หย่าร้าง

ในเมื่อไม่ได้เป็นที่รักของครอบครัว แล้วไหนจะถูกถอนหมั้นอีก ฉะนั้นการแต่งงานครั้งนี้ข้าจะเป็นคนเลือกเอง ต่อให้ต้องแต่งกับแม่ทัพที่ขึ้นชื่อว่า 'ร้ายกาจ' และ 'อัปลักษณ์' ข้าก็ยอม...

ใครจะไปหลงรักผู้หญิงอย่างเธอได้ลง…รีบๆ แต่งให้จบๆ ไปแล้วค่อยหาเรื่องหย่าทีหลังก็แล้วกันอย่าคิดว่าฉันจะรักเธอเพราะไม่มีวัน!!

อนาวิน [ วิน ] อายุ 31 ปี เป็นเจ้าของธุรกิจ นิสัย เอาแต่ใจ ปากหมา ************************************** พรชิตา [ ลิตา ] อายุ 25 ปี นิสัย อ่อนโยน เก่ง เด็ดเดี่ยว ********************** 'เธอจะไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจของฉัน'

ถึงหัวใจไม่ค่อยรักดี แต่ขอรักเธอหมดหัวใจ... *************************************** คำโปรย: กว่า 5 ปีที่เตชิตายอมทนให้คนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่รักดี ใจแตก และท้องไม่มีพ่อ เพียงเพราะ 'รัก' เพียงคำเดียว... จนกระทั่งเธอได้พบกับ 'เขา' อีกครั้งในตำแหน่งเจ้านายคนใหม่ และที่น่าช้ำใจยิ่งกว่าคือ...เขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจเขามาตลอด ซึ่งไม่ใช่เธอ เธอบอกตัวเองว่าควรตัดใจเสีย ไม่สิ! จริงๆ ควรบอกว่าเธอน่าจะตัดใจเสียตั้งแต่วันที่เขาทิ้งเธอไปเรียนต่อเมืองนอกนั่นแล้วต่างหาก เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไม่มีความหมายใดให้จดจำสำหรับเขา แต่กับเธอมัน...มี! หากจะโทษคงต้องโทษหัวใจไม่รักดีดวงนี้ที่มันควรหยุดหวังลมๆ แล้งๆ เสียทีได้แล้ว แต่มันไม่ง่ายเลย...

เมื่อบิดารับอนุเข้าจวนหนึ่งปีต่อมามารดาก็ตรอมใจป่วยตาย ว่านถิงถิงต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าแม่ ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่เลี้ยงอย่างยากลำบาก มิหนำซ้ำพอเติบโตก็ถูกแม่เลี้ยงวางแผนร้ายจับแต่งงานกับตาเฒ่าตัณหากลับ ทว่าในขณะที่นั่งอยู่ในเกี้ยวส่งตัวเจ้าสาวนางได้สิ้นใจระหว่างทาง ชะตาของว่านถิงถิงถูกลิขิตให้หวนกลับมาในตอนที่อายุแปดหนาว ซึ่งตอนนั้นมารดาของนางยังมีชีวิตอยู่ แต่ท่านพ่อกำลังลุ่มหลงหญิงนางโลมและรับเข้ามาเป็นอนุ ความทรงจำชาติที่แล้วทำให้ว่านถิงถิงไม่อาจทนเห็นมารดาตายไปต่อหน้าต่อตาได้อีก การได้ย้อนเวลากลับมาในช่วงเวลานี้ถือเป็นเรื่องดี ไหนๆ ท่านพ่อก็ไม่เคยมีความจริงใจให้ท่านแม่ แทนที่จะหยุดยั้งไม่ให้ท่านพ่อรับอนุเข้าจวน นางจึงหาทางทำให้ท่านแม่หย่ากับท่านพ่อให้เด็ดขาด และเปลี่ยนแปลงชะตากรรมที่เคยเกิดขึ้นในชาติที่แล้ว

จากนี้… สตรีร้ายกาจผู้นี้จะไม่รักท่านอีก… นางหลงรักเขาวางแผนจนได้กลายเป็นชายาของเขา… แต่เขากลับเลือกช่วยสตรีอื่น ปล่อยให้นางสิ้นใจอย่างไม่ใยดี

“ขอโทษนะป้า ฉันได้ยินป้าพูดถึงเถาวัลย์...เถาวัลย์อะไรเหรอ??” “อ๋อ เถาวัลย์รัญจวนน่ะค่ะ” ป้าพะยอมหันมองรอบกายเหมือนกลัวจะมีใครได้ยินเข้า เหมือนเรื่องที่แกกำลังจะพูด เป็นสิ่งต้องห้าม “มันเป็นของหายากค่ะคุณม่าน มีแค่ในหุบเขารัญจวนกลางป่าลึก ผลของมันมีฤทธิ์เดชช่วยให้เครื่องเพศสตรีเปล่งปลั่งเหมือนสาวบริสุทธิ์ ถ้าสตรีคนใดได้ใช้เถาวัลย์รัญจวนสักครั้ง เครื่องเพศจะฟิตเปรี๊ยะไปเป็นสิบปี หากชายใดได้เสพสังวาสด้วยก็จะติดอกติดใจ ไม่มีทางลืมรสลืมกลิ่นได้เลย”

หลังอสูรกายตัวร้ายข้างในพ่นพิษอุ่น ๆ ใส่ฉัน... จากนั้นเขาก็ล้มตัวนอนข้าง ๆ ไม่เคยกอด ไม่เคยสัมผัส... มันคือเรื่องปกติของผู้บริหารหนุ่ม กับผู้หญิงเบอร์รองหมายเลขสองอย่างฉัน จนฉัน...ท้อง ทุกอย่างระหว่างเราก็เปลี่ยนไป

"วศินรักแต่เปลว เปลวไม่เคยรักวศิน เหมียวต่างหากที่รักวศินไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมวศินไม่มองมาที่เหมียวบ้าง?" เธอมองหน้าเขาน้ำตาคลอ ก่อนจะปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม "มึงจำใส่สมองอันน้อยนิดของมึงเอาไว้เลย กูไม่เคยรักมึง ไม่เคยคิดจะรัก ออกไปจากห้องกู" "ขอเเค่เศษเสี้ยวหัวใจของวศินได้ไหม? เหมียวอยากให้ศินมองเหมียวบ้าง ฮึก" "ใจของกูมีไว้ให้เปลวคนเดียว คนแบบมึงก็แค่ของกินเล่น ต่อให้ประเคนให้กู กูก็ไม่เอา"

ปีเตอร์ เจย์ลาสโคนี เจ้าพ่อค้าเพชรผู้ยิ่งใหญ่ของโลก แทบจะกลายร่างเป็นมังกรพ่นไฟ เพราะถูกลูบคมจากลูกหนี้ตัวแสบ อยากได้พี่สาวมาทำเมียแต่อีกฝ่ายกลับหัวหมอ ‘ยัดเยียด’ น้องสาวมาจดทะเบียนสมรสแทน แถมยัยสาวปากกล้าอย่างแม่ ‘เมียสวมสิทธิ์’ ยังมีประวัติร่านร้อนเหม็นเน่าคาวคลุ้งไปทั่วทั้งสวีเดน จนได้ฉายาว่า ‘แม่สาวน้อยร้อยเตียง’ แล้วอย่างนี้จะให้เขาเอาทำเมียและแม่ของลูกได้อย่างไรไหว อย่างมากเธอก็เป็นได้แค่ ‘ทาสบำเรอ’ บนเตียง! มีหน้าที่ ‘ดีดดิ้น’ และ ‘แอ่นหยัด’ ให้เขาหายอยาก! วาเนสซ่า ปิเอโร่ สาวสวยเซ็กซี่ขยี้ใจที่ผู้ชายทั้งโลกอยากจับขึ้นเตียง เธอไม่นึกเลยว่าชั่วชีวิตนี้จะต้องมาสวมบท ‘แม่สาวยั่วสวาท’ กับสามีที่ได้มาจากการ ‘แต่งงานล้างหนี้’ ทั้งที่อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี แต่เพราะอยากได้ทรัพย์สมบัติที่เป็นของตระกูลปิเอโร่คืน ทำให้เธอจำต้องเหยียบความอายให้จมดินมลายสิ้นไปกับปฐพี แล้วปฏิบัติการ ‘ยั่วแบบไร้ขีดจำกัด’ เพื่อลากสามีจอมโอหังและมีวาจาเป็นอาวุธขึ้นเตียงทำลูก! “จะมายืนเซ่อปั้นหน้าเอ๋ออยู่ทำไม อยากให้ฉัน ‘ฟาด’ มากนักหรือไง” “หยาบคาย ผู้ชายปากร้าย!”