หมอ

“ให้แต่งกับอคิน ลลิลยอมตายยย!!” “ให้แต่งกับลลิล ผมก็ยอมตายเหมือนกัน” “ดี พูดกันรู้เรื่อง ตกลงตามนี้” “แต่ตายคาอกเธอนะ..” “ไอ้บ้า!!” “หยุด..อย่าพูดไม่สุภาพกับว่าที่ผัวของเธอ..” พระอาทิตย์คู่กับพระจันทร์ฉันท์ใด..อคินกับลลิลย่อมคู่กันฉันท์นั้น..หรือใครจะเถียง ความรักที่แฝงมากับคำว่าเพื่อนสนิทจะจบลงอย่างไร...

หมอพอร์ชเป็นเทพบุตรที่ใครๆชื่นชอบนักหนา ที่จริงแล้วมีอีกตัวตนที่พายเท่านั้นที่รู้ เพราะเธอคือของเล่นนอกเวลางานของเขา คนที่เธอต้องยอมตามใจทุกอย่างเพื่อเงิน

กว่าจะรู้ตัวว่าได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปก็ในวันที่สายไปแล้ว ทว่าในเมื่อฟ้าให้โอกาสได้เจอเธออีกครั้ง เขาจะต้องรั้งเธอไว้ด้วยทั้งหมดที่มี ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

การแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง เพราะไม่มีสถานะอะไร นอกจากเป็นเมียตัวแทน นิลกาฬ ธีรวัฒนาวัฒน์ อายุ 32 ปี ศัลยแพทย์หนุ่มหล่อมือหนึ่งพ่วงตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโดนผู้เป็นพ่อจับแต่งงาน กับลูกสาวเพื่อนสนิท เพราะมัวแต่ทำงานทำให้พ่อกลัวว่าลูกชายแก่ตัวมาจะไม่มีคนดูแล อยากให้แต่งงาน เขาก็แต่งให้แล้ว แต่ถ้าหลังแต่งงานแล้วอย่ามาก้าวก่ายเรื่องของเขาก็แล้วกัน พีรฉัตร ศิริวงศ์ไพโรจน์ อายุ 24 ปี หนุ่มนักเรียนนอกด้านการบริหารอาหารและเครื่องดื่มจากฝรั่งเศส ที่กลับบ้านมาโดนเซอร์ไพรส์ จากพี่สาวที่หนีการแต่งงาน ทำให้เขาต้องทำหน้าที่เป็นเมียตัวแทนทั้งที่ไม่รู้จักเจ้าบ่าวเลยแต่ต้องมาอยู่ ด้วยกันใช้ชีวิตสามีภรรยาเพื่อรอวันหย่า

จากเด็กกำพร้าที่ดิ้นรนจนได้เป็นศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านแพทย์แผนจีนโบราณและแพทย์แผนปัจจุบันตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ต้องมาตายเพราะสะดุดขาตัวเองล้มเนี้ยนะ ไม่รู้ว่าจะสงสารตัวเองหรืออับอายดี

"คืนนั้นเราได้กันใช่ไหม?" นี่คือประโยคแรกที่เขาถามเธอหลังจากไม่ได้เจอกันถึงห้าปี ภายนอกที่ดูสุขุม ใจเย็น อ่อนโยน ที่คนอื่นเห็น เธอรู้ดีที่สุดว่ามันแค่ภาพลวงตา คืนนั้นต่างหากที่เป็นเรื่องจริง!

เมื่อหมอสาวอายุ 27 ดันตกหลุมรักเด็กบาร์โอสต์ อายุ 22 และมารู้ทีหลังว่า เขากำลังเรียนอยู่ วิศวะปี 4 ของมหาวัทยาลัยแห่งหนึ่ง มีเหรอที่สาวใหญ่แก่กว่า 5 ปี จะปล่อยให้พลาดได้ ไม่ว่าต้องใช้มารยา ลูกเล่นแค่ไหน เธอก็จะจีบให้ได้คอยดู ทว่าดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะ เธอและเขาต่างก็พบเจอกันบ่อยครั้งราวกับมีด้ายแดง แบบนี้เรียกว่าคู่แท้แล้วรึเปล่า

รมิตา !!!!..... ตื่นสิ...... รมิตา....... รมิตา....... อย่าเป็นอะไนะ..... ขอโทษ..... พี่ขอโทษ....... เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน.......มันคือเสียงของใครสักคน...... แต่ถ้าถามว่าคน คนนั้นเป็นใคร..... ฉันไม่รู้..... แต่เป็นเสียงที่คุ้นเคยเหมือนเคยได้ยินมาก่อน..... "ทำไม... ฉันมันแย่ขนาดจนที่เธอต้องไปขอให้คนอื่นบริจาคเศษเงินของเขา เพื่อมาซื้อเสื้อผ้าให้เธอเลยเหรอ ฮะ!!! " แคว๊ก เสื้อยืดตัวโคร่งของหญิงสาวถูกมือหนาฉีกออกจนไม่เหลือชิ้นดี ฮือ ฮึก.... "ปล่อยนะ....ปล่อยฉันนะคุณ เควิน ฉันบอกให้ปล่อยไง....ฮือ ฮึก.... " เควินไม่สนใจเสียงร้องไห้ของยัยตัวเล็กแล้ว..เพราะความโมโหที่เขามี.... อารมณ์โกรธที่มันปะทุขึ้นมา.... ทำให้เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เคยมีคนพูดไว้ว่า หากถึงวันที่จำเป็นต้องเลือก ระหว่างความถูกต้องและความถูกใจ ขอให้เลือก "ความถูกต้อง" เป็นคำตอบแรก แต่วริษาไม่เลยรู้ว่า ความถูกต้องที่ว่านั่นมีกี่แบบ ถูกต้องต่อครอบครัว ถูกต้องต่อตัวเอง หรือถูกต้องต่อใคร แต่ในรูปแบบของความรัก... หากคนหนึ่งคือหน้าที่ ส่วนอีกคนคือหัวใจ เมื่อถึงจุดที่ต้องเลือก แต่เธอเลือกไม่ได้ จะเป็นไรไหม หากเธอ... จะไม่เลือกตัดอะไรหรือใครออกไปเลย

“ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นผู้ชายน่ารังเกียจขนาดนั้น เธอก็ไปบอกพ่อกับแม่ของเธอให้ยกเลิกงานหมั้นสิ เธอคิดว่าฉันอยากจะได้ผู้หญิงปากดีอย่างเธอมาเป็นเมียหรือไง”