ราชวงศ์/ขุนนาง

“แค่จูบเองนะ ไม่ไหวแล้วงั้นหรือ แล้วถ้าหากข้าขอจูบที่อื่นด้วยละ” “ไม่เอา อย่านะข้า…. ท่านอย่านะ” “เจ้าไม่อยากรู้หรือ ว่ารอยบนกายของเพื่อนเจ้า มาได้เช่นไร” “ไม่ ไม่อยากรู้" เรื่องราวของอาจารย์สำนักศึกษา กับศิษย์สาวบุตรีของเสนาบดีในเมืองใหญ่ ซึ่งแต่ละคนก็ต่างมีความลับของตัวเอง หนึ่งคนเย็นชา หนึ่งคนดื้อดึง เมื่อทั้งสองมาพบกัน เรื่องราววุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น พร้อมกับความรักที่เริ่มก่อตัวโดยที่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ตัว ....กว่าจะรู้ ก็รักอีกฝ่ายไปเต็มๆ แล้ว...

เพื่อพิชิตใจแม่ทัพหนุ่มที่หมายปอง นางผู้เป็นองค์หญิงถึงกับปลอมตัวเข้าไปเป็นทหารเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเขา แต่เหตุการณ์มันไม่ง่ายขนาดนั้นเพราะเขาเข้าใจว่านางเป็นบุรุษ แล้วนางจะเกี้ยวเขาสำเร็จได้อย่างไร

ฮ่องเต้ฮั่วจงจักรพรรดิของแคว้นต้าอู่ เพราะต้องปวดหัวกับเหล่านางสนมที่มีมากจนเกินไป ถึงกับต้องปิดหูปิดตาไม่ข้องแวะกับนางสนมคนใดมากกว่าหนึ่งครั้งและปล่อยให้ขันทีคนสนิทเป็นคนคัดเลือกป้ายของนางสนมในแต่ละค่ำคืนกันเอง จึงทำให้นาง….จ้าวซูหลินหญิงสาวที่ถูกรับเข้าวังมาเพื่อเป็นสนมมาแล้วถึงสองปีแต่กลับถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดายเพียงลำพังในเรือนที่ห่างออกไปแสนไกล จ้าวซูหลิน... แพทย์สาววัยยี่สิบหกปีจากศตวรรษที่ 21 ที่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของพระสนมที่ไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ เพราะเคยใช้ชีวิตอย่างท้าทายและอิสระมาก่อนนางจึงรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ * * * * * * * * * * "ข้าอยากออกไปจากที่นี่" "ท่านเป็นถึงพระสนมเหตุใดถึงได้มีความคิดเช่นนั้นกันล่ะ" "ท่านไม่รู้อะไรหรอกลำบากอยู่ข้างนอกอาจจะดีกว่าอยู่ในวังหลวงที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายนี่ก็เป็นได้" "เช่นนั้นท่านก็รับสิ่งนี้ไป" "อะไรหรือ" "มันคือยาพิษ หากท่านอยากออกไปจากวังหลวงแห่งนี้ก็มีเพียงต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น" "ท่านว่าอะไรนะ"

"หงหลินซิน" ท่านหญิงอับโชคแห่งหยุนหนาน ที่ต้องเดินทางมาทำพิธีล้างความโชคร้าย โดยคำสั่งของฝ่าบาทที่ส่งเขา.... "จินอวี้หาน" ราชครูหนุ่มซึ่งควบตำแหน่ง "ที่ปรึกษา"ส่วนพระองค์ของฝ่าบาท ราชครูผู้เย็นชา ดุดันและเข้มงวดในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด เมื่อทั้งคู่มาพบกัน ต่างฝ่ายก็ไม่ชอบหน้ากันเท่าใดนัก จินอวี้หาน : "ก็แค่สตรีน่าคาญเพียงคนเดียวทำให้ข้าต้องมาทำหน้าที่ไร้สาระนี่ถึงสามเดือน เสียเวลายิ่งนัก" หงหลินซิน : “มาถึงก็สั่งโน่นสั่งนี่ทำนั่นทำนี่ไม่ถามความเห็นข้าสักคำ เป็นคนที่มีนิสัยขัดกับหน้าตาจริง ๆ” เมื่อความไม่ชอบหน้า แต่เมื่อทั้งสองต้องอยู่ร่วมกันถึงสามเดือน ความสัมพันธ์จึงค่อย ๆ พัฒนาขึ้น(กับผีน่ะสิ) “ดูเหมือนว่าข้าเคยเตือนแล้วว่าสถานที่เช่นนี้ไม่เหมาะที่จะมาเที่ยวเล่น หากว่ามีใครพบท่านที่นี่เข้าท่านจะเดือดร้อนได้” “ข้าไม่ได้…” “เงียบเถอะแล้วฟังข้าให้ดี ตอนนี้ที่อารามหย่งอินกำลังจะเดือดร้อนเพราะการกระทำของท่าน หากยังอยากรอดอยู่ก็ฟังข้า จากนี้หากกล้าออกมาโดยพลการอีก ข้าจะไม่ไว้หน้าแม้ว่าท่านจะเป็นพระราชนัดดาของฝ่าบาท”

“หยางอี้เหริน วาสนาด้ายแดงในชาตินี้ข้าขอตัดขาดกับท่านด้วยตัวเอง หากแม้นชาติหน้าพบกัน ข้าเล่อชุนหลันไม่ขอผูกวาสนาใด ๆ กับคนใจร้ายเช่นพระองค์อีก!!”

“อย่างไรเจ้ายังน่ารังเกียจเช่นเดิมเมื่อใดจะเลิกใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้เสียที ข้าบอกเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าถึงอย่างไรงานหมั้นหมายระหว่างเราก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ต่อให้เจ้าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม” “เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ ใครจะหมั้นกับเขากันตาขี้เก๊กเอ๊ย” “ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะว่านเยว่เฟย!!” “เป็นอะไร เจ้ากำลังเปลี่ยนไปเล่นบทใสซื่อบริสุทธิ์อยู่งั้นหรือ เจ้าไม่คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เจ้า…ลอบเข้าไปหาข้าที่ตำหนักสองเดือนก่อนนั่นผู้คนจะหลงลืมงั้นหรือ "สตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน" อย่าคิดว่าแกล้งตกน้ำแล้วจะเรียกร้องความสงสารจากเสด็จพ่อเพื่อบีบบังคับให้ข้ารับเจ้ามาเป็นพระชายา ชาตินี้ต่อให้เหลือเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียว ข้าก็ไม่มีทางที่จะ…." “ท่านพล่ามพอหรือยัง” “อะไรนะ” “คิดว่าเป็นองค์ชายแล้วแน่นักหรือ ใหญ่มาจากไหนก็แค่มังกรน้อยลูกของฮ่องเต้ไม่ใช่หรืออย่างไรมีสิทธิ์อันใดมาต่อว่าผู้อื่น...” “หุบปาก!!”

ตายแล้วก็ยังไม่หมดทุกข์ ชีวิตต้องมาวนเวียนเป็นผีในโลกที่นางไม่รู้จัก เห้อออ เวรกรรมอะไรของนางกันเนี่ยยยย จะบ้าตาย พอลืมตาขึ้นมาอีกทีทำไมมันเสียวแปลก ๆ ล่ะ

ชื่ออื่น ๆ (แพทย์ยอดพธูแห่งใต้หล้า) (หมอยิ้มงามล่มเมือง) หมออัจฉริยะแห่งวงการแพทย์ผู้ทะลุเวลามากลายเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งของอ๋องฉู่ เพิ่งจะมาถึงก็พบกับคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอยึดมั่นในจรรยาบรรณของหมอในการเข้าช่วยรักษา จนเกือบจะทำให้ตัวเองเกือบเข้าคุก จักรพรรดิ์ประชวรหนัก เธอพยายามหาทางรักษา แต่ถูกเข้าใจผิด และถูกตำหนิจากตู๋อ๋องผู้น่ารังเกียจ การทำความดีทำได้ยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ผู้ชายคนนี้สร้างปัญหาให้เธอตลอด ไม่เป็นไร เธอทนได้ แต่ที่ทนไม่ได้ที่สุดคือ เขายังแต่งอนุเข้ามาเย้ยหยันเธอนี่สิ! “เจ้าคิดว่าเจ้าทำให้ข้าเกลียดเจ้าเช่นนั้นรึ ข้าเกลียดเจ้า เพราะเจ้ามันน่ารังเกียจตั้งแต่แรกพบด้วยซ้ำ” ตู๋อ๋องพูดวาจาทิ่มแทงอย่างไร้เยื่อใย หยวนชิงหลิงคลี่ยิ้มออกมา“ท่านไม่คิดรึว่าข้าเองก็ไม่ได้ชอบท่านเช่นกัน เพียงแต่ทุกคนที่นี่ล้วนมีการศึกษา และข้าเองก็ไม่อยากทำให้ท่านต้องขายหน้าหรอกนะเพคะ”

เคอหลิ่งหลิน จากเด็กกำพร้ากลายเป็นลูกบุญธรรมของแม่ทัพจ้าวซื่อก่วง ใช้ชีวิตในกองทัพ ชายผู้นั้นสุขภาพไม่แข็งแรงจนเมื่อเขาได้รับพิษเข้าสู่โลหิตจนดวงตาเกือบบอดและจะสิ้นชีพในไม่ช้า นางจึงทำทุกวิถีทางที่จะช่วยเขา โดยไม่รู้ว่าการเดินทางไปนำ ‘ไข่มุกหมื่นราตรี’ มาเพื่อรักษาชีวิตของ ‘คุณชายเฉิน’ จะเปลี่ยนชีวิตของนางตลอดไป การนำไข่มุกหมื่นราตรีกลับมารักษาคุณชายเฉินทำให้เคอหลิ่งหลินสูญเสียกำลังภายใน นางต้องเดินทางเข้าวังหลวงตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ทัพจ้าว แม้นางจะเป็นบุญบุตรธรรมแต่นางคุ้นชินกับชีวิตชายแดนมากกว่า แต่เพราะต้องรักษาคำพูดตนเองจึงจำใจต้องเข้าวังหลวงกับแม่บุญธรรมซึ่งเป็นพระขนิษฐาขององค์ฮ่องเต้ โชคชะตาก็เล่นตลกให้เคอหลิ่งหลินได้พบคุณชายเฉินอีกครั้ง ทว่าบัดนี้เขาคือ ‘องค์ชายไท่หยาง’ โอรสพระองค์โตของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และเด็กกำพร้าอย่างนางจู่ๆกลับมีรอยสักรูปดอกไม้แดงปรากฏที่กลางแผ่นหลัง ดอกไม้แดงคือสัญลักษณ์ของผู้นำทางไปสู่ที่ซ่อนของกระบี่ผงาดฟ้าที่คนในยุทธภพต่างหมายป้อง โชคชะตาหรือพรหมลิขิตแต่เมื่อปลายนิ้วของทั้งสองมีด้ายแดงผูกพันกันไว้ แม้มีอุปสรรค พวกเขาก็พร้อมจะฟันฝ่าเพื่อได้ครอบครองใน ‘รัก’

คุณหนูจวนขุนนางธรรมดา ๆ แต่มีแม่เป็นผู้สืบทอดตำหนักนักฆ่าที่ใหญ่ที่สุดในใต้หล้า นางจึงต้องเป็นคุณหนูผู้น่ารักในช่วงกลางวัน แต่เมื่อรับงานในตอนกลางคืนแล้วนั้น นางจะเปลี๊ยนไป๋ โอ้ววว คุณหนูของข้าาาาา