลงวนอยู่ในห้วงเสน่หาจนยากจะถอดตัว

เธอมีทุกอย่าง…ยกเว้น...หัวใจของเขา เขาไม่มีอะไรเลย…นอกจาก...ความฝันและศักดิ์ศรี แต่เมื่อความแตกต่างถูกเชื่อมด้วยความรู้สึกที่จริงใจ ลูกคุณหนูผู้ไม่เคยรักใครก่อน แต่เมื่อหัวใจดันเต้นแรงให้กับเขาคนนั้น เธอจึงต้องอาศัย “แก๊งเพื่อนสาวสุดป่วน” เพื่อภารกิจที่ยิ่งใหญ่!

‘ใบไม้’...ผู้ชายชื่อ ‘ไคล์’ เขาเกิดมาเพื่อเป็นของฉัน! ฉะนั้นไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีวันได้เขาไปเด็ดขาด! ‘เจแปน’...ความฝันสูงสุดคือการได้เป็นแอร์ชั้นเฟิร์สคลาส แต่ได้รูทบินต่างประเทศไม่ทันไร ก็ตกกระไดพลอยโจนใช้รหัสลับรหัสสวาทกับ ‘กัปตันต้นไม้’ เข้า และเขาก็ใช้รหัสนี้เพื่อขู่ให้เธอเป็นของเขา! _________________________ มือเล็กปัดป่ายตามผนังห้องน้ำพัลวัน เพราะกระโปรงทรงเอตัวสั้นกำลังถูกเขาถกขึ้นเหนือบั้นท้าย ยิ่งไปกว่านั้น..แอร์สาวเธอกำลังเจอกับแรงสั่นสะเทือนหลายริกเตอร์เกินจะต้านไหว เธอเกือบหลุดส่งเสียงออกไปอยู่หลายครั้ง "อย่าเสียงดัง!" ริมฝีปากบางปิดสนิททันทีเมื่อถูกสั่ง เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างทรมาน จนผมเผ้าที่ถูกรวบตึงเป็นทางการนั้นเริ่มยุ่งเหยิง แรงดันอากาศที่ว่าน้อย กับเสียงเครื่องที่ดัง ไม่เท่ากับเสียงกระเส่าจากริมฝีปากบางๆของเธอ ไม่น่าหลุดพูดรหัสลับออกไปเลย ไม่น่าเลยจริงๆ!

จากองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ผู้สูงส่ง ตกเป็นนางบำเรอของแม่ทัพที่โหดเหี้ยมต่ำช้า หนิงซิน องค์หญิงองค์รองของแคว้นป๋าย ต้องทุกข์ระทม หลั่งน้ำตาดุจธาราในหน้าฝน ในแต่ละวันถูกกระทำย่ำยีเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน แม้สิ้นสติไปแล้ว บุรุษต่ำช้าที่ใต้หล้าครั่นคร้าม ก็ยังไม่ยอมรามือ ข่มเหงรังแกนางอย่างไม่ปรานีปราศรัย ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสงสารเห็นใจสักนิด จากสูงส่งเสียดฟ้า กลายเป็นดอกหญ้าให้คนย่ำเล่น หนิงซินที่ตกเป็น 'เชลย' ในมือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด จะเอาตัวรอดอย่างไรไหว...

"โดนเขาด่าว่าเลวมาเหรอวะ" คำถามของบอมทำเอาเป้ต้องขบกรามแน่นอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับเดินหนีเพื่อน อาทิตย์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และนั้นก็ทำให้บอมต้องขมวดคิ้วอย่างมึนงง "อะไรของพวกมันวะเนี่ย...." บอมเกาหัวอย่างมึนงงเมื่อเพื่อนรักทั้งสองมันมีท่าทีแปลกไปอีกคนแล้วโดยเฉพาะไอ้เป้เพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่ต่างจากอาทิตย์ในคราที่มีรักเลย "เดี๋ยวนะนี่มึงอย่าบอกนะว่าโดนน้องฝนด่ามาจริงๆ?" อาทิตย์กอดอกถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงยียวน คนโดนถามพ่นลมหายใจออกมาหนักๆและพยักหน้าเป็นคำตอบแทน "ให้มันได้แบบนี้สิวะ นี่พี่เป้เฮดว้ากต้องมาอารมณ์เสียเพราะรุ่นน้องปีสองด่าว่าเลวเหรอวะเนี่ย" เป้ตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดเย้าแหย่นั้นอย่างดุดัน "มึงอย่ากวนตีนไอ้อาทิตย์!" ตะเบ็งเสียงใส่เพื่อนอย่างหัวเสีย "กูว่าท่าจะได้กัดกันอีกนานนะ" อาทิตย์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันและหนุมตัวเดินออกมาจากตรงนั้น เขาเดินเข้าไปในอาคารเรียนก่อนเป้และบอมเพราะดูท่าทางแล้วคงนั่งสงบสติอารมณ์อยู่นาน

เพราะความเมาเป็นเหตุ ดารินจึงต้องเสียตัวให้กับผู้ชายคนหนึ่ง หลังจากผ่านค่ำคืนนั้นมาเธอคิดว่าชีวิตนี้คงไม่หวนมาเจอกันอีกแล้ว แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับเธอจนได้ คนที่อยู่บนเตียงกับเธอในคืนนั้นดันกลายมาเป็นเจ้านายซะได้!

ดาราหนุ่มเจ้าของฉายา 'คาสโนว่าตัวพ่อ' กับประโยคเด็ด "เธอก็รู้นี่... ว่าฉันไม่เอากับใครซ้ำสอง" ปะทะผู้จัดการสาวเจ้าของฉายา 'เต้าหู้ขาว' แต่...ดูเหมือนว่าจะมีคนกลืนน้ำลายตัวเอง

ฉันที่ตามหารูมเมทมาร่วมห้องนานหลายเดือนจู่ๆ ก็มีผู้ชายร่างใหญ่ตัวเต็มไปด้วยรอยสักเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มคนจำนวนมาก น่ากลัวนะแต่หล่อกระชากใจฉันมากกว่า...

เคยได้ยินมาว่าอะไรที่ได้มายากๆ มักมีค่าเสมอ ไม่รู้ว่าเชื่อได้มากหรือน้อยแค่ไหน แต่ก็เอาเถอะ! เพราะเป้าหมายของเธอคือเขา 'พาลัน' หนุ่มวิศวะคนนั้น คนที่แสนจะเย็นชาไม่เคยมีใครเคยเห็นแม้แต่รอยยิ้ม แต่ถึงอย่างนั้นบรรดาสาวๆ ก็พากันส่งสายตาวิบวับทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน ก็แค่...สูง 185 เซนติเมตร ตาคมดูดุ จมูกมีสันจนน่ากัด ผิวขาวใสเหมือนบอยแบรนด์เกาหลี ชอบปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาสีขาวลงมาสามเม็ดให้ลุคกร้าวใจ เท่านั้นเอง จะจีบยากสักเท่าไหร่กัน เธอเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยเชียวนะ ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละหน่า... "ละเมอ?" "ละเมอว่ารักแถบได้ป่ะ" "เพ้อเจ้อ" "อุ้ย! เจ็บอะ" "ไปเล่นตรงโน้นไป" "ทำไม กลัวหวั่นไหวหรอ" "อยากมีผัวขนาดนั้นเลย" "อืม อยากมีผัวชื่อพาลัน"