ตั้งครรภ์

"ภารกิจผลิตทายาทคือพันธะที่มิอาจหลีกหนี" เมื่อชีวิตคู่เริ่มจืดจางเพราะความกดดันหลายๆ อย่าง เขาจึงอยากเติมเต็มชีวิตด้วยการมีลูก ทว่าภรรยาเด็กที่แต่งงานกันมาเกือบสามปีกลับไม่ยังพร้อมเข้าสู่บทบาทของความเป็นแม่ งานนี้เขาจึงงัดทุกท่วงท่า เอ้ย! งัดทุกเล่ห์เหลี่ยมสุดแสนจะร้ายกาจออกมาไม่มีเหลือเพื่อจุดไฟรัก แผดเผาชวนเร่าร้อนสำหรับภารกิจสวาทที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น...

"ถ้าคุณไม่อยากประลองงั้นเรามาจัดนัดกระชับมิตรกันดูไหม""สมองของคุณคงคิดได้แค่เรื่องเดียวนี่สินะ ถ้างั้นวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ""แต่ผมคิดว่าสมองของเราก็ไม่ต่างกันหรอก ดูแค่สายตาคุณที่มอง.." ดวงตาคมคู่นั้นมองต่ำลงไปดูอวัยวะส่วนที่เขาภูมิใจมากที่สุดในร่างกาย และเธอก็ดันเผลอมองตามสายตาเขาไปอีกจนได้"มันก็แค่ดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักดูคุณจะภูมิใจจังเลยนะ"หมดกันความภูมิใจของกูดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักงั้นเหรอ! ปากเก่งแบบนี้จัดให้สักดอกดีไหมขี้คร้านจะมาขอร้องกูให้จัดอีกน่ะสิ"ถอยออกไปนะ!" เห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาเธอก็รีบหันไปเคาะประตูห้องเสียงดังเพื่อให้คนด้านนอกเปิด "กรี๊ดดด" ทรงอัปสรสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสกับสะโพกของเธอหญิงสาวหลับตาลงแล้วกลั้นหายใจหันกลับมาก่อนจะยกเข่าขึ้นสูงเพื่อที่จะกำจัดจุดอ่อนของอีกฝ่าย"กรี๊ดด ปล่อยนะ!" แต่ขาของเธอถูกมือหนาจับล็อกไว้ในท่ายก "ไอ้เลวปล่อยฉัน!" เธอสวมใส่กระโปรงเลยทำอะไรไม่สะดวก แถมตอนนี้ขาที่ยกขึ้นมาเมื่อครู่ก็ถูกอีกฝ่ายจับล็อกไว้ในท่าเดิม

‘ณิชา’ช้ำใจจากการถูกหลอกจึงหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองนอกพร้อมกับลูกในท้อง พอมากลับทำงานที่ไทย ดันเข้าไปทำงานในบริษัทของ ‘ปัณกรณ์’ ท่านประธานที่เป็นพ่อของลูก

"ไร้สาระใครจะหมั้นกับเธอยัยลิน" "นี่อย่าบอกนะว่าพี่ลีโอลืมสัญญาที่เคยบอกป๊ากับม๊าของลินแล้วอ่ะ" "สัญญาตอนฉันห้าขวบอ่ะนะ" "อื้มมม ^^" เรื่องนี้จะเป็นรุ่นลูกจากเรื่อง หวงรักแฟนเก่า นะคะ ใครยังไม่ได้อ่านไปตามอ่านกันได้นะคะ

"ยัยใบ้เสร็จหรือยัง" ฉันยืนส่องกระจกมองตัวเองอีกครั้งก่อนจะยืนทำใจสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วไขประตูห้องออกไป พอเปิดประตูออกมาก็เจอคุณเจ้าสมุทรยืนกอดอกขวางอยู่ตรงหน้าประตูห้อง เขามองฉันอย่างอึ้งๆ มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็มาหยุดที่หน้าอกของฉันที่มันเอ่อ...มันล้นทะลักออกมาอย่างเห็นได้ชัด คือเขาจ้องอยู่แบบนั้นจนฉันรู้สึกประหม่า "ไม่ต้องใส่แล้วไปถอดออกเดี๋ยวนี้!!!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดัง คือฉันงงกับอารมณ์ของเขาเดี๋ยวก็ให้ใส่เดี๋ยวก็ให้ถอด แต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะถ้าให้ฉันใส่ชุดนี้ออกไปเล่นน้ำทะเลฉันก็คงไม่กล้า

"เธอยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฉันวันก่อนใช่ไหม" "สัญญาอะไร" "ก็เธอบอกว่าฉันสามารถพาผู้หญิงมาที่ห้องได้" "ไม่ลืมพี่อยากพามาก็พามาเลย แล้วถ้ากล้วยพามาบ้างพี่อย่าว่ากันนะ" "มันไม่ทุเรศเกินไปหน่อยเหรอวะ นี่มันห้องฉันนะเว้ยเธอจะพาผู้ชายมาเอาที่ห้องทั้งๆ ที่ห้องนี้มันไม่ใช่ห้องของเธอ" "ก็ไม่เป็นไรถ้าพี่ไม่โอเคให้กล้วยพาผู้ชายมา..เอาที่ห้องเดี๋ยวกล้วยไปหาห้องอยู่ใหม่ก็ได้เพราะถ้ากล้วยได้เล่นละครกล้วยก็จะมีเงินไปเช่าห้องใหม่อยู่หรือไม่แน่อาจจะซื้อคอนโดสักห้อง^^" "เหอะคงจะติดใจเซ็กส์ล่ะสิถึงอยากขนาดนั้น" "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกกล้วยก็แค่อยากรู้ว่าเอากับพี่กับเอากับคนอื่นความรู้สึกมันจะต่างกันมั้ย ใครเอามันส์เอาฟินกว่ากันเพราะกล้วยคงไม่เอาแค่กับพี่คนเดียวหรอกเสียดายจิ๊มิอ่ะ เกิดมาทั้งทีมันต้องเอาให้คุ้มพี่ว่ามั้ย" "ยัยกล้วยเน่าเธอนี่มัน" "มันอะไร มันแรดมันร่านอย่างนั้นใช่ไหมที่พี่จะพูด เหอะมันก็ไม่ต่างกับพี่เท่าไหร่หรอกมั้ง พี่ทำได้แล้วทำไมกล้วยจะทำไม่ได้ แล้วก็ไม่ต้องมาพูดว่าพี่เป็นผู้ชายกล้วยเป็นผู้หญิงเพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็มีสิทธิเท่าเทียมกันหมดนั่นแล่ะ"

ขณะเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต มีผู้หญิงแก่แปลกหน้าผมขาวคนหนึ่ง อยู่ดีๆ มาจับมือฉันไว้ ฉันรีบเอามือทาบหน้าท้อง แต่เขากลับบอกว่า "ท้องนี้ของคุณถูกคนสับเปลี่ยนรก อีกไม่นานเด็กก็จะตายอยู่ในท้อง" ฉันคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น แต่ไม่ทันไรเขาก็พูดต่ออีก "คุณรีบไปล้วงคออาเจียนออกมาซะ เอาเนื้อปลาที่กินไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด"

บลสาวออฟฟิศธรรมดาได้สิ้นชื่อลาเพราะความประมาท เธอเดินตกท่อระบายน้ำระหว่างทางกลับบ้าน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาเธอกลับพบว่าตนเองได้กลายเป็นตัวประกอบในนิยาย อนุตัวประกอบผู้แสนอาภัพ (จริงหรือ?) “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ขอให้เมียแกไม่รัก ไม่สิ หากเป็นไปได้ขอให้หนิงเซียนมีชีวิตใหม่ แล้วให้แกตามง้อเธอ หลงเธอหัวปักหัวปำ เป็นเหมือนหมาที่ถูกเจ้านายจูงไปไหนก็ได้ สมควรแล้วที่ถูกพระเอกจับกรอกยาพิษตาย เฮอะ!!” ร่างบางทุบหมอนระบายความไม่พอใจ นึกโมโหชายที่ชั่วช้าเป็นตัวร้ายแบบเต็มขั้น แต่นักเขียนดันสร้างให้ดูดีรูปหล่อพ่อรวยมีชีวิตเลิศหรูอยู่สุขสบาย ในขณะที่ภรรยาต้องทนรองมือรองเท้าหมดประโยชน์แล้วก็เฉดหัวทิ้ง *เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เป็นเพียงสิ่งที่สมมุติขึ้น ทุกตัวละครทุกเหตุการณ์ไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น*

เหมือนเคราะห์ซ้ำกำซัดจากที่เคยมีชีวิตอยู่สุขสบายวันนึงกลับได้รู้ว่าพ่อตนนั้นใช้วิธีที่ผิดเพื่อแย่งสมบัตินี้มาเป็นของตนและทุกอย่างก็หมดสิ้นภายในพริบตาเธอเหลือแต่ตัวคนเป็นพ่อก็มาฆ่าตัวตายหนีความผิดแถมคนหัวอ่อนอย่างเธอกลับต้องมาเจอเพื่อนที่ไม่จริงใจหลอกให้มาขายตัวจนตั้งท้องอีก

ความรักคือการเดินทางไกลกว่าจะถึงหัวใจมันต้องใช้เวลา เห้อ...ครองตัวเป็นโสดมาได้ตั้งนานตกหลุมรักน้องปีหนึ่งเฉยเลย