ตั้งครรภ์

ลีโอ ลีโอเนล โอลิเวอร์ อายุ21ปี ลูกเสี้ยวเยอรมันจีน เขาเป็นทายาทมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในมาเก๊าและฮ่องกง แต่กลับต้องมาเรียนในเมืองไทยเพราะถูกคนของศัตรูปองร้าย เขาจึงต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงไว้ ตอนกลางวันเขาจะทำตัวเป็นเด็กเนิร์ดอยู่ในมหาลัยเพื่อไม่ให้มีใครสนใจ แต่พอกลางคืนเขาก็กลายเป็นเสือที่จ้องขย้ำเหยื่อ แต่ยัยร้อยศพคิดอยากจะลองดีนัก เขาก็จะสนองให้ แพร นลิน ศรีสมบัติ อายุ 20 ปี ลูกสาวเจ้าโรงแรมในเมืองพัทยา เธอเป็นนักศึกษาปี2 เธอพบกับฝรั่งหน้าหล่อที่ย้ายมาเรียนกะทันหัน แต่นายนั่นกับไม่ยอมสนใจเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นเธอจึงต้องงัดสาระพัดวิธีที่จะทำให้เขามาสยบแทบเท้าเธอให้ได้ แต่แล้วสิ่งที่เขาฝากไว้คือทายาทตัวน้อยๆต่างหาก

ก็ยังรักอยู่แต่ถ้าจะให้กลับไปก็คงไม่กลับ นี่คนไม่ใช่ควาย

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

"อ๊า พะ...พี่ฉลามเบาหน่อย" หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเสียว มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขากระแทกกระทั้นเธออย่างรุนแรง "หึ! พี่เหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าพี่ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์" เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าพี่ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอกล้านอกใจเขาไปเอาผู้ชายคนอื่น มีความสุขไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าบากหน้ามาขอเงิน ทั้งที่ทำให้เขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ "พะ...พี่ฉลาม

"เมื่อเธอมีค่า…เขากลับมองข้าม เมื่อเธอเดินตาม…เขากลับละเลย แต่เมื่อเธอเข้มแข็งและก้าวไปเองได้ เขากลับหันมาเสียดาย…ในวันที่สายเกินไป"

"ทำไม เธอไม่บอกฉันเรื่องลูก" "บอกไปแล้วจะได้อะไร บอกเพื่อให้คุณหัวเราะเยาะ สมน้ำหน้างั้นเหรอ" "หัวเราะเยาะ?? สมน้ำหน้า??? เธอเอาอะไรคิด" "ก็หรือไม่จริง คุณบอกฉันตลอดว่าไม่อยากมีลูกมาตลอด แล้วอีกอย่างตอนนั้นเราสองคนก็เลิกกันไปแล้วและคุณก็มีแฟนใหม่แล้วจะให้ฉันไปบอกให้คุณรับผิดชอบเหรอ" "ก็เลยอุ้มท้องพาลูกฉันหนีมาอยู่เชียงใหม่" "ไม่ได้หนี แค่อยากมาเริ่มต้นชีวิตใหม่" "แล้วแฟนใหม่เธอล่ะ พอมันรู้ว่าเธอท้องลูกของฉันมันก็เลยทิ้งสินะ" "ฉันไม่เคยมีแฟนใหม่ ไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้น หยุดใส่ความกันซะที" "ฉันไม่เชื่อ"

การแต่งงานเกิดขึ้นเพราะเหตุในคืนนั้น เขาจึงถูกบังคับ ส่วนเธอนั้นเต็มใจ เหมือนฝันจึงเป็นได้แค่คู่นอนเพราะทั้งหัวใจของวายุมีเพียงพี่สาวเธอคนเดียว

เธอคนที่ทำเพื่อน้องชายเธอทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแลกกับชีวิตของน้องชายเธอก็ยอม เขาชายหนุ่มผู้เย็นชาประดุจคนที่ไร้หัวใจผู้ไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆนอกเสียจากจะมีข้อแลกเปลี่ยน ความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบายทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายที่แอบสงสัยและคาใจกับความสัมพันธ์นี้แบบลึกๆบางครั้งเขาก็ดูเย็นชากับเธอกลับกันในบางครั้งเขาก็ดูหึงหวงทำให้เธอสับสนในความคิดและการกระทำของเขาอย่างมากเช่นกันและคิดว่าหากถามไปก็คงจะไม่ได้คำตอบเธอจะรอคำตอบจากปากของเขาเองหรือเธอจะไปจากตรงนี้ให้หลุดพ้นจากห้วงภวังค์นี้แบบไม่รอคำตอบดี

เพราะมีพ่อติดการพนัน ทำให้ชีวิตสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่าง 'สกุณา' ต้องมีชะตากรรมตกมาเป็นสิ่งของขัดดอก "เป็นแค่สิ่งของ มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? ต่อให้ฉันกระแทกเธอจนตาย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน!"

ครั้งนึงในวัยเยาว์..เธอกับเขา             'เคยมีความรักที่หวานชื่น' แม้..เธอจะนึกเสียดายบางสิ่งที่ 'ต้องแลกมา' แต่เธอไม่เคยคิดจะ..'เสียใจ'  ที่อุ้มท้องลูกของเขาเลย..เด็กหญิง 'ดาริน' ของขวัญสุดแสนน่ารักที่เกิดจาก 'ความรัก' และความผิดพลาด ชีวิตก็คงลำบากบ้าง..มีความสุขบ้างตามประสามนุษย์..อันธิยาคาดหวังไม่มาก แค่อยากอยู่ 'อยู่จนแก่เฒ่า' กับพี่ชายข้างบ้านสุดหล่อ..เท่านั้นพอ แต่แล้ว..เหมือนโลกพังไปทั้งใบ..ข่าวร้ายทำครอบครัวของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ในวันที่แม่ของลูกยอมรับ 'ความจริง' ได้ เขา..คนที่คิดว่าตายไปแล้วได้โผล่เข้ามา..แต่เขาจำเธอกับลูกไม่ได้! มันช่างเป็นความเจ็บปวด กับคน 'รอ' เหลือเกิน