มาเฟีย&เมียอุ้มบุญ

เมื่อเธอกลับมาเพื่อทวงความจริง แต่เขากลับปิดบังมันเพื่อปกป้องเธอ กลรักจึงแปรเปลี่ยนเป็นสงคราม ที่หัวใจต้องแลกด้วยชีวิต

"ฉันไม่น่าเลือกแต่งงานกับคนแบบพี่เลยจริงๆ" "ทำไม...หรือว่าเธออยากจะแต่งกับน้องฉัน?" "หึ!...ใช่ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าคนเลวๆ แบบพี่"

"อึก! คุณแดน..." "คายออกมา...เด็กดีคายออกมาเร็วเข้า" แดเนียลเอ่ยเร่งเพราะกลัวว่าเธอจะสำลักจนหายใจไม่ออก "อึก...ฝัน...ฝันกลืนลงไปแล้วค่ะ" ฝันหวานเงยหน้าสบตากับเขาอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยเพราะว่ารสชาติมันแปลกๆ เธอไม่รู้นี่นาว่าห้ามกลืน... "อ่าส์...ให้ตายสิ เธอมันน่าฟัดชะมัด!" ______________________________________________ เขาที่เป็นถึงท่านประธานได้เสนอแกมยัดเยียดงานพิเศษสุดสวาทให้ เธอที่เป็นเพียงพนักงานตัวน้อยๆ จึงทำได้เพียงแค่จำใจยอมรับไปกับความวาบหวามที่ไม่อาจปฏิเสธ! ______________________________________________ คำเตือน! เรื่องนี้พระเอกคลั่งรักและหื่นหนักมาก (ก.ไก่ล้านตัว)

จีน่าจำใจขายตัวให้มาเฟียอัคนีเพื่อความอยู่รอด จากสัญญาบำเรอรักที่เริ่มต้นด้วยไฟปรารถนา กลับกลายเป็นรักแท้ที่หลอมละลายหัวใจอันเย็นชาของเขา แต่เมื่อความรักทำให้เขามีจุดอ่อน อันตรายจากแฟนเก่าหวนกลับมาทวงแค้น โดยมีชีวิตของเธอเป็นเดิมพัน

สัญญานั้นผูกมัดเธอให้ตกเป็นผู้หญิงมาเฟียไปตลอดชีวิต หญิงสาวที่ได้ทุนมาเรียนต่อต่างประเทศ แต่กลับมาเจอกลุ่มเพื่อนไม่ดีที่พาเธอมาหลงผิดในเครือยาเสพติด จนกลายเป็นจุดเริ่มต้นในการเป็นผู้หญิงของมาเฟียที่เธอต้องอยู่กับเขาจนเวลามันร่วงเลยมาเกือบสี่ปี โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าหัวใจของเธอได้มอบให้เขาไปหมดแล้ว

เขาไม่คิดจะรัก แต่เมื่อเธอจากไป เขากลับไม่ยอมปล่อย เขาฉุดรั้ง ดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง พันธนาการเธอไว้ด้วยความรักในวันที่เธอไม่ต้องการ “แต่งแล้วจะหย่าเมื่อไหร่” สองขาที่กำลังก้าวเดินชะงักกึกกับคำถามที่ถูกโพล่งออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว “คะ?” เอ่ยถามซ้ำ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า “เธอคงไม่คิดจะแต่งงานกับฉันไปตลอดหรอกใช่ไหม” ดารินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เจ็บไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว คล้ายกับถูกผลักลงไปในเหวลึก ใจวูบโหวงจนต้องขบริมฝีปากแน่นเพื่อดึงสติ เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าต้องแต่งงานกับเขาไปตลอดชีวิต แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดายทั้ง ๆ ที่แต่งงานกันยังไม่ทันข้ามวัน “ค่ะ รินไม่คิดจะแต่งงานกับคุณไปตลอดหรอกค่ะไม่ต้องเป็นห่วง” ตอกย้ำว่าให้ตายยังไง รอยด์ก็คงไม่มีวันรักเธอ... ไม่แม้แต่...คิดจะรัก “งั้นก็ดี ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ ช่วยไปบอกพ่อให้ด้วยว่าเธออยากหย่า”

“คุณเสือคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ เนตรกับคุณเมธเราไม่ได้มีอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นค่ะ” เนตรแพรปรับโทนเสียงข่มความโกรธที่เขาดูถูกเธอ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อผู้หญิงร่านร้อนอย่างเธอเหรอเนตรแพร” เขาเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา พูดแล้วชี้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากมนออกแรงผลักเพียงนิดเดียวศีรษะทุยก็เอียงเอนจนทรงตัวไม่อยู่ “พี่เสือคะ ฟางมารับไปทานข้าวกลางวันค่ะ” อยู่ ๆ เฟยเฟิ่งก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งศรุตและเนตรแพรหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เข้ามาไม่ดูเวลาตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสองคนในห้องกำลังมีปากเสียงกันอย่างไรอย่างนั้น “น้องฟางมาแล้วเหรอครับ รอพี่แป๊บหนึ่งนะ” ศรุตบอกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงแข็ง “ส่วนข้าวเที่ยงที่เธอเอามา ฉันไม่กินเอากลับไป พร้อมกับร่างกายเน่า ๆ ของเธอซะ” “คุณเสือคะ เนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณเสือค่ะ” เนตรแพรตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญให้ศรุตได้รับรู้ มันคือเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยินดีกับสิ่งที่เธอจะพูดหรือไม่

“เรติกา อ๊าส์” น่ารังเกียจ! น่าขยะแขยงที่สุดเลย “ใครอนุญาตให้แกครางชื่อฉัน ไอ้ชั่ว!” เธอพยายามประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ความรุนแรงที่เขามอบให้นั้นไม่สามารถทำให้คนถูกกระทำอย่างเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมา แม้แต่น้ำตาแค่หยดเดียวเขาก็ไม่สามารถรีดมันออกมาจากดวงตาของเธอได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดทรมานแทบขาดใจ เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “หึหึ” มันส่งเสียงหัวเราะในลำคอเย้ยหยันเธออีกแล้ว โคตรเกลียดมันเลย “ถ้าเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมาบ้าง ฉันอาจเมตตาเธอก็ได้นะ”

ทั้งชีวิตและจิตใจ มอบให้ไว้ เพียงผู้เดียว... ความรักระหว่างเจ้านายกับบอดี้การ์ด มันจะเป็นไปได้จริง ๆ นะเหรอ?

มึงกล้ายุ่งกับนางอัญชันหรือไงว่ะ ไอ้พันธ์ พ่ออินทรีย์ดุยิ่งกว่าเสือเสียอีกนะมึง" กูอยากได้แม่อัญชันทำเมีย ยกโคตรพ่ออินทรีย์มากูก็ไม่กลัว"ไอ้พันธ์ที่ชอบนางอัญชัน ผู้หญิงในเรือนพ่อคุ้มอินทรีย์ แต่มันไม่รู้ว่ากำลังยุ่งกับดวงใจของเสือดุ เสือที่เฝ้าเลี้ยงดูทนุถนอมอัญชัญมาตั้งแต่เด็ก