อาชญากรรม

คู่หมั้นเป็นนักบินบอลลูน คนในใจเขาอยากจะเสี่ยงบินขึ้นไปที่ความสูงหนึ่งพันเมตร ทว่าฮีเลียมของบอลลูนกลับรั่ว ในชั่วเวลาวิกฤตินั้นคู่หมั้นคว้าร่มชูชีพสำหรับสองคนขึ้นมา เตรียมกระโดดออกไปพร้อมคนในใจเขา ฉันอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา "ฉันตั้งท้องลูกของคุณนะ พาฉันลงไปก่อนได้ไหม?" เขากลับตำหนิมาว่า "นี่มันเวลาอะไร มาหึงหวงอยู่ได้ โกหกเอาเรื่องท้องมาล้อเล่น? เซียวเซียวกลัวความสูง ไม่เหมือนคุณที่เคยเรียนกระโดดร่มมาแล้ว เราจะลงไปรอคุณข้างล่าง" เขาออกแรงสะบัดแขนฉัน ไม่มีแม้ความเป็นห่วงเป็นใย พาคนในใจกระโดดลงไป แต่เขากลับไม่รู้ว่าร่มชูชีพอันเดียวที่ทิ้งไว้ให้ฉัน ถูกคนในใจเขาเจาะรูเอาไว้ ฉันอุ้มลูกในท้องกระโดดลงไปจากความสูงหนึ่งพันเมตร

ฉันตายไปแล้วสองเดือน ในที่สุดพ่อแม่ถึงนึกขึ้นได้ว่า ตอนกลับเมืองหลังไปเที่ยวไม่ได้พาฉันกลับมาด้วยแล้ว พ่อขมวดคิ้วอย่างรำคาญ “ก็แค่ให้มันเดินกลับมาเอง จำเป็นต้องงอนถึงตอนนี้เลยหรือไง?” น้องชายเปิดหน้าแชทที่คุยกับฉัน ส่งอิโมติคอนที่แสนลำพองใจรูปหนึ่ง พร้อมคำพูดมาว่า “ทางที่ดีที่สุดพี่ควรตายอยู่ข้างนอกซะเลย แบบนี้สมบัติของคุณยายก็จะเป็นของผมกับพี่ซีซีแล้ว” เมื่อไม่มีการตอบรับ แม่ก็พูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ลูกบอกยัยเด็กนั่นไปว่า ถ้ามันโผล่มาที่งานวันเกิดของยายมันได้ทันเวลา แม่ก็จะไม่เอาเรื่องที่มันตั้งใจผลักซีซีตกน้ำ” พวกเขาไม่เชื่อว่าฉันไม่ได้ออกมาจากป่าแห่งนั้น แต่หลังจากทำการค้นหาอย่างละเอียด ในที่สุดก็ได้พบกับกระดูกของฉันที่อยู่ในป่าลึก

วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพ เขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม” ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้ง เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด “รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เนื่องจากลูกสาวของคนที่แอบชอบทว่าเกินเอื้อมเป็นลมแดดเพราะถูกขังไว้ในรถ ภายใต้ความโกรธเกรี้ยว พ่อจึงจับฉันมัดแล้วเอาไปขังไว้ในที่เก็บของท้ายรถ เขามองฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฉันไม่มีลูกสาวอำมหิตอย่างแก แกสำนึกผิดอยู่ที่นี่ไปดี ๆ ซะ” ฉันตะโกนอ้อนวอน ยอมรับผิด ขอเพียงให้เขาปล่อยฉันออกไป ทว่าสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงคำสั่งตายไร้ปรานีของเขา “นอกจากเธอตายแล้วเท่านั้น ไม่งั้นใครก็อย่าคิดปล่อยเธอออกมาเชียว” รถจอดอยู่ในโรงจอดรถ ไม่ว่าฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีใครได้ยิน ผ่านไปเจ็ดวัน เขาจึงนึกถึงลูกสาวอย่างฉัน และตัดสินใจปล่อยฉันออกมา ทว่าไหนเลยเขาจะรู้ ฉันตายอยู่ในที่เก็บของท้ายรถนั่นไปตั้งนานแล้ว และไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก

วันที่เจียงอีอีกลับถึงประเทศ กู้จื่อโม่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน วันต่อมา ฉันเห็นรูปมือสองข้างจับแน่นกันในไทม์ไลน์ของเจียงอีอี และยังมีรูปกู้จื่อโม่ที่นอนหลับเหมือนกับเด็ก เมื่อเขากลับมาบ้านก็โยนหนังสือหย่าร้างออกมา ให้ฉันสละตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ และพูดว่า: "เดิมทีคุณก็ยึดครองตำแหน่งของอีอีอยู่ ตอนนี้อีอีกลับมาแล้ว คุณก็ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว!" ไม่เป็นไร อย่างไรฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว! ตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย! ภายหลัง ฉันเสียชีวิตไป กู้จื่อโม่กลับร้องไห้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลุมศพของฉันและพูดว่าเขาจะไม่จับมือกับคนอื่นอีกแล้ว!

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

สามีของฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ปริญญาเอก เขาเป็นคนยุติธรรมไม่ลำเอียง นิสัยจิตใจดี กระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักเสมอมาขับรถชนคนตาย เพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่เขารักให้พ้นผิด เขาจึงใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่มี นำร่างไร้วิญญาณไปทำเป็นหุ่นจำลอง แล้วตั้งไว้ในห้องทดลอง ขณะที่กำลังจัดการร่างไร้วิญญาณอยู่นั้น เขาก็เห็นว่าภายในท้องนั้นตั้งครรภ์เด็กทารกคนหนึ่งอยู่ เขาที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอด ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ที่เขาไม่รู้ก็คือ เจ้าของร่างไร้วิญญาณนี้ก็คือฉันเอง และทารกในครรภ์ก็คือลูกของเขา...

ฉันกับน้องสาวจัดงานแต่งงานในวันเดียวกัน สามีของพวกเราคนหนึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยดับเพลิง อีกคนเป็นตำรวจ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงขนาดซื้อห้องชั้นเดียวกันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนบ้านกัน แต่เมื่อเกิดเพลิงไหม้ขึ้น พวกเราทั้งคู่ขอความช่วยเหลือจากสามีแต่ก็ไร้ผล สุดท้าย ฉันคลอดลูกที่ตายตั้งแต่ในท้องออกมา ส่วนลูกของน้องสาวก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ พวกเราจึงตัดสินใจหย่าพร้อมกัน

ลูกเศรษฐีที่ข่มขืนลูกสาวฉันถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เขาหัวเราะเยาะ โยนธนบัตรปึกหนึ่งใส่หน้าฉัน “วันนี้ฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิดตา อะไรที่เรียกว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง! “ ตอนนั้นฉันอยากฆ่าคน

สามีของฉันและลูกสาวตัวปลอม เป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ฉันและลูกสาวตัวปลอมถูกลักพาตัวไปพร้อมกัน สามีซึ่งเป็นแพทย์ตามรถพยาบาลไปยังที่เกิดเหตุลักพาตัว แต่กลับเลือกช่วยเธอก่อน ทอดทิ้งฉันที่ขาหักทั้งสองข้างให้ต้องตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิตในท้องทะเล ในขณะที่กำลังจะตาย ฉันร้องขอให้เขาช่วยฉันและลูกในท้องของฉัน เขากลับเหลือบมองฉัน และก่อนจะเดินจากไปก็พูดด้วยความเมตตาว่าจะช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ฉัน แล้วพูดว่า “เพื่อเอาตัวรอด คุณถึงกับกุเรื่องลูกขึ้นมาเลยเหรอ น่าขยะแขยงจริงๆ” “ผมตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยผมไว้หมดแล้ว จะมาเซ็นใบหย่าที่โรงพยาบาลทีหลัง” หลังจากฟังจบ ฉันจึงใช้มือที่สั่นเทาถอดเครื่องช่วยฟังออกจากหูขวา